zonnig

Ik word wakker en zie mijn eigen adem als ik buiten loop. Elk takje werd extra mooi gemaakt door de vorst vannacht. Het is de moeite waard om buiten te zijn. Lekkere dikke jas aan, die al een paar jaar tussen  de mottenballen hing. Hij was ook weer blij mij warm te mogen houden. Alle plekjes om koffie te drinken en je af te leiden van lekker in de buitenlucht te zijn, waren gesloten. Voor ondernemers zijn het al weken barre tijden. Het is ook bijna niet mogelijk de pandemie niet te noemen, in welk verhaal dan ook, merk ik. Het jaar loopt op zijn laatste benen. We gaan het solo uitluiden. Vieren viel er niet zo heel veel dit afgelopen jaar. Nog even denken aan degene die ons ontvallen zijn. Lex Nelissen de nacht burgemeester van Heerlen. Voor wie hem gekend heeft: een wereldgozer en altijd een warm hart voor cultuur. 

Met oud- nieuwjaar delen we de champagne alleen. Ons huis is lekker warm, ook vandaag en alle dagen van het jaar. Warm van elkaar, warm van een goed boek, een mooie documentaire en gepaste kerstmuziek. We hebben het ondanks alles, heel goed. 

En met die gedachte sluiten ik een bewogen blogjaar af en wens een ieder goede dagen.

gesprek

 Ik kwam haar, of hem dat weet ik niet zeker, tegen. Ik twijfelde of ik wel een gesprek aan zou gaan. Maar begreep ook dat dit de kans was. Covid was alledaags gekleed. Wel met meerdere lagen over elkaar aan en het zag er niet naar uit dat dit de laatste laag was die gedragen werd. Ik deed veel moeite om hem/haar recht in de ogen aan te kijken, maar dat lukte amper. Het ontweek mij op allerhande manieren. Ik kreeg er geen vat op. En vragen stellen, hoeveel ik er ook afvuurde, ik kreeg nauwelijks antwoord. En de vragen waren voorspelbaar: hoe lang denk je nog dit vol te houden? Hoeveel varianten kunnen we nog verwachten? Zijn ze even besmettelijk of nog erger? Het antwoord werd beperkt tot: zou kunnen en is mogelijk. Ik had er niks aan. Ik had gehoopt een zinvol en constructief gesprek te voeren. Niets van dat alles. En voor dat ik de volgende vraag kon stellen, was het al de hoek om. Niets achterlatend in deze tijd van goede wensen. Wat wel opviel, is de snelheid waarmee het zich voortbewoog. Alsof het precies wist waar naar toe. En toen plots draaide het zich om en leek het alsof het naar me toe kwam. Niet boos, niet agressief, meer lieflijk. Ik was verrast. Het stond dicht tegen mij aan en dat zonder mondkapje... Het fluisterde de datum in mijn oren, iets met 16 januari en een verlengde vakantie voor de basisschool. En toen kwam het gevraagde antwoord: hoelang het nog van plan was....en toen schrok ik wakker... Ik probeerde me nog te herinneren wat de laatste woorden waren, maar tevergeefs. Al die slaap voor niks geweest.

Ik raapte de kerstwensen op die net door de postbode in de brievenbus waren gegooid. Mooie wensen, waarin de wensen voor een goede gezondheid de overhand hebben. Toch altijd leuk zo'n kaartje. Wij maken er een mooie kerst van, waarbij warmte en er voor elkaar zijn, de gedroomde werkelijkheid gaat zijn.

Fijne dagen onder het motto:Verspreid de liefde en de gezondheid!

toch nog even...

Ik zat heerlijk, met de regen tegen de ramen, de krant te lezen. Of je nou alles moet geloven of niet, soms wil ik het geloven, omdat het te gek is om waar te zijn. Ik deel er even eentje met jullie. Een Duitse werknemer valt van de trap thuis. Hij heeft een wenteltrap dus dat staat bijna op zijn Bucket list. En het gebeurt, op een voorspelbare dag wentelt hij naar beneden in een veel te hoog tempo. Breuken, schaafwonden enfin, voorspelbaar gevolg. Alle kosten die hiermee gemoeid zijn, ziektekosten, niet kunnen werken enz., wil hij verhalen op zijn werkgever. En nu komt het ongelooflijke: hij beweert dat het lopen op de trap moet worden aangemerkt als woon- werkverkeer. Lachen? Het is nog niet klaar, want de rechter heeft hem in het gelijk gesteld. Dat kan niet waar zijn, tja het staat in de krant en dan is het toch waar?

"Was het maar altijd Kerst!" Ik weet wel zeker dat ik hier niet helemaal achter sta, maar ik hoor het wel vaak. En de "vaker Kerst" heeft dan vooral de verdraagzaamheid in zich gesloten. Het meer bezig zijn met het welzijn van degene die het nodig hebben. En die groep groeit. Bijna met minstens dezelfde snelheid als dat de economie volgens velen moet blijven groeien. We lezen het in de krant en deze keer weten we zeker dat het waar is.  Hoe dan ook is het goed te beseffen, dat we een dak boven ons hoofd hebben, de verwarming aan kan, nog wel...de krant schrijft dat energie het volgend jaar duurder wordt, ik geloof er helemaal niks van!!

Herhaling

Dit schreef ik vorig jaar...

Ik loop door het huis. Omgeven door lichtjes die doen niet alleen vermoeden dat het Kerst wordt. De wens borrelt ook op om gezellig samen te zijn met geliefden. Die worden nu beperkt tot ons twee. Ook niks mis mee, maar om een of andere reden (en die reden weten we), verlangen we naar meer. En juist dat steeds verlangen naar meer, daarvan hoop ik dat we leren om ook minder een kans te geven. Minder groei behalve de net-geborene. Onze kinderen en ook wij hebben te maken met de eerste echte tegenslagen in ons leven. Ik zal niet oordelen over de velen die door ziekte of anderszins toch al een beschadigd bestaan hebben ervaren. Als je de oorlog niet hebt meegemaakt, leef je al heel lang in vrede. Of die vrede ook in je hoofd is neergedaald, is de vraag. Eenzaamheid is als oorlog, zeker als het je laatste uren zijn. Doodsoorzaak: eenzaamheid... Je vooruitzicht, als het je overkomt en ook voor al die geliefden die normaal om je heen staan, is ondraaglijk. Deze tegenslagen laten ook hun sporen achter. Meer dan we misschien zo denken. De kerstkaarten zijn zwanger van gezondheidswensen voor 2021. En om een of andere reden wordt toch ook bijgehouden van wie heb ik wel en niet... En als niet, dan gaat er een streep door voor volgende jaren. Zo hartelijk en vol van kerstgedachten. Bijzonder ook de wensen via facebook. En daarop weer reageren kun je heel lang volhouden. Zo van "ja, jullie ook fijne dagen" en dan hij weer "oké dankjewel" en dan ik weer "geen dank", soms lijkt het bezigheidstherapie van een eenzame ziel. Ook de zinnen als: "het kan alleen maar beter" worden afgewisseld met: "slechter kan niet". Het bekende halfvol en halfleeg. We wensen elkaar veel goeds toe. Meer nog dan andere jaren. Hier blijven we gelukkig  ook groeien.

De lampjes blijven aan, de hele dag. De kerstboom staat er mooi bij. Het is veertien graden buiten. De kerst-vetbollen voor de vogels, blijven onaangeroerd. Voor hen is het al maanden kerst. De tuin wacht op de lente. Wat er ook verder gebeurt, het wordt uiteindelijk 1 januari, met of zonder vuurwerk. Het vuurwerk zit in onszelf. Die energie kunnen we best kwijt. Zonder lawaai, of oooooh, of aaaah. Laten we al die energie gebruiken om elkaar te zien en aandacht te geven, of ben ik nou al te belerend. Ach wat maakt het ook uit. Het is er de tijd van het jaar voor. Iemand schreef op een van de kerstkaarten:" Hopelijk zijn we snel van de mondkapjes af en van die ellendige 1,5 meter. Alleen van het idee al worden we blij..!"  

de buurt

 Wij wonen er inmiddels meer dan veertien jaar en het valt op, met steeds meer plezier.  Niet in de laatste plaats omdat ik geen trappen meer hoeft te lopen, gelijkvloers geloof ik noemen ze dat. Toen we jaren geleden het voornemen hadden dit huis te gaan kopen, hadden we ons natuurlijk vooral financieel goed voorbereid. Daar hadden we zoal onze juiste mannetjes voor. En laat die nou juist in dezelfde straat wonen, waar wij ons nieuwe onderkomen hadden gepland. "Fijne buurt!" zei hij en het kwam er objectief uit. Dus besloten we: kopen dat pand. Er was echter nog een obstakel te overwinnen, er lag een zwembad in de tuin. Goed aangelegd, daar niet van, maar wel 8 van de 12 maanden ongebruikt  droog aanwezig. Het bezette de gehele tuin en liet weinig plek over voor bloemetjes, laat staan bijtjes. Lang verhaal kort: zwembad eruit en nu...de bloemetjes bloeien welig en de bijtjes bezoeken ons op warme dagen in de zomer. En na veertien jaar bevestigen wij de gesuggereerde opmerking van onze adviseur: Fijne buurt. Zo'n buurt waarbij je niet elke dag op de koffie hoeft, of zelf moet faciliteren, zonder samen het gevoel van veilig en vertrouwd op te bouwen. Zo'n buurt waarbij 'n complete voorkamer met Kerst wordt veranderd in een prachtig Kersttafereel. En iedereen kan het zien!

Ook 'n buurt waarbij je twee kranten kunt lezen zonder twee abonnementen. Waarbij je elkaar gewoon begroet en in alle waarden laat die er maar zijn. Weinig tot geen oordelen. Elkaar de ruimte geeft om elk op zijn manier het leven te laten invullen. Zelfs als er kippen in het spel zijn, de eieren deelt. Dus niet alleen die voor je geld kiest. 

Romantisch klinkt het nagenoeg. En ach, er zijn altijd in elke buurt de zogenaamde "boze buurmannen". Alleen fijn als ze schaars zijn. En soms zitten de eieren in wafels of oliebollen en worden ook die gedeeld. Fijne buurt wonen wij. En er wordt geen bestuur of wat dan ook geformeerd...we zijn allemaal demissionair.

cultuur

 Zeventig procent van de cultuurwerkers hebben geen vast dienstverband. Zij betalen de rekening zelf als het gaat om de sluiting vanaf 17:00 uur. De meeste voorstellingen vinden in de avonduren plaats.            "Je kunt ook een dvd-tje opzetten",zei minister de Jonge, maar dat vult geen enkel inkomen aan van die groep. Het betreft musici, acteurs, dansers, regisseurs maar ook belichters, geluidstechnici enz. Zij kunnen beroep doen op de Tijdelijke Overbruggingsregeling Zelfstandig Ondernemers. Een regeling die aan zeer strenge voorwaarden is verbonden. En een maximale bijdrage kent van duizend euro. Ik zou er niet van rond kunnen komen en wij leven zuinig. Het theater maken heeft er minstens zoveel last van. En dat heeft ook consequenties voor het Jeugdtheater LEF,  jongeren  die schoorvoetend hun eerste stappen willen zetten op het podium. Je kunt het gelijk trekken met het stoppen van sporten na 17:00 uur. Als jeugdtheater Lef hebben we in goed overleg met de cultuurtempel Hanenhof in Geleen alle lessen kunnen verschuiven naar de zondag of eerder in de middag. Tot mijn grote opluchting hebben vele sportverenigingen dat ook gedaan. Dat daardoor de gewenste mindere "beweging" teniet wordt gedaan, is terecht. Het sporten is voor de (geestelijke)gezondheid van de kinderen van essentieel belang. Theater maken is, en dat zal jullie niet verbazen dat ik dat ook vind, van belang voor o.a. de sociale vaardigheden van kinderen.  Daarom hulde voor iedereen die toch de mogelijkheden vooral benut heeft om dit door te zetten. En ik zag vanmorgen, een zondagmorgen waar ze normaal lekker uitslapen, alle kinderen aanwezig om theater te maken. Ook hulde!!

kraanvogels

Ik zwaaide ze een jaar geleden uit. Ze vlogen in formatie over ons huis. Een prachtig gezicht, de kraanvogels. Ik riep nog:"Tot volgend jaar maar dan wel graag zonder corona!" Zij kennen de naïviteit van ons mensen inmiddels. 

Ik ben het zat, hoor ik vaker om mij heen. Begrijpelijk. Maar je kunt het pas zat zijn, als je klem zit tussen de Wit-Russische grens en Polen. Gezinnen zijn de dupe van een misselijk makend politiek spel. En iedereen praat recht wat krom is. Je mag het zat zijn, als je bijna alles verloor omdat onze overheid een belastingdienst onderhoudt die geen enkel menselijke gezicht toont. Ze zitten vol vragend begrip en gaan door waar ze mee bezig waren. 

Ons gedrag verandert? 

De minderheid krijgt te vaak de meeste aandacht. De NOS brengt wel tot vier keer op een avond in beeld dat er dertig gekken een stadion binnen gelopen zijn. Vuurwerk afsteken, hetgeen de clubs altijd al doen aan het begin van een wedstrijd en dat vinden we erbij horen. Verhoogt de sfeer... 

De roep om de inzet van het leger was nog nooit zo dominant. Dat een bevolking dat roept, is al bijzonder. Maar hen inzetten geeft ze een doel, want dat ontbreekt bij de kadetten. Boosteren maar! Want alleen maar schieten met niks, motiveert niet echt. Je weet niet of je raakt. Geef ze een nieuw en positief doel. 

De donkere dagen zijn meer dan ooit aanwezig. De lampjes branden, de kraanvogels houden het al lang voor gezien. Ik durf niet meer te voorspellen hoe de volgende maanden eruit gaan zien. Nou hoef ik dat ook niet, gelukkig. Ik kan gewoon de verwarming aanzetten, een boek pakken of de oninteressante docu over The Beatles aanschouwen op Disney+. Ik ben het niet zat. Waarom dan deze column? Ik heb geen idee...

verstand

 Je kan er gebukt onder gaan, depri van raken, je leven laten beïnvloeden. En je weet als je verstandig nadenkt (en wat is dat dan?), dat dit niet de oplossing is. Soms helpt het lezen van een vraaggesprek met een verstandige arts en bestuurder, maar die worden schaarser. Marcel Levi valt hier onder, wat mij betreft. Geen geschreeuw, maar realistisch vertellen wat er aan de hand is, en wat er (mogelijk) aan te doen. Ook wel waar we de plank hebben misgeslagen. Maar geen grootsheid van "ik weet het beter". Wel iemand die uit ervaring spreekt. Een bijzonder interview in de NRC van zaterdagmorgen. Hij werkte als chief executive aan de University College London Hospitals. Hij had de opdracht de universiteiten en  ziekenhuizen in het VK met elkaar te verbinden. En dat was na vier jaar gelukt. 

Hij begrijpt als rasechte Nederlander niet zo goed waarom we zo ontevreden zijn...Vanuit zijn ervaring in Engeland beschrijft hij dat er weinig vangnetten zijn in Engeland, geen in vergelijking tot Nederland. Ondanks de gratis gezondheidszorg aldaar, worden er toch veel schrijnende gevallen binnen gedragen. Als je je baan verliest dan krijg je nog drie maanden loon en dan....? Dan houdt het op. En ja we betalen hier meer belastingen, maar hebben ongelooflijk veel vangnetten. In Nederland hebben we een geweldige infrastructuur, onvergelijkbaar met Engeland, trouwens met elk land ter wereld. En hoe beter het gaat, zo betoogt hij, hoe ontevredener we zijn, en dat is op z'n minst vreemd. 

Ik ga hier niet het hele interview met jullie doornemen. Hoe dan ook zijn betoog en zijn ideeën blijven opmerkelijk. En toepasbaar ook, al zitten we in een crisis. Hij is lid van de PvdA, dus een beoogd ministerschap van volksgezondheid zit er niet in. En toch zou het met zijn ervaring en inzet een verfrissende blik geven op de manier waarop we ons vangnet gezondheidszorg georganiseerd hebben. Hij is al op bezoek geweest bij Hugo de Jonge, dus wie weet wat het oplevert. Van code zwart wil hij niets weten. "Verspilde energie, ze kunnen beter meer ic-bedden creëren. In de hele wereld zetten ze er ic-bedden bij als er een tekort is. Zo zal het in Nederland ook gaan. Loten tussen twee voorheen gezonde veertigjarigen die op de spoedeisende hulp komen? zie ik niet gebeuren." maar hij constateert ook dat we te laat hebben geanticipeerd op die uitbreiding... En nu?

Een muis uit de kast?

Hebben wij  nog wel contact met de dierenwereld? Zijn we wel liefhebbers? Even de feiten (want die zijn zeldzaam in deze dagen): wij houden geen beesten binnen onze huismuren. Behalve spinnen, die laten we meestal geruisloos rondkruipen, zeker als ze klein zijn. "Waar spinnen zijn, is prooi!", maken wij onszelf wijs en dat bevalt prima. O ja, en we hebben vissen. Die zwemmen is onze vijver, buiten. Die hoor je niet en als de reiger overvliegt en even bij ons landt, zien we ze weken niet. Lekker rustig. Voeren doen we ze niet. Geen probleem, want de vermeerdering laat zien dat er voldoende te knabbelen in de vijver zit. Een vruchtbare vijver noemen wij dat. Zien jullie hoe snel de feiten geen feiten blijken te zijn bij nader inzien? Wij zijn van nature wel liefhebbers, we wandelen er graag in en kijken naar films en programma's, zoals bijvoorbeeld Vroege Vogels. Op TV en ook op de radio heeft het onze aandacht. Op zondag begint dat gekwetter al om 7:00 uur. Dan liggen wij meestal nog op een oor. Toch springt de radio dan aan, want de wekker staat de hele week op hetzelfde tijdstip. Vooral de fenolijn vinden we altijd leuk(een bandje waarop je bijzondere natuurontdekkingen of verwonderingen mag inspreken). Meestal ouderen die melden dat zij ondanks de kou nog een citroentje hebben zien fladderen in hun tuin, soms zo aandoenlijk. Op TV zien we heel vaak verbaasde blikken van een behoorlijk enthousiaste Menno, de presentator. Hij verbaast zich nog over een egel, die schijnbaar net uit de kast is gekomen. Ik geloofde het eerst ook niet, maar er schijnt ook LHBTIQ+'ers in het dierenrijk te bestaan. Mijn verbazing was er in ieder geval toen ik het las, en ik wist het niet. Vroege Vogels vinden dat wij dat moeten weten, het voegt iets toe aan onze zondagmorgen. Er is zelfs een podcast aan gewijd.  Kan deze naam nog wel in deze tijd? 

Ik citeer even Vroege Vogels:

Twee mannelijke flamingo's die voor de kuikens zorgen, anemoonvissen die van geslacht veranderen, slakken die man en vrouw tegelijk zijn. In de dierenwereld is niks gek en kan het allemaal. Waarom leren wij bij biologie vooral dat er in de natuur altijd één man en één vrouw is?

Einde citaat.

Ik wacht op het moment waarop de heteroman of -vrouw uit de kast moet komen... de dieren hebben trouwens niet eens een kast..behalve de meesjes, de uilen... de vleermuizen... enz.

de tijd

Als de bladeren vallen en de dagen eerder donker, hebben de hersenen meer tijd. Natuurlijk, je kunt gaan bladblazen, maar je kunt ook alles laten liggen zoals "vroege vogels" ons al jaren adviseert. Het scheelt ook 'n hoop energie en vooral lawaai. 

"We harken morgen alle bladeren bij elkaar", was een aankondiging van mijn vader. Hij was tuinman, niet van beroep maar van nature. Mooier kan ik het niet zeggen. Hij maande ons mee te helpen. Keuze was er niet, je deed het gewoon. Je begon om 9:00 uur in de ochtend op zaterdag, of nog eerder en pas als het donker was, hield mijn vader ook op. Ik was dan allang naar binnen. Koud, nat en zeuren dat het niet leuk was zo'n hele dag in de tuin. En als ik hier aan terug denk, als ik in mijn eigen tuin om 16:00 uur de pijp aan Maarten geef, probeer ik mij voor te stellen hoe zij, mijn vader en moeder, deze tijd van gedoe zouden beleven. Gedoe van wel, of niet vaccineren, de beperkingen en alles wat ermee samenhangt. Zij waren er waarschijnlijk zo klaar mee, uit eten was er überhaupt niet bij. Bioscoop heb ik ze nooit zien bezoeken en theater was voor de rijken. Een behoorlijk stuk minder gecompliceerd. En als het dan wat lastiger werd met keuzes maken, had mijn moeder steevast de oplossing in de zin: "Ach kom...!" Daarin schuilde het niet meer weten hoe nu verder, en het aannemen dat het zichzelf zou oplossen. Niets lag zwaar en lang op de maag. Het leven was er te eenvoudig voor. Geen TV, amper een krant en internet was nog niet binnen gekomen. Wat je niet weet, is er gewoon ook niet.

In onze tijd weten we alles. Worden we op onze smartphone gewaarschuwd dat er een persconferentie aankomt. We kijken massaal en praten er op dezelfde avond nog over na, tot je er misselijk van wordt. Alles komt minstens vijf keer de huiskamer binnen. TV uitzetten helpt nauwelijks. De krant op de mat, de discussie op het werk. De weer aanzwellende files. En de bladeren....zij vallen elke jaar soms wat eerder soms wat later. Een houvast.

ongeschreven

 Ik zit bij de fysio en kom een oude vriend tegen. Elkaar al heel lang niet gezien. Iemand op zo'n plek tegenkomen, is meestal geen goed teken. Ook in het ziekenhuis vrienden ontmoeten, is geen handige plek. Het gesprek gaat dan meestal over negatieve gezondheid kwesties die je wel wil delen, maar niet op dat moment. Zo ook bij de fysio. Mijn vriend vertelt honderd-en-een uit over wat hem overkomen is. Welke staat zijn gezondheid nu is en ook waarom hij de fysio bezoekt, welke oefeningen vooral helpen en welke lastig zijn. Gelukkig, en dat klinkt wat onaardig als ik dat hier schrijf, wordt zijn verhaal onderbroken door de verwelkoming van de therapeut. Hij neemt hem mee en daarmee ook een deel van zijn verhaal. Als hij terugkomt vraagt hij terloops waarom ik er eigenlijk zit.. Na zijn verhaal ontmoedig ik zijn nieuwsgierigheid met : "dat vertel ik nog wel eens, maar niet nu", een wijs besluit vind ik zelf. Ik heb een hekel aan mensen die de vraag stellen "Hoe gaat het met jou?" om vooral hun eigen verhaal kwijt te kunnen...en altijd nog een graatje erger. Mijn fysio is erg tevreden. Waarom? Dat vertel ik jullie een andere keer wel...

ABC

 "Nou ja we vonden er altijd al wat van, maar nu is het serieus", dat beweert het ABP. Ze lazen een verklaring voor over hun besluit, niet meer te beleggen in fossiele brandstof. Shell, het duurste jongetje uit de klas, is teleurgesteld. De hele wereld heeft het erover, en niet alleen vandaag. Het ABP is ineens wakker geschrokken. En neem niet aan dat dit uit milieu-interesse is geboren, deze switch. Nee, zij verwachten dat beleggen in fossiele brandstof financieel minder gaat opleveren. En dat zonder een traan te laten. Glasgow komt eraan, en moet de aandacht voor ons milieu (en dat begint nog steeds bij ons(mij)zelf, nog  wakkerder schudden. We kijken even naar de afspraken tijdens de bijeenkomst in Parijs en zien dat de resultaten slechter zijn geworden, terwijl iedereen beloofde...enfin de uitkomst van Glasgow weten we al. Het vervolg ook. Het lijkt wel alsof afspraken, die bitter nodig zijn, geen enkel effect hebben. Onze kleinkinderen en wellicht ook al onze kinderen gaan er meer last van krijgen dan wij pensionado's. Nederland onder water, niemand kan er zich iets bij voorstellen. Het KNMI heeft ook de hoogtes van de stijging bijgesteld. En al gauw was de verklaring: "Als dat net zo betrouwbaar is als de weersvoorspelling..." De formatie is blij, of liever gezegd de nog-steeds-geen-formatie. De aandacht wordt ervan afgeleid. Rutte mag je geen vragen stellen over de toeslagen-affaire, want hij was nu in Brussel. Straks geeft hij geen antwoord: "want ik ben nu aan het koken..." Maar de soep, beste Rutte, is heet en wordt nog heter opgediend. Alles liep in de soep bij de gedupeerde gezinnen, en nog. Fout op fout. Ik zou willen pleiten voor nieuwe verkiezingen, maar tegelijkertijd zou ik niet meer weten waar ik dan op zou moeten stemmen. Ik denk op Ajax...

de markt

 Het is bijna onvermijdelijk dat je een verhaal leest of zelf schrijft dat geen link heeft met de pandemie. Wij hadden nog heel veel vrije reizen in de NS portefeuille zitten vanwege... Dus hupsakee vrij reizen geblazen met de NS. Het mondkapje zorgde weer voor de link met de pandemie. Niet iedereen weet dat ook de neus bedekt moet worden, dus dat wordt vriendelijk door de conducteur omgeroepen Er verandert niks, maar hij heeft het geroepen. En hij noemt ons "beste reizigers" sinds kort. Wat een vreugde om weer in de trein te zitten. We gaan naar de Albert Cuypmarkt in Amsterdam. Sinds de Aziaten de markt massaal links laten liggen, is het er kalm en rustig. We verheugen ons op de diversiteit van de markt. De vissoorten die we nooit gezien hebben, laat staan gegeten. Vis waarvan wij ook niet wisten dat ze uitstervende waren. De mooie stoffen van allerlei kleuren. De speelattributen die je nooit in een speelgoedwinkel zult aantreffen. En de standwerkers die ons met hun praatjes van alles en nog wat aansmeren. En we verheugen ons op de echte Amsterdammer. Die zijn er nog. Voordat ze plaats nemen in het museum, staan ze op de Albert Cuyp. En dan natuurlijk al die reigers die een vaste standplaats na 18:00 uur hebben verworven en weten wat er te halen valt. We gaan dan op zoek naar een restaurant, waarbij we een prima uitzicht hebben op de markt en de vogels. We verheugen ons en vertellen nog op het station aan een vriendin wat we van plan zijn. Jaloers vervolgt ze haar weg, want zij moet werken. We nestelen ons op een rustige plek in de trein en worden onderdeel van: beste reizigers.  De trein vertrekt keurig op tijd en de conducteur vertelt ons vriendelijk dat we in de juiste trein zitten. Boekje en puzzel meegenomen, we kijken elkaar aan met het vooruitzicht van een mooi dagje Amsterdam. "De trein rijdt iets langzamer dan U gewend bent", roept de conducteur ontspannen om, "er zit een goederentrein voor ons en die rijdt wat langzaam". Wij vroegen ons af of dat niet altijd is met een goederentrein. Roermond gaat aan ons voorbij. In Weert duurt de stop iets langer dat het ons zelfs opvalt. "Er staat een goederentrein in Geldrop met pech, en we weten nog niet hoelang dat gaat duren", roept dezelfde conducteur weer om. En wat later:"Deze trein gaat niet verder en zal terugrijden naar Heerlen en stopt verder nog in Roermond en Sittard". Dag Albert Cuyp, dag vogels, dag bloemen... We zijn nog steeds "beste reizigers" die nu een dagje Roermond voor lief nemen... 

onduidelijk

 Soms dan probeer ik het nog wel eens te duiden. Woorden, zinnen zoeken om duidelijk te maken dat het nog bestaat. Van die clubjes waar je jaren onderdeel van bent en niet meer van af wil. Die elkaar dan één keer per jaar zien. Ooit elkaar gevonden met een net ertussen. Volleybal noemden ze het vroeger. Recreatief dan wel te verstaan. Zelf vinden dat het niveau stijgt, alleen niet weten waarnaar. Plezier hebben in het elkaar zien en dat bestempelen als training. Niermand heeft de leiding en als het wel dreigt, ingrijpen. Zo'n clubje. Ooit kwam er muziek uit twee rugnummers, alleen de intimi weten waar dat toe geleid heeft. Dat na de training een pint gaan pakken in een aftands cafe, dat eigenlijk op die avond gesloten is, maar voor ons open doet. Dat op die avond een ober in dienst heeft genomen, die de bestelling per persoon opneemt en ook inschenkt, en met veel bravoure voor je neerzet. Eentje die niet precies weet wat wij bedoelen met de vraag: kun je de culinaire keuken even op tafel zetten? Wij bedoelden ordinaire nootjes en hij inmiddels, na vier keer vragen, ook. Het bekende bierviltje in tweeën gedeeld en bij het neerzetten uit elkaar schuiven. Dat soort humor en zo'n clubje. En we zien elkaar nog steeds, elk jaar. Met corona waren we elkaar een beetje kwijt, maar vorig weekend, hup we waren er weer. Geen bal komt er meer aan te pas. We zijn, zoals dat zo mooi heet, op leeftijd. En maken wat mee. Staan stil op die mooie dag bij het met één minder zijn. En dat kan. Ook een luisterend oor voor alles wat we mee maken. Zo'n clubje. We kijken uit naar volgend jaar en proosten op het leven. De naam: de nachtbrakers... wie dat ooit verzonnen heeft?  We liggen voor tien uur in bed...

zomer

 Die is voorbij, het hagelt. De temperatuur zakt beneden normaal. De bladeren zijn bruin en laten één voor één de boom los. De blazers staan in aanslag. En dan gaan wij nog een week naar Oostenrijk met de hoop op mooi weer en vergezichten. Een belachelijke afstand voor één week. Die gedachte schoven wij net zo snel, als de sneeuwruimers die we zagen, opzij. Kon het ons wat schelen, we gaan. Op de Duitse autowegen zijn we slakken, we rijden namelijk niet harder dan 120 en de Duitse trots van Mercedes en Audi laten ons met deze snelheid bijna stilstaan. Maar ook daaraan hebben we lak. We gaan! Eenmaal aangekomen gaan we als echte Hollanders eerst tanken in Samnaun, een klein Zwitsers plaatsje. Met een prijs van €1,17 worden we blij, ondanks de enorme stortbui van die middag. De rest van de week een zonnig zonnetje, dat ons vrolijk stemt en bevestigt: blij dat we zijn gegaan! De koeien worden op  zaterdag, vooral voor de toeristen zoals wij, van de Alm naar beneden gehaald. En de meisjes die de meeste melk hebben afgestaan deze zomer, worden extra versiert. De koeien zelf zien door de versiering niet meer waar ze lopen en laten veel meer vallen door de opwinding dan normaal in de wei. Dat wordt dan weer door de plaatselijk gemeentewerken opgeruimd met de veegwagen. Oostenrijk is schoon en dat blijft het. En dat is echt zo, je ziet niets langs de op- en afritten liggen. Geen blikjes, vuilniszakken, Mc Donalds...niks.Alleen de koeien, paarden en schapen  mogen wat laten vallen. Oostenrijk maakt zich klaar voor een wit winterdeken. Alle voorbereidingen zijn in volle gang. Maar regels zijn regels. Zij hanteren de drie G's: Geïmpft, Genesen, Getestet. En je komt er niet in en er is geen discussie. Ook de après ski kent de corona beperkingen en controles.Na een heerlijke week in de bergen rijden we weer terug en is er nog steeds razernij van de bekende auto's onderweg. Weer terug in Nederland belanden we in de formatie die geen enkele snelheid heeft. Alles staat in de achteruit. Bij de op- en afritten worden we begroet door  de bekende blikjes en zakken van de hamburger. We kijken alvast wanneer we volgend jaar naar Oostenrijk gaan. Over de grens staan koeien van Hollandse makelij ons nieuwsgierig aan te staren, kijken elkaar even aan en denken: we gaan!, en lopen de wei in. Nu de politiek nog..

huisdier

Het hebben van huisdieren, anders dan een kat of hond, is aan leeftijd gebonden."Ik wil een konijn!" of "    ik wil een cavia!", zijn vragen die je kunt vastplakken op de leeftijd van 6 t/m 9. Mijn moeder was echter een uitzondering. Wij als kinderen vroegen weliswaar om allerlei huisdieren, maar zij drukte haar voorkeur door, en er kwam een "pietje". Dat was een kanarie, en natuurlijk geel, maar als hij al iets riep was dat vaak: PIET! Zijn naam werd verkleind, zoals alles bij ons vroeger, en werd dus Pietje. Mijn  moeder sprak met Pietje, zoals ze ook vaak tegen ons bezigde. "Pietje wat heb je nu weer gedaan?", hoorden wij vaak, als hij al rondvliegend ergens zijn poepje had laten vallen. Hij vloog dus door de kamer en ook door de keuken en legde overal wel wat neer. Dat had wat ons betreft ook in de kooi gemogen, maar het was alsof hij (of zij) wachtte totdat hij door het huis vloog. Of het een hij of zij was? Hier werd in ons huis niet over gesproken. Was niet relevant. Er kwam er ook altijd maar één. Überhaupt werd in ons gezin niet gesproken over welke geaardheid dan ook, dat het bestond en al helemaal niet dat een van de zes nazaten er iets mee van doen had. Er waren geen vragen, of we stelden ze niet. De overvloed aan informatie nu, was ons vreemd. Een Loveparade zoals in Amsterdam is onze ouders bespaart. Zij zouden al fronsend elkaar hebben aangekeken en ons vriendelijk doch dringend verzocht hebben over te schakelen naar de Duitse zenders. Of, en dat kwam mijn moeder prima uit, dat wij maar eens de kooi van Pietje schoon moesten maken. En al fladderend ging hij op de TV zitten vlak voordat "der Goldene schuss" zijn hoogtepunt bereikte. En hij liet alles lopen...

container

Het is zo heerlijk nu al te zien dat onze supermarkt ons al in de stemming probeert te krijgen voor het heerlijke avondje. Het strooigoed vraagt om rebellerend gestrooi. "In een of andere hoek.." hoor ik Toon Hermans geïrriteerd uitleggen. De stadsschouwburg van Sittard -Geleen krijgt zijn naam, eindelijk en terecht. In ons tuincentrum worden de laatste zomerspullen opgeruimd, de ijsberen keken ons al vragend aan wanneer zij ons weer mogen vermaken. En we horen dat de kerstballen duur worden, die zaten namelijk allemaal in dat bekende gestrande containerschip in het Panamakanaal. Over globalisering gesproken. Onze kerstversiering zat erin, verdorie! Hoe moet dat nu?, ik accepteer geen lege schappen meneer Intratuin. En ook de kunstkerstbomen, er moet keuze zijn en voor iedere beurs. De muziek is nu al te streamen, cd's zijn er niet bij. We dromen ook dit jaar weer van een witte kerst. De records zullen verbroken worden. De records van de verkoopcijfers, de records van de temperatuur op eerste kerstdag. Maar eerst maar eens de goedheiligman. Die wordt wel goedkoper, want zijn knecht kan zichzelf beperken met wat vegen. Dat scheelt in schmink en douchezeep. Zou hij ingeënt zijn ? Zonder QR-code komt hij ons land niet in, we zijn namelijk rood. Politiek kleurloos maar dat boeit hem niet. Ik wacht af op de partij van de dieren, die bezwaar maakt dat het paard over onze daken stapt. En met al die zonnepanelen, onverantwoord! Er worden kamervragen verwacht. Van wie is echter nog niet helemaal helder. Waarschijnlijk zijn de herinneringen ook demissionair..

veranderen

 "We moeten van het gas af" letterlijk in onze auto maar ook in de keuken. Waarom dan nog boren naar gas, zou een kleuter vragen. Onze, weliswaar demissionaire minister Blok, vindt het echter nodig en ook nog in de Waddenzee. Wij zijn al van het gas af dus wij gaan sowieso geen waddenzeegas gebruiken. Met onze zonnepanelen op het dak koken we elektrisch en dus bijna voor niks, nada en lekker. Dat was overigens zo'n moment : je gasfornuis omruilen voor inductie die mij bij blijven. Soms denk je terecht of niet terecht, mijn huis is klaar! Alles strak in de verf, de heg naar de kapper geweest, vijver helder, genieten dus. En toch is er altijd wel wat of ergens dat anders moet of aan vervaging toe is. Onrust in het huis noem ik het maar even . De eetstoelen die staan er al langer, zitten nog goed maar zijn aan vervanging toe. Wie dat oppert ga ik niet schrijven maar ik was het niet. Zoeken zoeken, vinden of toch nog maar even niet. En dan hebben we een parketvloer. Misschien vervangen door laminaat dan heb je geen last van krassen. Want stoelen op een parketvloer, praat me er niet van. Dus omdat we stoelen gaan vervangen, die eigenlijk niet vervangen hoeven te worden, slopen we de vloer eruit? Gelukkig zijn we eensgezind: dat gaan we niet doen. Maar wat dan wel? In de winkels en internet staan stoelen genoeg. Er zijn ook winkels genoeg die deze willen verkopen. We besluiten niet via internet want we willen ze uiteraard zien en even uitproberen. Net alsof je tomaten koopt in de supermarkt die wil je ook eerst voelen. En uiteindelijk heerlijke stoelen gevonden maar met ongeschikte poten voor de vloer. Dan die vloer er toch maar uit, wordt nog even een te overwinnen idee? Stoelen gevonden, gekocht en de verkoopster adviseert viltjes eronder....want op parket, is wel een ding. Ik ga u een lang verhaal besparen. de stoelen zijn retour want de viltjes bleven niet zitten. We zitten nu op stoelen, klapstoeltjes van IKEA, want de oude stoelen waren al verkocht via marktplaats. En ik moet zeggen en dat vinden we allebei, die oude stoelen zaten best nog lekker!

Knol

 Kinderen worden aangezet om te vluchten voor hun toekomst. Slechter kan het namelijk niet worden. Deze kinderen vluchten. Dat zinnetje zou uitgelegd kunnen worden in meer dan tien pagina's. Wat heeft het doorstaan om uiteindelijk een ongewisse toekomst tegemoet te gaan, want niks is zeker. Ze worden uiteindelijk opgevangen en dan blijkt dat gezinshereniging door Knol, zonder enige melding aan ons parlement, is afgewezen. Broekers-Knol is staatssecretaris van assielbeleid. Als NRC dat meldt en er vragen over gesteld worden door kamerleden, komt nog geen dag daarna de melding dat gezinshereniging weer kan. Het vluchtelingenbeleid van Nederland is dichter bij de afgrond dan ooit. We dachten met Verdonk het ergste gehad te hebben, maar het kan nog erger. Het Nidos is de Nederlandse voogdij-instelling die bij wet de voogdij op zich neemt van alleenstaande minderjarige vreemdelingen. Zij werden een aantal keren genoemd door Knol, waarmee ze suggereerde dat haar stappen in goed overleg met deze organisatie waren genomen. Niets is minder waar, er was geen overleg geweest. Er kwam stoom uit de oren van die medewerkers. Het gestuntel met onze tolken en hun gezinnen uit Afghanistan geeft een prima beeld van het beleid weer. Je mag bij ons in dienst, maar als het echt spannend wordt, zijn we te laat. Bijleveld, gesteund door opper leugenaar Rutte, praat recht, wal al maanden krom is. Diezelfde Rutte die ons aanraadt vooral minstens een uur per dag het raam open te zetten, zodat er frisse lucht binnenkomt en daarna de wet voor de horeca laat aanpassen, waarbij de verversing met eenvijfde kan worden beperkt.   En hij wordt weer premier.

Nederland is assielbeleid ziek, er zijn diagnoses te over, maar de patiënt kan schijnbaar niet genezen worden. En daar helpt een samenwerking tussen de linkse partijen niet tegen. Ook zij accepteren Rutte zonder enige tegenspraak. En Knol....ze zit er nog steeds. Misschien is Prins Bernhard van Oranje nog een optie... maar dan wel voor niks.

Zo, dat ben ik kwijt.

inspiratie als vervanger

 Geen theater, geen- of minder live muziek, en de boosheid over een minister die ons een dvd-tje aanprijst als vervanger. Ik mis(te) de bezoeken aan theater. Het is en blijft een bron van vreugde en inspiratie voor mij. Herman van Veen in Carré was een feest na zoveel tijd. Hij kan het nog steeds, ontroeren met prachtige muzikanten. Het was een mooie zondagmiddag in Amsterdam. Zo ook een prachtige voorstelling in het landbouwbelang te Maastricht onder regie van Joan-Ditte Steffers. Maar dat geldt voor mij en ik kan mij voorstellen dat menigeen er anders over denkt. En toch lees en hoor ik van velen dat deze tijd van pandemie aanzet tot het aanboren van ook andere inspiratiebronnen.  Andere, niet als vervanger maar als extra. Bronnen die minder aangeboord werden, in ieder geval  door mij. Boeken zijn dat wat mij betreft zeker. Ik las bijvoorbeeld deze week het boekje van Hedy D'ancona "Vrolijk verval". Ouderen worden volgens haar vooral bestempeld als kwetsbaar en knuffelhongerig. Ik kan het niet mooier omschrijven. De zieligheidsstempel wordt vaak in haar ogen ten onrechte gegeven aan ouderen, mijn generatie inmiddels. Maar ook de kritische vraag: wat doen wij als ouderen er zelf aan, waardoor dit beeld schijnbaar wordt gevormd? Je komt op een punt in je leven waarbij de vraag -hoelang-heb-ik-nog-, wel eens je dagelijkse vertrouwen op de proef stelt. Het vertrouwen dat je had,  namelijk dat je er zeker nog toe doet. Je niet alle kranten terzijde zou moeten schuiven, geen journaal meer kijken, geen mening meer willen hebben...berusten. En ook al wil je dat eigenlijk wel eens graag, je ontkomt niet aan de wereld om je heen. Er is geen mogelijkheid meer om je op te sluiten, niks te vinden en alles te accepteren. Zelfs datgene waaraan je alle drukte geeft die er maar te vinden is, en je weet dat je er niets aan kunt veranderen. Het is zoals het is. Is dat zo? Bij het lezen van Hedy, merkte ik de strijdbaarheid om jezelf niet in een hoekje te (laten) zetten. Achter de bekende geraniums. Blijf een mening vormen en strijdbaar en laat dat niet afhangen van hoe-lang-heb-ik-nog. Haar strijdbaarheid voor gelijke rechten voor man en vrouw, is aangevuld met de strijd tegen het ouder worden en er schijnbaar niet meer toe doen. Het boek gaf mij inspiratie tot het schrijven, ik heb de dvd speler uit huis gedaan.

waar dan?

 GaiaZoo was een goed uitstapje samen met ons grootkind (kleinkind is niet meer van toepassing, want ze groeit harder dan wij). Het is cabaret in de dierentuin. Je gaat zitten en je kunt een avondvullend programma schrijven. We zien voorspelbare ouders met kinderen en veel grootouders met kleinkinderen, die overigens ook allemaal behoorlijk groeien. Er is krimp onder de grijze koppies. Veelal gaan de families goed voorbereid op weg. Boterhammen en drinken in de rugzak. Niet vooraf gevraagd of dat wat op de broodjes zit, ook de toestemming kan hebben van de kinderen. De eerste teleurstelling. Ook het drinken had een andere keuze verwacht. Het is een dierentuin, dus logisch dat de tweede teleurstelling de dieren zelf veroorzaken. Niet te zien, behalve op het bordje dat ervoor staat, dan weet je in ieder geval wat je mist. Zie je ze wel, dan slapen ze, en diep. Hyena's, normaal een roedel die altijd op jacht is, kijken ons niet eens aan. Het vleesvoer ligt er droog en onaangeraakt bij. "Verwènde poete", zou mijn moeder roepen. Op diverse plaatsen kan iedereen zijn handen ontsmetten. De derde teleurstelling, de dispensers zijn leeg. Ook de kraan voor het handen wassen, laat geen druppel los. Is het dan alleen maar kommer en kwel? Nee want de moeders en de vaders waarschuwen liefdevol als er wel een dier zichtbaar is. Als moeder echter voor de tweede keer erop wijst, roept het kind:"dat heeft vader juist al gezegd!" Het is een warme dag, dus de ijscoman heeft een topdag. Het ijs smelt wel snel dus er wordt geknoeid. En het kan niet schoon gemaakt worden want...de kraan doet het niet. Als laatste attractie (en strategisch altijd aan het einde van deze lange dag) is de souvenir shop. Een moeder vraagt: "Gaan we hier even naar binnen?" terwijl de kinderen al de deur vasthouden. De vader antwoordt met:"Moet dat?" -Dan wel normaal en niet te gek kopen-, wordt teniet gedaan door oma die het kind aan de hand meeneemt naar binnen. Dat er daarna twee uit de kluiten gewassen knuffels worden gekocht, zegt veel. De kinderen hebben met dit succes aan het einde van deze vermoeiende dag toch nog een feestelijke einde gebrouwen. De gekochte pluche beesten verdwijnen uiteindelijk na jaren in een kist, die bij elke verhuizing ongeopend wordt meegenomen.

Maar GaiaZoo is een mooi dierenpark en je ziet de dieren niet alleen achter tralies...

Binnen en buiten

Na maanden van zwemdroogte was het moment er weer om de stoute schoenen, of zwemvliezen zoals je wilt, aan te trekken. De routine van tas inpakken, zwembroek niet vergeten en brilletje erbij, het viel niet mee. Ik merk dan toch dat ik alles eerst weer op het bekende rijtje moet zetten. Leeftijd speelt dan ook n rol, hoor ik je denken en... dat is ook zo. Hoe dan ook, ik was bij de zwemkassa en had mijn pinpas niet vergeten. De slippers zaten keurig in mijn tas. En ook de shampoo voor erna, het zat allemaal op z'n plek. Het allerbelangrijkste: mijn zwemboek. Aantrekken en hup de eerste baantjes. Rustig opbouwen, niet te hard van stapel, allemaal goed bedoelde adviezen, die ik niet in de wind of water sloeg. En toch merkte ik iets raars tijdens de eerste banen. Alsof iemand aan de onderkant van mijn zwembroek zat te trekken. Soort van flappen die er nooit gezeten hadden. Bij het eerste keerpunt was het duidelijk. Mijn zwembroek had ik op een onoplettend moment verkeerd om aangetrokken. Niet achterstevoren, maar binnenste buiten. Ik nam aan dat de dames, die in een rij hadden staan kijken naar mijn eerste duik, dat wel hadden opgemerkt. Mooi niet gezien of wel gezien maar niks gezegd. Vonden ze toch een beetje zielig voor mij. Ik overwoog heel even om mijn broek onder water te herstellen. Even snel uit en weer aan. Het zwemmen ging langzaam en ik had een prima excuus waardoor dat kwam. Ik ging er zelfs aan wennen. Douchen heeft gewoon plaats gevonden, en of er naar mij gekeken is? Ach er stond een zwanger vrouwtje toevallig naast mij. Ook zij had een buikje binnenstebuiten...

fatsoen

 Vaak rijst de vraag of de medici, of anders gezegd het systeem dat er om heen zit, nog wel adequaat handelen. Het woord adequaat kan al tot discussie leiden, want wat is dat adequaat? In het woordenboek wordt de definitie er niet duidelijker op. Er staan wel 13 betekenissen. Ik neem er een aantal met u door. Adequaat is: doeltreffend, gelijkwaardig, geschikt, gepast...enfin kies maar. Als ik het naar de medische kant schuif en daarbij de vraag vooraf: wanneer is het gepast om een patiënt (nog) te helpen, begeef ik mij op glad ijs, zeer glad ijs. Is een precaire vraag, waarop een antwoord niet zomaar te geven is. Ik geef een aantal denkvoorbeelden. Ik rook mij te pletter en word kortademig en krijg kanker aan de longen. Oorzaak: de diagnose ligt smeulend tussen de bruine vingers voor de hand. Ondanks diverse programma's, die aangeboden worden om te stoppen, lukt dat niet altijd, met vaak desastreuze gevolgen. Kostbaar voor de maatschappij en de patiënt in het bijzonder. "Stop dan ook met roken..!" Of misschien ook:  "Sigarettenindustrie, stop met de verslaving(een klein stofje) ongevraagd in de tabak te stoppen!" Sigaretten roken zijn nog voorbeelden, waarbij er mogelijkheden zijn om het zelf nog in de hand te kunnen houden. Maar wat dan als je je helemaal klem eet. Je wordt dik en dikker en krijgt allerlei medische klachten. Niet bereid om een dieet te volgen, maar zwaar (figuurlijk dan) drukken op de te maken ziektekosten door allerlei aan de hamburger toe te wijzen kosten. Aan de drank, je zuipt je comaklem en moet opgehaald worden door de ambulance, want je bent niet meer in staat zelf te lopen, laat staan rijden. En dichter bij huis. Je lopen gaat niet meer top. Een rollator word je aangeboden voor het voorkomen van vallen en opstaan. Het gaat 'n keer echt mis, maar toch laat je hem staan. 

Eigenwijs of adequaat? In dit geval zou ik de rollator adequaat willen noemen met als betekenis: Geschikt voor het beoogde doel. Mijn moeder noemde haar rollator 'de mercedes', misschien een wat overdreven, maar toch, adequate benaming.

doen?

Als je het nieuws volgt dan zijn er verbaas-momenten. Dat is van alle tijden. Zo gaan er raketten de lucht in, omdat de rijken der aarde gewichtloosheid willen meemaken. Bij de vraag aan de 19 jarige Oliver Daemen of hij de bezwaren van milieu niet zwaarder vindt wegen dan de kick, is zijn antwoord wenkbrauwen fronsend. "Dan kan je niks meer doen...". Je hebt die leeftijd en bent dan al niet meer in staat te relativeren en een beetje om je heen te kijken wat er aan de hand is. Ik ben zeker niet tegen vooruitgang, maar dit soort uitstapjes zouden tegengewicht moeten krijgen, waardoor de raket niet de lucht in kan. En je lost niet in je eentje zomaar even armoede op, maar de "reclamespotjes" van hongerende en zieke kinderen voor het acht uur journaal spreken vaak, heel vaak boekdelen. De keuze wat met je geld te doen, is relevant. Om ons heen zien we daklozen door het natuurgeweld. Huis en haard kwijt, ondergedompeld in water. De verzekeringen zijn er als de kippen bij (die zijn nog net gered) om vooral aandacht te geven aan wat niet vergoed wordt. En ik begrijp dat je niet alles kunt verzekeren, maar geef mensen hoop door vooral te vertellen hoe je hen wilt helpen. Rutte zei ook nog dat de overstroming als eens ramp aangemerkt wordt en daardoor kan het rampenfonds helpen. Maar...dan moet de schade niet te verzekeren zijn. Het geschuif tussen wie wat vergoedt aan de slachtoffers is begonnen.

De saamhorigheid van vrijwillig helpen, is echter groter dan ooit. Hartverwarmend wat het los maakt. Gewoon broodjes brengen, helpen met puinruimen. Modder vegen en samen uithuilen. Een arm om je heen, Limburg op z'n best! Giro 777...dankjewel Oliver!

groot of klein

 Limburg wordt achtergesteld. "Jullie zijn groot en wij zijn klein" het Calimero gevoel. Ik heb mij er altijd tegen verzet. Niet in je schulp kruipen maar laten zien dat je er bent. Dat wordt behoorlijk op de proef gesteld nu het water onze provincie beheerst. Journaals en praatprogramma's proberen nu met man en macht te berichten. Noemen hierbij de Roer een rivier in Zuid-Limburg. "Is er wel preventief door Limburg wat gedaan de laatste jaren?", waren de vragen van Jort Kelder bij OP1. En hij ging nog verder: "Hadden ze(!!) dat al niet eerder kunnen zien aankomen?".  Had jij je, Jort, niet beter kunnen informeren? Hoewel ik vooral niet ons zielige provincie wilde oproepen, bekroop me toch het gevoel dat de TV in het algemeen maar Jort in het bijzonder al heel lang zich niet meer ingelezen hadden over Limburg. Wat er allemaal heeft plaats gevonden na 1993 om het water meer ruimte te geven. En natuurlijk je kunt niet alles voorzien, het heeft tijd nodig. Daarbij helpen dit soort uileballen niet die op geen enkele manier weten wat er tot nu toe is gebeurd. Ga dan niet voor een microfoon zitten als betweter. Ga helpen en doe je bretels af! En Vlodrop is geen Roermond en andersom. Gewoon even op de kaart kijken. Dan blijkt dat onze streek, hoe graag we ook anders willen, ver van Hilversum is. Te ver zo blijkt.

Ook L1 vond het uitzenden van een herhaling "Tour de L1mbourg" belangrijker dan blijven berichten over wat er gaande was in ook hun provincie, beschamend praten over het fietsplezier in onze provincie. Tegelijkertijd een tekstbalk onderin het beeld met de meest verschrikkelijke berichten over wat  er toen gaande was in de provincie. Toch fijn zo'n regionale zender!

De Groningers met de aardbevingen en Limburg met het water...ze liggen ver van Hilversum.

weer

De pandemie is nagenoeg voorbij en het weer kan weer onderwerp worden van ons gesprek. Het regent, het hoost, straten lopen onder. Kelders kunnen het water niet weren en laten zich vollopen. De terrassen schreeuwen om obers die drankjes serveren, zij blijven binnen want het regent. Er wordt gevoetbald, er wordt gefietst, er wordt getennist. Dat is bijna elk jaar rond deze tijd en de keuze waar je naar kijkt, bepaalt ieder voor zich. Ik was een aantal dagen in de Oostenrijkse bergen. Een meer rustgevende plek waar het in ieder geval helemaal niet ging om winnen. Meer om het genieten van de rust, die er ook in Oostenrijk nog is. Vriendelijke mensen, alert op de pandemie, maar niet overdreven. De Oostenrijker verwacht wel aanpassing van de toerist en terecht.En de bergen...zijn stil, zijn mooi, liggen er vredig bij. Verwelkomen ons al jaren op dezelfde manier. We worden naar boven vervoerd met de cabine. Sommigen fietsen die bergen op, sommigen lopen. Iedereen maakt ook hier zijn eigen keuze. Natuur is er welig. De blauwe enzian van de ooit smartlappende Heino, staat er mooier bij dan ooit. En er wordt gemaaid. Lijkt wel alsof gras op elk menu staat, maar het is enkel voor de koeien. Alles wordt gemaaid met een precisie en accuratesse, menige groenvoorziening zou er stage moeten lopen. De onze verklaarde de achterstand vanwege het groeizaam weer. Nou de Oostenrijkers maaien er op los, wat voor weer het ook is. Zelfs bij sneeuw en 0 graden gaat dat gewoon door. Om er te komen is wel een ding. De Duitse autowegen kent veel Max Vertappen's. De VVD zou er blij van worden. Snelheden van 180 en meer zijn geen uitzondering. de bestuurders genieten van hun snelle bolides en wij van de enzian. Iedereen maakt ook hier zijn eigen keuze...

kleur

 We rijden alles vermoedend op de A73. Alles vermoedend omdat we zien dat velen weer op pad zijn. En wij dus ook. We reden langs en tussen prachtige bermen. De klaprozen waren explosief, alsof ze samen met alle rijders wilden vieren dat we corona onder de knie hebben. En we zagen ook nog twee ooievaars in de wei staan, en een reiger. Je gaat met plezier de weg op. De natuur is weelderig aanwezig. Zelfs zonder dat je er naar kijkt, valt het op. Kleuren zijn belangrijk in de wat sombere tijden die achter ons liggen. Landen krijgen weer de kleur geel, ondanks dat oranje onze nationale kleur is, zijn we er blij mee. Vakanties worden voorbereid en de gemoedstoestand wordt er alleen maar beter van. En we genieten van het besluit van onze toekomstige koningin. Ik ben wel benieuwd waar dat teruggegeven geld naar toe gaat. Bij het CDA weten ze er wel raad mee.

Hou je niet van sport, dan worden het wat lastige tijden. Het voetbal, hoogspringen, surfen, fietsen en hockey met een stokkie, het komt allemaal in veelvoud voorbij. En praten, praten en voorbeschouwen. Dat laatste sla ik over, ook het geleuter achteraf. Hoe de bal zus of zo. Soms al een uur voor de aftrap en uren daarna met allemaal beelden die ik al gezien heb. En de analisten zijn de kenners, vinden vooral zijzelf. Ik ben geen kenner, maar wil genieten van de prestatie of de teleurstelling. Zo keek ik deze week naar hockey met een stokkie. Zou het niet heel mooi zijn als de vrije trap en de ingooi bij voetbal overgenomen zou worden van het hockey? Dat zou wat tijd schelen. Let eens op hoelang het duurt voordat een voetballer een ingooi uitvoert. En uiteindelijk na lang wikken en wegen dan naar de tegenstander gooit. Ach wat ben ik nu aan het doen....ook aan het naleuteren. Ik ga de natuur in,  hup genieten van  de bermen, genieten van de klaprozen. Ik gooi alle ramen open...

klappen

 Er is weinig voor nodig om je wenkbrauwen, eigenlijk alles, te fronzen. 

Het waar gebeurde verhaal waarbij ik de overheid vertegenwoordig: Ik bestel goederen en weet niet of ze wel geleverd zijn. Ik betaal toch de rekening. En merk dat er ook betalingen plaats vinden, waarvan ik niet zeker weet of de aantallen die geleverd zijn wel kloppen. En dat voor een totaal bedrag van ruim 5 miljard euri. Einde verhaal. 

En Rutte...., hij weer, ergert zich aan het feit dat de kamer hierover kritische vragen stelt. Al die ambtenaren hebben zich het snot voor de ogen gewerkt en worden nu aan de schandpaal genageld. "Schande!", vindt hij.

Nu ben ik van huis uit een eenvoudige kruidenier en weet dat wanneer er een bezem uit eigen wintervoorraad gehaald werd, om vervolgens de vloer mee aan te vegen, dit voorzien van een handtekening verantwoord moest worden. Dan ook nog in mindering gebracht van de voorraad, anders klopte die niet meer. 

Het zijn  twee extremen, ook ik begrijp dat en ook niet vergelijkbaar en al zeker niet als je naar het bedrag kijkt. Allemaal heel reële gedachten. Maar het lijkt er toch op dat jaren bezuinigingen op de meest essentiële zorg moest vanwege begrotingstekorten. Het lijkt er nu op dat alles kan, zelfs zonder enige verantwoording. En die verbazing wordt met de dag, soms per uur, groter. En dan hebben we het nog maar even niet over de mondkapjesdeal... Mooie deal. "Ga er maar eens aan staan en doe het maar eens goed", hoorde ik. Nu ben ik geen econoom, zoals ik al schreef kruidenier, maar dat dit nergens op slaat, lijkt me duidelijk. Duidelijker kan niet. En het formeren en samenstellen is nog in volle gang.

Misschien toch ook maar eens een kruidenier laten aanschuiven met een dubbel verantwoorde bezem...?

snakken

 Nederland gaat los. Of is eigenlijk al los. De schuld geven we aan het KNMI en de Jonge. Zoveel mensen ineens gevaccineerd is niet eerlijk voor het virus. Zij gaat het verliezen. De horeca weet het zeker. De voetballers ook. Nederland kleurt oranje en wordt gesnollekebold en gestikkerd. Iedereen haakt in. Nu de prestaties nog, want als die tegenvallen gaat alle oranje prularia naar de kringloop en daarna naar de vuilnis. Rechtstreeks naar de vuilnis of ben ik nou een pessimist en verpest ik het feestje? De zon doet wonderen dat staat vast. Alle grijze kopjes springen op de fiets, elektrisch of stoer zonder. En iedereen is alle chagrijn aan het wegfietsen. En ik gun het ons zo zeer want het voorjaar was volgens Hiemstra slecht. Alsof wij dat niet al in de gaten hadden was ook het weerbericht gezwicht voor de statistieken. Wij keken al weken naar buiten en zeiden:"slecht voorjaar dit jaar". Zo eenvoudig was het.

Ik keek naar het programma "de roze revolutie". Een uiteraard, en dat bedoel ik vooral positief, een VPRO uitzending. Maar met verwondering en gepaste terughoudendheid constaterend, hoe weinig ik wist van al die vormen die een mens kan ervaren. Ik schrijf het maar even zo neer want de verscheidenheid is zo groot dat ik ze niet allemaal onthouden heb. Maar wat een worsteling vooral. Ik probeerde mij voor te stellen niet te weten wat ik ben... dat lukt mij niet. Michiel van Erp maakt deze documentaire vanuit zijn persoonlijke verwondering. En hoe je er ook over denkt, en ik ga hier geen mening opschrijven want ik weet nog steeds te weinig, de uitzending praat je bij. Maar laat vooral ook die worsteling zien. En hoe minder tolerant we in Nederland zijn. Minder, beduidend minder dan we altijd dachten. Respect voor al die deelnemers aan de uitzending, zij geven zich echt bloot. Soms letterlijk in beeld. De gay-parade was in mijn ogen vooral een kijk festijn van nieuwsgierigen maar ook hier sloeg ik de plank mis. Deze parade blijkt veel waardering af te dwingen voor al degene die willen laten zien wie ze zijn.

Ik keek vanmiddag even op een willekeurig terras en merkte ook aldaar dat we gewoon willen laten zien wie we zijn met dank aan de zon...

verstoppertje

 In sommige kringen ontdek ik dat wanneer de gezondheid in het geding is, de huisarts als verantwoordelijke wordt gezien. En wel dat hij of zij het oplost. En het kan van alles zijn. Doet de huisarts dat niet, wordt er gebaald en geklaagd. Er wordt niet altijd gekeken, of het lichaam, of desnoods een drogist het ook kan oplossen. Voorbeeldje? Je oor zit verstopt. Slaolie al geprobeerd, maar dat helpt niet. Dus de huisarts. Die vraagt dan netjes of je eerst wil beginnen met druppelen, dat wekt al irritatie. Waarom kan de arts in kwestie het niet gewoon oplossen. Eigenlijk 'n beetje HG die altijd beweert te doen wat hij beloofd. Toen ik aldaar ging kijken, was er wel veel wat opgelost kon worden, maar geen oorsmeer. En HG ontstopt vrijwel alles. Vogel biedt de oplossing en niet die aan de zaadjes pikt, maar gewoon A.Vogel. En gelijk, het is als een wonder.

Ook als een wonder was mijn kennismaking met een natuur begraafplaats. Of eigenlijk zeg ik het verkeerd, het was een gedenkbos. Ik wist wel dat het bestond, maar niet dat je er ook voor huwelijk en geboorte een boom kunt laten plaatsen. Eigenlijk wel mooi dat je bij geboorte al een gedenkboom hebt. En ook als je het huwelijksbootje instapt, dat er een boom voor wordt opgezet. Dus niet alleen over, maar ook voor.

En een gedenkboom als je overlijdt, creëert een bijzondere plek om te gedenken. Mooie gedichten stonden erbij. Toch als je er rond loopt, komen vreemde gedachten boven. Vooral bij de bomen tgv een huwelijk. Wat als het stel nu uit elkaar gaat. Kappen ze dan samen de boom weer om? Graven ze de boom eruit en wie krijgt deze dan? En wat als ze op een flat wonen? En wat doen ze met de eikeltjes...

Ik kwam tot rust en schrijf de gedachten maar hier even op, dan hebben ze in ieder geval een plek...net als de boom.

theater

 Omdat jeugdtheater Lef in de concertzaal van de Hanenhof theater maakt, kom ik vaak in die concertzaal. En dan komen herinneringen ongewild en vaak gewild weer boven, toen ik daar zelf op het podium stond. We maakten cabaret in Limburgs dialect. Deze zaal was toen niet voorzien van stoelen, licht, of ook maar enigszins een theateruitstraling. Zelf licht ophangen, stoelen zetten, decor bouwen, we deden alles zelf. Een droom stond ons voor. Een mooie theatervoorstelling. Die wel moest kloppen natuurlijk. Technisch in ieder geval. We hadden de juiste geluidsman, we hadden de juiste decorbouwer en zelf waren we ook niet wars van perfectionisme. Alles werd drie tot vier keer gecheckt en geluidsfragmenten waren er in meerdere exemplaren voorhanden want...je wist maar nooit. Wat we niet in de hand hadden waren de laatkomers. Je kent ze vast van andere theaters. De deuren gaan open en ineens komt er nog een bus binnen. Helaas in de file gestaan. Nu hadden wij geluk, want hele bussen was wel een streven, maar dat is er nooit van gekomen. Maar wel een enkeling die te laat kwam. En die ging dan per ongeluk tegen de lichtschakelaar staan die de hele zaal in lichterlaaie zette, maar dan in uiterst wit tl-licht. Het waren vier schakelaars die allemaal een andere kant opstonden. Deze eenvoudig weer uitschakelen, was een heuse uitdaging. Het duurde even voordat het mooie geel en rood weer de overhand kreeg. Alles geregeld, maar dat hadden we niet in de hand.

En hieruit een levensles halen is niet moeilijk. Al bereid je je nog zo goed voor, er is altijd wel iets waar je geen invloed op hebt. En dan verzuchten: Es como es... het is zoals het is

de weg

 Ik lees het boek van Paul van Vliet:heimwee naar morgen. Een mooie titel vind ik. Het boort ook eigenlijk bij mij meer verleden aan, dan toekomst. Hoewel ik nog steeds naar morgen verlang en uitkijk. Er zijn nog zoveel mooie vooruitzichten bedenk ik elke keer weer, als ik twijfels heb. En die heb ik op deze leeftijd. Leeftijd prikkelt ook, gewild of ongewild, de levensvragen. Zijn mooie gedachten ook. Omdat het je ook positief confronteert met waarvan we allemaal al genoten hebben. En wat er nog komen kan. Dan is het misschien ook wel vaker dat die gedachte een soort heimwee gevoel geeft. Maar ook naar morgen, want er kan nog veel. Vooral als je de positiviteit voorrang wil blijven geven. En natuurlijk, er is veel om ons heen die dat bombardeert en waarin de negativiteit en de vraag "waar zijn we toch mee bezig op deze wereld?" ongewild kansen geeft. Dan lijkt het makkelijk om te denken: alleen druk maken over wat ik kan beïnvloeden. Rust vinden is dan soms best lastig. Als er dierbaren om je heen wegvallen ook. Hoe voorspelbaar of niet, dan ook. Het lijkt alsof de leeftijd je er meer op wijst en het vaker gebeurt. En deze gedachten komen allemaal door die ene regel van van Vliet: heimwee naar morgen. Paul van Vliet behoort in mijn leven tot een van de belangrijkste inspiratiebronnen om ooit op het podium te hebben gestaan. Een theaterman die totaal theater maakte. Mooi licht, prachtig decor en mooie muzikanten. Technisch de perfectie nastrevend. En dat ademt ook zijn boek uit. En hij mist het podium. En wij missen ook het podium, het theater, de musea. maar we kunnen volgens de Jonge toch ook een dvd'tje opzetten. Dat geeft meer dan ooit aan dat cultuur in alle vormen erbij hangt. Zeker nu en dat is jammer, heel veel jammer. Het kan ons zo opbeuren, doen nadenken, ons doen en ons laten.. 

Gooi open als eerste de deuren van de cultuur, zodat we weer gespiegeld worden, ontroerd raken, bedolven worden onder verlangen. Muzikaal opgekrikt en het leven genieten.

Ik krijg heimwee naar vandaag als het gebeurt...

respect

Is misschien wel een beladen titel. Een woord dat tijdens de herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog vaak onderdeel was van uitgesproken teksten. Ik keek naar de lezing van Angela Merkel. Zij is in staat om bij mij ontroering teweeg te brengen. Er biggelden zelfs wat tranen. Hoe dapper moet je zijn om als Duitser überhaupt, vreemd woord trouwens, zo'n lezing samen te stellen. En met een bewonderenswaardige rust de tekst uit te spreken. De inhoud was indrukwekkend, vond ik. Geen verjaring maar verantwoordelijkheid blijven nemen. Citaat: "Niets kan de leegte vullen die is achtergelaten door de mensen die zijn vermoord. Niets kan het verlies en de pijn van de "het missen" wegnemen. De gepleegde misdaden zullen niet verjaren." En Angela Merkel neemt dit jaar afscheid. We "verliezen" een groot Bundeskanzler die Europa op de kaart heeft gezet. Niet met grootspraak, maar met gepaste redelijkheid. Eigen identiteit niet verliezen, maar waar het kan elkaar versterken. Hoe eenvoudig kan het zijn. Hoe lastig en weerbarstig is dat in de praktijk.

Soms is respect dichtbij en verwarmd. Besluiten nemen, dwingt dat al af. Zeker als het gaat om je eigen leven. Hoe indrukwekkend kan dat zijn. In ons land de mogelijkheid geboden om hierover in alle zorgvuldigheid de beslissing te nemen. Wie staat er op om te kunnen of mogen oordelen over je eigen bestaan? Dat je dat zelf mag beslissen, is een voorrecht. En dwingt respect af. En je neemt dat vaak niet alleen mee. Je partner, kinderen, ze zijn er allemaal onderdeel van. Dat samen meemaken is bijzonder en tevens ook moeilijk. Met alle meningen die we hebben. Het is goed om het klein te houden. Teruggeven naar degene die het betreft en dat is al moeilijk genoeg. Maar ook moedig, heel moedig.

Muziek kan troost bieden. Zeker als muziek in je leven zoveel vreugde gebracht heeft. Moet ik altijd denken aan de eenvoudige compositie van Lennon-McCartney: I'll follow the sun. 

Hoe dan ook...

vrijheid

Forum voor Democratie. De partij lift mee op de aandacht van 4 en 5 mei. Voor degene die de poster nog niet gezien hebben nog even ter herinnering. 

De tekst op de poster: "Op 5 mei herdenken we 75 jaar vrijheid". Daaronder staat 1945-2020 met een overlijdenskruisje. Forum suggereert dat de vrijheid die 75 jaar duurde, in 2020 ten einde is gekomen.

De verbazing van velen over deze poster. Baudet doet het af als hypocriet. De terechte schande die de meeste media er van schrijven. Als je als partij 4 en 5 mei misbruikt voor eigen gewin en aandacht, ben je volstrekt los van de geschiedenis. Ga je respectloos om met al die slachtoffers die ook voor de stemmers op deze partij, ooit hun leven gaven. Dan praat je nooit met overlevenden van de Holocaust. Denk je altijd weg te kunnen kijken in wat er in de wereld nu nog gebeurt. Ontken je de pandemie en alle zorg die hieraan besteed wordt. Neem je landgenoten niet serieus die pleiten voor blijven herdenken, opdat het nooit weer gebeurt. Zie je niet om je heen in de wereld dat het nog steeds gebeurt. Lach je genoegdoening in je eigen gezicht. Vind je dat het valt onder vrijheid van meningsuiting. De extreem rechtse ideeën floreren en worden aangewakkerd door dit soort uitingen van partijen die geen oplossingen hebben, alleen maar kritiek onder het mom: vrijheid van meningsuiting. Misbruiken dit soort walgelijke uitingen door deze posters de wereld in te slingeren. Het zijn gevaarlijke partijen die ons land de verkeerde kant opduwen. Partijen die stemmen trekken. Partijen als FvD... die stemmen krijgen. Ik ben verbijsterd en maak gebruik van mijn recht: de vrijheid van meningsuiting.

Ik ga vanavond om 20:00 uur 2 minuten nadenken en morgen onze vrijheid vieren.

appeltaart

Het herkennen van grappige situaties is vaak de bron van cabaret.  En als je zelf de voelhorens uitzet, dan vallen deze soms ook op. Gewoon in je eigen thuis.Het zijn geen dijenkletsers maar toch. Ik ben al tevreden met een herkennende glimlach.

We bakken een heerlijke appeltaart voor het bezoek en die vertellen bij binnenkomst nadat wij hen complimenteerde:" wat zien jullie er goed uit alletwee!" dat zij net aan het lijnen zijn geslagen. En wat te denken van dat heerlijke etentje waarvoor je apart naar de slager bent geweest en het bezoek vol overgave een vegetarische maand heeft afgesproken. Als je partner voor de zoveelste keer dat schilmesje ergens anders heeft gelegd en jij dat vergoelijkt met dat zij weer in andere dingen heel goed is. 

Zo nemen wij steevast alle hotelzeepjes mee die niet gebruikt zijn of nog niet helemaal. Die leggen we dan in een mand op de badkamer en gooien ze na twee jaar weg. 

Luisteren naar hip-hop en dat vreselijke muziek vinden met daarna de verklaring: ieder zijn ding.

Als je muntthee bestelt, krijg je meestal een kop gloeiend heet water met een onbehoorlijk brandnetelbos erin. En je betaalt er gruwelijk veel voor. Maar je zegt er niks van.  

Zo was ik bij de oogarts of opticien, ik zie overigens het verschil niet meer... Zij vraagt:" welk getal staat linksboven?" Ik had geen idee. En zij was verbaasd... Een van de reden waarom ik bij de pearl/specsaver/beterhoren/hansanders zat, toch?

We hebben een enorme stapel servies voor het geval we veel bezoek krijgen. We kunnen er wel 70 hebben. En toch gebruiken we steeds de twee bovenste borden. 

Als je ouder wordt valt op dat de dokters bezoeken, zwanger staan van de diagnose: dat is de ouderdom. Dat ik ouder wordt alleen maar fijn, maar dom? 

De praatjes over het weer zijn wat weggeduwd tijdens deze pandemie. Maar als het regent hoor ik vaak:"wat 'n weer weer".  Drijfnat van de fiets thuiskomen en verwelkomt worden met:"regent het?"

En vanmiddag zag ik de drukte in Enschede. Veel Duitsers waren de grens over gestoken ondanks het dringende verzoek van de burgemeester om dat niet te doen. Lachwekkend en voor mij niet herkenbaar was het antwoord van een Duitse koopgek:" ik kijk weinig TV..." Voor haar schenk ik thee met alleen maar brandnetels.

voordeel

Meer lezen, meer wandelen, meer bewegen, allemaal zaken die een positieve wending gaven aan ons leven dankzij, of vanwege de pandemie. Doordat je meer leest, krijg je soms onbedoelde goede adviezen. Hoe krijg je een verroeste schroef er toch makkelijk uit. Hoe kun je het beste onkruid bestrijden. In alle bladen wordt wel een groot-moeders methode aangehaald en uitgelegd. En vaak helpt het. Ook soms bij kwaaltjes die je al met heel veel moeite hebt trachten te bestrijden, maar dat nooit gelukt is. Kalknagels is zo'n hardnekkig probleem, waar niets tegen helpt. Misschien laseren las ik laatst, maar dat kost een vermogen. Ook las ik dat een havermout-badje helpt. Nu bestaat mijn ontbijt uit een heerlijk havermout bordje met muesli en heerlijke zuidvruchten. Ik zie mij niet een, twee, drie hier mijn voeten in dopen, maar van mij mogen jullie het proberen. Of links draaiende yoghurt, waar de tenen wel bij varen. Ik weet niet of mijn pedicure hier wellicht een nog betere oplossing kan voorstellen. De laatste trend is een doodgewoon soda badje. Goedkoop en doeltreffend. Als kruidenier spreekt het mij aan. 

De terrassen zijn weer beperkt open. Het zal jullie niet ontgaan. Het woord "zijn" laat ik maar even voor alle duidelijkheid weg. Wellicht heb jezelf al genoten van de zo gemiste Affligem of cappuccino. Als ik het nu schrijf, wordt mijn speekselfabriek heel actief. En het weer werkt belachelijk mee. Dank aan het KNMI is op zijn plaats, want denk nou niet dat het weer vanzelf zo goed is. We klagen ons te pletter als "ze" het weer mis hebben met allerlei codes. Pas als zij de komende dagen sneeuw gaan voorspellen, ga ik er weer aandacht voor vragen en anders: Hulde mensen in De Bilt! De brouwers, las ik vanmorgen, waren verrast over de "plotselinge" opening van de horeca en moeten nu 24 uur per dag bier brouwen. Brand los, zou ik zeggen. En als de temperaturen weer wat lager worden, zetten we de terrassen toch gewoon binnen.

Politiek viel mij verder op dat er in Arnhem geprotesteerd is tegen Rutte. Men wil er geen kabinet meer met hem als premier. Beetje de bekende mosterd na de maaltijd, het stemmen is geweest. Mosterd...zou dat nog wat zijn tegen kalknagels?

los

Het gaat los aanstaande woensdag. De rijen zijn al gereserveerd. De onderzoekers staan al klaar om te bevestigen van wat we al weten. Camera's staan klaar om alles vast te leggen. De onderzoeken wijzen nu al uit dat vooral de lager opgeleiden de run op de winkels hebben voorbereid. Ik voorspel dat ook bij de Bijenkorf rijen voor de deur zullen staan, en ik heb daarvoor geen onderzoek nodig. De winkels verwelkomen ons met grote advertenties. "We hebben U gemist!", is de slogan die moet verbloemen dat ze vooral de omzet hebben gemist. Best begrijpelijk maar als je ziet wat er nodig is om de mode te produceren, zou je dat graag anders zien. Ik had wel gehoopt dat de pandemie onze kooplust zou inperken tot wat we écht nodig hebben. De verandering, het nieuwe normaal, wat hebben we niet allemaal gehoopt en voorbij zien komen in krant en TV. Minder vliegen. De boekingen van de eerste vliegreizen, zijn in aantal verontrustend. Schiphol maakt zich op voor een nog hetere zomer. De ziekenhuizen hebben nu al een hete zomer en het einde is niet in zicht. Waarom niet wachten op de echte daling, zodat het ook een verantwoorde keuze zou zijn geweest? Het volk roept om BIERTJE, en de politiek is ineens luisterend oor geworden. Het gezwalk met wel en niet doorgaan met vaccineren. Help mij even: waarom we moesten stoppen met Astra en dat niet hoefden met Janssen, terwijl de risico's minstens vergelijkbaar waren? Dat vaccineren de oplossing is, blijkt zelfs uit niet uitgevoerde onderzoeken. En alle dieren in de natuur gaan zich verbazen. Ineens wordt het een stuk rustiger. De boswachters kunnen stoppen met klagen over de overbevolkte natuur. Iets dat zij overigens altijd geroepen hebben: kom achter je laptop vandaan en ga de natuur in!  Ook bizar. Ik ben in een negatieve bui, ik weet het. Vooral omdat de hoop op verandering groter was dan de realiteit. Dat dit toch niet heeft geleid tot bezinning hoe we welvaart en geluk beleven, is minstens jammer. Maar misschien heb ik het wel mis en blijft het na woensdag rustig in de winkelstraten... laat het lekker los gaan in de natuur!

blauw

En daar stonden ze dan. De vaccins, ongeduldig te wachten op de armen. En nu eens niet de verschillen tussen de armen en de rijken. Er was geen verschil. Vaccins nivelleren de verschillen. Een geweldige bijwerking. Ik zag oudjes met hun kinderen. Ik zag hoofddoekjes, ik zag rollators, rolstoelen en het rolde allemaal naar dezelfde plek. Het leek wel feest in het Mecc. Ze mogen blij zijn dat het songfestival in Rotterdam plaats vindt. Dat had er niet meer bij gekund. Wel jammer voor Maastricht, anders was de koning alsnog op bezoek gekomen. Dan wel. Ook de auto's waren van de nivellering. Grote, kleine, nog grotere met te brede banden, ze waren er allemaal. Ik heb geen onderscheid kunnen herkennen. En...de zon scheen, dat helpt ook om iedereen toch vrolijk te stemmen, ondanks een prik(je). Misschien is het ook wel een beetje het vooruitzicht wat zo'n prik(je) toch geeft. Weer op het terras is wel een van de hoogtepunten, zo schijnt. De roep om de ober en het drankje is een Nederlands erfgoedje geworden. We kunnen en konden niet zonder. Hangen de vlag uit als het weer mag en kan. Een gemeende knuffel hoort daar wat mij betreft ook bij. Drie zoenen verpakt in stevige pakkerds. Ik verheug mij er nu al op.  Toch gebeurde er deze week iets vreemds. Ik had ineens een grote blauwe plek op mijn bovenbeen. Had niets te maken met dat spuitje, want mijn verhaal ging over mijn echtgenote, ik krijg dat ding pas over een week. Maar zo ineens een grote blauwe plek. Jullie kennen dat wel dat je je dan afvraagt waar komt ie nou vandaan. En die vraag werd mij ook gesteld, maar ik had er geen herinnering aan. Ik kreeg ineens begrip voor Rutte...

Groeien

 Een pasgeborene gaat groeien. Of hij of zij dat nou wil of niet. Er wordt moedermelk en daarna Olvarit in het openstaand mondje gezogen en gestopt. In den beginne is er nog protest, tot de boorling het lekker gaat vinden. En dat onderscheid wordt snel duidelijk in het terug proesten, zoals we dat allemaal herkennen. Vooral stampotjes, zoals wortelen, leveren dan een kleurrijk tafereel op. De eerste taart van de verjaardagen wordt met de handen gegeten. Hoe kleurrijker hoe beter. Slagroom doet er dan nog een toefje op. En alles wordt vastgelegd op foto en film. Voor het dan nog onduidelijke nageslacht.  

Groeien doet ook onze economie. Vaak niet omdat dit een doel op zich is, maar omdat de politiek ons doet geloven dat dit een overlevingsstrategie is. Ons geluk en vooral welvaart wordt er tegen afgezet. Geen groei, geen geluk. Ik las het boek van Ramsey Nasr "De fundamenten". En ik werd vooral geraakt door de ontwapenende passages, waarin de woorden welvaart en geluk werden ontrafelt. En vooral wat nodig is om je gelukkig te voelen. Daarbij komt de pandemie ons wellicht nog heel erg van pas. Mits....  En dat hebben we de afgelopen weken kunnen aanschouwen, er een forse verandering gaat plaats vinden in het omgaan met elkaar en vooral onze aarde.  Een opsomming van wat we allemaal al weten wat er gaat gebeuren als we niets doen, of anders gezegd blijven doen wat we doen. Het is voorspeld en voorspelbaar en toch... Het stemgedrag voor onze volksvertegenwoordiging laat zien dat "het volk" schijnbaar kiest voor "we doen een plas en laten alles zoals het was.." Dan is verbazing op z'n minst op z'n plaats. Als we weten wat er aan het gebeuren is en wat er nog voor de generaties na ons zal gebeuren. En dan denk ik weer even aan de wortelproest. Wat staat hem of haar te wachten, of gewoon onze eigen kinderen en kleinkinderen. Schets ik het te pessimistisch? Als we niks zouden doen, nee!. Maar er gebeurt gelukkig van alles waaraan we kunnen zien dat het anders kan.  Minder groei bepleiten en van meer naar minder. Kijken en ons afvragen wat geluk brengt en minder wat welvaart. Nasr beweert dat de eenentwintigste eeuw uitgegroeid is tot eeuw van ons geweten. En daarbij de indringende vraag: wat hebben we nodig en wat niet? Hij noemt het voorbeeld van Costa Rica. Hier wordt groei van de economie, of noem het welvaart, niet gekoppeld aan geluk en uit onderzoek zijn de mensen aldaar gelukkiger dan de Duitsers, Britten, Belgen en Fransen. Je zou kunnen concluderen dat de norm van geluk niet samenhangt met de hoeveelheid aan wat zij niet nodig achtten. Er zal geen Action floreren.

Tot slot. Dit is wat bij mij opborrelde na deze "politieke" weken en het lezen van dat mooie boek, dat ik bij deze wil aanbevelen. 

Het is lente en er groeit veel kleurrijks op de velden, geniet ervan. Het brengt geluk...

Meneer Heijn..

Overal kom je wel een product tegen met zijn naam erop. Ik wil geen reclame maken en zal dus niet vertellen dat ik bij Albert Heijn heb gewerkt. En met veel plezier. Ik was zelf een soort ongewilde ambassadeur, hoewel soms en dat was vaak, vooral zeer gewild door mijzelf. Een prachtig bedrijf dus wat mij betreft en ik mocht er meer dan veertig jaar geld verdienen. Iets wat bij een kruidenier in zijn genen zit. Maar als we dan wel eens op bezoek waren bij familie of vrienden en er kwamen "inferieure artikelen" van de concurrent op tafel, kon ik het subtiel opmerken, niet laten. Zelfs zo erg dat bij een volgende keer de neefjes en nichtjes spontaan zeiden: "Pindakaas van AHhhh!!" In winkels ligt ook overal de humor, vaak loopt die achter een winkelwagentje. Je wordt als winkelmedewerker gezien als een autoriteit. "Jij weet zeker wel waar de mosterd ligt?" En als een kruidenier iets weet, dan is het wel waar de bekende Abraham... Maar ook vragen over de plek van kastanjepuree, wist ik feilloos te pareren. Geen idee wat je er mee moest eigenlijk. Maar soms zijn er toch klanten die je met de bekende mond vol tanden laten staan. Een voorbeeld: een klant staat bij de enorme koeling waarin enkel kipproducten liggen. Voor die tijd ploften die allemaal! Een klant tilt een pakket kippenpoten op en stelt de vraag: "Zijn dit achter- of voorpoten?" Ik heb de slager niet met deze vraag verder lastig gevallen, want hij was een meester in uitbenen en had veel scherpe messen tot zijn beschikking. Als medewerker was je ook in die tijd tot alles bereid, als het een mogelijke promotie kon bevorderen. Tenminste dat dacht je. Zwarte Piet spelen was daar één van. Zwart maken met schmink die er met geen mogelijkheid meer af kon, maar ja promotie hè. Je deed het gewoon en had, en ik kan dat beamen, er veel schik en plezier van. En ik woonde dicht bij de winkel, dus was ook zo thuis om vervolgens de douche dezelfde kleur te bezorgen. Maar toen er gebeld werd door kinderen die voor een goed doel collecteerden en die werden open gedaan door zwarte piet zelf, werd er een olympisch sprintje met collectebus onderdeel van. Dat verkleden had ook wel iets. Bij een plaatselijke zwemclub mocht ik de goedheiligman spelen. De plaatselijk directeur was niet blij met mijn strooien van de pepernoten in het zwembad. Zelden zoveel plezier gehad. Zwarte piet speel ik niet meer, ja af en toe wel aan iemand toe, maar dat is een ander verhaal. 

jokken

 Als kind was ik al in verwarring. Wanneer jok ik nou en wanneer lieg ik? Kijkend naar de debatten deze week, vielen al mijn gebezigde onwaarheden onder het vrome jokken. Als mijn vader en moeder niet thuis waren, ontstond er spontaan meer vrijheid. Vrijheid om bijvoorbeeld te voetballen op het gras dat door mijn getuinde vader gekoesterd werd en gemillimeterd. Voetballen daarop was uit den boze. Dat wisten wij natuurlijk wel, maar het gras was groen, de bal aanwezig dus: aanvallen! Dan was het vooral moeilijk de kwetsbare bloemen niet in aanraking te laten komen met de bal. Maar dat je soms de bal verkeerd raakte, was onvermijdelijk. De tulp, een uiterst kwetsbare bloem, toen al, moest het vaak ontgelden. En het was dan ook gelijk een aanstellerij van zo'n bloem van jewelste. Kopje onherstelbaar laten hangen. Dan was diplomatie hard nodig en overleg: hoe gaan we dat herstellen, want de tulp verwijderen was geen optie. Mijn vader zou dat gelijk zien. Hij koesterde naast het gras ook de tulp. Op enig moment hadden we de oplossing, waarbij we met een speld de geknakte steel weer rechtop hielpen. Voor de eerste uren was dat de oplossing. Voor een aantal dagen daarna niet meer. De tulp ging hoe dan ook hangen, de krent!

En als mijn vader en moeder thuis kwamen, hadden wij natuurlijk afgesproken niet te verklappen dat we gevoetbald hadden. Een hele logische jok, geen leugen. "En wat hebben jullie gedaan vanmiddag?" Een vraag waarmee we allen worstelden. "Ik kan het mij niet meer herinneren", zei ik  en de ander:" ehhh niks eigenlijk!" Het indringende kijken van mijn ouders was niet heel lang nodig om mijn vader een wandeling te ontlokken in zijn tuin. Hij vermoedde van alles, maar zag niks. De tulp stond nog even fier overeind.

Ik keek gisteren tot laat op de avond naar de tweede kamer . 

Rutte had van mij best een bos tulpen mogen hebben (met wat spelden)!

En nu?

 Positiviteit is een gedragstoestand die je vaak helpt moeilijke dilemma's te beslechten. Alle negatieve aanvallen pareren. Dat is de kunst. Als je daarin slaagt, is het leven draaglijker, nee noem het maar gemakkelijker. En eerlijk gezegd kan ik dat met voorbeelden onderstrepen. Ga ik hier niet doen want dat lijkt pochen met mijn eigen en ook andermans veren. Bovendien heeft die positiviteit een houdbaarheid datum. En langzamerhand is die aan het verlopen. En ik kan mij beperken tot een aantal zinnen om verder uitleg te geven. Ik zag in de NRC van zaterdag een column van Rosanne Hertzberger, zij is micobioloog en voorspelbaar waar haar columns over gaan. Maar ze maakt vaak een punt. Vooral als ze zich afvraagt hoe het mogelijk is dat er toch weer zoveel stemmen naar Rutte zijn gegaan. Vanwege zijn leiderschap tijdens de pandemie? Terwijl hij verzuimt om te investeren in Halex, een Nederlands bedrijf in Leiden dat vaccins kan produceren. Vervolgens gaan anderen er mee aan de haal en vissen we achter het spreekwoordelijke net. En ik ben voor eerlijke verdeling maar als de fabriek in ons eigen land staat en vervolgens alle vrachtauto's naar elders rijden, is er iets niet goed gegaan. Dat Ollongren met haar papieren zichtbaar langs camera's loopt, is dom. Dommer is als Rutte niet vindt dat je het daarover moet hebben. Alles achter gesloten deuren. Een kamervoorzitter noemt het onhandig en gaat over tot de orde van de dag. Het CDA in Limburg zwanger is van vriendschappelijke deals. En vooral onder elkaar. En als gelukkig een journalist dat aan de kaak stelt. En vervolgens  zij vinden dat het MISSCHIEN toch anders moet. En even voor alle duidelijkheid we leven in Nederland niet in Saoudi Arabië. 

En ik moet blijven genieten van de lente vooruitzichten en het heerlijke weer dat er aan komt. Maar ook de winterjas nog niet moet opbergen want volgende week wordt het toch weer op n dag 9 graden. Ook het weer lijkt wel een politieke inslag te nemen. Onbetrouwbaar maar wel voorspelbaar....

De narcissen staan er mooi bij..

sprong op de tafel!

Je kunt er weer heel snel van af vallen. Gelukkig was de tafel van een ovaal formaat. Uitbundigheid na een overwinning mag al heel lang niet meer. Zingen niet, bij elkaar zitten beperkt zich tot één. Ik heb allemaal overtreders gezien na de verkiezingen. Dat is al vaak zo, maar zo snel! In een bijzonder land leven we. We houden de eindverantwoordelijke van diverse drama's in het zadel, sterker nog we voegen er nog wat aan toe. Is dat een teken aan de wand? Waarmee we dat legaliseren? Is kort door de bocht maar helemaal geen aandacht aan dit opmerkelijke stemgedrag voelt ook niet goed. En ik las dat Thierry te vermoeid was om te reageren op zijn winst. Corona?

Het is weer voorbij. TV en actualiteiten mogen weer over corona gaan en het vaccineren. De Jonghe zit in quarantaine dus dat bevordert de duidelijkheid. Voorlopig, ben ik bang, gaat het over verkennen en formeren. Twee woorden die deze weken te veelvuldig voorbij komen. Wat krijgt Geert het rustig. Hij mag blijven zitten in de door hem zo geliefde oppositie bankjes.

Politiek bedrijven je moet ervoor in de wieg gelegd zijn. Compromissen sluiten en daarmee de kiezer teleurstellen is een vast ritueel. Dat weet ook elke kiezer al als hij of zij gaat stemmen. En toch hebben er een aantal opmerkelijke verschuivingen plaats gevonden. Zo las ik dat 16% van de eigenlijke niet-stemmers nu D66 hebben gekozen. Wat een teleurstelling zal dat worden. Vooral ook omdat die groep niet ging stemmen vanwege het geen vertrouwen hebben in de belofte vooraf. Ook de VVD heeft hiervan geprofiteerd. En bij de FvD is het vooral stuivertje wisselen geweest met de PVV, maar ook hier een groot deel niet stemmers. Mijn vader, een verwoed aanhanger van de KVP (voorloper van CDA) zal teleurgesteld geconstateerd hebben dat zijn Limburgse katholieke bolwerk ingehaald is door de VVD. 

Hoe dan ook er zijn verliezers en winnaars. Is dat niet altijd zo? Zelfs degene die gelijk gebleven zijn waren teleurgesteld. Dat heeft ook vooral met de verwachtingen te maken. Dat is precies hetzelfde omdat wij statistisch verwachtten, dat het nu volop lente zou zijn. Niks vorst, niks natte sneeuw meer in maart. Maar het is er wel. En geen enkele keuze kan dat veranderen...gelukkig. Het is er gewoon. We hebben er geen enkele invloed op. Hoewel het klimaat is bijna zeker de oorzaak. Als ik niet uitkijk roep ik toch weer bij alles een politiek gevoelig onderwerp. Ik hou er over op! Ik ga genieten van de narcissen, die bloeien namelijk nu langer omdat het wat kouder is. Genieten maar!

boter of margarine

 Je kunt het op je brood smeren of mee bakken. Soms doet heel Holland dat. Je kunt het ook op je hoofd hebben. Belangrijk vinden dat je, als er wat te kiezen valt,  kiest voor een partij die ruim aandacht heeft voor het klimaat. Het aanmoedigen van zonnepanelen op onze daken (Sinterklaas is er niet blij mee). Belangrijk vinden dat er subsidie wordt verstrekt zodat het niet te duur wordt. Klimaat erg belangrijk vinden dus. Tegelijkertijd een cruise boeken rond de Middellandse zee of een vliegvakantie naar Bali. Ze zijn, zo lees ik, bijna allemaal al vol geboekt. Boter op je hoofd en het doet er niet toe of dat margarine is of roomboter. Gelukkig zijn er partijen die het referendum verbannen hebben. Het blijkt dat wanneer het om ons eigen belang gaat, we hele andere keuzes maken. Je inlezen in alle partij-programma's is onmogelijk. Als pensionado heb ik alle tijd, ik krijg geen bezoek, ik mag niet op bezoek dus... Toch blijft het een schier onmogelijke opdracht. En dan ook nog naar alle verkiezingsprogramma's kijken, alle blogs (deze ook!) alle podcast. Het is teveel van het goede,  en het helpt mij niet in het makkelijker, maar vooral verantwoord kiezen. De stemwijzer maakt de verwarring compleet. De partij die ik bij voorbaat uitsloot staat ineens onfatsoenlijk hoog. Keuzes maken, je doet het eigenlijk al gelijk als je op de wereld komt, vaak onbewust maar toch. En er is ook niks mis mee. Elke keuze heeft consequenties en als je die vooraf  aanvaardt, dan wordt het al een stuk eenvoudiger. Ook al is de keuze soms verkeerd, dan nog leer je er veel van. Zo maakte ik ooit de keuze met vrienden op de fiets 750 km heen- en daarna weer terug te fietsen. En dat met een fiets zonder versnellingen en slechte banden. Die ik vervolgens al na 60 km lek reed. Maar toch onbevangen de keuze gemaakt om het gewoon te doen. Mijn leeftijd verraadde toen dat ik nog niet alles van te voren overzag, maar ik ging wel. Achteraf een bijzondere levenservaring, die ik niet had willen missen. Op elkaar zijn aangewezen, omgaan met conflicten en meningen. Ik kan nog altijd moeilijk begrijpen dat mijn ouders mij het krediet gaven op die leeftijd zo'n fietstocht te ondernemen. De toestand van mijn fiets was voor mij al aanleiding geweest om mijn zoon dit nu sterk te ontraden. Nu had mijn vader weinig technisch inzicht om een gefundeerde mening te vormen over hoe mijn vervoermiddel er uit had moeten zien om zoveel km moeiteloos te kunnen beslechten. Alles wat met tuin te maken had was toppie voor elkaar bij hem. Een schroef indraaien of een boormachine hanteren...onverantwoord. Tuingereedschap was zijn ding. En omdat het modern uitzag, had hij ook maar eens een  gereedschapsbord gemaakt waarop een schroevendraaier, hamer en nijptang ophingen. En ook keurig getekend zodat je precies wist waar één van de drie moest hangen. Zijn onverantwoorde doe-het-zelf activiteiten waren o.a. het bevestigen van de elektriciteitssnoer langs de plint en dat  kostte minstens drie zekeringen. Hoe dan ook was zijn keuze bij tweede kamer verkiezingen, überhaupt bij welke politieke verkiezingen dan ook, al lang bepaald. De KVP stond al op 1 en bleef op 1. En ik heb hem geen kieswijzer zien invullen, geen OP1 of wat dan ook zien raadplegen. Al die hulpmiddelen waren er ook niet maar ook al waren ze er geweest, zijn keuze was duidelijk, al jaren.

Misschien ook een beetje roomboter op zijn hoofd?

wedstrijd bijhouden

Hoeveel vrouwelijke managers hebben we nu? En voor de duidelijkheid, na onderzoek blijkt dat altijd te weinig. Er waren nog nooit zoveel vrouwen politiek leider. En nu gaan we ook bijhouden hoeveel vrouwelijke gasten er waren in de diverse talkshows op tv. Belangrijk voor de stem die u gaat uitbrengen...

Ook laag- en hoog opgeleiden is zo'n kenmerk, waarvan we vinden dat dit vaak relevant is. Ik twijfel bij de objectiviteit bij al deze onderzoekslijstjes. En nog erger twijfel ik aan het nut ervan. Onderzoeken, ik schreef er al eerder over, zijn modern en doen er schijnbaar vaak toe. Het CBS leeft ervan. Vaak druipt de onnozelheid er vanaf. Zo lees ik dat er, tijdens corona uit onderzoek blijkt, meer koffie thuis wordt gedronken dan op kantoor. Als de temperatuur stijgt, wordt de natuur ontregeld.  Kappers dicht, dan groeien de haren langer door. Als meer mensen thuis werken, zijn er minder files. Als de winkels gesloten zijn, daalt de omzet. Als er geen publiek mag zijn bij de spelen, dan worden er minder merchandise artikelen verkocht in Japan. Als er verkiezingen aankomen, beloven de partijen van alles. Vaak onderbouwt met cijfers die wij onmogelijk allemaal kunnen controleren. Als de sportscholen dicht zijn, wordt er minder gesport. Als er minder gesport wordt, komen de kilo's er sneller bij en gaat er minder af. Als vluchtelingen in gammele bootjes het water opgaan, verdrinken er vaak velen. Als de regering zegt dat de avondklok als eerste zal worden teruggedraaid, gebeurt dat voorspelbaar niet. Geen versoepeling, wel perspectief noemen we dat. Als Dion Graus voor de zoveelste keer beschuldigd wordt van seksueel geweld zijn er maar drie politici die vragen stellen. Geert Wilders zegt toe dat hij zich zal laten interviewen door nieuwsuur, maar komt toch maar niet. Onderzoek had dit al voorspeld.

Al deze stellingen werden onderzocht, terwijl de uitkomst al vaak duidelijk was. Het volgende onderzoek gaat bestaan uit hoevaak partijen iets beloofd hebben, maar ze deze veelal niet nakomen. En uit het onderzoek gaat blijken dat dit komt omdat er coalities gevormd moeten worden, polderen/concessies. Het zogenaamde water bij de wijn stroom al door d' aderen...

En alle voorspellingen komen uit. Hoewel, dat wil ik nog wel even onderzoeken...

terugkijken

 Ik word al de hele week door dagbladen en televisieprogramma's vermoeid met iets waaraan ik eigenlijk niet herinnerd wil worden. Het schijnt dat we al een jaar met corona omgaan. Vermoeid worden met allerlei statistieken die ik al tot vervelends toe heb opgegeten. Ook al was je wars van allerlei lijstjes, er was niet aan te ontkomen. En nu doen we dat niet dunnetjes, maar behoorlijk dik nog eens over. Zoals iedereen, denk ik, zijn we toe aan een toekomst. Het verlangend vooruit kijken. En hoe bijzonder de -14 ook was, ik ben wel blij met alle vogels die ons naar de lente fluiten. Alleen zitten er nog de verkiezingen tussen, waarin iedereen op een andere manier fluit. En ik wil graag kiezen. En er is ook voldoende te kiezen, maar zoals zo vaak bij de laatste verkiezingen: ik zie door de bomen het bos niet meer. Of het bos niet meer door de vele verschillende bomen. En je kunt er niet omheen dat er ook meer dan je lief is, wordt geblaat waar iedereen weer voor staat. Ook dat is niet anders. Je moet geïnformeerd worden. Geen OP1, geen Jinek geen nieuwsuur missen om zodoende een gefundeerde keuze te maken. Om een of andere reden brengt het mijn herinneringen terug. Die van hoe mijn ouders opvoedden. Er zijn paralellen te trekken, maar er zijn ook verschillen te benoemen. Vroeger vertelden de ouders je wat je te doen had. Duidelijk en helder. Ook allebei hetzelfde. Toen je echter merkte dat er toch wel wat verschillen waren in de opvatting van vader en moeder, de zg. haarscheurtjes, werd het ingewikkeld. Je moest een keuze maken en daar was je nog niet aan toe. Je was nog niet aan puberen toe. En dat kwam wel vaker op je pad. De duidelijkheid van je geloof. Je geloofde dat wat je vader en moeder geloofden. Pas toen je andere meningen hoorde, werd het moeilijk. Ook hier weer een keuze maken... liever even niet. Lekker overzichtelijk. Maar ieder mens schijnt een eigen mening te moeten hebben. Of wordt geacht dat te hebben. En daarvoor zijn kranten en TV programma's om je daarbij te helpen. Informatie verstrekking zou objectief en niet gekleurd moeten zijn. Geen verzuiling van links, rechts of het midden. Een beetje zoals Snollebollekes, het moet alle kanten op kunnen. Maar zo werkt het allang niet meer. De aantallen partijen blijft groeien, zowel landelijk als lokaal. En het wordt er niet duidelijker op. Dan heb ik het nog niet over dat er verschil is tussen vooraf en achteraf. We noemen dat polderen, coalitie vormen. Consessies doen.

Ik verlang soms, heel soms, terug naar de duidelijkheid toen we samen naar de kerk gingen, vooral samen  met vader en moeder. Je mening deed er niet toe. Gewoon (onder)gaan. Maar dat is nu een utopie, dat kan nog onmogelijk zo. En als ik er aan terug denk, borrelt bij mij ook het voorval op, toen we op weg waren naar de hoogmis, waarbij mijn vader vergeten was zijn kunstgebit in te doen. Mijn moeder hem toen  "ongemerkt" toefluisterde: "Gerrit doe hubs dien kunstenj vergaete.."(Gerrit, je hebt je kunstgebit vergeten).

Hij had toen ook geen keuze dan terug naar huis te gaan en zijn tanden ophalen...

oud, ouder, oudst

Lekker gesport en dat werd afgesloten door :" ik ga even douchen". En dat was ook even, met de nadruk op was. Nu ik wat ouder ben (nog niet het oudst) is even douchen er niet meer bij. Haren wassen kost extra energie, want als je al twee maanden niet naar welke kapper dan ook mag, groeit het onbehoorlijk hard. Dus dat wassen kost meer tijd en energie. En juist die energie is bij het ouder worden in het geding. En dan het gesmeer na het douchen. Je huid schreeuwt erom, tenminste die van mij. Armen, benen, rug alles is nodig. O, en mijn voeten ivm kloofjes in mijn hak. Iets wat de pedicure mij aanraadde. Ze had gelijk, maar ik dacht: jeetje ik smeer me al te pletter. Ik overdrijf dan graag. En de drogisten varen er wel bij. En die zijn open. Overigens merkte ik deze week dat ook de ijzerwaren winkel open was. Hij vond zichzelf essentieel. Wel stoer!

We proberen naast het douchen ook de overgebleven energie aan te wenden om te gaan wandelen. Iets wat een prima tijdverdrijf is nu we niks mogen. Ja...wandelen. We zoeken vooraf de wandeling uit. Alleen maar door onze eigen wijk is ook wel aardig, maar niet meer na driehonderd keer. Dus voor de afwisseling, hup, even een eindje rijden en dan wandelen waar we zelden komen. Bocholtz bijvoorbeeld. Nu moet ik heel eerlijk bekennen dat Bocholtz nou niet onze favoriete wandeling was. Maar er zijn ook pareltjes bij. Vandaag liepen we door de modder door het Ravensbos. Net de auto geparkeerd, komt er een enorme trailer met paarden naar beneden. "Het is niet de bedoeling dat u daar parkeert", zei de bestuurder. "Waarom niet"? vroeg ik nog ontnuchterend. Boos stapte hij terug in zijn trailer, die twee paarden vervoerde. Zo snel had ik nog nooit gelijk gekregen zonder een antwoord.. Enfin, we moesten de rode paaltjes volgen. Dus niet van eerst geel, dan rood en daarna blauw, nee gewoon rood. En toch volgden wij blauw. Om een of andere donkere, neutrale reden staat die kleur ons schijnbaar meer aan. Maar we liepen dus verkeerd. En het was drassig, zeg maar gerust modder, modderiger en modderigst. Het optillen van de voeten werd steeds zwaarder en we zaten eronder. Hoe dan ook, we kwamen wel voldaan thuis met de bekende pluim, die we ons op de hoed zetten die we niet op hebben: dat hebben we toch maar mooi gedaan!  En dan: "ik ga mij douchen`', zei ik wat te automatisch. Ik was een dik uur onder de pannen, nou ja, onder de waterstralen. En daarna...wat een gesmeer is dat zeg, of had ik dat al geschreven?

code rood?

 En toch stond hij plots voor mijn deur. "Ondanks code rood", grapte ik nog, maar tegelijkertijd toch verbaasd dat Thierry de hele rit naar het zuiden had gemaakt. Überhaupt dat hij de uitnodiging van een zuiderling had gehonoreerd. Helemaal vanuit de Haagse pluche naar het zuiden. Maar eindelijk had ik de mogelijkheid om mijn vragen eens beantwoord te krijgen. De eerste vraag die ik gesteld heb, is hoe het kan dat hij in zijn boek een ander bedrag noemt wat immigratie kost dan op zijn site, er zit 5 miljard tussen?  "Je hebt gekeken naar Buitenhof ", zei hij. " kun je zelf geen eigen vragen formuleren?" Ik zat er een beetje beteuterd bij, want ik had inderdaad naar Buitenhof zitten kijken en de vraag kwam van Twan.  Ik deed een tweede poging: "Heeft dat gedoe in jouw partij (ik mocht tutoyeren) nog gevolgen voor de aankomende verkiezingen?", probeerde ik. "Alweer geen eigen vraag",zei hij. "Maar wel relevant", pareerde ik nog. "Trouwens, wil je koffie?", waarmee ik probeerde ons gesprek een beetje ontspannend te beïnvloeden. "Ik dacht, hij vraagt het nooit. En, nee het heeft geen enkele invloed gehad al dat geruzie. Sterker nog dat gaat mij nog veel opleveren. Al die aandacht. Als ik al die zendtijd had moeten inkopen..., dan was de kas leeg geweest. En ja ik lust wel een kopje, maar dan liever thee". Ik probeerde nog uit de keuken: "Hoe zou jij dat nou aangepakt hebben, die pandemie?" Hij stond op en liep naar de keuken."Alweer zo'n vraag", zei hij, "wat moet ik toch altijd met dezelfde vragen beantwoorden. Vraag eens hoe het met me gaat bijvoorbeeld!" Op hetzelfde moment ziet hij Elseviers tijdschrift liggen, hij kijkt me vals aan en draait compleet door!!!

En toen schrok ik wakker, misschien wel van mijn eigen onnozelheid. Valt nog niet mee vragen te verzinnen in een droom aan iemand die je niet mag. Ik zou ook geen gezonde reden kunnen verzinnen, hem uit te nodigen. Vreemde droom. Al helemaal als je weer merkt dat de onthullingen ook nu weer door hem ontkennend beantwoord worden. " Ik ga er niet op in", zei hij zelfverzekerd en vervolgens blijft hij staan. In mijn droom ging hij helemaal uit z'n dak.  Hij is microfoongeil. Ik bedacht dat hij waarschijnlijk is meegeteld tijdens de laatste vogeltelling. Hij zat met al zijn partijgenoten in een eenzame boom. Dacht niet gezien te worden, maar door zijn hoorbaar getweet, viel hij door de mand. Hij werd meegeteld in een vogelgroep, die alleen maar één toonhoogte tweet. Herkenbaar voor iedereen behalve door de vogel zelf...