alweer

Op 15 december vorig jaar ontmoette ik covid. Ik had een kort, maar bondig gesprek toen. Deze week belde het weer aan (ik weet nog steeds niet of het een hem, haar of...). Ik hield het buiten. Ik wilde het niet binnen laten. Het kwam afscheid nemen. Afscheid nemen is vaak verdrietig maar, het kostte mij nu geen enkele  moeite. "Ze gaan mij gedenken", zei het. "In Stein krijg ik een rustplaats met een paar stoeltjes met daarop de tekst: 'herinnering aan de kracht van de samenleving om elkaar erbovenop te helpen'".  Ik dacht eerst nog het is de weg kwijt, maar daarop vertrouw ik al langer niet meer bij het. De stoeltjes komen 1,5 meter uit elkaar te staan. De helft van de bevolking in Stein blijkt het geldverspilling te vinden en de andere helft komt met alternatieve ideeën. Dat past prima in het beeld van ons land, dat wordt bij elkaar gehouden door onderzoeken, waarvan de uitkomst voorspelbaar is.  Het virus weet er alles van...Het bleef maar drazelen voor mijn deur, alsof het nog iets kwijt wilde.. "Zeg het dan!", riep ik. Het was verstomd, stond met de mond zonder tanden, stak de tong uit. En verdween in de nacht om de volgende dag weer te herrijzen in een toespraak van een wereldleider, die niet genoeg had aan een enorm land dat nog steeds gebukt gaat onder je-doet-wat-ik-zeg. Een nieuwe variant?  Een ander virus maar het/haar/hem bestaat al eeuwen. En de varianten zijn niet te tellen...

help 2

Het dierenasiel is vol, er kan geen konijn meer bij. Helpt het als ik pasen benoem als mogelijke oplossing, of ben ik dan geen dierenvriend. Ik blader zo maar even door een willekeurige krant. Deze stond bol van Corona. Elke keer ging ik mijn handen wassen, als ik deze gelezen had. En nu? De uitbundigheid van het-weer-mogen-vieren-van-carnaval overheerst. Ineens alle maatregelen weg! Het grensoverschrijdend gedrag krijgt weer een podium. Gevaarlijke uitspraak, dat snap ik. Maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat regelmatige definities van carnaval, door vooral landelijke media, bestond uit: overal aanzitten en je vol laten lopen. Ik was blij met de uitleg in "andere tijden" ,waarin nog eens haarfijn uitgelegd werd, waar het vandaan komt en vooral waar het al jaren naar toe gaat. Mooi om te zien dat de kapelaan van Den Bosch zijn kazuifel in de carnavalskleuren heeft laten borduren. Hij snapt het. En dan toch nog even Gündogan van Volt, of toch maar niet... De olympische spelen dan, en vooral de aandacht van de gemiste medailles. Wie gaat nu eindelijk die Bert Maalderink eens van de buis halen. Of bindt hem schaatsen onder en volg zijn 1500 meter met veel camera's. Slow motion is verzekerd. En voel hem aan de tand daarna, liever zijn hele gebit! Dus niet even, nee minstens een dik uur. En maar blijven vragen hoe het komt. En alle vragen minstens drie keer herhalen. Ik verheug mij erop.

En als ik dan toch nog even door de krant blader, zie ik dat Chantal Janzen stiefoma wordt. Stelt de volgende pagina de vraag of Gordon het gedaan heeft met Marc Overmars. 

Ik verlang naar een pandemie...

Help!

 Soms duurt het wat lang voordat het doordringt. Je leest er van alles over en komt al snel tot de conclusie: dit kan echt niet (meer). Ondanks alle zorgvuldigheid, waar ik al jaren van over loop, mezelf misschien ten onrechte opleg, is het toch 'n feit.  Geen fictie, gewoon een feit. Ik kan het verhullen, het staat er. En heb ik er last van? Eigenlijk niet, maar de publieke opinie… en die is tegenwoordig van belang, van groot belang. Er wordt over geschreven en wordt over gepraat op radio en Tv. Ik heb mij voorgenomen het bespreekbaar te maken en wel snel. Wat is het geval? Ik durf het bijna niet te schrijven..., ik ben voorzitter van Jeugdtheater LEF en nu komt het: ik ben de enige man in het bestuur… en dat kan echt niet meer in deze tijd. Alle verhoudingen zijn weg en ik roep daarom alle mannen op om in ons bestuur plaats te nemen, zodat we weer een gezonde verhouding creëren. Maakt niet uit of je het kan, besturen dan, als je maar man bent. Dus help mij, want dit kan echt niet meer.  Sorry voor  alle dames in ons bestuur, jullie zijn kanjers, maar… de publieke opinie hè!

SMS emile naar......

Als je kritisch wil zijn op bijvoorbeeld tv programma's en je schrijft erover dan zijn de meeste reacties: er zit een uit-knop op je toestel!. En dat klopt natuurlijk, maar als je niet eens naar een bijzondere tentoonstelling gaat, de niet gangbare, dan kun je het ook niet lelijk vinden, of juist mooi, en vaak geldt dat ook voor TV. Er zijn natuurlijk al bijvoorbaat programma's die ik oversla. Gevaarlijke wegen, eerste hulp live en alle wedstrijdprogramma's die hun handen niet thuis kunnen houden. En dan nog zijn er veel programma's die ook aan mij voorbij gaan. En dat komt omdat de vooraankondiging mij al tot niet-kijken  noopt. Het komt namelijk, en dat is echt iets van de laatste tijd, zo vaak als vooraankondiging voorbij, dat het mij dan al tegen staat. Bijvoorbeeld, en het is een willekeurig gekozen voorbeeld: "Vertrouwelijk" waarin de onthulling van de vriendin van Peter R de Vries. Ik zat er niet op te wachten, dus ik heb niet gekeken. Op één avond kwam de vooraankondiging vier keer voorbij, en dat elke drie dagen voor de eigenlijke uitzending. De aanrader bestond uit: het grote publiek kreeg nooit te horen wie zij was en ook niet welke relatie dat Peter R en zij hadden. Ik zat er niet op te wachten en vroeg mij af wie wel? De kijkcijfers waren extreem hoog...

De sterreclame is bijna onvermijdelijk. Voor de journaals, tussen spannende sportprogramma's en op de commerciële zelfs zo vaak dat ik er niet meer naar kijk. Vooral als ik MOET sms-en naar dier, of voor het welzijn van een beer geld moet storten, ze zijn schijnbaar in gevaar. En gelijk daarna moet ik sms-en, omdat er oorlog is en kinderen sterven van de honger. Trauma's oplopen van de oorlog. Het contrast kan vaker niet groter en is schrijnend. Bijna niet meer om aan te zien. Ik vroeg mij af, waar slaapt die reclamecode commissie eigenlijk? Tussen de sterblokken? Slaap lekker verder zou ik zeggen en ik? Ik kijk minder, minder, minder of mag ik dat niet roepen?