nog steeds vrolijk?

 Ik word wakker, zoals elke morgen. Ik denk er niet over na maar soms... Blij dat ik wakker word elke dag weer. De zon schijnt dus het wordt een mooie dag. Ontbijt en lees, het is zaterdag vandaag, een enorme krant. Ik krijg regelmatig het advies de krant ter zijde te schuiven. Dat doe ik niet, omdat het je kop in het zand steken is. Dat laat ik aan de struisvogel over die ik dat overigens nog nooit heb zien doen. Relativeren is wel een sport die je moet beheersen op deze zaterdag, want anders wordt het een deprimerend begin van het weekend. Groningen, waar het schijnt niks-boven-te-gaan, leest dat de grote maatschappijen, zoals Shell, Exxon Mobil en zelfs ook de NAM, heel veel invloed hebben gehad op het te voeren beleid na de eerste aardbevingen als het de winning van gas betreft. Het is "gewoon" doorgegaan, blijkt nu uit geheime notulen.  De Groningers blijven nog steeds verbijsterd achter, en wachten met velen nog op schadevergoeding in scheve huizen. We hebben wereldwijd een weliswaar ongewild record van honderd miljoen vluchtelingen. Oekraïne 8 miljoen, Syrië 6,6 miljoen Afghanistan ...enfin veel dus. Al jaren weet de RABO-top van gebrekkig toezicht bij het witwassen. John Meeus van de NRC schrijft over de opkomst van de argwaanpolitiek en vraagt zich af waar Rutte is. En volgens de Amerikaanse conservatief Rod Dreher gaat de westerse beschaving teloor, Amerika voorop "het is een ziek land dat uiteenvalt".

Ik hoop dat jullie niet afgehaakt zijn na deze kleine bloemlezing van de de zaterdagkrant. En de krant is dik. En toch blijf ik geloven in de goedheid van de mens. Het is moeilijk als je al die, noem het maar, negatief getinte verhalen leest op een zonnige dag. Het is goed dat er journalisten zijn die onderzoek doen naar misstanden. En die komen natuurlijk in de krant. Hopelijk gebaseerd op feiten waarop je moet kunnen vertrouwen. Ook niet altijd even makkelijk. In een advertentie zie ik Niels. Hij had, zoals dat zo mooi wordt verwoord, een afstand op de arbeidsmarkt. Hij verpakt nu afbreekbare koffiecups. En dat doet hij met veel plezier. Hij wordt in de advertentie bedankt als onmisbare schakel. Tweeënhalf miljoen pakketjes het afgelopen jaar. Hulde voor Niels. Een positieve afsluiting in een advertentie, hoe mooi kan het weekend beginnen?

vrolijk

Het is vrijdag de 13e. Heerlijk gevuld met allerlei onvoorspelbaarheden. En met:"zie je wel, ik zei het je toch?" In de krant wordt zelfs uitgelegd dat de vrijdag een grotere kans heeft om de dertiende te zijn dan de overige dagen van de week. Ik zal de berekening niet overnemen maar het gewoon aannemen. Het is zonnig vandaag, heerlijk temperatuur dus laat maar komen. Gisteren op donderdag de 12e mocht ik weer muziek maken in een woonunit waar mensen wonen met een beperking. Zij houden in hun tijd meer van muziek dan ooit en het maakt niet uit op welke dag of datum. Zelfs a-muzikalen leven op van de klanken. En wij maken simpele muziek, herkenbaar vanuit de jeugd van het publiek dus jaren zestig en zeventig. En ook Limburgs. Het is twee uur feest en niet alleen voor de bewoners, maar ook voor ons. Zelfs als we oefenen en de deuren staan open, rollen sommige patiënten met hun familieleden naar binnen. Worden wij blij van. Maar zij ook. Een muzikant zit in een rolstoel en bedient de tamboerijn of ander percussie. En hij zingt. "Junge kom bald wieder" van ooit Freddy Quinn. Die zingt het nog steeds en is inmiddels 90! En dan staat er een man in rolstoel voor de deur en hij raakt ontroerd. De tranen van nostalgie en herinneringen lopen over zijn wangen. Uit volle borst zingt hij, voorzover als het kan, mee. Als daarna "Tanzen mit mir in den Morgen", wordt gezongen wordt het een echte zomerdag voor hem en voor ons.  Muziek verbindt, muziek ontroert, dat wisten wij al...nu Poetin nog!

media

Aleksandr Skorobogatov wordt in de NRC aangekondigd als schrijver van De wasbeer. Zijn naam uitspreken is een heus karwei en de wasbeer was voor mij onbekend. Maar, en daarom noem ik hem toch, hij schreef dat sinds de inval in Oekraïne de waarheid in Rusland verboden is. En dat was naar mijn mening een waarheid als een wasbeer. Het westen zou een informatieoorlog moeten beginnen. Dat scheelt veel doden en wapengekletter. Het budget van de Russische propagandamachine is verdrievoudigd en dat stelt Poetin in staat leugens te kopen en te verspreiden. De bevolking weet niet wat hij precies doet. En dat is gevaarlijk, dat is heel gevaarlijk. Aleksandr vindt dat we snel moeten beginnen, des te sneller zal een overwinning worden behaald. Leugens kunnen immers niet eeuwig duren. Ze worden achterhaald. Dat leert de geschiedenis, die wordt herhaald. We leren weinig en die conclusie wordt veelvuldig geschreven. Nederland stuurt deskundigen naar het land van oorlog om nu al te onderzoeken welke, en vooral wie, de oorlogsmisdaden heeft begaan. Dat is bizar. Alles zou erop gericht moeten zijn deze oorlog te beëindigen. Het wapengekletter overheerst. Aleksandr (toevallig dezelfde voornaam) Loekasjenko vindt dat het wel langzaam gaat met die verovering en hij haalt het nieuws. Poetin kan die uitspraak van zijn beste vriend niet tegenhouden. Dan moet het een makkie zijn de bevolking van Rusland te informeren wat er echt gebeurt in deze oorlog, toch? Misschien biedt hij dan wel excuses aan...