Nou bij Intratuin ligt het nog.
De engelen worden vanaf volgend jaar zwart heb ik vernomen, want die zijn altijd wit geweest en dat kan echt niet meer. Dit borrelde boven toen ik een oud interview zag met Mohammed Ali. Hij verbaasde zich als kind dat alles wit was. Verbazend dat het huis van de president "the Whitehouse" werd genoemd. Dat er sprake was van blackmail en geen whitemail. Het was een boeiend interview met een Ali die niet werd onderbroken in zijn betoog. De interviewer wist van zijn rechtse direkte.
Maar ik kan n iet zomaar voorbij gaan in deze dagen aan de ellende van Aleppo, sorry ik kan het niet. Ik zag zelfs Astrid Kersseboom geëmotioneerd vertellen wat zij eigenlijk niet voor mogelijk hield. In het journaal komt alles voorbij en je hebt het maar voor te lezen.
En wij aanschouwen het of zetten het af, dat kan ook.
We weten allemaal van de -nie-wieder-krieg. En het gebeurt gewoon toch. En wat kunnen we doen, is dan altijd de vraag.
Geld op 999?
En dan weer horen dat er veel aan de strijkstok bleef hangen. Maar wat dan? De mensen laten creperen. In de steek laten? Het is Kerstmis mensen, doe wat!!
Hou op met zingen van stille nacht, ga de straat op en schreeuw het uit, dat het moet stoppen en hopen dat iemand het hoort en vooral dat je niet alleen bent...
In de winkelstraten klinkt: "and so this is christmas......." Ik kan het niet meer horen. Ook niet dat wij in zo'n mooi vredig land wonen en het zo goed hebben en vooral niet mogen klagen. Dat mogen we wel! Als elders in de wereld, ook al kun je er niet direct iets tegen doen, mensen elkaar afslachten..., ben solidair met degene die het minder hebben, die in de ellende zitten en laat je stem in ieder geval horen. Vind er wat van, alles helpt, ook al word je soms mismoedig en weet je het niet.
Respect kreeg ik voor die Italiaanse journaliste Francesca Borri, die als een van de weinige in Allepo blijft, omdat de mensen het verdienen. Borri's getuigenis over die oorlog komt binnen als een mokerslag. Zij deelt de O met ons. De O van onthutst en ontmoedigend. Er kwam een man bij haar en zei:'Neem mijn plaats. Jouw leven als journalist is belangrijker dan het mijne. Jij moet de wereld laten weten wat we meemaken." En weg was hij, hij verdween letterlijk is de stofwolken. "En daarom wil ik niet opgeven", zegt Borri. " Voor hem, en voor mijn lezers." Borri, ik heb diep respect voor je!
Sander van Hoorn, ook iemand die altijd aanwezig is. Altijd in een werelddeel dat in brand staat.
Tja en dan Kerstmis en straks weer oud en nieuw. In Keulen is alles geregeld. Er staan zoveel camera's dat iedereen wel even op tv is. En de banken gaan, volgens Europa, informatie delen over ons betaalgedrag. Vragen over privacy wellen op. Is dat nou waar wij als Europeanen op zitten te wachten. Of toch meer het Europa dat besluiten neemt over een kerncentrale vlak over de grens, waarover de Belgen slap ouwehoeren, en wij(nou ja wie eigenlijk...)ons ongerust over maken.
Ik kom echt in de kerststemming.....dat merkt U wel!
Vanavond ga ik buiten schreeuwen: dat het moet ophouden in Aleppo....ik denk dat het helpt.
