verstoppertje

 In sommige kringen ontdek ik dat wanneer de gezondheid in het geding is, de huisarts als verantwoordelijke wordt gezien. En wel dat hij of zij het oplost. En het kan van alles zijn. Doet de huisarts dat niet, wordt er gebaald en geklaagd. Er wordt niet altijd gekeken, of het lichaam, of desnoods een drogist het ook kan oplossen. Voorbeeldje? Je oor zit verstopt. Slaolie al geprobeerd, maar dat helpt niet. Dus de huisarts. Die vraagt dan netjes of je eerst wil beginnen met druppelen, dat wekt al irritatie. Waarom kan de arts in kwestie het niet gewoon oplossen. Eigenlijk 'n beetje HG die altijd beweert te doen wat hij beloofd. Toen ik aldaar ging kijken, was er wel veel wat opgelost kon worden, maar geen oorsmeer. En HG ontstopt vrijwel alles. Vogel biedt de oplossing en niet die aan de zaadjes pikt, maar gewoon A.Vogel. En gelijk, het is als een wonder.

Ook als een wonder was mijn kennismaking met een natuur begraafplaats. Of eigenlijk zeg ik het verkeerd, het was een gedenkbos. Ik wist wel dat het bestond, maar niet dat je er ook voor huwelijk en geboorte een boom kunt laten plaatsen. Eigenlijk wel mooi dat je bij geboorte al een gedenkboom hebt. En ook als je het huwelijksbootje instapt, dat er een boom voor wordt opgezet. Dus niet alleen over, maar ook voor.

En een gedenkboom als je overlijdt, creëert een bijzondere plek om te gedenken. Mooie gedichten stonden erbij. Toch als je er rond loopt, komen vreemde gedachten boven. Vooral bij de bomen tgv een huwelijk. Wat als het stel nu uit elkaar gaat. Kappen ze dan samen de boom weer om? Graven ze de boom eruit en wie krijgt deze dan? En wat als ze op een flat wonen? En wat doen ze met de eikeltjes...

Ik kwam tot rust en schrijf de gedachten maar hier even op, dan hebben ze in ieder geval een plek...net als de boom.

theater

 Omdat jeugdtheater Lef in de concertzaal van de Hanenhof theater maakt, kom ik vaak in die concertzaal. En dan komen herinneringen ongewild en vaak gewild weer boven, toen ik daar zelf op het podium stond. We maakten cabaret in Limburgs dialect. Deze zaal was toen niet voorzien van stoelen, licht, of ook maar enigszins een theateruitstraling. Zelf licht ophangen, stoelen zetten, decor bouwen, we deden alles zelf. Een droom stond ons voor. Een mooie theatervoorstelling. Die wel moest kloppen natuurlijk. Technisch in ieder geval. We hadden de juiste geluidsman, we hadden de juiste decorbouwer en zelf waren we ook niet wars van perfectionisme. Alles werd drie tot vier keer gecheckt en geluidsfragmenten waren er in meerdere exemplaren voorhanden want...je wist maar nooit. Wat we niet in de hand hadden waren de laatkomers. Je kent ze vast van andere theaters. De deuren gaan open en ineens komt er nog een bus binnen. Helaas in de file gestaan. Nu hadden wij geluk, want hele bussen was wel een streven, maar dat is er nooit van gekomen. Maar wel een enkeling die te laat kwam. En die ging dan per ongeluk tegen de lichtschakelaar staan die de hele zaal in lichterlaaie zette, maar dan in uiterst wit tl-licht. Het waren vier schakelaars die allemaal een andere kant opstonden. Deze eenvoudig weer uitschakelen, was een heuse uitdaging. Het duurde even voordat het mooie geel en rood weer de overhand kreeg. Alles geregeld, maar dat hadden we niet in de hand.

En hieruit een levensles halen is niet moeilijk. Al bereid je je nog zo goed voor, er is altijd wel iets waar je geen invloed op hebt. En dan verzuchten: Es como es... het is zoals het is

de weg

 Ik lees het boek van Paul van Vliet:heimwee naar morgen. Een mooie titel vind ik. Het boort ook eigenlijk bij mij meer verleden aan, dan toekomst. Hoewel ik nog steeds naar morgen verlang en uitkijk. Er zijn nog zoveel mooie vooruitzichten bedenk ik elke keer weer, als ik twijfels heb. En die heb ik op deze leeftijd. Leeftijd prikkelt ook, gewild of ongewild, de levensvragen. Zijn mooie gedachten ook. Omdat het je ook positief confronteert met waarvan we allemaal al genoten hebben. En wat er nog komen kan. Dan is het misschien ook wel vaker dat die gedachte een soort heimwee gevoel geeft. Maar ook naar morgen, want er kan nog veel. Vooral als je de positiviteit voorrang wil blijven geven. En natuurlijk, er is veel om ons heen die dat bombardeert en waarin de negativiteit en de vraag "waar zijn we toch mee bezig op deze wereld?" ongewild kansen geeft. Dan lijkt het makkelijk om te denken: alleen druk maken over wat ik kan beïnvloeden. Rust vinden is dan soms best lastig. Als er dierbaren om je heen wegvallen ook. Hoe voorspelbaar of niet, dan ook. Het lijkt alsof de leeftijd je er meer op wijst en het vaker gebeurt. En deze gedachten komen allemaal door die ene regel van van Vliet: heimwee naar morgen. Paul van Vliet behoort in mijn leven tot een van de belangrijkste inspiratiebronnen om ooit op het podium te hebben gestaan. Een theaterman die totaal theater maakte. Mooi licht, prachtig decor en mooie muzikanten. Technisch de perfectie nastrevend. En dat ademt ook zijn boek uit. En hij mist het podium. En wij missen ook het podium, het theater, de musea. maar we kunnen volgens de Jonge toch ook een dvd'tje opzetten. Dat geeft meer dan ooit aan dat cultuur in alle vormen erbij hangt. Zeker nu en dat is jammer, heel veel jammer. Het kan ons zo opbeuren, doen nadenken, ons doen en ons laten.. 

Gooi open als eerste de deuren van de cultuur, zodat we weer gespiegeld worden, ontroerd raken, bedolven worden onder verlangen. Muzikaal opgekrikt en het leven genieten.

Ik krijg heimwee naar vandaag als het gebeurt...

respect

Is misschien wel een beladen titel. Een woord dat tijdens de herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog vaak onderdeel was van uitgesproken teksten. Ik keek naar de lezing van Angela Merkel. Zij is in staat om bij mij ontroering teweeg te brengen. Er biggelden zelfs wat tranen. Hoe dapper moet je zijn om als Duitser überhaupt, vreemd woord trouwens, zo'n lezing samen te stellen. En met een bewonderenswaardige rust de tekst uit te spreken. De inhoud was indrukwekkend, vond ik. Geen verjaring maar verantwoordelijkheid blijven nemen. Citaat: "Niets kan de leegte vullen die is achtergelaten door de mensen die zijn vermoord. Niets kan het verlies en de pijn van de "het missen" wegnemen. De gepleegde misdaden zullen niet verjaren." En Angela Merkel neemt dit jaar afscheid. We "verliezen" een groot Bundeskanzler die Europa op de kaart heeft gezet. Niet met grootspraak, maar met gepaste redelijkheid. Eigen identiteit niet verliezen, maar waar het kan elkaar versterken. Hoe eenvoudig kan het zijn. Hoe lastig en weerbarstig is dat in de praktijk.

Soms is respect dichtbij en verwarmd. Besluiten nemen, dwingt dat al af. Zeker als het gaat om je eigen leven. Hoe indrukwekkend kan dat zijn. In ons land de mogelijkheid geboden om hierover in alle zorgvuldigheid de beslissing te nemen. Wie staat er op om te kunnen of mogen oordelen over je eigen bestaan? Dat je dat zelf mag beslissen, is een voorrecht. En dwingt respect af. En je neemt dat vaak niet alleen mee. Je partner, kinderen, ze zijn er allemaal onderdeel van. Dat samen meemaken is bijzonder en tevens ook moeilijk. Met alle meningen die we hebben. Het is goed om het klein te houden. Teruggeven naar degene die het betreft en dat is al moeilijk genoeg. Maar ook moedig, heel moedig.

Muziek kan troost bieden. Zeker als muziek in je leven zoveel vreugde gebracht heeft. Moet ik altijd denken aan de eenvoudige compositie van Lennon-McCartney: I'll follow the sun. 

Hoe dan ook...

vrijheid

Forum voor Democratie. De partij lift mee op de aandacht van 4 en 5 mei. Voor degene die de poster nog niet gezien hebben nog even ter herinnering. 

De tekst op de poster: "Op 5 mei herdenken we 75 jaar vrijheid". Daaronder staat 1945-2020 met een overlijdenskruisje. Forum suggereert dat de vrijheid die 75 jaar duurde, in 2020 ten einde is gekomen.

De verbazing van velen over deze poster. Baudet doet het af als hypocriet. De terechte schande die de meeste media er van schrijven. Als je als partij 4 en 5 mei misbruikt voor eigen gewin en aandacht, ben je volstrekt los van de geschiedenis. Ga je respectloos om met al die slachtoffers die ook voor de stemmers op deze partij, ooit hun leven gaven. Dan praat je nooit met overlevenden van de Holocaust. Denk je altijd weg te kunnen kijken in wat er in de wereld nu nog gebeurt. Ontken je de pandemie en alle zorg die hieraan besteed wordt. Neem je landgenoten niet serieus die pleiten voor blijven herdenken, opdat het nooit weer gebeurt. Zie je niet om je heen in de wereld dat het nog steeds gebeurt. Lach je genoegdoening in je eigen gezicht. Vind je dat het valt onder vrijheid van meningsuiting. De extreem rechtse ideeën floreren en worden aangewakkerd door dit soort uitingen van partijen die geen oplossingen hebben, alleen maar kritiek onder het mom: vrijheid van meningsuiting. Misbruiken dit soort walgelijke uitingen door deze posters de wereld in te slingeren. Het zijn gevaarlijke partijen die ons land de verkeerde kant opduwen. Partijen die stemmen trekken. Partijen als FvD... die stemmen krijgen. Ik ben verbijsterd en maak gebruik van mijn recht: de vrijheid van meningsuiting.

Ik ga vanavond om 20:00 uur 2 minuten nadenken en morgen onze vrijheid vieren.

appeltaart

Het herkennen van grappige situaties is vaak de bron van cabaret.  En als je zelf de voelhorens uitzet, dan vallen deze soms ook op. Gewoon in je eigen thuis.Het zijn geen dijenkletsers maar toch. Ik ben al tevreden met een herkennende glimlach.

We bakken een heerlijke appeltaart voor het bezoek en die vertellen bij binnenkomst nadat wij hen complimenteerde:" wat zien jullie er goed uit alletwee!" dat zij net aan het lijnen zijn geslagen. En wat te denken van dat heerlijke etentje waarvoor je apart naar de slager bent geweest en het bezoek vol overgave een vegetarische maand heeft afgesproken. Als je partner voor de zoveelste keer dat schilmesje ergens anders heeft gelegd en jij dat vergoelijkt met dat zij weer in andere dingen heel goed is. 

Zo nemen wij steevast alle hotelzeepjes mee die niet gebruikt zijn of nog niet helemaal. Die leggen we dan in een mand op de badkamer en gooien ze na twee jaar weg. 

Luisteren naar hip-hop en dat vreselijke muziek vinden met daarna de verklaring: ieder zijn ding.

Als je muntthee bestelt, krijg je meestal een kop gloeiend heet water met een onbehoorlijk brandnetelbos erin. En je betaalt er gruwelijk veel voor. Maar je zegt er niks van.  

Zo was ik bij de oogarts of opticien, ik zie overigens het verschil niet meer... Zij vraagt:" welk getal staat linksboven?" Ik had geen idee. En zij was verbaasd... Een van de reden waarom ik bij de pearl/specsaver/beterhoren/hansanders zat, toch?

We hebben een enorme stapel servies voor het geval we veel bezoek krijgen. We kunnen er wel 70 hebben. En toch gebruiken we steeds de twee bovenste borden. 

Als je ouder wordt valt op dat de dokters bezoeken, zwanger staan van de diagnose: dat is de ouderdom. Dat ik ouder wordt alleen maar fijn, maar dom? 

De praatjes over het weer zijn wat weggeduwd tijdens deze pandemie. Maar als het regent hoor ik vaak:"wat 'n weer weer".  Drijfnat van de fiets thuiskomen en verwelkomt worden met:"regent het?"

En vanmiddag zag ik de drukte in Enschede. Veel Duitsers waren de grens over gestoken ondanks het dringende verzoek van de burgemeester om dat niet te doen. Lachwekkend en voor mij niet herkenbaar was het antwoord van een Duitse koopgek:" ik kijk weinig TV..." Voor haar schenk ik thee met alleen maar brandnetels.