Het opzetten van onze kerststal thuis.
Voor mijn vader een jaarlijks terugkerend obstakel.
Dat was niet in de laatste plaats vanwege de kritische houding van mijn moeder die, vooral zelf toekijkend, de meeste aanwijzingen jaarlijks herhaalde.
"Gerrit", zo heette mijn vader," die bal hangt niet goed, die kan er zo vanaf vallen".
De motoriek van mijn vader was, hoe zal ik dat netjes uitdrukken, ook toen al matig. En dat was niet alleen met het opzetten van de kerstboom en stal, maar überhaupt. Het vastzetten van een elektriciteitskabel over de plint, dat ging vroeger zo, was al een behoorlijke doe-het-zelf-uitdaging. De kabelclips sloeg hij namelijk door de kabel heen met de stekker nog in het stopcontact. Het laat zich raden welke stoppen er dan doorsloegen. En niet alleen bij de zekeringen, maar ook bij mijn moeder.
Zo liet mijn vader ook regelmatig de mooiste beeldjes uit zijn handen vallen. Beeldjes die bij "Kunst en Kitsch" niet eens op tafel zouden komen.
Die werden dan op, in zijn ogen, vakkundige manier geplakt met velpon. Met teveel aan velpon, dat er dan weer uitdroop en hard werd. Het beeldje werd nooit meer wat het was... en het was al niks.
De boom stond, na al die aanwijzingen, eindelijk opgetuigd recht, totdat de piek als laatste er op werd gezet. Met trapladder. Maar ook het evenwicht was, naast de motoriek, minder bij mijn vader. Gevolg laat zich wederom raden.
Als de boom en de kerststal dan eindelijk stonden, werden de lampjes aangemaakt. Eigenlijk mocht dat pas met Kerst, maar enige controle was wel op zijn plaats. De controle vond ook niet vooraf, maar achteraf plaats. En....er zat altijd wel een lampje los. Dus zoeken, zoeken, zoeken. Het laatste lampje zat dan meestal los....vloeken mocht niet zo dicht bij het kindje Jezus.
Onze kerststal was groot. Grote beelden die op rotspapier werden neergezet. Het kerstkindje Jezus mocht pas erbij als het echt Kerstmis was. De herders en schapen stonden stil af te wachten tot het zover was, en wij ook. Kaarsjes stonden op de hoeken, en werden ook pas met Kerstmis aangestoken. Een emmer met water was klaargezet door mijn moeder. De ervaring leerde dat het wel eens van pas kon komen....
Kerst was ouderwets Kerst, met "De herdertjes lagen bij nachte..., Stille nacht, Heilige nacht..." Er bestond nog geen top tweeduizend of Wham, en een kerstman kwam er niet aan te pas. En de vaste volgorde werd strak aangehouden, eerst Sinterklaas en dan pas Kerstmis. Winkels sloten gewoon om zes uur. Kerstavonden waren wit....en Kerstmis ook, altijd. En koud, koud dat het was, het vroor ....
Ach wat een tijden waren het.......vroeger, vroeger...
Ik kijk naar buiten, het is 12ºC, het regent en binnen hoor ik Bing Crosby nostalgisch zingen, hij droomt al jaren.
Mag ik jullie fijne dagen wensen en een goed en gezond 2019?
zondag 23 december 2018
zaterdag 15 december 2018
niet klagen....aan de hemelpoort
Ik bel een klachtenlijn van mijn dagblad. Ik kan namelijk niet meer mijn digitale krant lezen, tis wat!
De mevrouw aan de andere kant geeft alvast een voorzet door te vertellen dat de wachttijden langer zijn dan normaal. Ik heb deze inmiddels al vier keer gehoord de afgelopen dagen, wat is dan normaal vraag ik mij af?
Ook vertelt ze dat het gesprek opgenomen kan worden voor opleidingsdoeleinden. Ook om te checken hoelang ik al wacht, of zou ze daarmee wachten?
Verder word ik gewezen dat er ook een website is, waar ik mijn klacht kan indienen. Heb ik inmiddels ook al drie keer gedaan, maar krijg, ondanks welke tijdsbelofte dan ook, helemaal geen antwoord....
Klantenservices zijn enge samenraapsels van mensen die een dikke huid hebben. Over de kennis kan ik niets zeggen, want ik krijg ze niet aan de telefoon.
De oorzaak ligt bij het management, die suggereert dat er service geboden moet worden.
Een service die soms vijf kwartier duurt.... en ik degene ben die moet wachten.
Advies: Schaf al die service af en ben eerlijk. Neem mij niet op, letterlijk en figuurlijk, dan hoef ik ook niet te wachten. "Krijg ik wel geen antwoord", hoor ik mij hardop zeggen. "Krijg ik nu ook niet", hoor ik mijzelf weer antwoorden.
Vreemd dat ik met mezelf in gesprek ben. Komt vaker voor in deze donkere dagen. Ik zag de bisschopswijding in Roermond en vroeg mij in alle eerlijkheid (weer in mijzelf) af, of dit protserige theaterstuk nog wel van deze tijd is. Enige terughoudendheid was hier op zijn plaats geweest, en er werd beweerd dat het sober was...
Enfin, de kerk zat vol met dezelfde protserigheid, die nog steeds denkt het gelijk aan zijn (en vooral niet haar!) kant te hebben. Ik las in het interview in onze krant (maar dan de papieren) dat ook deze bisschop niet aan het celibaat wil tornen, zou hij dat al kunnen. "Ik ben niet voor verandering van het celibaat", was zijn zienswijze.
Het is een keuze en geeft gelijk weer dat er geen nieuwe bisschop van deze tijd is opgestaan. Lekker doorgaan waar we mee bezig waren, geen verandering in beleid. De kerken worden er niet voller van en dat houden we mooi zo. En er is nu geen klantenservice waar we kunnen klagen. Aan de hemelpoort misschien, als die er al is en nog open gaat ook. Zouden de wachttijden ook daar opgelopen zijn?
De mevrouw aan de andere kant geeft alvast een voorzet door te vertellen dat de wachttijden langer zijn dan normaal. Ik heb deze inmiddels al vier keer gehoord de afgelopen dagen, wat is dan normaal vraag ik mij af?
Ook vertelt ze dat het gesprek opgenomen kan worden voor opleidingsdoeleinden. Ook om te checken hoelang ik al wacht, of zou ze daarmee wachten?
Verder word ik gewezen dat er ook een website is, waar ik mijn klacht kan indienen. Heb ik inmiddels ook al drie keer gedaan, maar krijg, ondanks welke tijdsbelofte dan ook, helemaal geen antwoord....
Klantenservices zijn enge samenraapsels van mensen die een dikke huid hebben. Over de kennis kan ik niets zeggen, want ik krijg ze niet aan de telefoon.
De oorzaak ligt bij het management, die suggereert dat er service geboden moet worden.
Een service die soms vijf kwartier duurt.... en ik degene ben die moet wachten.
Advies: Schaf al die service af en ben eerlijk. Neem mij niet op, letterlijk en figuurlijk, dan hoef ik ook niet te wachten. "Krijg ik wel geen antwoord", hoor ik mij hardop zeggen. "Krijg ik nu ook niet", hoor ik mijzelf weer antwoorden.
Vreemd dat ik met mezelf in gesprek ben. Komt vaker voor in deze donkere dagen. Ik zag de bisschopswijding in Roermond en vroeg mij in alle eerlijkheid (weer in mijzelf) af, of dit protserige theaterstuk nog wel van deze tijd is. Enige terughoudendheid was hier op zijn plaats geweest, en er werd beweerd dat het sober was...
Enfin, de kerk zat vol met dezelfde protserigheid, die nog steeds denkt het gelijk aan zijn (en vooral niet haar!) kant te hebben. Ik las in het interview in onze krant (maar dan de papieren) dat ook deze bisschop niet aan het celibaat wil tornen, zou hij dat al kunnen. "Ik ben niet voor verandering van het celibaat", was zijn zienswijze.
Het is een keuze en geeft gelijk weer dat er geen nieuwe bisschop van deze tijd is opgestaan. Lekker doorgaan waar we mee bezig waren, geen verandering in beleid. De kerken worden er niet voller van en dat houden we mooi zo. En er is nu geen klantenservice waar we kunnen klagen. Aan de hemelpoort misschien, als die er al is en nog open gaat ook. Zouden de wachttijden ook daar opgelopen zijn?
zondag 9 december 2018
waarom? daarom!
Ook het filmpje gezien op sociale media van de overstekende snotaap op een onbewaakte overgang van de NS? Zelfs tot twee keer toe.
En daarna nog op het journaal, en het was ook nog in mijn woonplaats. Prorail heeft gelijk de overgang, met belachelijk veel vertoon, gesloten. Zelfs de directeur gaf acte de présence. Moet niet gekker worden. Hij had ervoor moeten zorgen dat de overgang al bewaakt was. Dan gebruik maken van het feit dat er een snotaap vlak voor de trein oversteekt, dan spoor je niet goed. En helemaal lijkt het me niet kunnen, dat bij de sluiting zijn moeder zielig vertelt dat het haar zoon was. Alle aandacht gaat naar die snotaap (ik blijf het herhalen, want dat is het in mijn ogen, als je willens en wetens oversteekt als er een trein aankomt of....gewoon niet uitkijkt).
Iemand enige aandacht gehad voor de machinist die ineens die snotaap op de rail ziet? Een mogelijke hartverzakking overleeft. Hij mag er thuis over gaan praten maar verdere aandacht in welke media dan ook, ho maar!
En zijn moeder op cursus sturen met de eenvoudige titel: opvoeden moet je zelf thuis doen. Publicitaire zieligheid horen daar niet bij.
Ik stel voor dat de snotaap in kwestie zelf eens in een simulator geconfronteerd wordt met zijn eigen overstekende moeder. En dat samen met zijn moeder naderhand eens rustig gaat bekijken. En dat mag best 50 keer.
De komende dagen wordt het eetpatroon in de meeste huiskamers aangepast tot onbehoorlijk schransen. Hoort bij de feestdagen die eraan komen. Mijn oordeel doet er even niet toe, laat iedereen vooral doen wat hij of zij lekker vindt.
Het wordt ons gemakkelijk gemaakt. Kant-en-klare schotels tot toetjes die zo op tafel kunnen.
Wat mij echter al langer opvalt bij diverse ovenschotels, is dat de bereidingswijze altijd op de onderkant staat. Dus omdraaien om erachter te komen op welke temperatuur en hoelang, dat zorgt voor geklieder. Verder valt mij al langer op dat de bereidingswijze nogal vaak uiteenloopt. Zo van 10-15 minuten, dat is dus 50 % meer of minder. Dat scheelt nogal. Het uitproberen wat dan het beste is, leidt of tot snot of tot ongaar.
Maar allemaal luxe dingetjes. Een koude, laat staan witte kerst, ach wie zit er nog mee en wie hoopt er nog op. En dan de temperaturen buiten. Het weer is in verwachting van een vroege lente. En toch zijn er mensen, ze wonen vooral in het noorden, die de schaatsen al klaar hebben staan. Dan worden de aardbevingen vergeten en staat het vizier op vriezen.
Het is als oversteken op een onbewaakte overweg, je blijft risico lopen dat de tocht der tochten niet komt....of wel.....
En daarna nog op het journaal, en het was ook nog in mijn woonplaats. Prorail heeft gelijk de overgang, met belachelijk veel vertoon, gesloten. Zelfs de directeur gaf acte de présence. Moet niet gekker worden. Hij had ervoor moeten zorgen dat de overgang al bewaakt was. Dan gebruik maken van het feit dat er een snotaap vlak voor de trein oversteekt, dan spoor je niet goed. En helemaal lijkt het me niet kunnen, dat bij de sluiting zijn moeder zielig vertelt dat het haar zoon was. Alle aandacht gaat naar die snotaap (ik blijf het herhalen, want dat is het in mijn ogen, als je willens en wetens oversteekt als er een trein aankomt of....gewoon niet uitkijkt).
Iemand enige aandacht gehad voor de machinist die ineens die snotaap op de rail ziet? Een mogelijke hartverzakking overleeft. Hij mag er thuis over gaan praten maar verdere aandacht in welke media dan ook, ho maar!
En zijn moeder op cursus sturen met de eenvoudige titel: opvoeden moet je zelf thuis doen. Publicitaire zieligheid horen daar niet bij.
Ik stel voor dat de snotaap in kwestie zelf eens in een simulator geconfronteerd wordt met zijn eigen overstekende moeder. En dat samen met zijn moeder naderhand eens rustig gaat bekijken. En dat mag best 50 keer.
De komende dagen wordt het eetpatroon in de meeste huiskamers aangepast tot onbehoorlijk schransen. Hoort bij de feestdagen die eraan komen. Mijn oordeel doet er even niet toe, laat iedereen vooral doen wat hij of zij lekker vindt.
Het wordt ons gemakkelijk gemaakt. Kant-en-klare schotels tot toetjes die zo op tafel kunnen.
Wat mij echter al langer opvalt bij diverse ovenschotels, is dat de bereidingswijze altijd op de onderkant staat. Dus omdraaien om erachter te komen op welke temperatuur en hoelang, dat zorgt voor geklieder. Verder valt mij al langer op dat de bereidingswijze nogal vaak uiteenloopt. Zo van 10-15 minuten, dat is dus 50 % meer of minder. Dat scheelt nogal. Het uitproberen wat dan het beste is, leidt of tot snot of tot ongaar.
Maar allemaal luxe dingetjes. Een koude, laat staan witte kerst, ach wie zit er nog mee en wie hoopt er nog op. En dan de temperaturen buiten. Het weer is in verwachting van een vroege lente. En toch zijn er mensen, ze wonen vooral in het noorden, die de schaatsen al klaar hebben staan. Dan worden de aardbevingen vergeten en staat het vizier op vriezen.
Het is als oversteken op een onbewaakte overweg, je blijft risico lopen dat de tocht der tochten niet komt....of wel.....
maandag 26 november 2018
laatste keer....?
Ik kom binnen, wordt blind geacht, of dom, maar in ieder geval niet serieus genomen want, voorzover ik dat nog niet in de gaten had: het is Kerst bij Intratuin(afbeelding 1)
De sfeer bij deze hele uitstalling is verre van Nederlands, Intratuin speelt de PVV in de kaart. Er is geen Nederlands kerstlied te horen. Zelfs geen Limburgs. En er zijn er wel, dat weet ik zeker. Alles wordt met "White Christmas" van die ene Bing besprenkeld. "Have yourself a merry little Christmas" enfin jullie kennen dat werk, toch? Jullie gaan toch ook massaal? Tenminste ik was niet de enige kan ik jullie vertellen.
Het Merry Christmas is te vaak aanwezig op allerlei manieren(afbeelding 2). Enig zalig- of vrolijk Kerstfeest heb ik niet kunnen ontdekken.
En wat te denken van de prullaria die er te koop is, waarvan enig verband met Kerst ver te zoeken is. Wat dachten jullie van dit?(afbeelding 3)
afbeelding 3
Intratuin wijst je ook de weg. Niet links om graag maar rechts. Het lijkt de politiek wel.
(afbeelding 4)
afbeelding 4
De winter, die overigens ver te zoeken is en er overigens helemaal niet komt, wordt welkom geheten. Verder wordt de sneeuw aangemoedigd te vallen, maar dan wel in het Engels. En die waren nog wel voor de Brexit!!(afbeelding 5 en 6)
afbeelding 5 afbeelding 6
Maar......het meest verheugende bord dat ik tegen kwam, was dit:
Hoewel, over een bezoek aan Intratuin kan ik wel zeven bomen opzetten....
donderdag 15 november 2018
schoentje
Het kerstgevoel wordt mij opgedrongen, hebben jullie dat gevoel nou ook? Beetje hetzelfde, alsof de paaseitjes al in de schappen liggen. De bikini's zijn net droog opgeborgen voor een nog mooiere zomer volgend jaar, of de Sint wordt gewoon overgeslagen. De kerstverlichting hangt al weken te warm op. Kerstballen lonken al langer en hunkeren naar een gezellige boom, liefst in het echt. Als je dan ook nog in deze tijd geboren bent, raak je de weg helemaal kwijt. Dan mag je eigenlijk blij zijn, dat je kleinkind het Sinterklaasfeest eindelijk ontmaskerd heeft. Er geen verrassende schoenen meer worden gezet, geen mandarijnen door de kamer, pepernoten eindelijk niet meer gekocht. En geen leugentjes voor bestwil.
Zo heeft dat ook voordelen. Maar een verjaardag in december is minder. Je krijgt teveel, je vraagt teveel, er is teveel feest. Je moet het delen met de pepernoten en de kerstballen. Maar na jaren gaat het wennen.
En het valt op dat uitgevers van boeken ook weten dat deze feestdagen eraan komen. Ik loop niets vermoedend door de boekhandel en stuit op een boek dat heet: Het grote poepboek. Door een slimme jongen bedachte titel, want ik pak het vast en ben nieuwsgierig. Kijk wel even om me heen, zodat niemand ziet dat ik dit boek ga lezen, zo ben ik dan ook wel weer.
Het zijn 200 bladzijden die een jonge moeder moeten helpen de stoelgang (de poepgang zo je wilt), goed te laten verlopen. Tweehonderd bladzijden! Ik hoor jullie gelukkig ook denken, wat was het leven vroeger toch simpel. Je wreef je lieverd over zijn buikje, gaf hem of haar een warme kop melk en slapen maar!
Of niet slapen, maar dat ben ik even voor het gemak vergeten.
Naast dit boek staat de bestseller: Het is hier geen hotel! Een boek dat vertelt over puberaal gedrag. Dit pak ik maar niet vast, ik weet dat er teveel van mijn puberaal gedrag beschreven wordt en ik wil nog graag een fijne dag beleven.
Gisteravond hebben we een echte rocknacht beleefd. Niet dat wij hiernaar op zoek waren, maar als familie, helemaal uit Amerika, de gitaar vastpakt en muziek gaat maken met vrienden, dan willen wij wel overstag gaan. We waren de oordopjes vergeten, dom! Gelukkig hadden we nog een, weliswaar gebruikte, zakdoek. Het blijft toch nog te hard, vonden wij. Jammer, want de band speelde met veel passie. Dat we oud worden wisten we al, maar de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen ontliep de onze niet zo heel veel. Die moeten wel stokdoof zijn, dacht ik. Een goed gesprek, voorzover je dat onder de muziek wil bezigen, was onmogelijk. Maar ja, ze kwamen voor de muziek. En waar we het konden beoordelen, was die goed.
Muziek verbroedert, dat was zichtbaar en dat doet goed. Iedereen had plezier, er werd niet overmatig gedronken. Dingen waar je steeds meer op gaat letten als je ouder wordt.
Gewoon een fijne muziekavond.
We waren blij met onze leeftijdsgenoten. Blij dat onze familie gitaar speelt! en blij met die zakdoek....
Zo heeft dat ook voordelen. Maar een verjaardag in december is minder. Je krijgt teveel, je vraagt teveel, er is teveel feest. Je moet het delen met de pepernoten en de kerstballen. Maar na jaren gaat het wennen.
En het valt op dat uitgevers van boeken ook weten dat deze feestdagen eraan komen. Ik loop niets vermoedend door de boekhandel en stuit op een boek dat heet: Het grote poepboek. Door een slimme jongen bedachte titel, want ik pak het vast en ben nieuwsgierig. Kijk wel even om me heen, zodat niemand ziet dat ik dit boek ga lezen, zo ben ik dan ook wel weer.
Het zijn 200 bladzijden die een jonge moeder moeten helpen de stoelgang (de poepgang zo je wilt), goed te laten verlopen. Tweehonderd bladzijden! Ik hoor jullie gelukkig ook denken, wat was het leven vroeger toch simpel. Je wreef je lieverd over zijn buikje, gaf hem of haar een warme kop melk en slapen maar!
Of niet slapen, maar dat ben ik even voor het gemak vergeten.
Naast dit boek staat de bestseller: Het is hier geen hotel! Een boek dat vertelt over puberaal gedrag. Dit pak ik maar niet vast, ik weet dat er teveel van mijn puberaal gedrag beschreven wordt en ik wil nog graag een fijne dag beleven.
Gisteravond hebben we een echte rocknacht beleefd. Niet dat wij hiernaar op zoek waren, maar als familie, helemaal uit Amerika, de gitaar vastpakt en muziek gaat maken met vrienden, dan willen wij wel overstag gaan. We waren de oordopjes vergeten, dom! Gelukkig hadden we nog een, weliswaar gebruikte, zakdoek. Het blijft toch nog te hard, vonden wij. Jammer, want de band speelde met veel passie. Dat we oud worden wisten we al, maar de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen ontliep de onze niet zo heel veel. Die moeten wel stokdoof zijn, dacht ik. Een goed gesprek, voorzover je dat onder de muziek wil bezigen, was onmogelijk. Maar ja, ze kwamen voor de muziek. En waar we het konden beoordelen, was die goed.
Muziek verbroedert, dat was zichtbaar en dat doet goed. Iedereen had plezier, er werd niet overmatig gedronken. Dingen waar je steeds meer op gaat letten als je ouder wordt.
Gewoon een fijne muziekavond.
We waren blij met onze leeftijdsgenoten. Blij dat onze familie gitaar speelt! en blij met die zakdoek....
zaterdag 3 november 2018
muziek in de oren
Een column schrijven in deze tijd is eenvoudig. Eenvoudig omdat de onderwerpen, waarover je kunt schrijven, in overvloed de oceaan over steken. Trump is een uilenbal, ik schreef het nooit zo expliciet, maar het kan niet anders. Zo'n iemand serieus nemen, is jezelf niet serieus nemen. "Maar hij zit nog altijd op die troon van machtigste man van de wereld", ik hoor het jullie zeggen.
Klopt, maar dat zegt ook een heleboel over onze wereld.
Ik zag dat onze minister Blok geld heeft vrijgemaakt (ander woord voor weggeven) aan Niger. Om de grensbewaking te verbeteren. Diezelfde minister van die uitspraken, weten jullie nog, die we nog net hebben laten zitten. Ik heb drie keer gelezen, alvorens ik het geloofde. Ik heb Blok met jullie welnemen ook onder de categorie uilenballen geschaard. Ik zou niet weten in welk hok ik hem anders kwijt kan.
Het uilenballen-hok raakt overigens behoorlijk vol. En niet alleen door landelijke politici. De plaatselijke politici (zeg maar Sittard-Geleen) kunnen er ook wat van. Zetten een streep door muziekeducatie. Gewoon een streep!
Even in het kort iedereen die niet in Sittard-Geleen woont bijpraten: Artamuse zet zich o.a. in voor meer muziek op de basisscholen. Ze hebben hierover contacten met heel veel basisscholen in de omgeving en maken kinderen werelds enthousiast om muziek te gaan maken. Ik hoorde geloof ik laatst ook onze Koningin hierover enthousiast worden en zelfs prijzen voor geven.
Maar Sittard-Geleen zit in zwaar weer. Niet vanwege de muziek, maar vanwege uilenballen die al jaren teveel geld uitgeven. Niet goed opgelet op de bekende gemeentebeurs. En dan moet er bezuinigd worden en dat doen we maar eerst op datgene waar we zelf weinig tot geen verstand hebben: cultuur. De subsidie die nodig is om deze lessen te blijven geven, wordt afgebouwd.
Dat is dom, dat is oliedom.
Politici, en ik generaliseer maar even, want er zijn weinig uitzonderingen, kijken wat cultuur kost, zelden of nooit wat het oplevert. Voor de kinderen vooral. Ouders klagen: ze zitten de hele dag op de telefoon! Geef ze een muziekinstrument en kijk wat er gebeurt. Kijk hoe kinderen leren samenwerken door samen muziek te maken. Kijk welk plezier ze hebben met die viool. Ooit wel eens een kind op een fagot zien spelen? Het is vertederend.
Het geld uitgeven door een gemeente, maar ook de overheid, verbaast me steeds meer. Zo'n Blok ......niemand houdt hem tegen.
Onze zorgminister die verrast wordt dat er een ziekenhuis, wat zeg ik, vier tegelijk, omvallen. Staat te liegen over dat het allemaal vlekkeloos is verlopen en...blijft zitten. Krijgt een gele kaart, zonder tussenkomst van de VAR.
Maar hij heeft heel wat huiswerk meegekregen, de uilenbal.
Hup het overvolle uilenballenhok in!
Viool, gitaar, trompet en fagot, het klinkt mij als muziek in de oren en kan dat voor veel kinderen ook het geval blijven?
Grensverleggend, zou ik zeggen, in plaats van verkwisting voor bewaking aan de grens...
Klopt, maar dat zegt ook een heleboel over onze wereld.
Ik zag dat onze minister Blok geld heeft vrijgemaakt (ander woord voor weggeven) aan Niger. Om de grensbewaking te verbeteren. Diezelfde minister van die uitspraken, weten jullie nog, die we nog net hebben laten zitten. Ik heb drie keer gelezen, alvorens ik het geloofde. Ik heb Blok met jullie welnemen ook onder de categorie uilenballen geschaard. Ik zou niet weten in welk hok ik hem anders kwijt kan.
Het uilenballen-hok raakt overigens behoorlijk vol. En niet alleen door landelijke politici. De plaatselijke politici (zeg maar Sittard-Geleen) kunnen er ook wat van. Zetten een streep door muziekeducatie. Gewoon een streep!
Even in het kort iedereen die niet in Sittard-Geleen woont bijpraten: Artamuse zet zich o.a. in voor meer muziek op de basisscholen. Ze hebben hierover contacten met heel veel basisscholen in de omgeving en maken kinderen werelds enthousiast om muziek te gaan maken. Ik hoorde geloof ik laatst ook onze Koningin hierover enthousiast worden en zelfs prijzen voor geven.
Maar Sittard-Geleen zit in zwaar weer. Niet vanwege de muziek, maar vanwege uilenballen die al jaren teveel geld uitgeven. Niet goed opgelet op de bekende gemeentebeurs. En dan moet er bezuinigd worden en dat doen we maar eerst op datgene waar we zelf weinig tot geen verstand hebben: cultuur. De subsidie die nodig is om deze lessen te blijven geven, wordt afgebouwd.
Dat is dom, dat is oliedom.
Politici, en ik generaliseer maar even, want er zijn weinig uitzonderingen, kijken wat cultuur kost, zelden of nooit wat het oplevert. Voor de kinderen vooral. Ouders klagen: ze zitten de hele dag op de telefoon! Geef ze een muziekinstrument en kijk wat er gebeurt. Kijk hoe kinderen leren samenwerken door samen muziek te maken. Kijk welk plezier ze hebben met die viool. Ooit wel eens een kind op een fagot zien spelen? Het is vertederend.
Het geld uitgeven door een gemeente, maar ook de overheid, verbaast me steeds meer. Zo'n Blok ......niemand houdt hem tegen.
Onze zorgminister die verrast wordt dat er een ziekenhuis, wat zeg ik, vier tegelijk, omvallen. Staat te liegen over dat het allemaal vlekkeloos is verlopen en...blijft zitten. Krijgt een gele kaart, zonder tussenkomst van de VAR.
Maar hij heeft heel wat huiswerk meegekregen, de uilenbal.
Hup het overvolle uilenballenhok in!
Viool, gitaar, trompet en fagot, het klinkt mij als muziek in de oren en kan dat voor veel kinderen ook het geval blijven?
Grensverleggend, zou ik zeggen, in plaats van verkwisting voor bewaking aan de grens...
vrijdag 26 oktober 2018
Ringetje
Ons land heeft prachtige natuur. In Limburg vertellen we dat met de nodige trots, en terecht. Maar ook de Veluwe mag er zijn. En inderdaad, wij waren er een week. We komen er vaker. We hopen dan vaak wild in het wild te zien. En dat laatste is ons nauwelijks gegeven. Uren hebben we in de afgelopen jaren gewacht, getuurd met een dure verrekijker. Het hielp allemaal niet. Maar deze keer, het kon niet op. De juiste plek en met enig cynisme vertelden we de familie digitaal dat we vanavond wild gingen eten. Herten, reeën, het kon niet op. Jaren zagen we ze op de bekende driehoeksborden met rode rand en nu zomaar in het wild. Onze week kon niet meer stuk. Een klein smetje is dat de zwijnen, toch ook in grote getalen aanwezig, zich deze keer weer niet lieten zien. We kwamen de sporen wel overal tegen, maar zwijnen....ach je kunt niet alles hebben.
Ons bijna vast bezoek is het prachtige Kröller Müller museum in het nationale Park de Hoge Veluwe. Met mijn ouders kwam ik überhaupt zelden in musea , zij waren meer van de Rosenmontagszug in Keulen. Ook leuk trouwens.
In het Kröller Müller valt mij op dat er veel van onze volgende generatie rondloopt. Kinderen van 8 t/m 12 met ouders die alle moeite doen, via een leuk spel, de kinderen te interesseren voor de kunst van bijvoorbeeld van Gogh en dat valt soms niet mee. Maar ze zijn er!
“ Wat is in deze ruimte het treurigste schilderij” is een van de vragen die een vader aan zijn 10 jarig dochtertje stelt. “Wat is treurig”, vraagt zij. Wat een goede vraag dacht ik. “Verdrietig”, probeerde de vader. “Wat is verdrietig?”,vroeg zij.... een nog mooiere vraag. Als je dat als kind van 10 niet weet, dan ben je in een opperste staat van geluk. En wat een generatie!
Ook onze generatie was vertegenwoordigd. Ik zag een mevrouw op leeftijd (dat zijn wij ook) haar ring tegen een kunstwerk tikken. “Dat is plastic”, zei ze chagarijnig. En ook het volgende kunstwerk werd met de ring beoordeeld. Ik had nog willen zeggen dat ik er verdrietig en treurig van werd, maar ze liep achter haar terechte rollator snel door.
Ons bijna vast bezoek is het prachtige Kröller Müller museum in het nationale Park de Hoge Veluwe. Met mijn ouders kwam ik überhaupt zelden in musea , zij waren meer van de Rosenmontagszug in Keulen. Ook leuk trouwens.
In het Kröller Müller valt mij op dat er veel van onze volgende generatie rondloopt. Kinderen van 8 t/m 12 met ouders die alle moeite doen, via een leuk spel, de kinderen te interesseren voor de kunst van bijvoorbeeld van Gogh en dat valt soms niet mee. Maar ze zijn er!
“ Wat is in deze ruimte het treurigste schilderij” is een van de vragen die een vader aan zijn 10 jarig dochtertje stelt. “Wat is treurig”, vraagt zij. Wat een goede vraag dacht ik. “Verdrietig”, probeerde de vader. “Wat is verdrietig?”,vroeg zij.... een nog mooiere vraag. Als je dat als kind van 10 niet weet, dan ben je in een opperste staat van geluk. En wat een generatie!
Ook onze generatie was vertegenwoordigd. Ik zag een mevrouw op leeftijd (dat zijn wij ook) haar ring tegen een kunstwerk tikken. “Dat is plastic”, zei ze chagarijnig. En ook het volgende kunstwerk werd met de ring beoordeeld. Ik had nog willen zeggen dat ik er verdrietig en treurig van werd, maar ze liep achter haar terechte rollator snel door.
zaterdag 13 oktober 2018
lastig
Het dilemma: wat moet ik er van vinden? En wat zal ik er over schrijven. Moet ik er wat over schrijven? Vaak wordt er gereageerd: Waar maak jij je druk over, of je kunt er toch niks aan doen. Bij dat laatste kan ik boos worden; kijk en nu borrelt het dilemma boven: moet ik dat uitleggen of niet? Ik vind van wel. Als de Amerikanen en Canadezen zich zo hadden opgesteld, waren we nu Duits.
En natuurlijk ik kan geen oorlog of hongersnood, armoede of eenzaamheid in mijn eentje oplossen. Ik kan er wel aandacht voor vragen. Laten merken dat het in ieder geval wat met mijn gemoedsrust doet. Dat ik mij zorgen maak. En soms kan ik helpen. Eenzaamheid bijvoorbeeld, even oplossen door iemand, waarvan ik weet dat er weinig aandacht of bezoek komt, simpelweg bezoeken. Dat is praktisch uitvoerbaar, daarvoor hoef je niet de politiek in, of je bij een actiegroep aan te sluiten.
Ik mag mij ook verbazen, en die verbazing delen. Erdogan noemde ons nazi's en fascisten. Zijn minister van buitenlandse zaken Melvut Cavusoglu beweert dat hij dat nooit gezegd heeft. Vervolgens zien we op youtube een filmpje waarop Erdogan dat toch echt zegt! Maar de Turken vinden dat we vooruit moeten kijken. We hebben elkaar schijnbaar nodig. Excuses zijn niet gemaakt. We moeten vooruit kijken. Kinderen leer je om fouten die ze maken, recht te zetten. Sorry zeggen, en grote mensen lossen dat voorbeeldig op door vooruit te kijken.
We willen dat de wereld minder snel opwarmt, er zijn er nog die denken dat het zich allemaal vanzelf oplost. Ook hierbij kun je zelf veel doen zonder een wereldverbeteraar te willen nastreven. Goed omgaan met je eigen afval bijvoorbeeld, het ligt soms zo voor de hand.
Er zijn grote windmolenparken op zee. Die wekken duurzaam stroom op. Protesten van strandpaviljoen uitbaters, die beweren dat het zicht van de horizon wordt "verpest". Er komen minder toeristen....
Ik was aan zee en kon de windmolens enkel met een verrekijker waarnemen.
Wat willen we nou?
Duurzame energie maar niet in mijn buurt. Geen windmolens en ook zonnepanelen op de daken schijnen niet mooi te zijn.
We zijn verzand in actiegroepen die wel roepen wat ze niet willen, maar geen alternatief bieden. Of gewoon het ontkennen, net als Erdogan. Weet je nog "wir haben es nicht gewusst..."
Wanneer worden we verlost van deze onzinnige nieuwsberichten. Wanneer gaan we weer terug naar gewoon het licht uitdoen als je naar bed gaat. Welterusten zeggen en hopen dat je morgen weer wakker wordt.
Ik zie er naar uit, elke dag weer!
En natuurlijk ik kan geen oorlog of hongersnood, armoede of eenzaamheid in mijn eentje oplossen. Ik kan er wel aandacht voor vragen. Laten merken dat het in ieder geval wat met mijn gemoedsrust doet. Dat ik mij zorgen maak. En soms kan ik helpen. Eenzaamheid bijvoorbeeld, even oplossen door iemand, waarvan ik weet dat er weinig aandacht of bezoek komt, simpelweg bezoeken. Dat is praktisch uitvoerbaar, daarvoor hoef je niet de politiek in, of je bij een actiegroep aan te sluiten.
Ik mag mij ook verbazen, en die verbazing delen. Erdogan noemde ons nazi's en fascisten. Zijn minister van buitenlandse zaken Melvut Cavusoglu beweert dat hij dat nooit gezegd heeft. Vervolgens zien we op youtube een filmpje waarop Erdogan dat toch echt zegt! Maar de Turken vinden dat we vooruit moeten kijken. We hebben elkaar schijnbaar nodig. Excuses zijn niet gemaakt. We moeten vooruit kijken. Kinderen leer je om fouten die ze maken, recht te zetten. Sorry zeggen, en grote mensen lossen dat voorbeeldig op door vooruit te kijken.
We willen dat de wereld minder snel opwarmt, er zijn er nog die denken dat het zich allemaal vanzelf oplost. Ook hierbij kun je zelf veel doen zonder een wereldverbeteraar te willen nastreven. Goed omgaan met je eigen afval bijvoorbeeld, het ligt soms zo voor de hand.
Er zijn grote windmolenparken op zee. Die wekken duurzaam stroom op. Protesten van strandpaviljoen uitbaters, die beweren dat het zicht van de horizon wordt "verpest". Er komen minder toeristen....
Ik was aan zee en kon de windmolens enkel met een verrekijker waarnemen.
Wat willen we nou?
Duurzame energie maar niet in mijn buurt. Geen windmolens en ook zonnepanelen op de daken schijnen niet mooi te zijn.
We zijn verzand in actiegroepen die wel roepen wat ze niet willen, maar geen alternatief bieden. Of gewoon het ontkennen, net als Erdogan. Weet je nog "wir haben es nicht gewusst..."
Wanneer worden we verlost van deze onzinnige nieuwsberichten. Wanneer gaan we weer terug naar gewoon het licht uitdoen als je naar bed gaat. Welterusten zeggen en hopen dat je morgen weer wakker wordt.
Ik zie er naar uit, elke dag weer!
vrijdag 28 september 2018
appen
Het appen op de fiets wordt verboden, het duurt nog
even, voordat het officieel in de wet is verankerd. Goed nieuws, want het
gebeurt veelvuldig. Dom gedrag dat je eigenlijk pas afleert, als je daardoor
onderdeel wordt van een verkeersongeluk, toen je heel nodig moest appen dat je
wat later kwam. Hoognodig! Het ongeluk was fataal, en je kwam nooit meer te
laat.
Pas dan worden we met de neus op de feiten
gedrukt.
Ooit schreef ik dat je comazuipers eens moet laten
liggen, om hen te laten merken dat de hulpdiensten hier eigenlijk niet voor
zijn. Heeft mij een hoop kritiek opgeleverd en dat mag. Iedereen mag er anders
over denken. Zo zou ik ook kunnen schrijven dat rokers een hogere
ziektekostenpremie moeten betalen. Mensen die te veel eten, te weinig bewegen,
te dik zijn idem.
Jeetje…, als dat maar goed afloopt met deze blog.
Het klagen over onze zorg, vraagt misschien andere
maatregelen dan premie en eigen risico verhogen. Ik begrijp niet
waarom ziekenhuizen toestaan dat er voor de deur gerookt mag worden! Dat
winkels hun personeel voor de deur hun sigaret laten smeulen? Iedere bezoeker
snuift nicotine op alvorens naar binnen te lopen en twee gehaktballen te kopen.
Ik ben een tevreden mens, ik ben blij in dit land te
mogen wonen. We hebben het goed, met welke premieverhoging dan ook. Deze
wending komt bij mij snel boven borrelen als ik deze week een aantal keren
Jemen voorbij zie komen. JEMEN....ligt onder Saoedi-Arabië. De Saoedi’s leveren
wapens aan de regeringstroepen, zo ook Frankrijk en Groot-Brittannië en.... wie
verbaast het nog: USA.
Een week van hevig geweld in combinatie met een
blokkade van de toelevering van essentiële benodigdheden in Jemen, tonen een
totaal gebrek aan respect van de strijdende partijen voor de burgerbevolking en
medische faciliteiten, stelt Artsen onder Grenzen.
In
Jemen vindt de grootste humanitaire crisis ter wereld plaats. De situatie is
urgent: 75% van de bevolking heeft humanitaire hulp nodig. In het land woedt
sinds 2015 een burgeroorlog, en al twee miljoen Jemenieten sloegen op de vlucht
voor het aanhoudende conflict. Zij zijn nu ontheemd, in een land dat wordt
geteisterd door armoede en geweld. Veel mensen zijn ondervoed en ziektes zoals
cholera verspreiden zich snel in het door oorlog verwoeste land.
"We
hebben honger, zei een vader, ”ik heb het koud", zei een kind,
"we zijn ziek en we hebben hulp nodig…", zei de moeder.
Maar
onze premie stijgt, het appen mogen we ook al niet meer…. en ook de
dividendbelasting....
Abonneren op:
Posts (Atom)