vakantie

Ik heb er geen last meer van, ik heb het altijd. Vakantie.
Gepensioneerd zijn is een voorrecht.
Je leeftempo past zich aan. Je salaris ook. Je uitgaven ook, dus evenwicht is bereikt.
Het lezen van de krant neemt veel meer tijd in beslag, het onderhouden van tuin en huis past zich vanzelf aan.
Doordat je meer tijd hebt om al het nieuws tot je te nemen, loop je het risico je vaker op te winden over zaken die in je werkzame leven geen of nauwelijks aandacht kregen. Ik ga niet met voorbeelden strooien, want voor dat ik het weet, begin ik erover.
De kracht is om meer te genieten, dan je druk te maken. Vanuit mijn werkzame leven heb ik de wijsheid meegenomen: "je alleen druk te maken over wat je kunt beïnvloeden".
Eerlijk gezegd, vond ik dat toen ook al een beetje kort door de bocht. Je loopt snel het risico dat iemand in nood geen aandacht meer krijgt met als reden deze wijsheid.
Alle stresmomenten van het werk zijn echter hoe dan ook verdwenen, dat is een verademing. Ook, omdat als je ouder wordt, stres meer met je doet. Ik hoor vaak om mij heen "hoe heb ik dat toch gedaan toen ik nog werkte?"
Kijkend naar mijn eigen tempo, vind ik wel de verklaring. Ik moest veel en vooral van mezelf. Toen ik met pensioen ging, was ik in staat om het beste uit mijn werkzame leven in mijn herinneringen te stoppen. Ach er is altijd wel wat, het meeste was geweldig om te doen. Plezierig werk zal ik maar zeggen. Fijne collega's. En alle stres heb ik vooral mijzelf opgelegd.
En dat kleine bewetje stres wat er nu nog is, breng ik naar de bergen, ergens ver weg. Ik leg ze er op het hoogste punt neer. Als ik tenminste niet nog de krant zit te lezen...

fatsoen

Op de basisschool leer je van alles. Je leert bij, maar ook af.
Basisscholen worstelen als het gaat om gedrag, vaker dan ooit tussen: wat is onze norm en welke wordt thuis gehanteerd. Een lastig dilemma dat vaak leidt tot discussie tussen ouders en leerkrachten, zelden met leerlingen.
Afleren is weliswaar maar een klein onderdeel van de tijd dat je in die schoolbanken zit. Het meeste is aanleren. En dat gaat meestal goed. In Lanaken, vlak over de grens, werden door twee moeders klappen uitgedeeld. Die waren allang van de basisschool af, maar konden onderling de normen schijnbaar alleen met klappen ontdekken.
Moet je dan ook als schoolleiding ingrijpen?  Afblijven is mijn advies.
Het betreft twee moeders die al behoorlijk tijd, hoe zal ik dat eens netjes zeggen, niet "on speaking terms" waren. Al vanaf 2014 maakten zij elkaar het leven zuur. Zolang als hun kinderen op dezelfde school leren en afleren. De politie en zelfs het OM moest er aan te pas komen. De eis was duidelijk: twee jaar cel voor de uitdeler van de klap. Twee jaar cel voor het afleren, een dure grap.
Maar de rechter greep uiteindelijk in, en veroordeelde de vrouw die de klap had uitgedeeld tot een eenvoudige schuldverklaring en  een schadevergoeding van €17.758. Haar slachtoffer heeft namelijk een blijvende ongeschiktheid van 5%, oordeelde een deskundige. Hoofdpijn, schouderletsel en concentratieproblemen.
Dus je haalt je kind op van school, die zojuist geleerd heeft van de medemens te houden, elkaar te verdragen en dan loopt jezelf te meppen. Welke norm zal dat kind dan aannemen?
Als die vraag beantwoord moet worden, staan onderzoeksbureaus of universiteiten in de rij om te helpen.
En zo ook Bruno Arpino van de universiteit van Florence. Het komt van ver, maar dan heb je ook wat.
Hij constateert om te beginnen dat jonge gezinnen niet zonder opa's en oma's kunnen. Wisten wij al, want dat zien we op de speelplaatsen elke dag weer. Het grijs overheerst.
En de invloed van de kleinkinderen op de ouderen is positief groot. Ik, want ik heb er ook twee, wordt er gezonder van. De betrokkenheid bij de kleinkinderen geeft mij zin in mijn leven. Ik wordt er blij van, maar of dat nou ook onder "zin in mijn leven" valt, betwijfel ik.
Grootouders zorgen meer voor kleinkinderen dan vroeger. Wat een ontdekking weer door Bruno en zijn mensen in Florence!
En dan schijnt het oppassen ook het risico op alzheimer te verkleinen, als ik dat maar niet vergeet...
Onderzoekers vertellen vaak, in mijn ogen, wat we al weten.
Zal ik Wiebes nog even noemen? Zou hij weten dat aardbevingen schade aan huizen aanrichten?
Als hij voor de zoveelste keer op bezoek gaat naar Groningen, kan hij op klappen rekenen. Dat komt omdat hij een verkeerde norm heeft in: weten, beloven en niet doen wat hij belooft.
Een ziekte van deze tijd, die ik graag wil vergeten...

grensverleggend

"Dan doen we de grenzen gewoon weer dicht", was een van de uitspraken van Baudet tijdens het debat. Op de vraag hoe dat dan te doen, werd niet geantwoord..
Wel een een hoop gedraai, maar een antwoord kwam er niet. Steeds vaker merk ik dat ik de draad kwijt raak, als een vraag met een grote omweg wordt beantwoord.
Tactiek?
Het zal wel, want soms weet ik niet eens meer wat de vraag was, zolang duurt het betoog, waarin dus zelden een antwoord op de gestelde vraag.
Twee kemphanen staan tegenover elkaar om de politieke degens te kruisen. Dan vind ik een vraag: "wanneer heeft U voor het laatst gehuild?" behoorlijk onzinnig.
Maar Pauw greep niet in, hij wreef zich in zijn handen, want het was mooie TV. Baudet en Rutte die persoonlijk met de billen bloot moesten. En Rutte gaf antwoord op die vraag, ook dat nog.
Politiek is stemmen op een mooi gezicht, of een streekgenoot. Ik mag hopen, dat de PvdA niet denkt dat ineens hun beleid de doorslag heeft gegeven, omdat ze de grootste zijn geworden. Frenske oet Heeële is de veroorzaker. Na de verkiezingen, en we raken er langzamerhand aan gewend, wordt alles weer zoals het was en verandert er weinig.
Baudet vindt de chaos van Brexit wel meevallen, ontkent dat de Russen bemoeienissen hadden met de MH17, en kent de uitdrukking: wir haben es nicht gewusst niet. En vindt dat niet erg.....
Hij haalt drie zetels binnen. Wanneer komen de stemmers op FVD erachter wat hij echt vindt..., als hij al wat vindt.
Ik mag hopen dat het een tweede Geert Wilders wordt. Langzaam krijgen we door dat al zijn commentaar, want beleid heeft hij niet, tot helemaal niets leidt.
Maar iedereen had dat kunnen weten, dus niet gaan schrijven of roepen "Wir haben es nicht gewusst"......
Ik dacht zal ik nog iets schrijven over het songfestival...dat de melodie het gewonnen heeft van de uitstraling. Dat er nog oog en vooral oor is voor mooie muziek. Maar iedereen mag vinden wat hij wil, dit vond ik mooi. En toevallig kwam het uit Nederland. En ineens is er geld in Maastricht om het te organiseren. Is het flauw als ik opteer dat niet te doen maar het geld vrij te maken zodat er minder muziekscholen omvallen?
Ik zag Teddy Scholten voorbij komen, winnares van 1959 met "een beetje..." Wat een eenvoud en rust in het beeld of word ik nou oud?

riool

De plastic poepzakjes verdwijnen regelmatig in de putten langs het trottoir. De hondenbezitters zijn goed bezig, vinden zijzelf. "Ik ruim het op en gooi het verantwoord weg...". Dat vindt niet iedereen, gelukkig zou ik denken. Het ontlokte een mooie actie van een burger, die bij de put schreef "Hier begint de zee, niets ingooien aub". Hierop reageerde een hondenliefhebber dat er eerst maar eens prullenbakken geplaatst moeten worden, want waar moet ik het anders ingooien. En we betalen ook nog hondenbelasting..... Misschien meenemen naar je eigen prullenbak....is dat iets?
Een beter milieu begint bij mijzelf, geen typefout... niet bij onszelf, maar bij mijzelf. Wijzen naar anderen met de inzet eerst jij, dan misschien ik...
Ik vond het een mooi gebaar,  die tekst bij de putten.
De Koningsdag, 4 en 5 mei. Overal waar de Koning was, waren camera's. Transparanter kan het niet. En het ging allemaal goed, gelukkig. In schril contrast met zijn Thaise collega Koning Maha Vajiralongkorn, afgekort(gelukkig) RAMA X. Hij werd deze week door 16 sterke mannen door Bangkok gedragen. De route nam zes uur in beslag. Ik probeer mij Willem Alexander voor te stellen met zo'n 7 kg zware hoed door Den Haag, met camera's. Nee, dan maar liever quizzen en zaklopen op het plein midden in welke stad dan ook. Ieder land zijn eigen cultuur.
Nu we het toch weer over cultuur hebben. Deze week viel het bijna-Dikke-Van-Dale-programma-boekje "Theater aan het Vrijthof" in mijn bus. Zo dik dat ik zelfs in de tuin hoorde: er is post!, en dat hoor ik nooit.
Papieren cultuur snuiven, dus even een uurtje vrijmaken om te bladeren, ruim 450 bladzijden dik. Niet dat wij veel zullen boeken, maar alvast vooraf kijken wat er komt, hoort bij het jaarlijks ritueel. Ook de jaarlijks terugkerende opmerking dat we vinden dat de prijzen de pan uit reizen, hoort hierbij. Een normaal verschijnsel de laatste jaren als o.a. de subsidies op cultuur dalen, en dat doen ze. Maar het komende theaterseizoen spant de kroon. Vooral over de kindervoorstellingen fronzen mijn prijswenkbrauwen zich vaak, heel vaak. Voor welke beurs is dat nog? Voorbeeld: "Repelsteeltje en de blinde prinses", geschikt voor 8+. De volwassenen betalen €24,50 en de kinderen....€20.
"Juf Roos gaat op vakantie" voor 2+, geen volwassen prijs nee....één prijs namelijk €18.
 En "juf Roos", is toch echt voor kinderen.
"Brugklas, de musical" voor 9+, ook hier één prijs €22,50.
Op de eerste bladzijde staat de slogan voor dit mooie theaterseizoen: "theater voor iedereen"
En verder is de directeur aan het woord:(ik citeer) "Het is de derde keer dat we gaan verbouwen in vijf jaar", lacht Jan Boelen directeur van het theater aan het Vrijthof.

Ik word er stil van, maar dan niet van de verbouwing maar van de prijzen voor kindervoorstellingen.
Jeugdtheater LEF programmeert een voorstelling in de concertzaal van Artamuse, Hanenhof Geleen. Volwassenen €5 en kinderen €2,50. Mooie zaal en al heeeel lang! Het is maar dat jullie het weten.

als muziek in de ......

Als de muziek niet meer in de oren klinkt, gaat het verkeerd. Is dat zo simpel vroeg ik mij af?
Die vraag borrelde op toen ik maanden geleden mee gedemonstreerd heb voor behoud van Artamuse. Noem het maar even voor het gemak "de muziekschool" van de Westelijke Mijnstreek. Een uitermate creatieve en muzikale school die muziekonderwijs voor basisscholen in Sittard-Geleen, hoog in het vaandel heeft staan. Heel hoog.
Belangrijk vindt dat kinderen op de basisschool kennis maken met een fagot, een trombone, saxofoon en ja, ook een gitaar.
Het is een bewezen feit dat muziek kinderen vormt, zo ook theater maken, of de danskunst beoefenen. Kinderen laten zien dat er meer in hen zit, dan ze zelf dachten. En met plezier, heel veel plezier ontdekken ze de instrumenten, waarvan soms zelfs ouders het bestaan niet weten.
Ooit een kind met een fagot gezien?
Het is aandoenlijk, en daar gaat het niet alleen om. Het gaat erom wat ermee gebeurt. De muziekdocenten (ik noem ze toch maar even zo), zijn gedreven en geduldig. Met eigen ogen heb ik er verbaast naar staan kijken. Zij weten de snaar te raken. Zij hebben de kennis en kunde. Zij enthousiasmeren en de kinderen leren plezier maken met muziek.

Ach het is mijn zoveelste pleidooi voor muziekonderwijs op de basisschool. Ik word wel eens moe van mezelf.....

Maar het verdwijnt...in ieder geval in Sittard-Geleen. Nou ja, ik nuanceer het even (hetgeen mij niet gaat lukken).
Men bezuinigt op het muziekonderwijs.
De subsidie wordt in 4 jaar afgebouwd van 1 miljoen euro naar € 0... Je leest het goed, naar nul-komma-nul.
Het alternatief, en hier komt de theoretische nuance, moet worden: alle docenten ZZP-ers en "de Domijnen", een cultuurbedrijf van de gemeente zelf, moet gaan optreden als makelaar.
Basisscholen, harmonieën en fanfares staan aan de kant en kijken ernaar. Die laatste twee drogen nu al op en er wordt straks geen "blaosmeziek op eine sjone zunjigmurge" meer gehoord.
In deze hele nuance (dit wordt het beleid) wordt niet één keer het kind genoemd. Niet éen keer wat het hen oplevert. Niet één keer de risico's in kaart gebracht wat dit afschaffen voor het kind betekent.
De marktwerking die verwacht wordt, gaat er niet komen.
Ben ik een zwartkijker? Ik noem even de zorg en jullie weten wat ik bedoel.
Er zit straks geen muziek meer in de kinderen van Sittard-Geleen, alle particulieren initiatieven (en die zijn er nog gelukkig) ten spijt.
Het wordt stil in Sittard-Geleen. De cultuur sterft langzaam weg, ik kan er niet meer van maken.
Ik ben trots op jeugdtheater Lef, op Vocal School Nancy Deusings en alle anderen die de handdoek oppakken of hebben gepakt....maar voor hoelang?
Er klinkt geen muziek in mijn oren....

natuur(lijk)

Deze week las ik dat de Turkse minister Cavusoglu van buitenlandse zaken in Nederland was. Onze minister Blok, van buitenlandse zaken, heette hem in het Turks van harte welkom. Hij noemde het zelfs een eer.... Ik dacht, was dat niet het land dat middels de president, ons als fascisten betitelde? En nu vindt Blok het een eer. Politici maken zichzelf steeds vaker ongeloofwaardig, draaien alle kanten op en worden zelfs verrast door de gele hesjes. Hoe ver kan iemand zinken?

Deze week keek ik naar de prachtige nieuwe natuurdocumentaire “Our Planet”. Door 600 personen is er 3500 dagen op film vastgelegd. En de stem van David Attenborough vertelt ons, dat de planeet naar de haaien gaat. En hij laat ze ook nog door het beeld zwemmen.

Hoe dan ook, het zijn indrukwekkende beelden en zijn zorgen komen binnen. Tenminste bij de meesten. Hoeveel uren aan film is er nodig, hoeveel ingestorte ijsbergen, en hoeveel uitgestorven dieren. Ik heb geen idee, ik schrijf er nu over, maar heb allang niet de illusie (nooit gehad trouwens) dat het enige indruk maakt. Industrieën blijven maar op kolen en bruinkool stoken. De aarde warmt op, mijn winterjas wordt nog maar sporadisch aan gedaan.

En nu roepen we, dat als wij ermee beginnen, het maar 0,0007 graden scheelt. Balkenende roemde nog de VOC-mentaliteit waarin we vooropliepen, toen voor de handel.

Nu tegen het klimaat en dan beperken we het tot: wat maakt nou 0,0007 graden uit in relatie tot wat het kost. En eerst moeten maar de anderen.....

De politiek kijkt te vaak naar wat het kost en te weinig naar wat het oplevert. 

Het saneren van het muziekonderwijs op basisscholen in Sittard-Geleen is er het sprekende voorbeeld van. Kijken wat het kost en niet wat het oplevert. Hopen op marktwerking en weten dat die er niet komt. De zorg heeft het bewezen.

En David blijft ook op z'n 96ste mooie documentaires maken. André van Duin blijft mooi praten over de Veluwe. Hij noemde een biggetje "dromer". Een beter vergelijk met de politiek kan ik niet verzinnen.

Ik mis je.....

Ondanks het niet onbelangrijke voorstel van de plaatselijke middenstand: koop niet op internet maar in je eigen dorp, kopen ook wij wel eens via het internet. En als je dat wel eens doet, dan word je daarna op allerlei creatieve manieren verleid, om ook de volgende aankoop via dat kanaal te doen en het liefst bij hetzelfde bedrijf. De vergelijking met vroeger is hier ook wel te maken. Toen werd er via postorder ook wel eens een bestelling gedaan. In Duitsland viert dat, ondanks het internet, nog altijd hoogtij.

Deze week viel de folder van over de grens op de deurmat. Op de voorkant een uitermate zielige kop van een hond. De blik van deze viervoeter zou bij menig hondenliefhebber kunnen leiden tot het wegpinken van een traantje. Met grote letters stond erboven: wij missen U(zie foto). Op de achterkant wordt ons verteld dat zij zich verheugen ons als klant te hebben. Maar ook dat zij al een tijdje niets meer van ons hebben mogen vernemen. Ze bedoelen natuurlijk: hallo je bestelt al heel lang niks meer!

De zieligheid gaat voort met: of zij misschien iets verkeerds gedaan hebben....

Als dat zo is kan ik natuurlijk even bellen en mijn verhaal aan hen toevertrouwen.

Nou denken jullie dat ik het allemaal wat aandik en oppoets? Niets van dat alles, het staat er echt.

Maar het gaat verder: we hebben altijd een luisterend oor voor U. Kijk nog eens rustig door ons assortiment en de aanbiedingen of U iets vindt wat U kan interesseren. Tot slot verontschuldigen zij zich als wij tussentijds al wat besteld hadden , en dit schrijven elkaar gekruist heeft...

Bizarre post vond ik het. Maar misschien wel iets voor de politieke partijen, borrelde spontaan bij mij op.

Dat bijvoorbeeld de PVV of FVD ons vertellen een luisterend oor te hebben, of de PvdA of VVD... of zij misschien iets verkeerds gedaan hebben en ons vragen dat vooral te melden zodat zij het beleid kunnen aanpassen.

En dan met zo'n hondenkop erop, zielig kijkend en daarmee de relatie leggen voor samenwerking met de partij voor de dieren.

Wat een feest zouden dan verkiezingen worden. Maar er komen altijd tijden na de verkiezingen, en dan verdwijnt dat luisterend oor in hangende oortjes van coalitie tot bedrog.

Ook zo genoten van alle info over de politici, die je eigenlijk liever voor de verkiezingen hadden willen weten?

Alle kaarten zijn geschud, fake nieuws gedeeld, alle debatten gevoerd, de winnaars gefeliciteerd en de verliezers hebben toch een gaatje gevonden om te laten merken dat ze toch gewonnen hebben. Kan gewoon als je vertelt dat het verlies wel meeviel....

Ik wacht op het schrijven met de kop: Wij missen U!!!!