mooi geweest

Het is zomer. Het weer geeft weer alle mogelijkheden. De Pinkpopgasten zijn weg en de Stones staken voor de laatste keer hun tong uit.

Ik droomde dat de zeventigers achter het podium in elkaar gezet werden. Dan op een klein plateau op vier wielen het podium op geschoven en daarna bestuurt door de techneut met een joystick.

Zou er verschil zijn geweest?. Er komt een tijd dat ook zij zonder  rollater toch moeilijk het podium op kunnen. Hoe dan ook, knap om op deze leeftijd nog 60.000 mensen op de been te krijgen.

Dat de wereldkampioenschappen begonnen zijn was ook mij niet ontgaan. Mijn start was: niet kijken. Ik had genoeg van al dat getik-tak naar achteren, in plaats van naar voren. Ik dacht ik ga heerlijk naar de film, dan hoef ik mij niet op te winden. Er waren drie vrouwen in de zaal die dachten er ook zo over, waaronder mijn eigen vrouw. En ik was de enige man.

Hoe het uitgepakt heeft is bekend. Volgende keer ga ik toch weer naar de film.

Waar ga ik jullie nog eens mee lastig vallen zo vlak voor de zomervakanties?

Ik zal toch even willen stilstaan bij het heengaan van mijn schoonvader van 96.

Gezegende leeftijd, ik hoor het U denken en U hoort het mij bevestigen.

Als je bijna 65 jaar met je partner op deze aardbol hebt mogen rondlopen dan is dat op z'n minst bijzonder.

Hij was een man van de muziek. Hij hield van veel, heel veel muziek. Van Ellington, Count Basie tot the Beatles.

Maar hij was ook, hoe zal ik dat eens netjes zeggen, een voorbeeld hypochonder, waarvan ik er weinig ben tegen gekomen in mijn leven tot nu toe.

Wat kan er niet allemaal mis gaan, met je lichaam, met parkeren, met de post en ga zo maar door.

Maar vooral met het eten. Hij had een hekel aan houdbaarheidsdata want hij geloofde ze nooit.

Beren op de weg heeft hij gezien, kuddes beren.

En toch ook genoten, heel veel genoten. Als hij het zelf maar niet hoefde te organiseren, want dan zou het waarschijnlijk....enfin beren dus.

Het laatste half jaar verbleef hij in het verpleeghuis als gevolg van een herseninfarct.

En dan wordt het leven ineens heel anders.

Dan staat het weten stil, dan wordt de tijd onvoorspelbaar, dan eindigt je leven eigenlijk. En toch blijf je leven. En toch wil je dat niet meer. Dilemma. Wie beslist waarover?

En daaromheen lopen verzorgers en hordes vrijwilligers. Jammer genoeg geen politici.

En ik wist het ook niet, maar nu weet ik het des te beter.

Verzorgers doen hun stinkende best om er van te maken, wat er van te maken is. Dat is nu al heel moeilijk en het wordt....

Als mijn schoonvader niet in het verpleeghuis terecht was gekomen had ik dit niet geweten, niet geschreven. Ik zou er nooit geweest zijn.

En bij het regelmatig zien, word ik er nu al niet vrolijker van en als ik dit kabinet blijf steunen( en dat doe ik al niet meer), wordt het nog schrijnender. Niet kwaad worden als je vader of moeder straks gewoon een dag in haar eigen ontlasting moet blijven liggen.

Niet kwaad worden als hij of zij ineens niet meer te vinden is, gewoon weg, op straat want er is geen toezicht meer.

Jeetje, ik ben u nu wel heel erg uw vakantiegevoel aan het bederven. Moet dat nou weer zonodig?

Ja dat moet, want eens komt er weer een keuze met het potlood.... hoewel ik zou niet, weten wie hier echt verandering in kan brengen of eigenlijk wil brengen. Als we vaker dan ons lief is managers in beklaagdenbankjes zien zitten, die een masarati rijden en niet beseffen dat het ethisch niet kan, dan ligt daar onder andere de oplossing. Zeker als blijkt dat hij zich geld oneigenlijk heeft toegeëigend.

Zorg voor ouderen en allen die hulp behoeven met respect blijven verzorgen.

Geen afbraak en meer controle op managementniveau.

Hulde voor de handen aan bed. Lintjesregen voor diezelfde handen.

Mijn schoonvader heeft nog geluk gehad. En ik......

Ik ga op vakantie, u ook?

waarschuwing

Deze column zal voor een aantal van jullie als lezers , niet echt iets toevoegen. Bevat geen analyse van verkiezingen of opmerking dat we in Limburg toch weer teveel op Wilders gestemd hebben. Niets van dit alles.

Het gaat deze keer over..... mijzelf.

U mag afhaken, geen probleem, vandaar dat ik even van te voren waarschuw.

Deze column, lees ik ook voor bij de lokale omroep van Geleen-Sittard, Beek en Born. 
De omroep heet Start.

En net deze lokale omroep geeft deze week een nostalgische terugblik van haar bestaan. Haar bestaan dankt zij namelijk ook aan de "Omroep Medisch Centrum". 
Een ziekenomroep van het toenmalige Barbara ziekenhuis van Geleen.

Hoe kom ik dan met een elegante woordenzwaai bij mijzelf terecht.

Radio maken was ooit mijn lust en mijn leven. Meer dan welk studieboek dan ook, waren 45 toeren platen aan elkaar kletsen, veel beter aan mij besteedt.

Mijn ouders hadden het er moeilijk mee. Ik niet, want ik wist wat ik wilde. 
Net als de toenmalige coryfeeën van de radio, de Felix Meurders en de Joost den Draaiers onder ons, want dat waren mijn grote voorbeelden.

Voor het grote werk was ik nog niet goed genoeg, vond ik(en ook een heleboel anderen vonden dat).

Het begin was er: Ik  sloot mij aan bij de plaatselijk ziekenomroep. Omroep Medisch Centrum.

Naast radio maken was dat vooral ook een nadere kennismaking met de andere sekse.

Niet dat het enig doel diende, maar het was mooi meegenomen.

Nu is een ziekenhuis over het algemeen gevuld met mensen die zich niet helemaal lekker voelen. 
Dat was ook mij niet ontgaan. 
Toch was het doel van mijn radio maken vooral, plezier voor mijzelf.

Lekker egoïstisch dus. Ik waarschuwde al, het gaat over mij!

 Ik deed wel alsof ik begaan was met wie er luisterde, maar dat zat helemaal niet in mijn doelstelling, voor zover ik die al had.

Ik draaide muziek waarmee je, in die tijd, de meeste mensen boven de veertig geen plezier bezorgde. En al helemaal niet als je ook nog ziek en misselijk was.

Toch had ik wel het idee dat de hele wereld luisterde. 
Het maximale aantal kon niet boven de 300 uitkomen, want zoveel patiënten waren er niet eens.

En het verplegend personeel.... had wel wat anders te doen.

En dan mijn eerste radiouitzending op de vrijdagavond, het programma heette hutspot. De naam vond ik niks, maar door al gelijk samen met een presentatrice dit programma te mogen doen, was de naam ineens minder verkeerd.

Alle teksten werden nog keurig op een papier geschreven. Het was meer voorlezen dan presenteren.

En zenuwachtig dat ik was.

Het ultime bereiken voor mij bij de ziekenomroep, dat was wel een eigen popprogramma.

En dat kwam er.
Samen met mijn zwager (ik laat zijn naam weg ivm de privacy) zouden wij wel even een luisterrijk programma maken voor de speciale kliniek voor bejaarden die, en zo heette dat in die tijd, de weg volledig kwijt waren. Nu noemen ze dat dementie.

Twee uur lang op de vrijdagmiddag een speciaal programma voor hen.

Stones, Beatles, Shocking Blue, we hebben ze allemaal gedraaid en stelden ons voor dat de luisteraars, die behoorlijk op leeftijd waren, de voetjes van de grond kregen als zij naar ons luisterden. Zelfs hardrock lieten wij niet ongemoeid.

En plezier dat wij hadden.

Of er ooit iemand geluisterd heeft, werd gelukkig niet gemeten. 

 Zelf plezier hebben en als er dan ook nog iemand luistert, was dat mooi meegenomen.

En nu zit ik hier weer met een microfoon voor mijn neus.

En ik vertel wat er is, wat er komt en wat ik ervan vind. Voor iedereen en niet alleen voor mijzelf.

Nou....eventjes dan.

En nog altijd hoop ik op veel luisteraars, lezers, maar een popprogramma….dat zit er niet meer in.....