dierenvriend

 Deze dagen zijn voor wandelingen heerlijk. Als het niet regent, en zelfs als. Niet koud, dus ideaal. In de kinderboerderij kwam ik vrolijke dieren tegen. Zo vrolijk alsof ze uitstraalden de kerst overleeft te hebben. De kalkoen had het grootste woord. "Niks gevuld, ik loop nog steeds vrolijk rond". En ook het varken was scharrel blij. Kippen hadden zich beperkt tot het leggen van de eieren die geraapt waren. Hun aandeel was voorspelbaar en acceptabel. De geit had zich opgeworpen tot het leveren van de melk voor de kaas. Zo had iedereen zijn of haar steentje bijgedragen. Verantwoord en een opsteker voor de partij voor de dieren. Zo zal het niet alle dieren zijn vergaan. Jullie en ook wij weten wat er op tafel stond. En alles onder het genot van een heerlijk glas rode of witte wijn. Daarvan kun je veel hebben, zonder die steen op de maag van geslachte dieren. Heeft wel weer een ander gevaar, zeker als er nog een stuur vastgehouden moet worden. Ik zit te mijmeren rond vijf uur in de namiddag. Ik wilde het jaar met jullie doornemen, maar dacht ineens dat het misschien beter is een verhaal te verzinnen. Dat ik bijvoorbeeld naar de kinderboerderij gewandeld was. Heb ik niet gedaan overigens, dus of daar een kalkoen gelukkig rondloopt... geen idee. Maar weer schrijven over wat er allemaal moet, of zou kunnen. Ik had er gewoon geen zin in. En de wensen van een goed en gezond 2023 waren ook al vaak gebezigd door mij en vele anderen. Dus...fijn weekend allemaal. O ja, ben voorzichtig met vuurw...Ach doe maar wat. We zien elkaar vast wel met of zonder tien vingers...

soms

 "Boeddhisme leert me dat ik mag zijn wie ik ben." Bay Hagebeek kijkt terug naar dit jaar. Geen goede voornemens dit jaar, maar eerder intenties. En hij ziet boeddhisme als levensstijl en niet als religie. Zo aan het einde van het jaar dit lezen, geeft een bijzonder gevoel. Mooi om daarover te mijmeren in deze donkere dagen. En gisteren was wel heel donker en nat. En we blijven dromen over een white Christmas. In de USA weten ze wat wit en koud is. En ook aldaar maar hopen op een prijsplafond. In zeven minuten bevriezen. Je kunt de vriezer uitzetten en alles buiten leggen. Elk nadeel hep se voordeel. Schrijven over wat er allemaal niet goed gaat in de wereld, is bijna een standaard aan het einde van het jaar en met de Kerst. En toch zie ik vooral heel veel initiatieven om mensen, van allerhande aard, aandacht te geven, omdat zij het minder goed hebben. Het zal niet overal zo zijn, maar ik word van elk initiatief warm. Dat zien, brengt misschien een beetje evenwicht. Bij mij in ieder geval wel. Jeugd die ouderen uitnodigen, of zelf naar tehuizen gaan en de eenzamen verrassen met heerlijke koffie en een gesprek. Op een of andere manier zie ik mijzelf ook weer bij de kerststal staan in onze huiskamer met alle broers en zussen. Kaarsjes aan en zingen. Respect voor mijn ouders die dat koesterden en een goede intentie in de praktijk brachten. Heb ik ze dat ooit wel eens verteld?

En soms lees ik: Rijken hebben niks te hopen maar zijn bang het te verliezen...

Mooie warme dagen met elkaar!

vriend(in)

 De waarde van vrienden aan het eind van een jaar is het grootst. Je kijkt terug en constateert dat ze er zijn. En ook dat je op ze kunt rekenen als het nodig is. Een prima basis voor een nieuw jaar. De betekenis van vriend zijn krijgt ook vaak een andere invulling. Zo vulde een gesprek zich op een bijzonder gezellige verjaardag met de opmerking dat mannen vaker hun vrouw als hun vriendin voorstellen. "Dit is mijn vrouw" is er minder bij. Ook een bezitterige voorstelling van zaken in deze tijd. Dus je vrouw voorstellen als "mijn vriendin" is modern. Niks mis mee want een goede vriendin of vriend is goud waard. Suggereert het dat je meerdere vriendinnen hebt? Is mogelijk een vraag die bij de ander opkomt. En dat kan, graag zelfs om de reden die ik al noemde in de eerste zinnen. 

Ik kijk naar buiten en zie nog steeds dat er bladeren weigeren hun bomen los te laten. De kou is weer uit de lucht. In een dag van -7 naar +8 is klimaatneutraal zou je kunnen zeggen. Kijken naar prachtige natuurdocumentaires is een verwondering, elke keer weer. Hoe mooi alles in beeld gebracht wordt. En toch blijf ik altijd met een schuldgevoel achter. Omdat er altijd zinnen in voorkomen die de klimaatverandering aanstippen of behoorlijk dominant laten blijken. En natuurlijk(!) het gaat minder goed met onze aarde, ik zal het niet ontkennen. Maar genieten van mooi in beeld gebrachte natuur, hoeft wat mij betreft niet elke keer "bedorven" te worden met de bekende neus op de feiten. Het bekende vingertje. 

Zou het nieuwe jaar een omwenteling teweeg brengen? Een vredesplan van Zelnsky terwijl hij zelf ook nog steeds bommen gooit? Het koraalrif gered. De stikstof verbannen. Een tweede kamer die verdraagzaam samenwerkt en luistert, vooral naar elkaar. Ik word sentimenteel en ga ontbijten met mijn vriendin, toevallig mijn vrouw.

Ik wens jullie allen veel gezondheid en mooie momenten in 2023

Door de bomen het bos...

Kan een mens teveel lezen? Word ik er altijd beter van? Lees ik de goede boeken? Vreemd dat rond Kerst en aan het einde van een jaar altijd vragen boven borrelen. Maar ook: doe ik genoeg voor anderen? Terugkijken naar het jaar dat bijna achter ons ligt. En zoals eigenlijk elk jaar waren er hoogtepunten, die je moet koesteren, ook teleurstellingen en dieptepunten hoef ik hier niet meer te benoemen. Teleurstelling van bijvoorbeeld een theaterprogramma dat ik had willen maken, en dat jammerlijk niet meer op mijn lijstje staat. Althans voorlopig. Er komt altijd wel weer iets voorbij waar ik plezier aan ga beleven. Cultuur voor jongeren staat hoog in het vaandel als het mijn plannen betreft, ook weer in 2023. Ik lees dat het lezen op de basisscholen een probleem van structurele aard is geworden. Ik lees veel van dit soort berichten. Hoor geklaag over onze jeugd. Het is onze jeugd, die hebben we zelf opgevoed. Of laten opvoeden door anderen, omdat we een huis kopen ook belangrijk vonden. Kort door de bocht? Ja misschien wel, want ik zie prachtige initiatieven door de jeugd. Al is het maar de deur open houden als ik eraan kom met mijn rollator. Of ons een fijne dag wensen als zij, als medepassagiers, uitstappen in Eindhoven en wij verder reizen naar Utrecht. We zijn snel geneigd te oordelen over Poetin, of hoe excuses moeten..., best lastig eigenlijk. Oordelen zit in ons bloed. En ik doe er ook soms aan mee. En heb eigenlijk het omgekeerde geleerd in Mamelis. Ik denk met veel voldoening en respect terug aan de tijd dat ik een weekje in het klooster verbleef bij de Benedictijners. Zij hebben oordelen afgezworen, eerst naar jezelf kijken, wat jij kan verbeteren, wat jij  anders kan doen.

Een prachtige voornemen dan maar met Kerst. De wereld kan wel iets, nou ja iets..., gebruiken van deze wijsheid. En daar heb ik geen oordeel voor nodig.

sorry voor Kerst

Gaan we nou sorry zeggen voor Kerst begreep ik? Dat is toch dat feest vol traditie? Ik vergiste mij. De ophef was over de datum en de manier waarop we excuses gaan maken voor het slavernijverleden. De onderhandelaarster, ik ben haar naam gelukkig kwijt, vergeleek de manier van sorry zeggen met het in- en uitruimen van een vaatwasmachine. Als ik deze vergeten ben uit te ruimen, dan is het belangrijkste de manier waarop ik sorry zeg tegen mijn echtgenote, dan dat ik gewoon sorry zeg. De nieuwslezer  Jeroen Overbeek vatte het goed samen met de vraag: "Ja Xander van der Wulp, waar zitten we hier eigenlijk naar te kijken?". En Xander beaamde dat het kabinet zich vergaloppeerd heeft (bijzondere uitspraak want Sinterklaas en paard zijn allang weer terug naar Spanje) over de excuses. Niet nagedacht over hoe dat zou moeten en het zou wel eens verkeerd kunnen vallen. En ik zit ook met verbazing te kijken. Al langer heb ik het idee dat deze excuses meer een soort vergoeding moeten worden voor de nabestaanden. En wie zijn dat dan? Onze overheid lijkt een verzekeraar, waarvan niemand de polisvoorwaarden kent, schreef Christiaan Weijts, ik kan het niet mooier verwoorden. Maar wanneer gaan de Spanjaarden ons excuses aanbieden? Tachtig jaar oorlog hakt er behoorlijk in. En er moet wel een familielid van mij meegevochten hebben, dus excuus is één, maar financiële genoegdoening is het andere. Hoe dan ook heb ik al afgesproken dat ik de vaatwasser niet ga uitruimen met Kerst. Heerlijk want we gaan bij onze kinderen dineren..., sorry!

het swiebert

 Alweer euver vreuger? Is een wel vaker gehoorde uitspraak van jongeren. De nostalgie van de tv coryfeeën Ivanhoe, Swiebertje, Lassie  ach jullie weten het ook vast. We keken ernaar. En er was ook niet zoveel meer om naar te kijken. En wij in Limburg hadden nog het geluk de Duitse tv te ontvangen. Van Lou van Burg met 'der Goldene Schuss' en Roeoedi Carrell. Nu staat de buis plat van allerhande onzin. En de buis is er ook niet meer. Die is platter dan plat. De keuze is enorm. Ook de publieke omroepen zijn dominant aanwezig. Ik ga niet oordelen over Matthijs maar alleen dat ik zijn programma mis op zaterdagavond: "Matthijs gaat door" Ik vond het prachtig. En je kan ook trouwens makkelijk een omroep beginnen. Mijn verbazing begon al bij POW. Of ik daarop zat te wachten? Nee, niet echt. En nu: Ongehoord Nederland. Alleen de naam al. En toevallig, want ik zoek ze zeker niet op, kwamen de onaangekondigde beelden in Nieuwsuur voorbij. Ik werd er spontaan misselijk van. Willekeurige internetfilmpjes met ongekend geweld tegen witte mensen leverde 1700 klachten op bij de Ombudsman. Als jullie ze niet gezien hebben, houd het zo. Alweer zijn ze op de vingers getikt door de Ombudsman. En daar zijn wij Nederlanders goed in, op de vingers tikken. 'Foei, foei' woorden horen erbij. Onze minister speldt "OneLove" op en draagt er een sjaal over.  Moedig ook. We vertellen de Grieken dat ze mensonterend omgaan met de vluchtelingen. Bulgarije houden we tegen tot het Schengengebied, want daarvan vinden we dat ze nog niet goed omgaan met migranten. En laten ter Apel, ondanks alle rechterlijke uitspraken, onveranderd met nauwelijks of eigenlijk niets. Doen we er niks aan? Jawel, we constateren het, roepen foei en soms foei foei en gaan door met waar we mee bezig waren. Vluchtelingen blijven vluchtelingen in Nederland. Maar de Kerst komt er toch echt aan!

gezonde worst

 Wat zou je doen, als je wist dat de worst die je net bij de keurslager hebt gekocht, gemaakt wordt in een grensoverschrijdende omgeving? In een slagerij waar de slager met harde hand en soms met vlijmscherpe messen het gehakt draait. Of op de werkvloer van de supermarkt, waar de vakkenvullers worden gedrild en gepest? Ga je dan nog boodschappen doen in zo'n winkel? We weten het niet, of willen het niet weten. Komen er geen vakkenvullers thuis na een avond hard werken in een zeer hoge productiviteitsterreur? En praten zij er dan niet thuis over? Of zijn ze misschien zo moe dat het niet meer aan de orde komt. Ouders vragen niet? We sluiten de ogen en niet alleen als we gaan slapen. We willen het eigenlijk gewoon niet weten. En heel lang al, totdat iemand de moed heeft het aan te kaarten. En dan ontstaat er ineens verontwaardiging. We leven in een land waarbij we alles onderzoeken. Ik kijk met heel veel plezier naar het natuurprogramma "vroege vogels". Maar ook met de nodige verbazing als ik weer zie, wat er allemaal uit een onsje zand aan dieren tevoorschijn komt. Dat weten we dan weer wel, en ook daar verbazen we ons over. Er bestaan dus mensen die dat onderzoeken, en vogels vangen om ze te ringen. Vinden we ze ooit terug die vogels, en als ... wat dan? En leuk die diertjes allemaal, maar vaak vraag ik mij ondeskundig af: oké en nu?  Maar toch blijf ik er naar kijken en mij verbazen. Het brengt evenwicht in het programma- aanbod van talkshows, waarvan ik mij wel eens afvraag of dat niet permanente terreur-TV is voor de kijkers...

kleur bekennen

 En toch werd ik geprikkeld. Ik had er niets over willen schrijven. We hebben besloten er niet naar te kijken. Heeft iemand daar wat aan? Waarschijnlijk niet. Alleen wij zelf. Waarom doen we het dan? O, sorry, ik heb het over kleur bekennen en wel oranje. En wij doen het uit protest dat er geen fonds wordt opgericht door de FIFA, en omdat alle deelnemende landen niet de moed hadden om niet te gaan. En ik werd geprikkeld toen ik in onze provinciale krant de column las van Sjors van Beek. Hij heeft geen last van WK schaamte. Hij kijkt namelijk naar een potje voetbal en niet naar kinderporno. Hoe oud ben je eigenlijk, Sjors? Hij noemt de FIFA een corrupte bende en het grote geld domineert volgens hem het voetbal. Maar voor verzet in welke vorm dan ook is het te laat. Beste Sjors waar was je toen het niet te laat was. Ik heb geen column kunnen ontdekken waarin jij het tijdig opnam voor al die migranten die schandalig behandeld zijn. En je vindt dat we eigenlijk niet hadden moeten gaan. Lekker makkelijk, achteraf. Dan is er nog maar één mogelijkheid om je te laten horen: niet kijken. Jij vindt die heldendaad (is het dat dan?) geen oplossing, en deze is volgens jou ook niet controleerbaar. Nu zijn we gelukkig ook geen verantwoording aan jou schuldig. Ga lekker kijken met een grote zak migrantenleed op je tafel naast je heerlijk Brands pilsje. Je weet wel, waar Limburg niet meer zo trots op kan zijn. We wensen je weinig tot geen plezier toe!  Is dit frustratie? Nee, bezorgdheid om wie nog zijn rug recht houdt. Er wordt nooit gestopt bij wedstrijden met racistische geluiden, en als een coach het doet, dan wordt hij gestraft!! Bizarre wereld die voetbalwereld. En onze helden worden vervoerd in een luxe vliegtuig en delen handtekeningen uit aan migranten. Daar kunnen zij van leven... Hulde voor Erik Hendriks die met zijn familiebedrijf weigerde de grasmat te leggen in al die stadions, Hulde!! Een lichtpuntje.    

ineens...

 Altijd wel iemand in je omgeving die ineens zijn wereld niet meer ziet draaien. Onheilspellende spanningen door onduidelijkheid. Gaat het mij overkomen? En wat dan? Vragen vliegen van alle windstreken je hoofd in. Je bedenkt al hoe je uitvaart... Je denkt ineens meer aan wat er is geweest en minder wat je nog wil. Kan dat dan nog wel? En je geniet en benoemt wat je al allemaal voor moois hebt meegemaakt. Genieten daarvan wordt intenser. Je haalt foto's erbij, leest nog eens de verslagen van al je mooie vakanties. Constateert met je lief:" wat hebben we het toch goed." Het woord "gehad" wordt angstvallig gemeden. En de straf van Glennis Grace interesseert je helemaal niks. Al dat gepraat over het voetballen, gaat die asteroïde de aarde raken? Je kijkt wat intensiever naar de rouwadvertenties. Maar niks is belangrijker dan duidelijkheid over je gezondheid. Maar het is nog niet zover. En ben ik er klaar voor? Vragen die je wegdrukt, nu niet relevant vindt. Het verlangen naar lente, naar kleur krijgt de overhand. Wat een vreemde wereld wordt het ineens. Enkel door één bericht. En als je dan de opluchting ontvangt, is die groter dan je had kunnen voorspellen. Draait de wereld weer. In november wordt het ineens lente. Komt Qatar weer binnen, de oorlog in Oekraïne, VVD, Trump je zou haast weer verlangen naar... En dat gaat snel, dat vergeten en hoe het met je aan de haal ging. Dat mijmeren van bovenstaande is tegelijkertijd ook mijn verbazing wat een aan gezondheid gekoppelde onduidelijkheid ineens je hele zijn en leven ondersteboven gooit. Het is 17 graden buiten, potverdikke het is echt lente!!

zoals het klokje...

 Het valt mij op dat er steeds meer zg deskundigen opstaan. Op tv komen ze voorbij, ze vullen podcast. Het voordeel van dat laatste is, dat je zelf kunt bepalen wanneer, en of je er naar luistert. En aan de tv zit een knop die is, ondanks alle technische vooruitgang, niet gewijzigd, gewoon aan of uit. Hoewel, vroeger moest je opstaan, tegenwoordig kan het vanuit je luie stoel. De luie stoel die we aangeprezen hebben gekregen door Henny Huisman, volgens hem, als deskundige, zit deze heerlijk. En al vanaf €695, ongeveer net zoveel als dat we per maand aan energie kwijt zijn...  In de krant kun je ook bladzijden overslaan, of gewoon het abonnement opzeggen en daarna de krant gaan bezorgen, levert alvast €1000 bonus op. Zo heb je de stoel er snel uit. In de krant, valt mij althans op, worden ook veel deskundigen een podium gegund. Ze schrijven een essay of opiniestuk, en tekenen dat met hun naam en vooral ook wat ze gestudeerd hebben, samengevat in een functieprofiel. En dan probeer ik te begrijpen wat ze gestudeerd hebben en zelfs waarmee ze hun dag vullen. Een paar voorbeelden: het opiniestuk gaat over "Waar blijft de Europese TikTok" (...) en dat wordt beschreven door, en ik citeer, de directeur van Waag future Lab Technologie en Samenleving en hij is professor of practise aan de Hogeschool van Amsterdam. Hij wordt ondersteund door de onderzoeksdirecteur bij Waag. In het opiniestuk wordt verder regelmatig verwezen naar onduidelijke onderzoeksresultaten. Onduidelijk omdat de uitkomsten niet onderbouwd worden, enkel genoemd. Ik probeer, na het lezen van dit opiniestuk, te achterhalen welke functie achter deze namen schuil gaat. Is mij niet gelukt. Ik zie ineens een beeld voor me dat de betreffende man, na een dag heel hard Labtechnologieën en professor zijn, thuis komt en zijn vrouw vraagt: "En hoe was het vandaag, nog spannende dingen op de zaak" Zij noemt dat de zaak, want ze heeft geen idee, ook niet nadat hij heeft uitgelegd, wat hij allemaal gedaan heeft. Zij schept de andijvie-stampot met spekjes op zijn bord en hij schuift aan. TikTok zegt enkel de oude klok in de kamer...

wedstrijd

 Het winnen is belangrijk. Ik ben de beste en ik ben trots. Dat winnen moet te vaak. Ten Hag was er voorstander van bij Ajax en nu ook bij Manchester. Geen rare trucjes, gewoon winnen. Die trucjes mogen, maar dan wel winnen. Onze maatschappij zit vol met wedstrijden die je moet winnen en dat begint al op te jonge leeftijd.  Ineens bleken kinderen geschikt als kijkcijferkanonnen, bijvoorbeeld bij:"you've got talent". En er is altijd een jury. Die bestaat ook uit kijkcijferkanonnen. Ali-B, Marco Borsato. Enfin we weten allemaal waar zij aan gezeten hebben. Ik ben de beste en ik word alleen maar beter. Beter? Ik word er ziek van, omdat we steeds de beste willen eren. Kinderen moeten talent hebben en moeten alle talent benutten. Ouders moeten trots kunnen zijn. En soms moet dat fanatiek langs de lijn, en als het niet lukt, binnen de lijnen.... Dat kleurt zo lekker. Maar de wedstrijden gaan verder. Boeken die we lezen, worden genomineerd voor de NS publieksprijs. Boeken die we niet massaal lezen, maar minstens zo interessant zijn, komen niet aan bod.  En natuurlijk wordt er gefraudeerd. Als we in staat zijn een volkswagen te laten lijken op een schone auto, dan is fraude bij stemmen een makkie. En anders vragen we Trump, die weet hoe je dat moet suggereren. Zelfs zonder bewijs. En dat Baudet betrokken is, zal toch niemand verbazen. Hij verkneukelt zich in zijn reptielenhuis. Wat zou er gebeuren als ik mijzelf zou vastlijmen aan Thierry? Gewoon als protest. Ik stel mij voor dat ik samen met hem de luier verschoon van zijn nakomeling. Welke lieve woordjes zou hij gebruiken om Lancelot (wat zo heet dat lieve kereltje) stil te krijgen. Of misschien gebruikt hij ook wel twee seconden.... Mijn gedachten dwalen te ver af in een wereld die bestaat uit wedstrijden. Ik lees het verhaal van Amit, een werknemer in Qatar, die meegeholpen heeft een stadion te bouwen. Het stadion waarin ons elftal straks hoopt te kunnen winnen. Hij heeft verloren, dat staat al vast. En vooral zijn gezondheid. En in datzelfde stadion juicht straks onze koning en premier. Want we moeten het gesprek gaande blijven houden over mensenrechten én onze economische belangen staan op het spel. Welk spel? En gaan we dat dan ook winnen? De verliezers kennen we al, die zijn begraven.

welkom?

 Hij stond voor de deur. Ik weet zeker dat het een "hij" was. En voor ik de deur kon dichtgooien met de bewijzen van spuiten, zat hij al aan tafel. Proestend en zonder enig hand voor de mond. Niesen in een elleboog was er niet bij, want die had hij niet. Handtastelijk was hij en hoe ik ook ontkende, het hielp niet. Hij was er drie dagen in mijn bed. Zorgde voor koorts, pijn in mijn oren en kop. Ik kon hem niet aankijken, te wazig beeld. Ik was van de wereld en miste het reptielenverhaal van Thierry en zijn liefde voor David Icke. Het was buiten zomers warm, ongewoon voor deze tijd van het jaar, net als in mijn hele lichaam. In de achtergrond bij bekenden de vraag: maar je was toch ingeënt? Ze durven het niet te vragen maar het gonst. En de vraag waar ik het heb opgelopen. Makkelijk te beantwoorden, want hij liep gewoon binnen, terwijl de deur dicht was. Niet interessant. Dit weekend starten de zg oktoberfeesten. Veel mensen bij elkaar. Hij heeft mij al ingefluisterd ernaar uit te kijken. Een feest zonder deuren en een feest met veel gezichten en weinig mondkapjes. In Zuyderland moet het personeel er weer een op, de patiënt mag zelf kiezen. Vrijheid noemen we dat. Je zult in de zorg werken... "Hij" heb ik uiteindelijk zelf de deur uitgewerkt met een beetje hulp van mijn vriend paracetamol.De nasleep heb ik geaccepteerd en die heeft beloofd dit weekend te vertrekken. Hij heeft mij niet meer nodig, maar gaat door op oorlogspad. In deze tijd voelt hij zich ook daar prima thuis.

er gaat niets...

Niets boven Groningen. En dat terwijl er onder Groningen het meeste gebeurde en nog steeds gebeurt. En wat een emoties toch weer, als er antwoorden gegeven worden onder ede. Het zou goed zijn te verbieden te huilen als je onder ede staat. Het ziet er anders niet uit. Ik schreef al eerder dat onderzoeken vaak leiden tot de antwoorden die we al weten. Enquetes vallen daar wat mij betreft ook onder. We hebben te lang gas gewonnen, de bewoners heel lang (en nog) aan het bekende lijntje gehouden en we zijn niet van plan te stoppen. Ook al zeggen we dat allemaal wel in koor. Onze premier heeft een behoorlijke streep voor. Hij kan namelijk vanuit zijn functie als antwoord geven: "Daar kan ik helaas (?) niets over zeggen..."of:" dat had ik beter moeten doen". En als hij er iets over kan zeggen, laat zijn geheugen hem steeds in de steek. Te lang geleden, moet ik even nakijken. Antwoord geven op de vraag is er niet bij. En velen hebben te doen met Amalia. Zelfs haar vader. Ze kan niet haar studentenleven leiden, en dat schijnt belangrijk te zijn voor haar ontwikkeling. Ik zag allerlei uileballen, waaronder onze koning, tijdens een feestje in een grote badkuip zich "ontwikkelen". Kon niet goed zien of het bad gevuld was met water, of bier. Wat een vertoning en aandacht. In ieder geval fijn dat ze zelf mag bepalen of ze een hoofddoekje draagt, of niet. In Iran is het alleen al daarom onveilig. In Limburg voelt bijna de helft van de jongeren zich onveilig op straat en in het OV, ik bedoel maar. Er is meer dan Amalia. Onze (ja onze) AIVD en MIVD werven systematisch journalisten als bron, informant of zelfs spion. De journalisten lopen gevaar. Enige beveiliging? We kennen het antwoord al, of sorry, daarover mogen we niks zeggen ivm de veiligheid van ons Nederland...

Super supermarkt

 "Dat weet ik", zei ik toen iemand commentaar gaf op mijn mening. Ik heb er gewerkt, ben dus ook niet helemaal objectief. Het gaat hierbij niet om de grootste grutter van ons land, maar over alle merken. Bij de intrede van de supermarkt in Nederland, waren we verguld. Dames en heren: alles onder één dak. Het boodschappen doen werd een klein, maar vooral minder tijdrovend, feestje. Als nadeel vonden we, toen ook al, dat de plaatselijke bakker, die ons altijd keurig had voorzien van ons dagelijks brood, werd verdrongen. Ook de slager kreeg klappen. En toch groeide de supermarkt uit tot een groot succes. Ook omdat het allemaal vanwege de grootschaligheid goedkoper werd. En nog steeds goedkoper is. Daarmee zeg ik niks nadeligs over de speciaalzaken die er nog steeds terecht zijn. Dus als je naar de slager wil, ga je gang. De echte bakker (wat is de echte bakker?) , lekker naar toe gaan. Als je een dikkere beurs hebt, dan kan dat nog steeds. Het valt op dat de mensen met de dikste beurs vaker kiezen voor de supermarkt dan de speciaalzaak, blijkt uit onderzoeken. Ja, ook dat wordt onderzocht en eindelijk heb ik er ook iets aan! Waarom nou dit hele verhaal. De grootgrutter maakte deze week bezwaar tegen de manier waarop "Keuringsdienst van waarde" de pogingen van duurzaamheid vertaald naar eenzijdig commentaar. Het beeld dat ze schetsen, komt niet overeen met de werkelijkheid. Ik ben het eens met dat bezwaar en het valt mij vaker op. Ook in programma's als "Binnenstebuiten" worden boeren, die zelf een winkeltje aan de boerderij hebben, verheerlijkt. Bij de boer is het smaakvoller, milieuvriendelijker, duurzaam, kortom massaal naar de boer dus. Wat er voor betaald moet worden, komt niet ter sprake. En als iedereen naar de boer gaat, zal hij vaak, heel vaak, nee moeten verkopen. De supermarkt is niet heilig, maar heeft er voor gezorgd dat bijna alles verkrijgbaar is, en tegen lage prijzen. Op naar de markt...de supermarkt dan wel te verstaan.

Bellen?

Ik probeer vaak te begrijpen wat er zoal om mij heen gebeurt. Dat gaat vaak met verwondering en soms met verbazing gepaard. Zoals bijvoorbeeld het bestraffen van supporters die vuurwerk gooien bij een voetbalwedstrijd, terwijl de club er zelf voor elke wedstrijd mee begint. Rook, vuurwerk en de verslaggever noemt het spektakel. We helpen mensen die verslaafd zijn aan gokken, en betalen de Nederlandse sportwereld met de opbrengst uit diverse loterijen. Op TV laten we in minimale seconden zien, dat je pas mag gokken als je 18+ bent en dat je het bewust moet doen. Waaruit dat "bewust" bestaat, voor die uitleg, is geen tijd meer in datzelfde spotje, te duur. In een aparte reclamespot bedanken we iedereen ook nog eens. We beweren dat er anders zonder die steun niet gesport kan worden. In de zorg komen vaker deze verbaas-momenten boven. Ik zie mensen roken in een rookvrije zone bij het ziekenhuis. Je mag er dus niet roken, want je loopt het risico in datzelfde gebouw behandeld te moeten worden.. omdat je rookt. Je weet dat roken tijdens zwangerschap niet goed is. Voor je kindje, dat nog geboren moet worden, lastig, omdat het er geen invloed op uit kan oefenen. En toch... Ach ik heb zelf ook gerookt en was mij van geen kwaad bewust. Nou... was het mij wel bewust, maar de stoerheid won. Ziek werd ik ervan, misselijk, maar het stond stoer. Als je ouder wordt, ga je anders aankijken tegen dingen die je vroeger gewoon zelf ook deed. Je vergeet ze vaak voor het gemak maar even. Je ziet kinderen op de fiets bellen. Zou ik dat toen ook gedaan hebben als er al mobiel bellen zou zijn geweest? Ik belde wel maar die zat aan het stuur. Maar verbazen en verwonderen is onderdeel van het leven. Als je ouder wordt, blijf het doen, anders komen de geraniums wel heel dichtbij...

schrijven

 Wat? Hoe? Waarover? Het wordt steeds lastiger iets niet te vinden, iets niet te schrijven. Zeker als de vraag: en wie moet het dán doen, niet meer tot een antwoord leidt. Dat is trouwens een wat vreemde vraag die steeds vaker opduikt. Het zogenaamde geen alternatief. Dan wordt het meestal tegen stemmen. En waar dat toe leidt, hebben we deze week in de kamer kunnen zien. Hij is er zelden, die Baudet, maar als hij er is, dan is er reuring.Weglopen is wel een statement, maar ook een zwakte. In het debat kunnen we hem niet meer de mond snoeren. 

In Rusland valt niemand de mond te snoeren. Hoelang accepteert de bevolking Poetin nog? 

In het mijmeren van wat ik zal schrijven, komt toch de wereld voorbij. En het lijkt wel of de hele wereld in brand staat. Hoe heet deze zomer ook was, we maken ons massaal druk over de komende winter. Het wordt een koude winter, de schaatsen komen weer uit het vet. Ik weet zeker dat iemand een elfstedentocht gaat voorspellen. We moeten de verwarming op 19 graden zetten en een dikke trui aantrekken. En energie besparen, muren en vloeren, alles moet geïsoleerd worden of zijn. De daken (jammer voor de Sint) allemaal voorzien van zonnepanelen. Dan pas kun je de energie betalen. Want dat die hoog wordt, is het enige zekere in deze onzekere tijden. Energiemaatschappijen verhogen de prijzen. Het lijkt erop dat ze hiermee een betere deal voor hen zelf kunnen afdwingen. Ze worden gelukkig teruggefloten. Alleen moeten wij nu bezwaar gaan maken. Net zo bizar dat ik mijn BTW moest terug vragen, toen wij de zonnepanelen kochten. Dat was dan de subsidie. Handiger was geweest geen BTW te berekenen. De tareieven van de maatschappijen gewoon weer verlagen 

Soms kan het leven heel simpel zijn...En we zien als je op het allerlaatste moment ervoor gaat, word je wereldkampioen. Het is dus nooit te laat.

weer boter

 De monarchie staat in de belangstelling. Onze eigen koningin heeft in Texas USA benadrukt, dat vrouwen zelf moeten kunnen beslissen als het gaat om abortus. Zelf beslissen zal haar toch vreemd in de oren klinken. Ze mag bijna niets zonder toestemming. En in een ander land vertellen wat zij moeten doen, zit in onze genen. Nederland loopt voorop met het bekende vingertje wat er allemaal moet en beter kan, vooral in het buitenland. We zijn protserig zelf ingenomen. Ter Apel als voorbeeld, en al helemaal als je kijkt hoe we omgaan met de zg grensmigranten. Uitzendbureaus kunnen de migranten, die in de grensstreek werken, niet huisvesten, er is immers woningnood. Kopen vervolgens huizen op in Duitsland en proppen daar de werknemers in. Onder erbarmelijke omstandigheden. Toen op de Griekse eilanden de kampen vol waren, de omstandigheden erbarmelijk, waren de Nederlanders de eerste die dit veroordeelden. Boter op ons hoofd. We doen onderzoeken tot in den treuren, maar doen niets met de uitkomsten. Emile Roemer deed een uitgebreid onderzoek naar de omstandigheden van de arbeidsmigranten. Een lijvig rapport verscheen, de inhoud was al bekend en verdween in de bekende la. Er is met niet één aanbeveling iets gedaan, constateren we nu. Volgens Peter Hinze, burgemeester van Emmerich, leven de arbeidsmigranten in huizen "waar je niet wil doodgaan". Mooier kan ik het niet formulieren. Nederland is kritisch, behalve op zichzelf. Verschuilt zich achter  ruim vertragende onderzoeken en koopt daarmee tijd maar geen vertrouwen.

moedig

 Ik ga hier geen oordeel geven over welke boer of koe zijn stikstof moet verminderen. Maar spreek me wel uit over het laffe gedrag, wanneer je een vlag ophangt met een hakenkruis erop. De vraag wat wil je ermee zeggen is er één, maar waarom 's nachts is de tweede. Er hangen overal camera's en toch zijn we op zoek. Ook nog even een lading banden erbij gelegd. En we zien het niet. Maar voor de boer: heb de moed om het overdag te doen en licht even toe wat je ermee bedoelt, dan weten we het en hoeven niet in elk praatprogramma ernaar op zoek. In de avonduren keek ik naar  het programma "brommer kieken". Eigenlijk betekent het een smoes van geliefden, om zich terug te trekken om te zoenen. Maar dit ging iets verder dan die smoes. In het oosten van ons land bouwen ze er een enorm feest omheen.  Maar dit was meer dan een feestje en ze noemen het cultuur.  Het feest bestaat bijvoorbeeld uit : autocar-races  waarbij het doel was elkaar zoveel mogelijk van het veld te duwen. Te botsen en als het kan zo hard mogelijk. Van opzij, van voor, van achter, ga je gang. Reed je gewoon rondjes, dan werd je gediskwalificeerd. En onze gezondheidszorg stond klaar met twee ambulances, om de gewonden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen. Degene die de meeste botsingen had veroorzaakt, kreeg een speciale prijs én bier. De meeste deelnemers waren boeren in alle leeftijden. Deden mee, of stonden te genieten langs de kant. Het bier vloeide rijkelijk en daarna moest het spul met de fiets, lopend en soms zelfs per auto naar huis. Hoe dat ging laat zich raden. Ik heb met verbijstering zitten kijken. Onnozel denkend aan ons carnaval en hoe braaf wij dat vieren. Brommer kieken...er waren geen discussies over stikstof, over Den Haag, over politici, niets van dat alles. En de vlaggen wapperden gewoon, niks ondersteboven. Het hakenkruis heb ik niet gemist...

voorzichtig

 We wandelen door een prachtig bos met vennen. De kikkers begroeten ons. Als we ze willen fotograferen springen ze weg. Dat horen we wel, maar zien we niet. Daar zijn kikkers goed in. Midden in het bos ligt een restaurant en dat nodigt uit tot een drankje. Hoe dichter we erbij komen, hoe groter het verlangen naar een pilsje, cappuccino, misschien thee.We zien ook dat er een speeltuin bij ligt. Weinig kinderen glijden van de banen en schommelen zichzelf. We twijfelen. Niet dat wij geen kinderliefhebbers zijn, we hebben ze zelf. Die schommelen weliswaar niet meer, maar we herinneren ons de tijd als gisteren. De twijfel zit in de verantwoordelijkheid die we voelen of het goed gaat. Ouders letten minder op. Althans zo voelen wij dat. En er gebeurt ook in onze verwachting altijd van alles. Toch gaan we zitten. Dan volgen er een aantal gezinnen en wordt het best druk. Ook honden worden deelgenoot van ons uitzicht. Blaffend begroeten zij elkaar. De baasjes vinden dat normaal, wij denken ssssssst. De drankjes zijn geserveerd. Een koud pilsje vergoedt alle negatieve verwachtingen. De kinderen komen natuurlijk ook wat drinken. Worden zelfs getrakteerd op een heerlijk ijsje. Het is op de speeltoestellen voortreffelijk gegaan. Onze verwachtingen van alle onheil valt weer mee. Maar dan komen de wespen. Zij willen ook ijs. -Let-nou-op-bij-elke-hap, weten wij nog dat we onze kinderen waarschuwden. Niets van dat alles horen we om ons heen. Huilende kinderen met slaande vaders, en wuivende moeders. Dat is nou net wat zij niet moeten doen. En het voorbeeld geven is matig. De ijsjes zijn groot, te groot en blijven dus achter op de tafel. Dat trekt nog meer wespen aan... We besluiten te vertrekken. Het was een mooie dag ... in het bos.

cijfers

 Ontgroeningen zijn nog schijnbaar nodig. Je kunt je afvragen waarom? Wat is het nut ervan? Het bestuur van de universiteit van Amsterdam overweegt (ze schrijven mogelijk) om maatregelen te nemen tegen de seksistische uitspraken tijdens de ontgroening  Ze moeten schijnbaar nadenken. Knappe koppen die moeten nadenken bij dit soort uitspraken. En ze denken al jaren na, want het speelt al langer. Vernederingen, geweld en nu weer dit. Moet je het wegzetten als puberaal gedrag? Mijn mening is: nooit! Het kan niet waar zijn, dat we in een beschaafd land vrouwen op deze manier wegzetten. En er stond niemand op van al die studenten die het aanhoorden. Dat is nog het kwalijkst. Het wordt geaccepteerd, mond houden is het devies. Of durven ze niet? Humberto Tan zag ik bij zomergasten. Iemand die de moed had om Thierry Baudet ter verantwoording te roepen, toen deze de holocaust verkeerd ging uitleggen. Moedig. Maar ook in die uitzending kreeg hij de handen niet op elkaar.  Er wordt teveel gezwegen. "Wir haben es nicht gewusst". Ik hoor het kardinaal Simones nog zeggen, met droge ogen. We hebben hem teveel met rust gelaten. Ik schreef dat ik blij was met de krant. Ik nuanceer het deze week. Onzinnige berichten krijgen teveel aandacht. Dat de omzet van Unilever stijgt. Als je de prijzen verhoogt een logisch gevolg toch? Ik lees dat we weer moeten groeien en de economie dat te weinig doet. Dat Shell miljarden winst maakt door de gestegen olieprijs. Dat we tot 1 september in Duitsland kunnen tanken tegen de laagste prijs in de regio. Toch niet zo onzinnig, ik ga gelijk tanken met behoorlijk wat boter op mijn hoofd...

spiegelen

 De krant lezen valt in deze roerige tijden niet mee. "We steunen jullie, en gaan jullie ook in de wederopbouw helpen", de gevleugelde woorden van onze premier op bezoek in de Ukraïne. En natuurlijk krijgt hij applaus. Wist hij veel dat zijn minister van buitenlandse zaken, Wopke, alle sancties gewoon een maand had laten liggen, alvorens er aandacht aan te besteden? Aisha Dutrieux schrijft in NRC een interessant stuk met als titel: stop met liegen tegen anderen en tegen jezelf. Zij schrijft: Als we de krant lezen, als we naar de beelden kijken in het journaal van al die wachtenden op Schiphol, verbazen we ons. Het wordt pas een hele vreemde verbazing, als we zelf een paar weken na het hoongelach, gewoon ook in dezelfde rij staan. En de oorzaak is echt niet alleen personeelstekort, dat liegen we onszelf voor. We liegen dat het belachelijk is dat al die mensen toch weer... We hoopten na corona dat we tot inzicht waren gekomen. Een ijdele hoop. Maar we verbergen ons eigen aandeel, zo schrijft zij. En bij het lezen komt ook bij mij de vraag op wat ik ben blijven doen en eigenlijk minder had gekund. Vakantie met de auto naar Oostenrijk. Mag ik dat dan niet meer, vraag ik mij ietwat zielig af. En het antwoord zou eigenlijk NEE moeten zijn. Niks eigenlijk, gewoon NEE. Dat zou ook met de trein mogelijk zijn geweest. En die biefstuk van gisteren? Ik kan het makkelijk weg-liegen door te wijzen op de bekende druppel op de gloeiende plaat. En toch zet Aisha mij aan het denken. En daarvoor zijn er journalisten, kritisch en soms confronterend. Goed dat er kranten zijn. Goed dat Aisha dit schrijft. Nu de rijen nog op Schiphol... en mijn treinkaartje naar Oostenrijk!

waar?

 Er is krapte op de arbeidsmarkt. De oorzaak wordt neergelegd bij corona. Ik doe geen wetenschappelijk onderbouwde onderzoeken, en verdien er al helemaal geen geld mee. Maar de achterkant van het bekende sigarendoosje helpt soms. Ik had 100 mensen die in de horeca werkte. Die zijn ontslagen, voor het gemak van mijn analyse. Die zijn andere vacatures gaan opvullen, want werken moeten ze toch. Of zijn ze soms gewoon niks gaan doen? Dat kan maar hou je niet al te lang vol. Dat de horeca nu merkt dat er weinig mensen beschikbaar zijn, snap ik. Die zijn namelijk elders gaan werken. Maar ook elders klaagt men dat er geen arbeidskrachten zijn... En daar stokt mijn analyse, maar ook heb ik nog nergens de betaalde onderzoeken antwoord zien geven op de vraag: Waar zijn al die werkenden dan nu heen? Zitten ze op een tractor, hangen ze vlaggen ondersteboven, zijn ze verzorgingshuizen gaan helpen, lopen ze met ouderen en eenzamen gezellige middagen op te vullen? Het antwoord kan ik niet geven, ik geloof toch maar weer dat ik een speciaal onderzoeksteam moet samenstellen. Of vragen aan Mr. Marvis, want die weet hoe je veel geld verdient door elke twee minuten je broek over het scherm te laten springen met de mededeling: met-de-hand-gemaakt-in Portugal! Ach daar zijn natuurlijk al die horecamensen naar toe...

lekker treinen

Ik had echt het voornemen een positieve column te schrijven over onze ervaring gisteren in de trein. We zagen de spotjes voorbij komen. Ga lekker treinen in eigen land. We zagen ook de lange rijen bij Schiphol. Tijdens lekker lezen in de trein zagen we de worsteling van onze regering met de vraag: wat is nou groente en wat is nou fruit? Youp schreef erover vanmorgen dus dat ga ik niet doen. Wel dat ze het beste Hanneke Groenteman kunnen vragen. Een beetje humor, want in de trein... In Weert werd medegedeeld dat er een stroomstoring was, en deze trein in ieder geval niet verder zou rijden dan Eindhoven. Het tekort aan personeel kon nu worden vervangen door geen stroom, terwijl er inmiddels toch aardig wat panelen  op de landerijen liggen. Boeren weten waarom. Dan moet die zonne-energie natuurlijk nog wel in de bovenleiding, en dat was moeilijk gisteren. Mopperende mensen, chaos op de perrons. Bleke NS medewerkers die het allemaal in het Engels waren aan het uitleggen: "I don't know how long..." enz. In de treinen roepen ze het enkel in het Nederlands om, dus de meerderheid van de passagiers keken ons vragend aan. Vlak voor Eindhoven werd, weer in onvervalst Nederlands, omgeroepen dat het was opgelost, waarna de conducteur ná Eindhoven weer moest vertellen dat de trein niet verder ging dan Den Bosch. Wij passen ons aan met onze vrije reis tot hoever de trein gaat, en stappen dus in Den Bosch uit. Leuke stad, prachtig museum, en aan het einde van de dag ploffen we voldaan op onze eigen bank, en zien weer in de STER-reclame de aanprijzing van de NS om er een heerlijk dagje op uit te gaan, in eigen land. We nemen er wat alcohol bij....

inleven

 Ooit schreef ik al eens over de onderzoeken die er gedaan worden, en met name over de onzinnigheid van uitkomsten die we al weten. Floor Rusman in de NRC doet er nog een schepje bovenop. Zij mijmert over de uitdrukking begrip hebben. Er is onderzocht of we begrip hebben voor de acties van de boeren.  Kranten en natuurlijk ook de één-vandaag en OP1 van ons hebben diverse buro's ingeschakeld en betaald. Zij neemt echter de term begrip-hebben onder de loep. Van Dale wordt erbij gehaald en ook de termen als inlevingsvermogen en draagvlak. Als je de column leest, weet je ineens niet meer dat het over de tractoren gaat. Tractoren die over auto's reden, op snelwegen, enfin jullie hebben het ongetwijfeld gezien. Probeer daar maar eens begrip voor op te brengen. Natuurlijk, lees ik, de meerderheid heeft begrip voor het waarom, maar minder voor het hoe je dat dan kenbaar maakt. 

We begrijpen ook dat de jeugd het moeilijk had in de corona tijd. En of het voorbij is? Gisteravond keek ik met veel bewondering naar de voorstelling "something might happen" van jeugdtheater Lef, in theater Karroessel in Geleen. Jongeren die geworsteld hebben de afgelopen twee jaar. Geworsteld met zichzelf en elkaar. De moed hebben gehad om door te zetten, en een prachtige voorstelling te maken, samen met Linda Savelkouls. Samen met vrijwilligers, samen met lotgenoten, maar vooral samen. Bijna zonder woorden. Het begrip voor elkaar wat deze jongeren hebben doorstaan, groeit tijdens de voorstelling en voor dat we het weten staat iedereen op het podium en houdt elkaars hand vast. Ontroerend mooi in een tijd waarin onderzoeken van alles aantonen, en deze jongeren ons positief confronteren met hoe het ook kan. Het gebeurt gewoon, we houden elkaar vast. Mooier kan het niet. 

Wil je nog gaan kijken? https://www.karroessel.nl/programma , vandaag 2 juli om 19:30 uur en zondag 3 juli om 15:00 uur.

miljoenen

Het verbaast de gewone man dat na vijf  zeperds er gewoon wéér een zeperd ontstaan is....Almere. De Floriade komt miljoenen tekort. Een huilende wethouder op de lokale omroep haalde zelfs het journaal. En wij waren op de Floriade. Het was er rustig, te rustig. En er waren opmerkingen te maken, die wij overigens niet gemaakt hebben. Zogenaamde mosterd na de maaltijd of het belandt op de tafel van betweterig. We hebben genoten van de innovatiehal. Zagen een piepkleine drone kwaadaardige vliegjes wegjagen boven de gerbera's. Zagen gesluierde dames ons welkom heten in warm, erg warm weer. Kortom wij waren verrast en blij met al die kleuren. En zeuren is altijd achteraf makkelijk. Nou één dingetje dan. De looppaden waren voor mij, en ik loop lastig, niet ideaal. Zeg maar gerust niet te doen. Hoe verzint iemand een watergoot in het midden uitgehold en stoeptegels niet aaneengesloten ernaast. Niet te doen met een rolstoel, rollater. Maar voor de rest mooie bloemen, prima kleuren en er bloeide veel. Nou ja, toen we aan het einde van de dag, het was 17:00 uur en het park is tot 19:00 uur open, nog wat wilden eten, waren de terrassen al aan het opschonen. Zo noemde de eigenaar dat, toen ik vroeg of hij nog open was. En de geserveerde Italiaanse pizza was van een matige kwaliteit, in tegenstelling tot de prijs. Inflatie waarschijnlijk... maar hoe dan ook hadden wij een mooie dag. Waar was iedereen trouwens die zo van bloemen houdt? Zelfs de Duitsers waren ook etwas entthäust. Navraag door ons leerde dat de entthäusung vooral zat in de weinige uitleg. De uitleg van wat dan, kon men ons niet echt erklären.  Ze hebben ook altijd wat die Oosterburen...gezeur! Wij waren best tevreden en zoals ik al zei verrast. Alleen het lopen...

snelheid

Wij waren even nog meer aan het genieten: Oostenrijk. We komen er al jaren en elke keer genieten we van de vergezichten en de prachtige natuur. En de koeien op de Alm, en dat belt al zo hard dat je relatie zou zoeken met Weihnachten. Stikstof... ach ik heb er niets over gehoord. Protesterende boeren? Ze zijn veel te druk met maaien. Ze zullen zeker ook hun problemen hebben, maar het lijkt erop dat zij zich minder druk maken. Maar voordat je in dat mooie land aankomt, moet je door Duitsland. Hebben ze ook koeien, maar vooral zwarte-grijze vierwielaangedreven bolides met sterren en vier rondjes. Zwart-witte nummerborden. Met status achter het stuur en ondanks de hoge brandstofprijzen, razen ze nog steeds voorbij aan de linkerkant van de weg. En komen wij ze verderop weer ontspannen tegen bij de bekende Baustellen en dus files. Het wordt spannend deze zomer. Minder vliegen dus meer op de weg en steeds meer Baustellen. Maar de Oostenrijkers malen er niet om. Zij verwelkomen de toerist als altijd: vriendelijk en höflich. Weten waar de vakantiegangers van houden. Geschnitzel en Salatteller. Kein kleines Bier, ein grosses!

 En wij..., we kijken naar de prijzen in de supermarkt en vergelijken als echte Hollanders of het duurder is of niet. Zien ook altijd producten "die zijn bij ons niet te krijgen", om er vervolgens thuis achter te komen dat ze ook bij ons gewoon in het schap bij de supermarkt staan. Alleen dat geknödel is bij ons echt niet te krijgen. Hoe dan ook, we hebben genoten met mooi weer en fijne mensen en vliegen..? ze zaten alleen af en toe op ons broodje, komt door de koeien.

rollator

 Preventie staat bij ons eigenlijk hoog in het vaandel. Voorkomen is beter dan...enfin jullie kennen het vast. Na een enorme regenbui stond echter ook bij ons het parket een beetje onder water. Wat een plezier moeten degene hebben met een stenen vloer. Het was een enorme hoosbui die het veroorzaakt had. Een die weliswaar steeds vaker ons bezoekt, maar vooralsnog tot de categorie uitzondering hoort. En wij staan voor dat die bui dat blijft. 

Als ik wel eens met eerbied sprak over de ouderen onder ons, noemde ik ook wel eens de term een hoog-rollator-gehalte. Daarmee aanduidend dat de hogere leeftijd werd bedoeld. Nu ik zelf de rollator gebruik vanwege moeilijk lopen (waarom zou je dat anders trouwens doen?) voelt dat toch anders. Zonder dat ik nu heel inhoudelijk ga vertellen waarom, gaat het mij eigenlijk best goed af. Voorzover je daarvan kunt spreken. De preventie zit in het niet willen vallen, en al zeker niks breken. Het zijn natuurlijk best stappen die je moet zetten, en dat valt soms niet mee. Het voordeel van een rollator is dat je vaak, heel vaak voorrang krijgt. Dat er gevraagd wordt of ik een nieuwe heup heb, kortom aandacht.

En hoe vreemd dat ook misschien mag klinken, ben ik blij dat er hulpmiddelen zijn, die preventief helpen. Nu de dakgoot nog...

nog steeds vrolijk?

 Ik word wakker, zoals elke morgen. Ik denk er niet over na maar soms... Blij dat ik wakker word elke dag weer. De zon schijnt dus het wordt een mooie dag. Ontbijt en lees, het is zaterdag vandaag, een enorme krant. Ik krijg regelmatig het advies de krant ter zijde te schuiven. Dat doe ik niet, omdat het je kop in het zand steken is. Dat laat ik aan de struisvogel over die ik dat overigens nog nooit heb zien doen. Relativeren is wel een sport die je moet beheersen op deze zaterdag, want anders wordt het een deprimerend begin van het weekend. Groningen, waar het schijnt niks-boven-te-gaan, leest dat de grote maatschappijen, zoals Shell, Exxon Mobil en zelfs ook de NAM, heel veel invloed hebben gehad op het te voeren beleid na de eerste aardbevingen als het de winning van gas betreft. Het is "gewoon" doorgegaan, blijkt nu uit geheime notulen.  De Groningers blijven nog steeds verbijsterd achter, en wachten met velen nog op schadevergoeding in scheve huizen. We hebben wereldwijd een weliswaar ongewild record van honderd miljoen vluchtelingen. Oekraïne 8 miljoen, Syrië 6,6 miljoen Afghanistan ...enfin veel dus. Al jaren weet de RABO-top van gebrekkig toezicht bij het witwassen. John Meeus van de NRC schrijft over de opkomst van de argwaanpolitiek en vraagt zich af waar Rutte is. En volgens de Amerikaanse conservatief Rod Dreher gaat de westerse beschaving teloor, Amerika voorop "het is een ziek land dat uiteenvalt".

Ik hoop dat jullie niet afgehaakt zijn na deze kleine bloemlezing van de de zaterdagkrant. En de krant is dik. En toch blijf ik geloven in de goedheid van de mens. Het is moeilijk als je al die, noem het maar, negatief getinte verhalen leest op een zonnige dag. Het is goed dat er journalisten zijn die onderzoek doen naar misstanden. En die komen natuurlijk in de krant. Hopelijk gebaseerd op feiten waarop je moet kunnen vertrouwen. Ook niet altijd even makkelijk. In een advertentie zie ik Niels. Hij had, zoals dat zo mooi wordt verwoord, een afstand op de arbeidsmarkt. Hij verpakt nu afbreekbare koffiecups. En dat doet hij met veel plezier. Hij wordt in de advertentie bedankt als onmisbare schakel. Tweeënhalf miljoen pakketjes het afgelopen jaar. Hulde voor Niels. Een positieve afsluiting in een advertentie, hoe mooi kan het weekend beginnen?

vrolijk

Het is vrijdag de 13e. Heerlijk gevuld met allerlei onvoorspelbaarheden. En met:"zie je wel, ik zei het je toch?" In de krant wordt zelfs uitgelegd dat de vrijdag een grotere kans heeft om de dertiende te zijn dan de overige dagen van de week. Ik zal de berekening niet overnemen maar het gewoon aannemen. Het is zonnig vandaag, heerlijk temperatuur dus laat maar komen. Gisteren op donderdag de 12e mocht ik weer muziek maken in een woonunit waar mensen wonen met een beperking. Zij houden in hun tijd meer van muziek dan ooit en het maakt niet uit op welke dag of datum. Zelfs a-muzikalen leven op van de klanken. En wij maken simpele muziek, herkenbaar vanuit de jeugd van het publiek dus jaren zestig en zeventig. En ook Limburgs. Het is twee uur feest en niet alleen voor de bewoners, maar ook voor ons. Zelfs als we oefenen en de deuren staan open, rollen sommige patiënten met hun familieleden naar binnen. Worden wij blij van. Maar zij ook. Een muzikant zit in een rolstoel en bedient de tamboerijn of ander percussie. En hij zingt. "Junge kom bald wieder" van ooit Freddy Quinn. Die zingt het nog steeds en is inmiddels 90! En dan staat er een man in rolstoel voor de deur en hij raakt ontroerd. De tranen van nostalgie en herinneringen lopen over zijn wangen. Uit volle borst zingt hij, voorzover als het kan, mee. Als daarna "Tanzen mit mir in den Morgen", wordt gezongen wordt het een echte zomerdag voor hem en voor ons.  Muziek verbindt, muziek ontroert, dat wisten wij al...nu Poetin nog!

media

Aleksandr Skorobogatov wordt in de NRC aangekondigd als schrijver van De wasbeer. Zijn naam uitspreken is een heus karwei en de wasbeer was voor mij onbekend. Maar, en daarom noem ik hem toch, hij schreef dat sinds de inval in Oekraïne de waarheid in Rusland verboden is. En dat was naar mijn mening een waarheid als een wasbeer. Het westen zou een informatieoorlog moeten beginnen. Dat scheelt veel doden en wapengekletter. Het budget van de Russische propagandamachine is verdrievoudigd en dat stelt Poetin in staat leugens te kopen en te verspreiden. De bevolking weet niet wat hij precies doet. En dat is gevaarlijk, dat is heel gevaarlijk. Aleksandr vindt dat we snel moeten beginnen, des te sneller zal een overwinning worden behaald. Leugens kunnen immers niet eeuwig duren. Ze worden achterhaald. Dat leert de geschiedenis, die wordt herhaald. We leren weinig en die conclusie wordt veelvuldig geschreven. Nederland stuurt deskundigen naar het land van oorlog om nu al te onderzoeken welke, en vooral wie, de oorlogsmisdaden heeft begaan. Dat is bizar. Alles zou erop gericht moeten zijn deze oorlog te beëindigen. Het wapengekletter overheerst. Aleksandr (toevallig dezelfde voornaam) Loekasjenko vindt dat het wel langzaam gaat met die verovering en hij haalt het nieuws. Poetin kan die uitspraak van zijn beste vriend niet tegenhouden. Dan moet het een makkie zijn de bevolking van Rusland te informeren wat er echt gebeurt in deze oorlog, toch? Misschien biedt hij dan wel excuses aan...

duurzaam, maatschappelijk verantwoord

Alles, werkelijk alles wordt onderstreept als duurzaam. Meiny Prins, de ceo van Priva en oprichter van  (let op) Sustainable Urban Delta, heeft het over duurzaam. Na het uitgebreid lezen van wat zij wil, snap ik het nog niet. Zij is optimistisch over het klimaat en reist daarvoor de hele wereld rond... Ze spreekt van integrale oplossingen. "We kunnen niet eeuwig aan het gas blijven hangen", waarschuwt zij de politici. Ze noemt Nederland de eerste voedselproducerende stad ter wereld. Een nieuw inzicht? New York, Londen en ook Shanghai zouden er wat van kunnen leren. Steden hebben volgens haar niet alleen een green belt, maar ook brown fields. Ik haak duurzaam af.

Nu heb ik helemaal niets tegen de inzet om het klimaat te veranderen, onze wereld beter te maken. Het moet zelfs. Te vaak lees ik de woorden duurzaam en maatschappelijk verantwoord. En is dat dan zo? En wie stelt de norm? En hoe kan het dan dat cijfers van de luchtvervuiling, en dat is meer dan CO2, alleen nog maar stijgen? Bij Mevr Meiny wordt ik gevraagd lid te worden of partner, maatschappelijk verantwoord partner, van One Planet. Het past volgens haar perfect bij een typisch Nederlandse kwaliteit: integraal denken. En dan pas zie ik dat het een pagina grote advertentie is met de kop: Samen met partners kunnen we deze missie volbrengen.

Ach waarom schrijf ik dit allemaal, ik had het natuurlijk ook over Johan kunnen hebben...nee niet die van Talpa maar die deze week 75 zou zijn geworden. Of over Toots  Thielemans die zou honderd geworden zijn, ik mis hem.

kundig

De krant staat bol met Frankrijk en dat de keuze bij de verkiezingen vooral een is van die-wil-ik-niet. De krant staat ook vol van heel veel deskundigen, wetenschappers, universitair opgeleiden, zeg maar de zeven vinkjes van Joris. In oorlogstijd komen daar ook nog de defensiedeskundigen bij. Bij Ko Colijn ga ik om welke reden dan ook even op het puntje van mijn stoel zitten. Hij zegt vaak zinnige dingen. Vanmorgen stelt hij mij echter teleur. Hij schrijft over de besteding van de vele miljarden aan defensie. Hij heeft er weliswaar kijk op schat ik in, maar toch. Zit ik op maandag te wachten op een opsomming van wat we het beste kunnen aanschaffen voor dat geld. Liever geen onderzeeërs schrijft hij en al helemaal geen nieuwe tanks. Eerst even achterstallig onderhoud wegwerken. Dus niet meer pang zeggen maar echte kogels graag. Tussen de aardappels en soep noemt Colijn ook de arbeidsvoorwaarden. Die zullen echt moeten verbeteren, anders gaat er niemand een geweer ter hand nemen. En als we dan toch een onderzeeër willen zal die er niet kunnen zijn voor 2030. Dan zijn de Russen allang weer weg in ons land. Dat laatste is mijn ondeskundige conclusie. Het blijkt dat we tegenwoordig tanks van Duitsland huren. Het advies van Colijn: niet huren en niet kopen, ze zijn log en duur en laten in de Oekraïne zien dat ze nauwelijks effectief zijn. En dat lees ik allemaal op een doordeweekse maandag van iemand die ik best kundig acht. En toch verbaas ik me. Zou hij kinderen hebben die vroeger cowboy en indiaantje gespeeld hebben. Zou hij zich dan hebben bemoeit met de speelgoed pistooltjes en pijl en boog. Heeft hij een echtgenote borrelt ineens bij mij op. En waar over praten zij aan tafel bij een ontbijt op maandag. 

Gelukkig zit ik aan een heerlijk ontbijt, praten mijn vrouw en ik over welke plantjes we zullen kiezen als aanvulling in onze tuin. Er zijn er best aan vervanging toe... We zijn beiden kundig.

cabaret?

 Ik schreef in mijn laatste blog dat cabaret bestaat uit vaak onnozele herkenbaarheid. Dat wordt dan gevangen in de humor die het oplevert. Verjaardagen zijn voor de jarige vaak een geloop en geren. Deur open maken voor onverwacht bezoek en daarna iedereen voorzien van wat bij een verjaardag wordt verwacht. Zelf jarig zijn valt op zo'n dag niet mee. Je kunt beter naar een verjaardag gaan, je gaat zitten en al het lekkerst wordt opgediend. Vaak ook nog zelf gebakken door: DE JARIGE. Op zo'n verjaardag wordt vaak gezocht naar verhalen, waarmee je de bezoekers kunt amuseren. Niet altijd vol met humor maar de pogingen zijn talrijk. Zo ook de verhalen over restaurants of firma's die niet hebben geleverd wat zij beloofden. Of het nu een geluidsinstallatie is, of gewoon vies eten. Ook de contacten met de bekende callcenters passeren de revue. Het bellen met de gemeente steekt naar de kroon. Vaak vul je een formulier in dat dan vertikt om verzonden te worden. Dan toch maar bellen, en terugverwezen worden naar het formulier dat niet verzonden kon worden. Dat was namelijk de reden van bellen. Ook standaard is dat je het hele menu moet afluisteren. En dan de juiste toetsen indrukken. De jarige van vandaag is daar zo handig in dat menigeen haar belt voor advies. Dat zijn er inmiddels zoveel en zo vaak, dat ook zij besloten heeft een menu op haar telefoon te installeren, en die begint als volgt: als je belt met de overheid heeft toetsen geen enkele zin...

boeken

 Als wij in Maastricht zijn dan is een bezoek aan de mooie boekhandel in de Dominicaner kerk vaste prik. Voor de heerlijke koffie, maar vooral ook om langs en in de boeken te duiken. Een manier ook om alles om je heen niet meer te zien, zelfs te vergeten. Titels treinen dan voorbij. En hoe je het went of keert, deze titels, zij nodigen uit, als de schrijver onbekend is, om het boek ter hand te nemen. Bijvoorbeeld de titel: "Kus of ik zoen." Of: "elke dag een zoen" voor nog geen €10! Maar ook bekende schrijvers waarvan de titel tot verbazing leidt, en ook dat nodigt weer uit om verder te kijken dan onze neus lang is. Arjan Lubach: "Mensen die ik ken, die mijn moeder hebben gekend & bastaardsuiker". Ik heb geen idee dus even bladeren. Of de titel: "Verhalen voor het slapen gaan", met een voorprent met allemaal voorspelbare schaapjes. Lezen is in elke tijd ontspannend en je wordt er vaak een beter mens van. Lezen over herinneringen kan ook heel leuk zijn. Ik schreef samen met mijn vriend Wiebe cabaretteksten in de jaren tachtig, negentig. En die kwam ik tegen toen mijn vrouw de opruimwoede gestalte begon te geven. En dat tot mijn genoegen en tegelijkertijd kwam ik mijzelf tegen. Dat had ik dus ook zelf  kunnen opruimen dacht ik en zei het niet hardop. Cabaret bestaat vooral uit herkenbaarheid van onnozele alledaagse dingen. Zo beschreven we ooit op-bezoek-gaan. Dat je op bezoek nooit de gastvrouw en man het te lastig wil maken. Dus als zij vragen wat je wil drinken, dat steevast terugwerpt met: wat heb je open? Dat je als bezoek niet hoopt dat zij de vakantie dia's (die had je toen nog) gaan draaien. En als je zelf de gastheer bent je uitgesloofd hebt met Franse kaas en dat het meest populaire toch de nootjes en chips blijken te zijn. Herinneringen die glimlachen net als het publiek toen. Glimlachen die we in deze tijd zelden zien...

Zinnig?

 Ik ben wat sceptisch als ik weer voor een teldag wordt aangemoedigd. Vogels, daar ben ik inmiddels aan gewend. Dat is ook gauw tellen, want die zijn er steeds minder. Vlinders zijn er talrijk, maar worden dan weer niet geteld. Het toppunt van elke keer die aanmoediging vond ik de schelpen teldag. Het moet niet gekker worden. Tegelijkertijd hebben wij in Limburg weinig schelpen, dus ik was er snel klaar mee. Toch zijn er tellers gesignaleerd. Op het strand en ze haalden het journaal. Een bericht over het tellen van de schelpen tussen alle oorlogen, een verademing. Met 200 tellers en bijna allemaal op het journaal, hoe mooi is dat! In totaal hebben zij 20.000 schelpen geteld. Dat vraag ik mij direct af: "en nu..?" De koploper begreep ik was de halfgeknotte strandschelp. Ik heb hem of haar van harte gefeliciteerd. Op de voet gevolgd door de ovale strandschelp. Het is informatie waarvan mij de zin totaal ontgaat. Allerlei vragen die ik wel vaker bezig bij onderzoeken. En knap vind ik toch dat er schijnbaar mensen en kinderen zijn die denken op een verwaarloosde zondag: kom op we gaan schelpen tellen. Bijzonder. En het bruggetje van bijzonder is snel gemaakt als ik mij ook verbaas over waar al dat geld van de overheid ineens vandaan komt. Heb ik zitten slapen? Er was toch altijd juist geen geld? En nu hoor ik die discussie nauwelijks. Zadelen we onze volgende generatie op met een enorme staatsschuld? Allemaal relevante vragen waarvan ik de onderzoeken nog niet heb kunnen waarnemen. Misschien komt er wel een speciale geld-tel-dag, wie weet..Ik ben zo klaar!

radio stilte

Woorden worden verzameld en uitgesproken via radio, tv, of gewoon omdat wij op een terras zitten. Die woorden vormen meningen, verschillend of eensgezind. Onder het genot van een lichtblond gevuld glas. In de lentezon. Ik was er even niet. Kon gisteravond genieten van een prachtige muzikale avond met ouderwetse muziek, en dat bedoel ik niet negatief. Mooi is het als een harmonie speelt, pure instrumenten en gitaren akoestisch. Een mannenkoor waarvan de gemiddelde leeftijd ruim de 70 is gepasseerd. En toch blijven zingen, het plezier en de passie omarmen. Ze hebben zich niet laten klein krijgen door wat dan ook. En hun aandacht beperkt zich ook niet geven subtiel aandacht aan wat er allemaal in de wereld aan de hand is. Respect voor al die koorleden. Ik las vaak, je moet weten waar je vandaan komt, de historie weten en vooral niet vergeten. In ons gebied kom je dan vaak in aanraking met het rijke mijnverleden. Een verleden waarvan helaas de meeste herkenbare monumenten zijn verwijderd. Hoe zei den Uyl dat ook alweer, toen hij kwam mededelen dat het niet meer rendabel was... die ontginning van steenkool: "Breek alles wat zichtbaar is, zo snel als mogelijk af!" Met de gedachte dat wat je niet meer fysiek kunt zien, het verleden uitwist en doet vergeten. We weten inmiddels beter. Zien dat onze zuiderburen op diverse plekken dat beter hebben gedaan. Koesteren wat is geweest en vooral niet vergeten. Ervan leren. En als ik dit op schrijf komen uitspraken als "nie Wieder.." weer boven borrelen. We zouden ervan geleerd moeten hebben, maar soms..helaas.

De werkelijkheid is weerbarstig, is zwanger van veel onbegrip en vraagt om geboorte van vrijheid en verdraagzaamheid. De koempels die vroeger in de mijn de kolen ontgonnen onder erbarmelijke omstandigheden, maar met een kameraadschap die nu nog steeds door hen wordt verwoord. Op een avond waarbij het verleden niet wordt vergeten en de muziek ons hoop geeft. Zullen we die maar koesteren?

verandering

Er is niks zo veranderlijk als het weer. Een uitspraak die vaak gebezigd wordt.  En het klopt natuurlijk. Ook onvoorspelbaar. "Er komt dit jaar een elfstedentocht", ik hoorde het Paulusma met een stelligheid beweren dat de schaatsen al bij velen uit het vet werden gehaald. Niks van dit alles. Terecht schreef Peter Kuipers Munneke dat de winter het meeste slachtoffer is van de verandering van het klimaat. Als je al een sneeuwpop wilde maken, dan maar van de hagel die was neergestort. En dan moesten de kinderen rap zijn want smelten lag bij die temperatuur al op de loer. Over een paar jaar weten onze (klein)kinderen niet meer hoe sneeuw voelt. Wel jammer als je, zoals ik, een liefhebber bent van vrieskou. Zichtbare adem  tegen een strak blauwe lucht het is waarmee ik wakker wil worden. Warme jas en sjaal en de natuur in, heerlijk. Ik heb het moeten missen. En dan bij de eerste blik op de narcissen en krokussen, wil ook ik dat het lente wordt. De eerste vlinder. Gisteren een bonkert die zwaar om mij heen zoemde:"het komt eraan". In inmiddels een temperatuur die de echte lente aankondigt. Nieuw leven, kleurrijk, weg die schaatsen, tot volgend,  ja wat eigenlijk?. Ik worstel met deze blog. Ik wil er eigenlijk geen aandacht aan geven maar kan het bijna niet... Zou het ooit lente worden in Moskou? Of eindelijk weer een koude oorlog..?

spreeuw

 Er vallen op de A2 spreeuwen uit de lucht. Ineens, pats, boem liggen er verspreid over de rijstroken spreeuwen. En we tasten in het duister waardoor? Vogelgriep? Dat wordt uitgesloten bij spreeuwen. We houden het op een schrikreactie. Teveel naar de TV gekeken, of de krant gelezen. Doen spreeuwen dat dan? Waar zouden ze anders van schrikken? Normaal vliegen zij dicht op elkaar bij zonsondergang, soms  enkele millimeters langs elkaar heen. Geen spreeuw die daarvan schrikt. Het zijn bijzondere tijden. En we waren zo blij, dat onze neus van voren zit en niet opzij, de afgelopen dagen. Het kon weer, als kinderen verkondigden wij het nieuwe geloof van een pilsje drinken zonder mondkapje. Nou was dat altijd al een uitdaging met zo'n ding over je neus. Klaar waren we ermee, en we schreeuwden het van de daken, en vierden het in de straten. "Is er niet toevallig een oorlog aan de gang?", riep de carnavalsvierder die het niet echt wilde. Ja, maar dat is nog ver weg, hup hossen geblazen. Die oorlog komt daarna wel. En alsof de wind ineens draait, gaan we op aswoensdag ineens protesteren. We hebben het masker af en zijn weer wie we altijd zijn. Vooral politieke partijen staan vooraan om uit te leggen dat we de vluchtelingen wel moeten én gaan opvangen. Hoe? Daar hoor je niemand over. Het is verkiezingstijd en het werkt altijd wel positief, als je dat menselijk gezicht achter 't masker laat zien. Bij sommigen is dat hetzelfde gezicht. De spreeuwen zijn opgeruimd, de pandemie voorbij...nu de vluchtelingen nog onderdak bieden.....en op 16 maart kiezen voor de partij, die beweert heeft dat we de vluchtelingen wel moeten opvangen...en ook concreet gemaakt: waar? hoe? met hoeveel?

alweer

Op 15 december vorig jaar ontmoette ik covid. Ik had een kort, maar bondig gesprek toen. Deze week belde het weer aan (ik weet nog steeds niet of het een hem, haar of...). Ik hield het buiten. Ik wilde het niet binnen laten. Het kwam afscheid nemen. Afscheid nemen is vaak verdrietig maar, het kostte mij nu geen enkele  moeite. "Ze gaan mij gedenken", zei het. "In Stein krijg ik een rustplaats met een paar stoeltjes met daarop de tekst: 'herinnering aan de kracht van de samenleving om elkaar erbovenop te helpen'".  Ik dacht eerst nog het is de weg kwijt, maar daarop vertrouw ik al langer niet meer bij het. De stoeltjes komen 1,5 meter uit elkaar te staan. De helft van de bevolking in Stein blijkt het geldverspilling te vinden en de andere helft komt met alternatieve ideeën. Dat past prima in het beeld van ons land, dat wordt bij elkaar gehouden door onderzoeken, waarvan de uitkomst voorspelbaar is.  Het virus weet er alles van...Het bleef maar drazelen voor mijn deur, alsof het nog iets kwijt wilde.. "Zeg het dan!", riep ik. Het was verstomd, stond met de mond zonder tanden, stak de tong uit. En verdween in de nacht om de volgende dag weer te herrijzen in een toespraak van een wereldleider, die niet genoeg had aan een enorm land dat nog steeds gebukt gaat onder je-doet-wat-ik-zeg. Een nieuwe variant?  Een ander virus maar het/haar/hem bestaat al eeuwen. En de varianten zijn niet te tellen...

help 2

Het dierenasiel is vol, er kan geen konijn meer bij. Helpt het als ik pasen benoem als mogelijke oplossing, of ben ik dan geen dierenvriend. Ik blader zo maar even door een willekeurige krant. Deze stond bol van Corona. Elke keer ging ik mijn handen wassen, als ik deze gelezen had. En nu? De uitbundigheid van het-weer-mogen-vieren-van-carnaval overheerst. Ineens alle maatregelen weg! Het grensoverschrijdend gedrag krijgt weer een podium. Gevaarlijke uitspraak, dat snap ik. Maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat regelmatige definities van carnaval, door vooral landelijke media, bestond uit: overal aanzitten en je vol laten lopen. Ik was blij met de uitleg in "andere tijden" ,waarin nog eens haarfijn uitgelegd werd, waar het vandaan komt en vooral waar het al jaren naar toe gaat. Mooi om te zien dat de kapelaan van Den Bosch zijn kazuifel in de carnavalskleuren heeft laten borduren. Hij snapt het. En dan toch nog even Gündogan van Volt, of toch maar niet... De olympische spelen dan, en vooral de aandacht van de gemiste medailles. Wie gaat nu eindelijk die Bert Maalderink eens van de buis halen. Of bindt hem schaatsen onder en volg zijn 1500 meter met veel camera's. Slow motion is verzekerd. En voel hem aan de tand daarna, liever zijn hele gebit! Dus niet even, nee minstens een dik uur. En maar blijven vragen hoe het komt. En alle vragen minstens drie keer herhalen. Ik verheug mij erop.

En als ik dan toch nog even door de krant blader, zie ik dat Chantal Janzen stiefoma wordt. Stelt de volgende pagina de vraag of Gordon het gedaan heeft met Marc Overmars. 

Ik verlang naar een pandemie...

Help!

 Soms duurt het wat lang voordat het doordringt. Je leest er van alles over en komt al snel tot de conclusie: dit kan echt niet (meer). Ondanks alle zorgvuldigheid, waar ik al jaren van over loop, mezelf misschien ten onrechte opleg, is het toch 'n feit.  Geen fictie, gewoon een feit. Ik kan het verhullen, het staat er. En heb ik er last van? Eigenlijk niet, maar de publieke opinie… en die is tegenwoordig van belang, van groot belang. Er wordt over geschreven en wordt over gepraat op radio en Tv. Ik heb mij voorgenomen het bespreekbaar te maken en wel snel. Wat is het geval? Ik durf het bijna niet te schrijven..., ik ben voorzitter van Jeugdtheater LEF en nu komt het: ik ben de enige man in het bestuur… en dat kan echt niet meer in deze tijd. Alle verhoudingen zijn weg en ik roep daarom alle mannen op om in ons bestuur plaats te nemen, zodat we weer een gezonde verhouding creëren. Maakt niet uit of je het kan, besturen dan, als je maar man bent. Dus help mij, want dit kan echt niet meer.  Sorry voor  alle dames in ons bestuur, jullie zijn kanjers, maar… de publieke opinie hè!

SMS emile naar......

Als je kritisch wil zijn op bijvoorbeeld tv programma's en je schrijft erover dan zijn de meeste reacties: er zit een uit-knop op je toestel!. En dat klopt natuurlijk, maar als je niet eens naar een bijzondere tentoonstelling gaat, de niet gangbare, dan kun je het ook niet lelijk vinden, of juist mooi, en vaak geldt dat ook voor TV. Er zijn natuurlijk al bijvoorbaat programma's die ik oversla. Gevaarlijke wegen, eerste hulp live en alle wedstrijdprogramma's die hun handen niet thuis kunnen houden. En dan nog zijn er veel programma's die ook aan mij voorbij gaan. En dat komt omdat de vooraankondiging mij al tot niet-kijken  noopt. Het komt namelijk, en dat is echt iets van de laatste tijd, zo vaak als vooraankondiging voorbij, dat het mij dan al tegen staat. Bijvoorbeeld, en het is een willekeurig gekozen voorbeeld: "Vertrouwelijk" waarin de onthulling van de vriendin van Peter R de Vries. Ik zat er niet op te wachten, dus ik heb niet gekeken. Op één avond kwam de vooraankondiging vier keer voorbij, en dat elke drie dagen voor de eigenlijke uitzending. De aanrader bestond uit: het grote publiek kreeg nooit te horen wie zij was en ook niet welke relatie dat Peter R en zij hadden. Ik zat er niet op te wachten en vroeg mij af wie wel? De kijkcijfers waren extreem hoog...

De sterreclame is bijna onvermijdelijk. Voor de journaals, tussen spannende sportprogramma's en op de commerciële zelfs zo vaak dat ik er niet meer naar kijk. Vooral als ik MOET sms-en naar dier, of voor het welzijn van een beer geld moet storten, ze zijn schijnbaar in gevaar. En gelijk daarna moet ik sms-en, omdat er oorlog is en kinderen sterven van de honger. Trauma's oplopen van de oorlog. Het contrast kan vaker niet groter en is schrijnend. Bijna niet meer om aan te zien. Ik vroeg mij af, waar slaapt die reclamecode commissie eigenlijk? Tussen de sterblokken? Slaap lekker verder zou ik zeggen en ik? Ik kijk minder, minder, minder of mag ik dat niet roepen?

druk druk druk

Dat is drie keer druk. Maak je je dat, of heb je het? Als ik een blog schrijf, krijg ik reacties en ik reageer er eigenlijk nooit op. Maak ik mij nooit druk? Jawel hoor, ook ik maak mij druk als ik sta te wachten en het is groen. "Groener wordt het niet"' is mijn standaard drukmakertje. Maar ik schrijf blogs vanuit mijn eigen wereld, niet wars van wat daarbuiten gebeurt, maar soms met gewoon een eigen mening. En dan wordt reageren na een reactie vaak een oeverloze discussie, dus dat doe ik dan maar niet. Ik lees ze uiteraard wel en waar het helpt neem ik ze zeker serieus. En al deze  tot nu toe geschreven regels komen voort uit een artikel dat ik vanmorgen op mijn nuchtere maag mocht lezen in de NRC. In 1959 hebben wiskundigen geprobeerd een probleem op te lossen.  Let op!

Het probleem (of meer de vraag): teken op papier een stel cirkels, hoeven niet even groot te zijn en mogen elkaar overlappen. Er zijn twee voorwaarden. Eén: niet meer dan twee cirkels mogen elkaar in hetzelfde punt raken. Twee: twee cirkels die elkaar wél in hetzelfde punt raken, moeten verschillende kleuren hebben. En nu de vraag: heb je altijd aan vijf kleuren genoeg, ongeacht het aantal cirkels?

Het probleem, of zo je wil de vraag, werd in 1959 geformuleerd en is in de loop der jaren nooit opgelost/beantwoord, tot vandaag. Het antwoord is: NEE. En de vraag is beantwoord door vijf wiskundigen van universiteiten van Canada, Israël, Duitsland en Polen.

Toen ik dit las, constateerde ik dat ik mij nooit druk maak, en als wel, dan om niks. Het valt dus reuze mee.  "Oké dan is de cirkel rond", genoeg drukte, welke kleur die cirkels ook hebben.... 

rechter of krom?

Niemand veroordelen totdat de rechter... De aandacht is eindelijk van de pandemie af. En of het nou waar is of niet, maakt niet uit. We hebben het er even een week niet over, heerlijk!. Dat één omroep dat voor elkaar krijgt, geweldig. Nieuws van de week en ja, zelfs bij het gesprek met de minister president worden er vragen over gesteld, en hij geeft nog antwoord ook, in het landsbelang, denk ik. Muziekzenders draaien geen platen meer van de bekende verdachten. Voorbarig? "Kan niet op een gezinszender zoals Radio 10 gold". Ik wist niet dat het een gezinszender was, wat fijn dat ik dat nu weet. Zelfs worden er door gekrenkte vrouwen (sorry voor het "gekrenkte", weet geen ander woord) een paginagrote advertentie geplaatst. Daarin wordt hun baas vertelt hoe zij over zijn benadering denken. Ik was gewoon naar zijn kantoor gelopen hem aan zijn stroopdas (o nee die heeft ie niet) over zijn bureau getrokken en...en een gesprek aangegaan, stuk goedkoper. Hoe dan ook, hij heeft ze wel opgezocht terwijl hij zo'n bedrag voor een advertentie van die grootte, makkelijk had kunnen ophoesten. Ik noem geen namen, zoals jullie merken, want zoals ik al begon, niemand veroordelen voordat de rechter... Ik hoop dat de besmettingen records halen komende week, dan wordt het weer normaal.

keuzes

 Als in een paginagrote advertentie de musea vragen aan Mark, dat hij toch ook weet dat cultuur gelukkig maakt, is er fundamenteel wat mis. En dat staat helemaal los van de lastige tijd waarin we leven. Of cultuur gelukkig maakt? Alleen de vraag opstellen, brengt rillingen. De mate waarin het gemist wordt, dringt niet of te weinig door. Lullig als ik weer de zin dan-zet-je-toch-een-dvd-op memoreer. Maar dat zegt heel veel. En het regeerakkoord..? Erik Scherder ergert zich, dat er over bewegen geen enkele regel gewijd wordt in het nieuwe regeerakkoord. Jan van Zanen, burgervader van Den Haag, ergert zich terecht dat de eerdere afspraken m.b.t. de ondersteuning van de jeugdzorg voor gemeenten geschrapt zijn. Nog niet lang geleden werden er afspraken over gemaakt, en nu "gewoon" niet meer genoemd in het akkoord. De VNG heeft alle gesprekken hierover opgeschort. Degene die die zorg nodig hebben, staan in de kou en blijven dat staan. Hoe kan het dat zulke belangrijke zaken geen aandacht kregen bij de toch behoorlijk lange onderhandelingen? Ook niet in de media. Defensie miljarden erbij en jeugdzorg? En gelukkig wordt er nog aandacht voor gevraagd, maar wel te laat. Verkiezingen zijn pas over 3 jaar. En dan vraag ik mij ook af hoe het kan dat de gevestigde orde maar blijft gevestigd... En ik lees dat de messen geslepen zijn door de oppositie. Welke steen is daarvoor gebruikt?  Zijn er geen goede alternatieven? Bij D66 was het ooit de slogan en kijk hoe Kaag over haar eigen bezwaren met Rutte heen stapt. En ik zie weinig berichtgeving over deze gaten in vooral de zorg, de jeugdzorg. Djokovic slokt al onze aandacht op. RTL met de "voice", van wie die voice dan ook mag zijn. Anouk die schijnbaar al langer weet en klaagt, maar nu pas opstapt. Uit eigen ervaring zie ik wat cultuur met kinderen doet. We zijn geen jeugdzorg, maar dragen bij aan het welzijn van kinderen. En ja er moeten keuzes gemaakt worden. Tussen defensie en jeugdzorg... Tussen VVD en FVD... Is er eigenlijk wel een gezonde keuze? Wie staan er nog in de schijf van vijf?

wat dacht je dan...

 Het kan nog die wensen van het allerbeste voor het nieuwe jaar, dus: de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Wat zit er eigenlijk in die wensen. Het idee dat er met Kerst en ook oud- nieuwjaar alle remmen los kunnen? Er wordt gegeten en gedronken zonder dat de calorieën een rol mogen spelen. "Nu even niet, straks weer". Elke afwijzing van chocolade, vlaai, slagroom wordt met verbazende gezichten begeleid. Afwijzen zit er niet in, nu-even-niet. En dat we dat zo makkelijk doen, komt vanwege de voornemens.  In het komende jaar nemen we afscheid van covid-19, is er een die vrijwel alles toestaat. Weer terug naar normaal, wat dat dan ook mogen zijn. Maar ook de kilo's gaan er in de voornemens per 1 januari weer af. Jammer dat de sportscholen dicht zijn, dus we kunnen rustig nog even schransen. En toch hebben we voornemens nodig. Het helpt ons vooruitkijken en positief blijven. Er is nog hoop aan de horizon. Een nieuw kabinet. Als dat geen goede start van een nieuw jaar is, dan weet ik het niet meer. Het zou wel eens kunnen zijn dat de lengte van de formatie precies gepland was om op begin januari uit te komen. Dan kunnen we al die hoopvolle miljarden, die er ineens zijn, als positief begin reserveren. Ach wat is dat nou jammer dat Blok op zijn laatste dagen Groningen alle voornemens in rook(of gas) laat opgaan. Zijn de voornemens dan toch minder positief? Het maakt mij niks uit, ik ga een lange wandeling maken, goed voor de lijn in ieder geval. Ach...wat is dat nou jammer...het regent.