Op 15 december vorig jaar ontmoette ik covid. Ik had een kort, maar bondig gesprek toen. Deze week belde het weer aan (ik weet nog steeds niet of het een hem, haar of...). Ik hield het buiten. Ik wilde het niet binnen laten. Het kwam afscheid nemen. Afscheid nemen is vaak verdrietig maar, het kostte mij nu geen enkele moeite. "Ze gaan mij gedenken", zei het. "In Stein krijg ik een rustplaats met een paar stoeltjes met daarop de tekst: 'herinnering aan de kracht van de samenleving om elkaar erbovenop te helpen'". Ik dacht eerst nog het is de weg kwijt, maar daarop vertrouw ik al langer niet meer bij het. De stoeltjes komen 1,5 meter uit elkaar te staan. De helft van de bevolking in Stein blijkt het geldverspilling te vinden en de andere helft komt met alternatieve ideeën. Dat past prima in het beeld van ons land, dat wordt bij elkaar gehouden door onderzoeken, waarvan de uitkomst voorspelbaar is. Het virus weet er alles van...Het bleef maar drazelen voor mijn deur, alsof het nog iets kwijt wilde.. "Zeg het dan!", riep ik. Het was verstomd, stond met de mond zonder tanden, stak de tong uit. En verdween in de nacht om de volgende dag weer te herrijzen in een toespraak van een wereldleider, die niet genoeg had aan een enorm land dat nog steeds gebukt gaat onder je-doet-wat-ik-zeg. Een nieuwe variant? Een ander virus maar het/haar/hem bestaat al eeuwen. En de varianten zijn niet te tellen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten