Kinderspeelparadijs

Een Russische cellist Roldoegin zou twee miljard dollar hebben ondergebracht in offshorefirma's van Poetin.

"Allemaal onzin!", zegt Poetin

Roldoegin gebruikt al dat geld om gratis muziekinstrumenten uit te delen in Rusland.

Het kritische tv-station Dozjd rekende uit dat Roldoegin voor die twee miljard dan:

 1.447.443 cello's zou kunnen uitdelen, plus 1.388.692 dwarsfluiten, ruim 46000 piano's en het restant kan gebruiken om alle resterende orkesten van nieuwe uitrusting te voorzien.

Kortom er zit muziek in Rusland onder Poetin!

Er is veel waarover ik wat zou willen of kunnen schrijven. Merkel en haar knieval voor Erdogan...Marokkaanse voetballertjes.

Maar niets van dit alles. Vandaag gaat het over het weer. Het weer? Ja het weer!

Het is minder goed weer en dus besluit ik om samen met mijn kleinkind naar een "binnenspeeltuin" te gaan.

Zonder reclame te willen maken komt de sfeer precies overeen met de naam van de speeltuin:"Ballorig".

Ik kom binnen in een zee van opa's en oma's, die allen proberen de regentijd buiten te vervangen met een speelplaats binnen. De papa's en mama's schitteren door massaal aan het werk te zijn en dus hier door afwezigheid.

Het ziet er best mooi uit, moet ik toegeven, deze zin geeft gelijk mijn verwachtingspatroon weer.

Gaandeweg de tijd merk ik, dat ondanks het vermaak van ons kleinkind, ik toch geconfronteerd word met onrust bij mezelf in wat ik allemaal zie gebeuren.

En ik zie het ook altijd en alles!!

Ik probeer een boek te lezen, maar zie veel kinderen de hele hoge glijbaan, die bedoeld is om eraf te glijden, massaal opklimmen. Op enig moment gaan de glijder en de klimmer elkaar te treffen, onvermijdelijk. Mijn verwachting komt uit!

Ouders...nou ja, opa's en oma's zien dat gelukkig ook en vangen de huilende klimmers onderaan de glijbaan op. Het tempo van de opa's en oma's zorgt voor bijna altijd: te laat! Dus huilen is onderdeel van het eindresultaat.

Ik draai mij om met de wens: wat ik niet zie, gebeurt ook niet.

Ik lees verder....althans...

Nu kijk ik op een hoog opgebouwde lego-toren, waarop één kind balancerend op de top alle aandacht opeist. En dat lukt, zij dondert er namelijk met bijpassende lawaaierige en voorspelbare huilbui  vanaf.

En ik zie het weer....

Weer een kwartslag draaien dan maar.  mijn boek lezen wil niet echt lukken, want....

Nu kijk ik op een racebaan met elektrische autootjes. Om er nog een positieve wending aan te geven bedenk ik:  het milieu speelt ook hier een positieve rol. Vier  kinderen rennen tussen de autootjes door. Zij verzinnen tikkertje op de rijbaan tussen al die autootjes. Die worden bestuurd door leeftijden, die geen enkel gevoel voor richting hebben en dus knallen zij in volle vaart....

Ik ga koffie halen.

Onderweg kom ik knijpende kinderen tegen. In de armen en benen, eigenlijk in alles, er is immers voldoende voorhanden. Oma komt polshoogte nemen en de beide kemphanen hebben een vaste onnozele uitdrukking van : ik ben niet begonnen!

Ik herken die uitdrukking van vroeger bij mijzelf.

Oma gaat in overleg, althans dat probeert zij. Er is geen oor voor welke vraag dan ook en beide kinderen storten zich op het ballorige springkussen.

Ik was koffie aan het halen....

Met koffie ga ik zitten. Maar welke kant ik ook op kijk, overal gebeurt van alles wat mijn aandacht trekt. Van enige rust voor mijzelf is geen sprake. Zelfs een berichtje op mijn telefoon schrijven lukt niet. Mijn motoriek is door het enorme lawaai helemaal foetsie!

Ik schrijf de raarste zinnen.

Na de koffie maar even rondlopen....

In het speelparadijs hangen grote borden dat meegebrachte etenswaren en drinken niet genuttigd mogen worden. Massaal wordt deze regel overtreden. En er is niemand....

Zou er een referendum over gehouden zijn vraag ik mij af?

De uitkomst wordt massaal zichtbaar met tassen en koffers vol eigen spullen.

De rest van de ochtend, want zolang hou ik het maar vol, laat zien dat ook hier de sterkste en vaak de gemeenste of slimste wint.

Hier spelen de potentiële politici en bestuurders, die ook straks het beeld van onze wereld gaan bepalen.

Ho,ho overdrijf ik niet een beetje.

Ja ik overdrijf! En behoorlijk ook.

Ik zie ineens twee lieve kinderen elkaar troosten na de zoveelste val van het fietsje.

Ik zie opa's en oma's gelukkig kijken naar het plezier van hun kleinkinderen.

En de koffie... is best lekker.

En het is bijna twaalf uur, tijd om naar huis te gaan(..).

Wat een uiteindelijk positieve wending van een regenachtige morgen in april!

En nog voldoende voor minstens drie blogs....

en dan....

Tja en dan....? Als ik dood ga.
Zal ik toch maar wat op papier zetten. Is het zinnig of moet ik het maar overlaten aan de nabestaanden. Vreselijk woord trouwens. En wie laat ik het weten? Dat zijn allemaal vragen die voorbij komen als ik wat vaker geconfronteerd word met weer een vriend die overlijdt. En je weet het....iedereen gaat dat meemaken. Ik zou zelf wel graag een vinger in de pap willen hebben in wie en de volgorde.
Ik wenste laatst Assad kanker toe en werd door de meeste wel heel vreemd aangekeken.
Dat schijn je niet te mogen denken. Want niemand wens je dat toe. Maar ik hem wel.
Ik kan niet accepteren dat er goede mensen, en die zijn in de meerderheid(volgens Rutte), van alles en nog wat moeten doorstaan en dat niet verdienen. Die onredelijkheid houd mij enorm bezig. Waarom gaat dat zo?
En nu lees ik ook nog het boek van Jelle Brandt Cortius "as in tas". Wat schrijft hij...tja hoe zal ik dat nou noemen. Worstelend met de vraag hoe te rouwen om je overleden vader. Überhaupt of je moet rouwen. En dat is nou net de worsteling die ik ook heb. Moet er gerouwd worden en door wie en wat, kan ik daar dan nog aan bijdragen? Muziek uitkiezen die ik mooi vind. Dan lijkt het alsof ik er nog een beetje ben.
Er niet over nadenken en het los laten, want je bent er immers zelf niet meer. Is ook wat voor te zeggen maar wat doe je dan je nabestaanden aan, komt dat woord weer.
Laatste wensen inwilligen. Ik heb ze niet en ben er ook niet van. Dan pas zadel je de nabestaanden met alle vragen op die dat oproept en sluit je mogelijk anderen uit, die je wel dierbaar waren.

Nabestaanden wie zijn dat eigenlijk allemaal? Zijn het er veel of valt het tegen?

Wat een gefilosofeer.....

Tja...en dan hoe ga ik deze blog nu afmaken?
Ik zie Leon de Winter een prescan aanprijzen. Zodat je weet wat je hebt en er nog iets aan kan doen. Wil ik dat wel? En waarom moet hij mij dat aanprijzen? 

En hij kijkt er ook zo somber  bij.

En dan komt Katja Schuurman op tv voorbij...ze gaat zich een paar dagen niet wassen en daar wordt een tvprogramma van gemaakt. Reality TV...ook weer zo'n vreemd woord.
En neerslachtig.... wat dacht U daarvan?

Een paar dagen Amsterdam deden mij na deze gedachtes erg goed. Goed gezelschap en een prachtige hoofdstad hebben we! Dat vind ik elke  keer weer. Mooi centraalstation dat eindelijk uit de steigers is. En openbaar vervoer waarop iedereen moppert, vooral als je meer dan een kwartier moet wachten op lijn 1.
En alles en iedereen moet eten en drinken en dat kan ook overal. Zelfs de spreeuw loert op een frites-etende-dame. Maar hij verliest want zij zorgt dat het bakje bewaakt wordt leeggegeten.
In de oude remise van de tram zijn kleine winkeltjes gesitueerd, het gebouw prachtig opgeknapt. Als kruidenier ga ik altijd zitten rekenen wat en hoeveel je moet verkopen om nog iets over te houden. Hoe dan ook, het ziet er prachtig uit en trots dat ze deze gebouwen toch behouden.

Op weg naar huis prijzen wij nog even Camiel Eurlings... die van de KLM, maar destijds minister van verkeer en waterstaat en... de vijfbaansweg tussen Amsterdam en Utrecht.
We kunnen gewoon doorrijden, heerlijk!
Daar worden wij niet neerslachtig van!
En ook de nabestaanden laten we ver achter ons.