zomer

 Die is voorbij, het hagelt. De temperatuur zakt beneden normaal. De bladeren zijn bruin en laten één voor één de boom los. De blazers staan in aanslag. En dan gaan wij nog een week naar Oostenrijk met de hoop op mooi weer en vergezichten. Een belachelijke afstand voor één week. Die gedachte schoven wij net zo snel, als de sneeuwruimers die we zagen, opzij. Kon het ons wat schelen, we gaan. Op de Duitse autowegen zijn we slakken, we rijden namelijk niet harder dan 120 en de Duitse trots van Mercedes en Audi laten ons met deze snelheid bijna stilstaan. Maar ook daaraan hebben we lak. We gaan! Eenmaal aangekomen gaan we als echte Hollanders eerst tanken in Samnaun, een klein Zwitsers plaatsje. Met een prijs van €1,17 worden we blij, ondanks de enorme stortbui van die middag. De rest van de week een zonnig zonnetje, dat ons vrolijk stemt en bevestigt: blij dat we zijn gegaan! De koeien worden op  zaterdag, vooral voor de toeristen zoals wij, van de Alm naar beneden gehaald. En de meisjes die de meeste melk hebben afgestaan deze zomer, worden extra versiert. De koeien zelf zien door de versiering niet meer waar ze lopen en laten veel meer vallen door de opwinding dan normaal in de wei. Dat wordt dan weer door de plaatselijk gemeentewerken opgeruimd met de veegwagen. Oostenrijk is schoon en dat blijft het. En dat is echt zo, je ziet niets langs de op- en afritten liggen. Geen blikjes, vuilniszakken, Mc Donalds...niks.Alleen de koeien, paarden en schapen  mogen wat laten vallen. Oostenrijk maakt zich klaar voor een wit winterdeken. Alle voorbereidingen zijn in volle gang. Maar regels zijn regels. Zij hanteren de drie G's: Geïmpft, Genesen, Getestet. En je komt er niet in en er is geen discussie. Ook de après ski kent de corona beperkingen en controles.Na een heerlijke week in de bergen rijden we weer terug en is er nog steeds razernij van de bekende auto's onderweg. Weer terug in Nederland belanden we in de formatie die geen enkele snelheid heeft. Alles staat in de achteruit. Bij de op- en afritten worden we begroet door  de bekende blikjes en zakken van de hamburger. We kijken alvast wanneer we volgend jaar naar Oostenrijk gaan. Over de grens staan koeien van Hollandse makelij ons nieuwsgierig aan te staren, kijken elkaar even aan en denken: we gaan!, en lopen de wei in. Nu de politiek nog..

huisdier

Het hebben van huisdieren, anders dan een kat of hond, is aan leeftijd gebonden."Ik wil een konijn!" of "    ik wil een cavia!", zijn vragen die je kunt vastplakken op de leeftijd van 6 t/m 9. Mijn moeder was echter een uitzondering. Wij als kinderen vroegen weliswaar om allerlei huisdieren, maar zij drukte haar voorkeur door, en er kwam een "pietje". Dat was een kanarie, en natuurlijk geel, maar als hij al iets riep was dat vaak: PIET! Zijn naam werd verkleind, zoals alles bij ons vroeger, en werd dus Pietje. Mijn  moeder sprak met Pietje, zoals ze ook vaak tegen ons bezigde. "Pietje wat heb je nu weer gedaan?", hoorden wij vaak, als hij al rondvliegend ergens zijn poepje had laten vallen. Hij vloog dus door de kamer en ook door de keuken en legde overal wel wat neer. Dat had wat ons betreft ook in de kooi gemogen, maar het was alsof hij (of zij) wachtte totdat hij door het huis vloog. Of het een hij of zij was? Hier werd in ons huis niet over gesproken. Was niet relevant. Er kwam er ook altijd maar één. Überhaupt werd in ons gezin niet gesproken over welke geaardheid dan ook, dat het bestond en al helemaal niet dat een van de zes nazaten er iets mee van doen had. Er waren geen vragen, of we stelden ze niet. De overvloed aan informatie nu, was ons vreemd. Een Loveparade zoals in Amsterdam is onze ouders bespaart. Zij zouden al fronsend elkaar hebben aangekeken en ons vriendelijk doch dringend verzocht hebben over te schakelen naar de Duitse zenders. Of, en dat kwam mijn moeder prima uit, dat wij maar eens de kooi van Pietje schoon moesten maken. En al fladderend ging hij op de TV zitten vlak voordat "der Goldene schuss" zijn hoogtepunt bereikte. En hij liet alles lopen...

container

Het is zo heerlijk nu al te zien dat onze supermarkt ons al in de stemming probeert te krijgen voor het heerlijke avondje. Het strooigoed vraagt om rebellerend gestrooi. "In een of andere hoek.." hoor ik Toon Hermans geïrriteerd uitleggen. De stadsschouwburg van Sittard -Geleen krijgt zijn naam, eindelijk en terecht. In ons tuincentrum worden de laatste zomerspullen opgeruimd, de ijsberen keken ons al vragend aan wanneer zij ons weer mogen vermaken. En we horen dat de kerstballen duur worden, die zaten namelijk allemaal in dat bekende gestrande containerschip in het Panamakanaal. Over globalisering gesproken. Onze kerstversiering zat erin, verdorie! Hoe moet dat nu?, ik accepteer geen lege schappen meneer Intratuin. En ook de kunstkerstbomen, er moet keuze zijn en voor iedere beurs. De muziek is nu al te streamen, cd's zijn er niet bij. We dromen ook dit jaar weer van een witte kerst. De records zullen verbroken worden. De records van de verkoopcijfers, de records van de temperatuur op eerste kerstdag. Maar eerst maar eens de goedheiligman. Die wordt wel goedkoper, want zijn knecht kan zichzelf beperken met wat vegen. Dat scheelt in schmink en douchezeep. Zou hij ingeënt zijn ? Zonder QR-code komt hij ons land niet in, we zijn namelijk rood. Politiek kleurloos maar dat boeit hem niet. Ik wacht af op de partij van de dieren, die bezwaar maakt dat het paard over onze daken stapt. En met al die zonnepanelen, onverantwoord! Er worden kamervragen verwacht. Van wie is echter nog niet helemaal helder. Waarschijnlijk zijn de herinneringen ook demissionair..

veranderen

 "We moeten van het gas af" letterlijk in onze auto maar ook in de keuken. Waarom dan nog boren naar gas, zou een kleuter vragen. Onze, weliswaar demissionaire minister Blok, vindt het echter nodig en ook nog in de Waddenzee. Wij zijn al van het gas af dus wij gaan sowieso geen waddenzeegas gebruiken. Met onze zonnepanelen op het dak koken we elektrisch en dus bijna voor niks, nada en lekker. Dat was overigens zo'n moment : je gasfornuis omruilen voor inductie die mij bij blijven. Soms denk je terecht of niet terecht, mijn huis is klaar! Alles strak in de verf, de heg naar de kapper geweest, vijver helder, genieten dus. En toch is er altijd wel wat of ergens dat anders moet of aan vervaging toe is. Onrust in het huis noem ik het maar even . De eetstoelen die staan er al langer, zitten nog goed maar zijn aan vervanging toe. Wie dat oppert ga ik niet schrijven maar ik was het niet. Zoeken zoeken, vinden of toch nog maar even niet. En dan hebben we een parketvloer. Misschien vervangen door laminaat dan heb je geen last van krassen. Want stoelen op een parketvloer, praat me er niet van. Dus omdat we stoelen gaan vervangen, die eigenlijk niet vervangen hoeven te worden, slopen we de vloer eruit? Gelukkig zijn we eensgezind: dat gaan we niet doen. Maar wat dan wel? In de winkels en internet staan stoelen genoeg. Er zijn ook winkels genoeg die deze willen verkopen. We besluiten niet via internet want we willen ze uiteraard zien en even uitproberen. Net alsof je tomaten koopt in de supermarkt die wil je ook eerst voelen. En uiteindelijk heerlijke stoelen gevonden maar met ongeschikte poten voor de vloer. Dan die vloer er toch maar uit, wordt nog even een te overwinnen idee? Stoelen gevonden, gekocht en de verkoopster adviseert viltjes eronder....want op parket, is wel een ding. Ik ga u een lang verhaal besparen. de stoelen zijn retour want de viltjes bleven niet zitten. We zitten nu op stoelen, klapstoeltjes van IKEA, want de oude stoelen waren al verkocht via marktplaats. En ik moet zeggen en dat vinden we allebei, die oude stoelen zaten best nog lekker!