verbetering...?

Wat kan er toch veel eigenlijk, en wat is er toch veel veranderd. Allemaal statements, waar je een boek over kunt schrijven. Op allerhande gebied, bedoel ik dan, niet alleen medisch.
Inmiddels heb ik wel de leeftijd dat dit laatste, in mijn ogen te vaak, zwaar onderwerp van gesprek is. Als we bekenden tegenkomen, is het eerste kwartier, in het gunstigste geval, gevuld met beperkingen, operaties en andere gezondheidsperikelen. De details probeer ik altijd te vermijden, maar ook ik heb voor iemand gestaan, die mij zijn rits liet zien van zijn open hartoperatie. Hoeft voor mij niet, maar bij hem had ik geen keuze, de rits was al zichtbaar. Het hemd was open voordat ik iets kon zeggen. Hij was er een beetje trots op, leek het wel. Ik was blij dat de rits niet open kon.
Vaak, heel vaak kunnen we verheugd zijn na de ingreep, omdat het medisch probleem is opgelost. Neem nou staar. Iemand ziet slecht. Laten we zeggen een vrouw van middelbare leeftijd. Haar man was er eigenlijk niet ongelukkig mee, omdat zij dan niet alle vuiltjes en stofjes zag. De stofzuiger bleef verrassend vaak in de kast. Het opzetten van een kerstboom werd niet gecorrigeerd door de vrouw des huizes. Zij zag het niet of onvoldoende. Lampjes en ballen hingen in een mum van tijd op de plaats. Tuin in de zomer....geen probleem. Er stond onkruid maar zij zag het niet..... Auto smerig....geen probleem, haar in de war, zij zag het niet.
En dan nu, na de staar-operatie.
Nu zijn haar ogen scherp, zelfs zonder bril kan zij alles waarnemen, en dat doet zij dan natuurlijk ook. Er ging een wereld voor haar open en voor haar man dicht.
De auto krijgt wekelijks een poetsbeurt. De kerstboom is in zijn geheel al diverse keren verplaatst en vier keer opnieuw opgetuigd. De stofzuiger wordt twee keer per dag gebruikt want er liggen naalden, die zij eerst niet zag. "Er moet eens nodig geverfd worden en onze meubels zijn ook aan vervanging toe". Haar man is wanhopig....
Het bezoek van mijn eigen echtgenote aan de optometrist, stellen wij zolang mogelijk uit, als het aan mij ligt. En de slogan:"was nou maar naar Specsavers gegaan!", wordt bij ons met hoongelach ontvangen, en dat houden we voorlopig zo.
Dan toch nog even over de verandering, want daar begon ik mee. Dat het file-probleem steeds nijpender wordt, dat ervaren we allemaal wel eens. En toch zijn er verbeteringen te melden, als we nog eens terugkijken. In 1956 waren er 1600 verkeersdoden. Vooral omdat in die jaren de aandacht naar de auto was gegaan, en fietsers en voetgangers een totaal vergeten groep in het verkeer waren. In 2014 waren er 520 verkeersdoden....en dat vinden we onacceptabel veel, en terecht. Maar als de trend van 1956 zich had doorgezet, dan zouden we nu 42000 verkeersdoden betreuren. Er is op verkeersveiligheid dus veel gebeurd, gelukkig maar. En het verbieden van de smartphone op de fiets kan vandaag nog geregeld worden, we hoeven beste minister niet te wachten tot 2019, de btw-verhoging kan ook per 1 januari...,toch? En ja, ik weet dat het één 'n wet is en het ander....

Het sneeuwde buiten en de alarmfase stond op oranje en rood. Het land is in rep en roer als het even vriest en sneeuwt. Wij hebben nog nooit de kerstboom opgetuigd met sneeuw en warme chocolademelk. Maar dit jaar .....
De boom staat en mooi....daar kan geen staar iets aan veranderen.
Fijne dagen en tot aan de andere kant van 31 december.

metingen

Er wordt wat gemeten en gewogen in dit land. Ik lees te vaak: "onderzoeken wijzen uit", en dan is het voor mij maar de vraag of deze onderzoeken, hoe betrouwbaar ook gesuggereerd, de werkelijkheid weergeven. Bovendien varen de bureau's die het uitvoeren er vaak heel wel bij. Natuurlijk moet je op zoek gaan naar feiten en vaak zijn deze te vinden door gedegen onderzoek, snap ik. Maar waarom telkens ook  de opleiding erbij betrokken wordt, is mij een raadsel. Bijvoorbeeld de verzekering Promovendum.

Een verzekering die in de reclames wordt aangeprezen voor alleen hoger opgeleiden. Op de site geven zij uitleg over waarom alleen voor hoger opgeleiden.

Het antwoord::" Sinds onze oprichting richten wij ons al op hoger opgeleiden. Op basis van schadestatistieken en jarenlange ervaring, blijkt dat zij minder schade maken. Hierdoor kunnen wij onze klanten verzekeringsproducten bieden met een lage premie en uitstekende voorwaarden."

Als zij sinds de oprichting zich al op hoger opgeleiden richtten, konden zij zelf geen ervaring hebben met schadeclaims. Bovendien is er op geen enkele manier enige cijfermatige onderbouwing van deze stelling. Het riekt naar discriminatie van lager opgeleiden. Die toevoeging irriteert mij al langer.

Geert Wilders hier liggen je echte kansen! In plaats van de premier aan te klagen, is bij Promovendum wat te halen, mits jij zelf natuurlijk hoog opgeleid bent..... en dat kan haast niet zo zijn, dat laatste zal ik door een erkend bureau laten onderzoeken.

Ik was bevoorrecht vorige week woensdag bij de presentatie te mogen zijn van het boek "Altijd tot het uiterste". Een openhartige biografie van Maartje Paumen, één van de beste hockeysters van de wereld.  De biografie is opgetekend door Robèrt Misset, sportjournalist bij de Volkskrant.

Boeken lezen is niet mijn eerste ding. Ik doe het wel, maar het kost moeite. Geboeid worden en blijven, is hiervan bij mij soms de oorzaak.

Tot mijn verbazing lees ik dit boek in twee dagen uit. Het boeit vanaf de eerste tot de laatste bladzijde. Wat dan? Vooral het verschil in beeld wat ikzelf had van topsport. Zelf ooit wel gesport, van voetbal, handbal tot volleybal, maar nooit op enig niveau. Dat laatste is een conclusie die ik gerust mag stellen, na het lezen van haar biografie.

En op onderdelen ben ik ook wel blij dat ik deze beleving en passie gemist hebt. Soms wordt er, in mijn ogen, onmenselijke trainingsarbeid verricht en ook verwacht. Maartje had deze passie en gedrevenheid in alles. Alles moest wijken, echt alles. Het prachtige aan dit boek is die beschrijving, maar zeker ook haar persoonlijke worsteling. En ze laat ons dichtbij komen in die worsteling, en dat maakt het een heel boeiend boek. Hoe kwetsbaar zij zich in dit boek opstelt, dwingt diep respect af, heel diep respect. Dat vind ik. Wil je echt weten hoe topsport offers vraagt, wil je echt weten wat dat met een lichaam en geest kan doen, lees deze biografie en oordeel zelf. Het is bijna Sinterklaas, de avonden worden sneller donker, en waar het kan gaat de haard aan. Dit boek is het ultieme cadeau voor degene die willen weten hoe topsport bedreven wordt. Niet hoe het hoort, maar hoe het gebeurt. En Maartje had mijn waardering al en krijgt er wat mijn betreft nog een paar sterren bij.

ingewikkeld

Als je op leeftijd raakt, praat men je aan dat het allemaal langzamer gaat. Dat je minder met je tijd meegaat. Ik vraag mij gelijk zelf af over welke tijd hebben we het dan? Naast de nieuwe rages die voorbij komen zoals  iphone X is er vaak ook nog een financiële afweging om bij te blijven. En of alle vernieuwingen, hoe innovatief soms ook, het waard zijn om zo'n bedrag uit te geven om bij-te-blijven?

Alweer vier jaar geniet ik van mijn pre-, en vanaf december, mijn echte pensioen. Dan heb je in ieder geval genoeg tijd om bij te blijven, tenminste ik wel. Niet achter de geraniums gaan zitten en ook niet teveel hooi op je vork nemen. Allemaal adviezen die ik heb opgevolgd. Niet teveel dus en de geraniums staan alleen in de tuin.

Kan ik een advies geven als je op de rand van wel of niet pre pensioen staat? 
In ieder geval niet teveel rekenen is mijn advies. Natuurlijk even, maar ook weten dat je relax, zonder welke druk dan ook, elke morgen wakker wordt en kan doen wat je wil.

En dan zou ik niet te lang nadenken. Velen om mij heen hoor ik roepen: "ja maar hoe langer ik werk hoe hoger mijn pensioen..." Zo waar!!!! Als je het haalt....

Er zijn ook een aantal zaken waar je aan moet wennen, als je met pensioen gaat. 
En jij niet alleen ook je partner. 
Want wij mannen gaan ons met zaken bemoeien. We vinden dat we gelijk hebben en het een stuk efficiënter kan. Het verzet komt er snel met als argument: het ging altijd al zo en, zonder jou aanwezige kritische bemoeiblik, ook altijd goed.

Zo ga je ook, als je met pensioen gaat, vaker naar winkels die eerder weinig konden rekenen op jouw bezoek. 
De kerst- en vogelshow bij Intratuin. Wat een hoeveelheid kinderarbeid ligt daar zeg! En een hele hoop voor vogels vanwege een aangeprate strenge winter, die nooit meer komt. Voederbakjes in alle vormen en kleuren. Simpel vogelzaad aangevuld met een pot pindakaas, meelwormen, zonnepitten, vogelhagelslag, pindakaas met bosvruchten voor vogels, vogeltaartpakket, energierollen(ik verzin het ziet!!), vetbol in de vorm van een sneeuwman of vrouw dat kan ik niet zien.....

Ik loop te snel er doorheen, verbaas me,  maar koop niks. 
En als wij samen buitenkomen, en dat mag wat mij betreft in tijd verschillen, word ik blij als er niet afgerekend hoeft te worden.

Toen ik nog werkte, was de kerstboom al vaak, als verrassing, opgezet. Mooi versierd met ballen alleen de piek vanwege de lengte van de boom, mocht ik er nog opzetten. Elk jaar weer, een soort puntje op de i. Alletwee waren we blij.

Al drie jaar bemoei ik mij met de keuze van de boom, de kleuren van de ballen, de plek en al helemaal waar de lampjes moeten hangen. Dat laatste is best een klus. Dan is het nogal frustrerend als bij de laatste sliert van 1000 lampjes, er  nog eens extra kritisch wordt gekeken naar hoe we begonnen zijn.... "Niet helemaal dekkend" is dan een statement die vraagt om samen eerst maar even thee te zetten.

Dan hebben we al een discussie gehad over dat de kleine ballen  bovenin moeten en de grote-…enfin je snapt het al.

Als je gepensioneerd bent en de kerstboom zonder scheiding kan opzetten met je partner,  dan heb je de goede keuze op het juiste tijdstip genomen. Ook trouwens als er een Ikea-kast opgezet moet worden.
Gepensioneerd zijn en die feestdagen, ze vragen teveel keuzes wat mij betreft. 

Wat gaan we eten, wie nodigen wij uit en wanneer doen we de boodschappen? 
En er is weinig verschil tussen Kerst, Pinksteren en Pasen.

Het verschil zit alleen in de discussie wanneer de kerstboom moet worden afgebroken, gelukkig heb je dat met Pasen en Pinksteren niet. 
En voor het gemak hebben we Kerstbrood, Paasbrood, Pinksterbrood en nu ook Sinterklaasbrood. Waarschijnlijk wel met te zwarte krenten....

Max

Nog nooit schreef ik over Formule 1. Ik keek er zelfs niet naar, was ongeïnteresseerd in die snelle jongens. Want snel zijn ze. Ook met commentaar als ze, terecht of niet, 5 seconden straf aan hun broek krijgen. En vijf seconden is veel in die snelle wereld. Het feit dat ik dat zomaar even ophoest, geeft al aan, dat ik soms toch kijk. Max doet namelijk mee en ik bezit een behoorlijke dosis chauvinisme! Ik geef toe, dan ben ik eigenlijk geen echte fan en.... dat bevalt mij prima. Als ik dat wel zou zijn, dan moet ik ook precies weten op welke plaats Max start, waar hij gaat inhalen, welke motor enz. enz. en natuurlijk moet ik de uitslag compleet kunnen ophoesten, terwijl ik niet verkouden ben.

Maar ik keek en zag dat Max kwaad was en ik ben snel geneigd om te schrijven: terecht! Maar ik heb er te weinig verstand van, om dat te beweren, en dat houd ik mooi zo.

Max was dus kwaad, zelfs zo kwaad dat hij de betreffende official een hoedanigheid opplakte, die mij in het verkeerde keelgat schoot. MONGOOL. Daarmee typeer je kinderen en volwassenen met het syndroom van Down. Je typeert ze en zet ze in een hoek van kwaden. Onacceptabel, en ik riep het dus ook op Facebook. Moet ik dat dan doen? Er moet niks, maar ik vind het onacceptabel dat mensen met welke beperking dan ook, op deze manier als scheldwoord uit de emotie rollen. Maar ik kreeg, ik denk van de echte fans, meteen antwoord, dat hij het zeker niet zo bedoeld had. 

Misschien is dat zo, maar hij zei het wel. 

Er was er zelfs een die wilde graag weten welke woorden ik gebruik als ik kwaad ben.... , maar ook op Facebook geef ik niet altijd antwoord.

Max deed het enige juiste. Hij bood zijn excuus aan voor zijn taalgebruik en legde keurig uit dat hij zeker niemand had willen kwetsen.

Max, je bent een kanjer! Net als alle mensen met het syndroom van down.

Ik verbaas mij altijd als voor elk seizoen, maar vooral zomer en winter, weermannen en vrouwen gaan voorspellen wat het gaat worden. "Het wordt een strenge winter", ontlokt bij mij een glimlach, en geen enkele reden om een extra trui aan te schaffen. Elfstedentocht…. hij komt er nooit meer, wat ze ook voorspellen. Deze zomer zouden we een wespenplaag mogen verwachten. Ik heb er maar één dood geslagen, sorry. Die zat dan ook irritant aan mijn heerlijk zomerbiertje. Ook de muggen zouden massaal naar Limburg trekken. Er is zelfs een muggenradar in het leven geroepen. Ondanks deze voorspelde bedreigingen, hebben wij rustig buiten kunnen zitten, zonder de aangekondigde invasie. En we hebben zelfs een kleine waterpartij, dus ze hadden alle reden. Ook bijzonder dat er beweerd wordt dat muggen niet op het licht af komen. Al uit vroegere tijden hoor ik mijn moeder roepen: "licht uit!! de muggen!!"

We gingen ooit op vakantie naar zee, en mijn vader had zich vergist met de aankomstdatum. We waren één dag te vroeg. Dus onderweg(op de afsluitdijk) in de auto geslapen en pas de volgende morgen naar de vakantiebestemming gereden. Dat hadden de muggen ook door. Meteen toen iemand vanwege de warmte het raampje een heel klein beetje opendraaide, kwamen ze, met broertjes en zusjes, tantes en ooms, vriendjes en vriendinnetjes, kennissen, zeg maar de hele kolonie mug.

Lek waren we, allemaal, we zaten met z'n zessen in de auto en hebben er nog weken plezier van gehad.

Voorspellen is een sport waarin weinigen uitblinken.

Ik probeerde het zelf ook wel eens, door een staatslot te kopen en te beweren dat ik een fortuin zou gaan winnen.

Ik laat jullie in het ongewisse, er rest mij een glimlach.

boter kaas en.....

Ik had erover willen schrijven en beginnen met: Het is er eindelijk! Vier partijen die ons willen regeren. Voordeel van de twijfel geven?, borrelde bij mij op, of toch maar vanaf de eerste dag positief kritisch proberen te zijn.

Wat is dat eigenlijk, positief kritisch?  Zou je een boek over kunnen schrijven. 'Dat verschilt per mens', is een uitleg waar je verder niks mee kunt.

Enfin, ik luisterde en keek naar de persconferentie.

Ik hoorde Rutte praten over liefdevolle zorg voor onze ouderen. Hij deed dat met droge ogen, ik niet. Ik moest positief kritisch lachen en huilen tegelijk.

Ik had erover willen schrijven:

Dat ook Buma gaat investeren in de zorg voor ouderen. Fors meer geld naar defensie. Weer staat mij het lachen en huilen nader dan positief kritisch te kunnen zijn. Je stuurt onze soldaten vier jaar lang met flut-apparatuur de woestijn in en kondigt, na dramatische gebeurtenissen, deze investering aan, als zijnde het ei van de bekende Columbus.

Er komt een maatschappelijke diensttijd voor jongeren. Hij legde voor het gemak nog maar even niet uit, dat dit vrijblijvend zal zijn. Dus het komt er alleen als de jongeren ook bereid zijn. We kennen de uitkomst......

Hij, die Buma, vindt het erg belangrijk dat we het gevoel van saamhorigheid gaan versterken. Hoe vaag kun je zijn, wat is dat dan “saamhorigheid”?

Hoe positief kritisch kan ik dat benaderen?

Ik had erover willen schrijven:

Dat Pechthold denkt, hoe langer je wacht hoe meer je krijgt. Ik sta wel eens te wachten in een rij voor de kassa, maar betaal altijd het volle pond, hoe lang ik ook wacht. Bij  jumbo krijg ik de boodschappen gratis, zeggen ze, als ik vierde ben in de rij, maar er volgt een handgemeen om dat ook echt in daden omgezet te krijgen.

"Vier mannen zeggen ja tegen elkaar",  Pechthold noemt dat lacherig: uniek en ondanks het jaknikken van zijn coalitiegenoten, zet ik het maar weg als slappe grap, ik weet niet hoe ik dit positief kritisch moet benaderen.

Seegers....Hij keek al zo van: moet ik nu nog? "Laat ik maar beginnen met te vertellen dat we er lang over gedaan hebben. Ruim honderd dagen, maar dan heb je ook wat". Dat geeft precies de positie aan van de CU. Maar hij vervolgt met: "dit wordt niet niks!" Hij betoogt dat ze elkaar gevonden hebben in ambitieuze plannen. Er is vertrouwen en dus wat hem betreft: "Op hoop van zegen".

Ik had er dus over willen schrijven....

Maar.....Ik ga iets anders met jullie delen. De NS, de Nederlands Spoorwegen. Doorgaans zijn wij best tevreden met het inchecken, uitchecken, het op tijd zijn en rijden en de verbindingen. Positief begin, toch?

Maar u snapt al dat er iets anders mis ging en gaat. Onze OV liep namelijk af en we werden door NS gevraagd een nieuwe pasfoto te uploaden. Dat lukte ons en dat werd digitaal bevestigd door een mail van de NS, met een dikke proficiat. Een dag daarna kregen we een mail van de NS, dat we een foto moesten uploaden, want onze OV liep af. Dus wij digitaal terug dat we dat al gedaan hadden. Drie dagen daarna weer een mail met nu een dringend verzoek. Dan toch maar eens gebeld. Via een zeer ingewikkeld keuzemenu van de NS kwam ik bij de OV-chipkaart uit. "tja wij zijn niet van de NS, dan moet u terug naar de NS, want zij vragen u dat". En ook ondanks dat ik nog probeerde dat de foto toch echt op de OV-kaart kwam, het hielp niet. Ik moest weer opnieuw bellen naar de NS. Toch maar even gedaan en toen kon ik opgelucht adem halen, omdat de vriendelijke mevrouw mij verzekerde, zij had even digitaal gekeken, dat alle twee de pasfoto's er waren. Met blijheid overmand, vertelde ik mijn echtgenote dit heugelijke nieuws en de mededeling dat wij digitaal helemaal in orde waren en zijn. Twee dagen daarna vallen er maar liefst twee brieven in de bus, met het vriendelijke, doch zeer dringende verzoek, om twee pasfoto's per post op te sturen, want de OV-kaarten lopen af. Als wij dat doen, wordt er wel €7,50 in rekening gebracht, die wij dan via een apart formulier kunnen declareren bij de NS.

Ik ga het verhaal inkorten: vandaag zijn er twee enveloppen in onze brievenbus gevallen met daarin twee nieuwe OV-kaarten met de door ons geüploade foto's erop.

Ik heb de NS digitaal laten weten dat wij positief-kritisch-blij zijn met de nieuwe kaarten. De volgende morgen krijgen we beiden een mail van de NS dat we een nieuwe kaart hebben aangevraagd(wij hebben geen nieuwe kaart aangevraagd), maar dat deze aanvraag geweigerd is, omdat we er al een hebben. Die overigens wel voorzien moet worden van een nieuw pasfoto omdat.....

Als jullie het ook goed vinden, zijn we het spoor bijster.....

gewillige koeien

In Oostenrijk is het de gewoonte van alles en overal, waar het maar enigszins kan, een volksfeest te  maken. Dat wat wij hier oktoberfeesten noemen, wordt in Oostenrijk in alle maanden van het jaar en op alle plaatsen gevierd. Bijvoorbeeld als de koeien, na een lang verblijf in de zomer op de wei, weer teruggaan naar de stal voor de winter. "Almabtrieb" noemen zij dat, en er wordt, zoals ik al schreef, een feest omheen gebouwd. De koeien hebben geen keuze, zij moeten. Zij worden versierd met bloemen. Zo welig dat enig uitzicht hen wordt ontnomen. Kruizen met bloemen op hun hoofd wandelen zij, nou ja wandelen, worden zij met een tik van de stok vriendelijk toch dringend verzocht het dorpsplein op te lopen. Aldaar zit de menigte al uren te wachten met het nodige bier en braadworst. De plaatselijke “Zillertaler Musikanten" blazen zich te barste, maar compenseren dat ook met het nodige vocht. Jong en oud zijn aanwezig. Uitgedost in de plaatselijk klederdracht. En toeristen, heel veel toeristen, waaronder wij dus.

En wat 'n geluk, dat er smartphone's en tablets zijn, om het allemaal vast te leggen. Nu kan ik niet goed verstaan wat een koe bedoeld met boeoeoe, maar nu dacht ik toch werkelijk, een duidelijk andere boeoeoe te horen. Het kan niet anders, dan dat zij zich de afgelopen jaren hebben afgevraagd waar het toegestroomde volk mee bezig is. Aan het kijken en genieten, of alleen maar foto's aan het maken. Maar zij ondergaan het gewillig, hebben ook geen andere keuze.

Op het laatst worden alle koeien met hun versierselen tentoongesteld, en worden zij weer overvallen door nog meer fotoapparatuur. Daarna gaat het feest, met de koeien op stal, gewoon verder.

Overigens kwamen we nog voldoende koeien tegen op de alm. Je hoeft ze niet te zien, want je hoort ze al van verre. De bekende koebellen zorgen ervoor, dat er geen vergeten wordt.

Als je naar Oostenrijk rijdt, moet je door Duitsland. In Duitsland mag je soms heel hard rijden. Dat vind ik prima, maar mijn max is 120. Als er dan toch iemand wil passeren, die de 200 makkelijk haalt en ook rijdt, is het de kunst om dan niet op de meest linker weghelft te rijden. Hij bedoelt dan ZIJN weghelft!

Dat gebeurde even toch en de mercedes in kwestie wachtte mij bij de afrit op om zijn bekende middelvinger te tonen. Ik heb het maar opgevat als een gezelschapsteken van de bekende oktoberfeesten, en voorzichtig maar vrolijk terug gezwaaid.

De herfstkleuren vergoeden dan veel. De bladeren vallen nog niet allemaal, maar verrassen ons elk jaar weer door eerst prachtig te verkleuren. Als de zon enkele dagen schijnt, de nacht wat kouder wordt, kleurt de hele natuur herfst. Loop door het bos en de weilanden en geniet met eigen ogen. Laat alle apparatuur thuis, en vergeet niet te zwaaien naar de koeien.....

Ik had hiermee mijn blog willen eindigen, maar.....de vogelgids viel in de bus.

Een gids van natuurmonumenten met een, laat ik mij voorzichtig uitdrukken,  commerciële lading. Bijvoorbeeld: je kunt er een "birdcall" kopen. Een fluitje waarmee je vogels lokt. Leuk en handig tijdens een fietstocht wordt gesuggereerd. Erbij staat echter: "liever niet in de buurt van nesten te gebruiken". Hoe moet ik dat weten, als ik op de fiets zit?

En dan de “spechtenbistro”.... een prima manier om een specht uw tuin in te lokken. Aan de onderkant voldoende grip, zodat de specht volop kan smullen. Naast het voer kunt u ook fruit in de tuin leggen, wordt aanbevolen. Niet te grote stukken, want dan verslikken de vogeltjes zich...

Tot slot valt mij een hangende waterschaal op, met tekeningen van Marjolein Bastin. Ik ben er klaar mee!! De vogels krijgen de overgebleven broodkruimels en daarmee moeten ze het doen. O ja, of ik ook nog wil doneren aan de vogelbescherming (lid worden noemen zij dat) en dat kan vanaf €2,50 tot €50.

Misschien moeten we eerst de vluchtelingen even helpen. Die zitten namelijk al heel lang op een houtje te bijten.....niet beschilderd overigens door Bastin…

Proemevlaai(pruimenvlaai)

De mooiste momenten voor mij, nadat iedereen weer terug is van vakantie, is de werkelijkheid van pensioen. Geen vakantie, altijd vakantie. Je mag het zelf invullen en dat doe ik dan ook.
Heb ik weer tijd om mijn blog weer te vullen. Dus mijn tablet gepakt en hup maar weer.
Ik probeer het laatste wat ik heb meegemaakt gelijk maar met jullie te delen.
Het halen van een heerlijke pruimenvlaai bij de plaatselijke bakker. Honderd procent garantie dat de combinatie koffie en dit gebak, een heerlijke gaat worden. En dat was ook zo. En waarom zou je dan niet eens zo'n heerlijkheid delen, met een foto van de vlaai en de naam van de warme bakker,  op sociale media. Een welkome afwisseling tussen al die ellendige berichten. En dan weet iedereen waar de lekkerste "proemevlaai" te krijgen is. En omdat deze zo lekker was, deze vlaai nog maar eens bij de eerste de beste feestelijke gelegenheid gaan halen.
In de bakkerswinkel word ik geholpen(lijkt wel een ziekenhuis...) door, ik denk de oprichtster van deze bakkerij, zij is 84, ziet er nog geweldig uit! ook dat had ik op sociale media kunnen delen, maar deed dat niet. Enige privacy gun ik haar.

Zij neemt ruim de tijd om met elke klant een praatje te maken, een zeldzaamheid in deze jachtige tijd. Of iedereen dat zo prettig vindt, weet ik niet, maar ik doe het ermee. Heb ook geen keuze. Ik ben de tweede klant. Ik sta in de winkel en zij staat uitgebreid te praten met een bekende klant(voor haar dan), die het relaas van het overlijden van haar man even(nou ja even...) kwijt wil. Uiteraard is het voor mij onmogelijk om mij van deze conversatie te onttrekken. Ook niet netjes om dan te roepen:" hallo ik kom voor de proemevlaai!!
Dus pas na enige tijd is het hele ziekteverloop inclusief overlijden doorgenomen. Daarna komt zij naar mij, om te vertellen waarom het wat langer heeft geduurd, en wordt het hele verhaal herhaald. Er zit nergens een knop, waarmee ik dit kan uitzetten, dus ik onderga het verhaal dubbel en gelaten. Dan kijkt zij mij aan en zegt: "ik ken u ergens van?" Ik probeer nog: "Dat zou best kunnen, maar ik kwam voor de "proemevlaai". Dat begrijpt ze maar wil toch vooral het gesprek in eigen hand houden en roept parmantig: "van Facebook!, U heeft reclame gemaakt voor onze heerlijke vlaai, wat leuk!"
Zij is 84 en herkent mij van FB. Op enig moment dacht ik: dan krijg ik nu waarschijnlijk deze vlaai voor niks(ik blijf kruidenier). Maar het afrekenen ging haar vlot af en zelfs pinnen was geen enkel probleem. De vlaai was weer oven-lekker!
En hoe maak ik nou een bruggetje naar euthanasie. Waarom een bruggetje? Ik wil er wat over schrijven. Ik las dat een huisarts, die zich al langer inzette voor euthanasie, dat bij zichzelf, ja hoe zeg je dat, geregeld had?
 Hij beschreef het als: zelf beslissen over je lijden. Over-lijden. Sommigen kunnen het mooi verwoorden. Hij was zo iemand. Een van zijn patiënten zei: "De enige verklaring die ik kan bedenken dat juist jou dit overkomt, is dat de Onze lieve Heer op zoek is naar een hele goede huisarts".
Het blijft een groot discussiepunt in onze maatschappij. Wie mag wat doen en hoever ga je daarmee? Moeilijke vragen waarop velen een afwijkend antwoord delen. En dat laatste kan in dit land.
En dat is ook mooi. Niet te lang wachten met een besluit voor jezelf te nemen. Neem het lijden in eigen hand, hoe je dat ook wilt regelen. Ieder op zijn manier.
Wat een beetje filosofisch einde van mijn zo vrolijk begonnen eerste column. Ik denk dat ik een proemevlaai ga halen....

skiën

Het opmerkelijke van vakanties is dat je op plekken komt die nieuw zijn. Of laat ik deze op z'n minst niet alledaags noemen. Wij komen er bovendien in de zomer terwijl, en ik schrijf hier over Oostenrijk, dit land bij uitstek wit probeert te zijn. En als het wit is, dan verdienen de inwoners hun brood volledig aan de toerist. In de zomer proberen zij wel het groen aantrekkelijk te laten lijken, maar alles wijst op wintersport.
En als er op de zoveelste kroeg "après ski" prijkt, wordt dat alleen maar onderstreept.
Op diverse plekken kunnen we genieten van de foto's, waarbij de drukte in de winter onvergelijkbaar is met nu: de zomer.
In de winter zijn pistes vol met glijders op latten. Sommigen zelfs op één plank, de snowboarders.
Er wordt ook meer dan ooit geanticipeerd op familie. Kinderen kunnen in klasjes alvast proeven (want het is meer vallen dan opstaan) aan de sneeuw. In de morgen worden zij afgegeven aan de opvang, die hen de rest van de dag bezig houdt, zodat pa en ma met een gerust hart de berg op kunnen en daarna weer af. Lastig wordt het je kind weer te vinden na een stevige après ski.
Het kan wel soelaas bieden, als je al langer genoeg had van een zeurende peuter. Na de nodige borrels kan het zijn dat je een ander kind hebt opgehaald dan die je 's morgens hebt afgegeven.

Je echtgenote die minder beschonken is, vraagt dan:"is dat ons kind?" Ook bij haar brengt de alcohol de twijfel naar boven. Enfin, wat er daarna gebeurt, laat zich raden: paniek (of net niet...).

Het land Oostenrijk is gek op de toerist, niet op de vluchteling, uit geen enkel land. Die heeft weinig te besteden en wordt zelfs met militair machtsvertoon ontmoedigd ook maar die richting uit te komen.

Niet welkom dus. Ook omdat vluchtelingen niet kunnen skiën. 

Het op vakantie gaan, is luxe. Of je dat nu met een tent, of caravan doet, vliegt, het blijft luxe. Voor kinderen die noodgedwongen thuis moeten blijven, zijn er pijnlijke vragen:"waar ga jij naar toe met vakantie?" Als kind "vergeet" je vaak de oorzaak en ontwikkel je je eigen smoesendoosje. "Mijn pa mag geen vakantie nemen van zijn baas, hij kan onmogelijk vrij nemen!" Onmisbaar op zijn werk, de beste smoes ooit. Vaders zelf hanteren deze ook als moeders wilde vakantieplannen ontvouwt, waar zij geen trek in hebben. En als vader en moeder gescheiden van elkaar leven is het helemaal eenvoudig. "Ze weten niet waar we heen gaan, kunnen niet kiezen."

Sommige kinderen houden niet van vakantie (kinderen met die smoezendoos) en zijn blij met de maand, waarin de school weer begint.

De kleuren wit of groen komen van de kleurpotloden, maar zijn geen uitnodiging tot de weelde die vakantie heet. 

Regelmaat staat al vanaf juli in hun nieuwe agenda.

vakantie

Mijn verblijf in de abdij van Mamelis maakt, dat ik meer dan ooit nadenk over oordelen, of veroordelen. Een van de belangrijkste regels van de Benedictijnen om dat niet te doen. Niet oordelen of veroordelen, zwijgen. Daarmee leer je jezelf kennen.En dat valt verdorie niet mee. Je rijdt op je fiets naar de kruidenier en je hebt voorrang en krijgt dat niet...toeteren en middelvinger waren al überhaupt geen methodes die ik gebruikte. Maar zelfs in mijn eigen hoofd rustig blijven, kost toch moeite. Je denkt heel snel dat iemand het met opzet doet en vaak is dat niet zo.
Grotere vraagstukken zoals Thiange, de kerncentrale in België. Al langer in opspraak vanwege veiligheidskwesties. De discussie, of dat zo is, of niet. Den Haag, op grote afstand, riep eerder van niet, werd daarna wat bezorgder, en nu lees ik zeventig scheurtjes in het reactorvat. Het staat in de krant en is dat dan waar? Het staat haaks op de verklaring van de Belgische nucleaire waakhond. Verwarring en voor mij heel lastig om dan rustig te denken, en niet te oordelen. Het komt akelig dicht bij. De Belgen blijven erbij dat er geen reden is tot bezorgdheid. Op 25 juni wordt er in de Euregio een grote demonstratie gehouden, om met name de kernreactor Thiange2 onmiddellijk te sluiten. Daarvoor gaan 60.000 mensen in drie landen hand in hand staan. Mag ik zo vrij zijn enkele prominenten uit te nodigen, om samen met deze Euregio hand in hand te komen staan. Freek de Jonge voorop ,want hij is inmiddels gespecialiseerd in het protesteren tegen scheurtjes. Maar ook de politici uit Den Haag. Solidair zijn mannen en vrouwen! En jullie hebben de tijd, want het spul is ongelooflijk demissionair.

In onze provinciale krant zie ik vandaag een lijst met salarissen van de bestuurders van de grootste zorginstellingen...probeer dan maar eens niet te oordelen, moeilijk, moeilijk, moeilijk. Drie keer moeilijk. En laat ik het hier maar bij laten.
Evenzo wordt het moeilijk bij de constatering van een lerarentekort. En dat Den Haag beweert, dat de schoolbesturen het vooral aan zichzelf te danken hebben. In de praktijk zie ik andere belemmeringen, die vooral door Den Haag zijn opgelegd. Een inval-leerkracht mag maar drie keer....enfin ik houd erover op. Niet oordelen.

Ik was bij Guus Meeuwis in het PSV stadion. 70.000 mensen, die allemaal Brabanders lijken te zijn, en alle liedjes van Guus meezingen. Guus stond niet bovenaan mijn lijstje van "die moet ik zien en horen.."
Dan helpt een vrijkaart en goed gezelschap om mij over de streep te trekken. Jullie mogen zelf oordelen wat je daarvan vindt. Ik werd niet gefouilleerd, en kon na het scannen van het kaartje zo naar binnen. Toch een beetje vreemd in deze tijd, of oordeel ik nou weer. Wat is het toch moeilijk!

We zaten te genieten op een verjaardagsfeest, heerlijk weer en er was geen reden om dit feest binnen te vieren. Totdat de naftakraker Olefins op het industrieterrein van Chemelot een onderhoudsbeurt scheen te krijgen. De buurt, en dan praatje al gauw over heel veel mensen, waren verwarrend geïnformeerd. Toen het was aangekondigd, ging het niet door en toen iedereen lekker buiten zat, bulderde het erop los.  Chemelot kreeg klachten! Chemelot beweerde dat zij op internet de informatie hadden aangepast, en de klachten vooral kwamen van oudere mensen, die geen internet hebben.... Ik probeer neutraal te blijven. En ze zouden dat in hun evaluatie meenemen.
Hallo! In deze tijd, waarbij vaak door ouderen en bonden geklaagd wordt, over dat zij een vergeten groep aan het worden zijn, omdat zij geen internet willen, of dat niet meer kunnen. Dan zegt de grootste chemiereus: "we nemen het mee in onze evaluatie". Donder toch op, dat weet je toch allang en waarom moet dat fakkelen 's avonds en in het weekend, als mensen lekker buiten zitten?
En waarom kan dat geld opnemen bij banken niet makkelijker voor ouderen?
En waarom worden geldautomaten verwijderd uit dorpen?
En waarom is de OV kaart zo ingewikkeld, en kunnen ouderen niet gewoon een kaartje kopen aan een loket?
En waarom wordt de zorg eerst uitgekleed en nu weer, tenminste dat zeggen ze, aangekleed?

Sorry, sorry, sorry, drie keer sorry voor al die oordelen, veroordelingen.
Ik ga op vakantie en volgens mij is dat nodig.
We lezen elkaar weer in september. Ik wens iedereen een fijne vakantie.

stilte....

En dan zie ik ineens de beelden van Donald Trump. Hij verlaat het Witte Huis op een paard. Bij de eerste de beste bocht wordt hij van het paard geslingerd en verdwijnt hij kopje onder in een niet aflatende modderstroom. Zijn witte kuif is nog net herkenbaar voor de vele journalisten en fotografen, die dit plaatje niet willen missen. Hier kan geen sprake zijn van "fake-news", want het wordt live uitgezonden op alle Amerikaanse zenders, en iedereen herkent deze kuif inmiddels. Heel Amerika bakt even niet, maar kijkt naar Donald. De modderstroom is ontstaan omdat, sinds zijn aantreden, alle bomen zijn gekapt rond het Witte Huis. Donald had het namelijk te koud en was vergeten open haardhout te laten bezorgen. Nietsvermoedend liet hij alle bomen kappen. Hij had al een decreet uitgevaardigd, dat deze vervangen zouden worden door palmbomen, want dat zou beter zijn voor de Amerikaanse economie, heette het. De grond waar ook het witte huis op gebouwd is, werd al maar weker na de enorme regenbuien van de afgelopen maanden. Vanaf het moment van zijn aantreden, heeft het onophoudelijk geregend. Trump heeft dat consequent ontkend en verkocht het aan de Russen als, wederom, "fake-news". Zijn paard is al verdronken en Donald zelf heeft zich nog net kunnen vastklampen aan Angela Merkel. Zij had een touw bevestigd aan de hoogste baas van Volkswagen, die toevallig kwam vertellen dat de CO2 uitstoot iets meer was geworden dan in de folders stond. Trump maakte het niet uit aan welk lijntje hij moest blijven hangen, of wie hem dan ook kwam redden. Als hij maar gered werd, hij ontkende daarna weer alles. Hij speelde “Lucy in the Sky with Diamonds” als hommage aan het vijftig jarig bestaan van de legendarische elpee van The Beatles. Hij beweerde dat deze band weliswaar uit Engeland kwam, maar dat het niet anders kon zijn dat Lucy met haar diamanten in de USA had geleefd....

Ik schrik wakker en bevind mij in een kloosterkamer, alwaar ik mij vier dagen had teruggetrokken. Dat laatste is echt. Het prachtige klooster van de Benedictijnen in Mamelis. Het afschakelen was nog niet helemaal gelukt, bleek. Het slapen verliep moeizaam. Ik zocht de stilte, en die heb ik uiteindelijk gevonden, gekoesterd en mee naar huis genomen. Goed opgeborgen voor mindere tijden. En wat een toewijding van deze nog, 13 in getal, aanwezige monniken. Hun wereld kent geen fake-news. Hun wereld is spiritueel echt. Hun devotie van ongekende warmte. En ik mocht er gast zijn. Ik mocht tot rust komen, en dat kwam ik, mijn dromen ten spijt...

In de bewoonde, weer gewone wereld, kom ik na vier dagen terug in de voorbereidingen van de communiefeesten, die er rond Pinksteren zijn. Kinderen van 7 of 8 jaar die voor de eerste keer een hostie krijgen van meneer pastoor. In en rond Maastricht krijgen deze feesten, hoe zal ik dat eens zonder te oordelen opschrijven, een bijzonder karakter. Tenten worden gebouwd, zalen afgehuurd, orkesten geëngageerd, geld uitgegeven.

De communiekantjes zijn vooral geïnteresseerd in de cadeautjes. Begrijpelijk op die leeftijd. "De hostie ziet eruit als brood, ik heb het gezien en het lijkt me niet lekker." Zij is 7 en prachtig uitgedost in een soort Sissi-jurk, die voor een slordige €650 is aangeschaft. Het feest werd afgesloten met een barbecue onder het afdak dat speciaal door haar stiefvader was gebouwd. En er waren wel 50 gasten. Een ander communiekantje droeg een jurk van  €1000, maar deze was dan wel gesponsord door oma. Op de vraag waarom zij de communie had gedaan, was het antwoord ontroerend en begrijpelijk tegelijk: "Ik wilde voor één dag prinses zijn."

De laatste vraag:"Kom je wel vaker in de kerk? "Eigenlijk alleen met begrafenissen, ik vind het moeilijk om zolang stil te zijn."

Ik leerde in Mamelis van de monniken niet te oordelen of te veroordelen, doen jullie dat maar.

Ik droom dan even verder van de modderstroom die Trump echt zal meevoeren. Hij zal waarschijnlijk verdrinken in zijn eigen woorden:"America first....Amercia first.. America...!"

Lang

Wat is lang? Als iets te lang duurt?  Als iemand te snel groot wordt? Als hij de lange basketbalspeler bij uitstek is, of wordt. Een mannequin die een te lange jurk gaat tonen, dat versleten wordt als haute couture, waarover de pers enthousiast schrijft, maar de vrouw uit de straat die nooit zal dragen? Waar schuilt dat verschil, is dat inzicht of leeft een modeontwerper in een compleet andere wereld.

Een kabinet vormen en dan zijn er zestien netto-dagen nodig, om de schijnbaar onmogelijke verschillen te overbruggen.

En we mogen niet weten waar het nou precies mis liep. En die zestien dagen...is dat dan te lang?

En de gieren, onder leiding van oppergier Wilders, cirkelen ineens bereid over de onderhandelingstafel. Hij weet alleen nooit waarvoor. Hij weet niet waarheen. Vragen die Mieke Telkamp vele malen heeft laten galmen in kerken en crematoria. Nooit onder vrolijke omstandigheden Geert. Het is maar dat je het weet.

Maar wat nu? Ik heb gestemd, meer kon ik niet doen. 

Maar Schippers gaat weer een poging doen. Het haar zit in ieder geval weer goed. Het gaat nog wel even duren, vrees ik. Ik vind het nu al te lang.

Deze week zag ik zwaar bewapende bewakers in een gevangenis toestemming vragen aan de gedetineerde of zij zijn cel mochten onderzoeken. 

Dat zij toestemming vroegen, was mijn eerste verbazing. Daarna werd er een speciaal getrainde hond naar binnen gelaten, die telefoons kan opsporen. Mijn tweede verbazing. 

Een hond die getraind is om dat te doen. Hoe train je die en hoelang duurt het voordat een hond dat kan? 

En waarom kunnen wij, mensen, dat niet. Mijn derde verbazing. 

Zo'n hond houdt dat maar 20 minuten vol, daarna is het klaar. Mijn vierde verbazing.

En dan het bericht, dat wij in heel Nederland wel twee honden hebben die dat kunnen. 

Ik stop met verbazen, het slaat om in humor. En het journaal is weer voor 4 minuten gevuld.

Onderzoeken, en dat zal jullie ook niet ontgaan zijn, zijn hot, zijn zeer hot. Al die bureau's, die dat gat in de markt opvullen, worden rijk, zeer rijk. En dan constateren we van alles, en de opdrachtgevers zeggen, dat zij er serieus naar gaan kijken om de aanbevelingen een kans te geven. Voor hoelang dat dan weer? Dan laten we onderzoeken, of zij de aanbevelingen inderdaad een kans hebben gegeven.

Dan onderzoeken we, of de aanbevelingen, van de aanbevelingen van de..... enfin: KASSA!

De rechter beslist, dat je niet zomaar wat kunt roepen of schrijven. Wisten wij dat al niet langer? Dat schrijven en roepen wel aan bepaalde fatsoensnormen moet voldoen? We hebben er een rechter voor nodig. Soms zelfs een rijdende. De rechter heeft gesproken en Sylvana is blij.  Of je het nu met haar eens bent, of niet, een foto shoppen, waar zij aan een boom hangt, slaat nergens op. Het is jammer, dat de rechter niet wat scherper heeft kunnen verwoorden wat nu wel en niet mag. Want de uitspraak was nog niet bekend, of op dezelfde toon ging Twitter en Facebook weer tekeer.

"Ik heb niks met Twitter en al helemaal niet met Facebook", hoor je dan vaak door mensen roepen, die niet weten hoe het werkt, en alleen de negatieve berichten opslurpen. Dan is vrijheid in dit land, om te doen wat jezelf het beste vindt, een voorrecht. 

Haal überhaupt uit je leven wat erin zit, met of zonder Facebook of Twitter. 

Doe het gewoon.

Vertederd kan ik raken van een moeder, die haar kind fietsen leert. Gewoon op een zaterdagmiddag. Ze neemt de tijd voor haar zoontje, die wankelend zijn evenwicht probeert te bewaren.

Hoe mooi kan het zijn. Zo mooi dus.

Zou dat kereltje al bezig zijn met zwarte Piet? 

Hij fietst zijn dag in ieder geval rond.

Mayonaise

In één week herdenken en bevrijden. Ik gun alle oorlogshaarden het vieren en hebben van vrijheid in deze roerige wereld. De 4e mei staat bij ons in de agenda geblokt. Op tijd thuis zijn om de herdenking op de Dam niet te missen. Dat hoort bij onze jaarplanning, zoals Kerst, Pinksteren en Koningsdag. Elk jaar weer lezen we de discussie in de media over wie we dan moeten herdenken.

Om te beginnen moeten we niks.

Het is ieders vrije keuze om dat te doen. En wat mij betreft ook ieders vrije keuze om te gedenken wie je wil. Het is een mooi moment. Mooi klinkt wat vreemd, maar zo voel ik dat wel. Mooi om te zien hoe generaties het aan elkaar doorgeven. Hoe kinderen betrokken raken bij de gedachte dat er doden zijn gevallen voor onze vrijheid. Margraten is indrukwekkend, niet alleen nu, maar eigenlijk altijd. De vele witte kruizen ademen onze vrijheid. Je leven geven voor de vrijheid, niet alleen voor jezelf, ook voor je vaderland. Ook voor je moederland trouwens.

De stilte op de Dam om 20:00 uur. Ijzige stilte, die gelukkig niet meer doorbroken wordt door een of andere....

Met de bevrijdingsdag heb ik wat minder. Ik weet niet of ik recht heb op het vieren ervan. Ik draag te weinig bij aan de vrijheid. Ik schrijf erover, dat is bijna alles wat ik kan doen, denk ik lekker makkelijk. Ik vind de vrijheid zeker niet vanzelfsprekend, maar dat ik er nou zo bewust aan werk.... Ik sta niet te demonstreren als Assad of wie dan ook, chemische wapens gebruikt. Ook niet op de barricade dat er nee gestemd moet worden, als een ja de vrijheid in Turkije beperkt. En heb ik dan wel recht om mijn vrijheid te vieren, terwijl ik wegkijk bij anderen die dat niet hebben?

Ik zong ooit over de "nie-wieder-krieg". Ik zong erover dat hij er toch weer is. Dat deed ik ruim 20 jaar geleden. Ik luisterde deze week naar de tekst en dacht: Hij is er nog steeds en in alle hevigheid.

En wat kan er dan relativerender zijn dan je kleindochter. Die huppelt vrolijk door de speelhal waar we naar toe zijn gegaan, omdat de buitenspeeltuin dicht was. Het was te koud en inderdaad het was te koud. Ik schreef al eens eerder hoe dat er aan toe gaat in zo'n hal. Is niet mijn ding, maar ik kan er een boek lezen en weet dat zij zich opperbest amuseert. Ik zie ook nu weer van alles gebeuren. Dus mijn boek lees ik met veel afleiding om mij heen. Drie bladzijden is de max.

Zo is er een aantal tafels verderop een verjaardagsfeestje. De jarige wordt 8 en dat vieren we in zo'n hal. De moderne manier van verjaardag vieren. Via de speaker nodigt een vriendelijke stem de kinderen van het feestje uit aan tafel te komen, want de frietjes zijn klaar. Als een soort rugby scrum komen de kinderen, acht in getal, naar de tafel gerend.

Ik zie geen borden....Dat klopt, want de frietjes worden op het tafelkleed uitgestrooid. Ik zie ook geen bestek. Dat klopt ook, want er wordt met handen gegeten. 

De mayonaise wordt op het tafelkleed uit de fles geperst. Een jongen schrijft zijn naam met mayo en ketchup op het tafelkleed. Hij heeft een lange naam. Het voederen kan in alle hevigheid beginnen. En daarna weer snel de speelhal in!

De frikandellen blijven half opgegeten op tafel liggen en de bitterballen te bitter bevonden. De helft van de frietjes blijven ook over en de overblijfselen van de mayo en ketchup had makkelijk nog drie namen meer kunnen opleveren. Ik zie de beelden van schrapende lepels in de vuilnisbakken voor me....

Einde van de bevrijdingsdag. Einde van een verjaardagsfeestje. Zouden deze kinderen om 20:00 uur twee minuten stil zijn geweest. Ik denk t....ik hoop t.

zwarte rook

Voetbal kijken is niet meer aan mij besteed. Er voor thuis blijven, doe ik  al jaren niet meer.
Studio sport op zondagavond is nog het enige, waarvoor ik op de bank ben te krijgen. En, toegegeven, sinds de spanning van wie-wordt-er-kampioen met wat meer plezier. Het begin van elke wedstrijd verbaast mij echter elke keer weer. Vooral omdat er geen enkele speler is, die protesteert tegen het afsteken van zoveel vuurwerk voor de wedstrijd. Het zicht op beide doelen is vaak ver te zoeken, letterlijk, om nog maar te zwijgen over de stank. En toch, bij elke wedstrijd gebeurt het. En bij Vitesse tegen Feyenoord werd er tijdens de wedstrijd zwarte rook geproduceerd. Zoveel, dat toeschouwers op diverse ringen wel hadden betaald maar  meer dan de helft van de wedstrijd  niets hebben gezien.
En de belangrijkste vraag blijft mij bezig houden, waarom dat afsteken nog steeds mag, terwijl het toch echt geen 31 december na 14:00 uur is. Welke burgervader heeft de moed om te zeggen: geen vuurwerk meer ook niet voor grote kinderen. De ruimte waarin het gebeurt, met nogal veel publiek,
is zeker niet zonder gevaar.
Ach, het zal het gedoogbeleid zijn waar wij, naast het watermanagement, zo bekend en beroemd om zijn geworden.
Heel Nederland werd deze week verrast door een interview met onze Koning. Wilfried de Jong geprezen om zijn natuurlijke vraagstelling en het niet mijden van moeilijke onderwerpen. Naast het feit dat ook ik een plezierig gesprek gezien heb, vond ik de ophef over het tonen van de emotie wat overdreven. De verwachting waarom deze koning geen emotie zou tonen, ligt volgens mij bij zijn moeder. Die was vaak strak in het gezicht, het haar altijd op dezelfde manier gemodelleerd en eigenlijk zelden in voor een geintje. Vrolijk huppelde ze op het gras van Paleis Soestdijk met haar verloofde Claus. Het enige spontane moment dat ik heb gezien, buiten een kus tijdens een rondwandeling in Amsterdam. Maar onze koning heeft een trillende onderkin als hij praat over zijn overleden broer. En dat ontroert ons dan weer en ontlokt de uitspraak: "het is net een gewoon mens". En waarom ook niet, zou ik zeggen!
De natuur is deze weken op z'n mooist. Natuurlijk de bloesem heeft wel wat geleden door de min-graden, maar ik zag nog mooie appelbloesem in Zuid-Limburg. Vlakbij het Savelsbos waar ik samen met mijn vrouw daslook bewonderde. Deze wilde plant geeft zoveel geur af, dat je er een beetje high van wordt. Maar de prachtige witte bolletjes, uienbolletjes, bloeiden nog welig. En in dit bos fluiten de vogels, fluiten als nergens anders. En wij zijn geen echte vogelkenners. Ja, een specht, als we die horen, fluisteren we in koor: de specht! Dan merkt mijn vrouw een bijzonder vogeltje op:" beetje rood", zei ze. Dus ik:" Een roodborstje? Nee daar is het te groot voor. Een groot roodborstje", probeer ik dan, maar het heeft geen zin.
We herkennen de vogels gewoon niet, maar dat hoeft ook niet, ze fluiten in ieder geval allemaal. En daarvan genieten we. In mijn achterhoofd blijft echter de noodroep van de vogelbescherming over de weidevogels. Die verdwijnen namelijk, zo schijnt het. Wij lopen door het bos en we horen vogels, veel vogels, er is geen weide te bekennen. En wij, wij missen niks.
Dat kun je niet zeggen, als je even nadenkt, over 100 dagen Trump. Wat een uilenbal is dat zeg, om maar even in vogeltermen te blijven. Hij blijft liegen en komt er mee weg. Hij trekt ons klimaatakkoord, dat met moeite was verkregen, gewoon van tafel. Amerikanen waar zijn jullie? Alleen met een demonstratie redden we het niet. Maar wat dan wel? Wat helpt nog tegen deze gladjanus, die overal mee wegkomt? Vragen, vragen en ook ik heb geen antwoorden. Je kunt iets vinden, gelukkig maar, zonder opgepakt te worden, dat is een voorrecht. De spanningen nemen toe. Noord-Korea heeft ook zo'n zelfde uilenbal, maar als ik dan moet kiezen? Kijk en dat is vaak het probleem, je moet kiezen. Het jammere is dat het kiezen uit kwaden de overhand krijgt.
En dan is de vraag: Is er wel iets te kiezen?

herkenning

Op bezoek bij verre familie (in afstand dan) is toch weer altijd een feest. Tijdens zo'n bezoek komen de verhalen van ouders en schoonouders volop aan bod.
En vaak de herkenbare verhalen voor alle partijen. Zoals de schoonvader, die een bloemenzaak had en natuurlijk alles van bloemen wist. Dat vooral liet merken, toen hij op leeftijd, na veel heen en weer, zich eindelijk naar de bloem-schik-workshop liet rollen. Voordat de vrijwilliger ook maar enige aanwijzingen kon opstarten, was zijn workshop al geëindigd met de woorden:" Wat zijn dat voor rotbloemen, moet ik daarmee gaan schikken?"
Het praten over die oudjes gaat ons ook veel beter af nu zij er niet meer zijn. Het is net alsof dan meer en makkelijker naar boven komt. En er is een gezamenlijk onderwerp, waar we ons allemaal in herkennen. Bejaardenhuizen, ze bestonden vroeger nog en sinds dat ik het boek van Hendrik Groen gelezen heb, staan zij bij mij te boek als inspiratiebron van de humor. De mokkende meerderheid en een niet aflatend terugkijken met de woorden: ja, maar dan vroeger....!
Het eten is daarbij ook vaak onderwerp van gesprek, dat is namelijk vaak te zout, te zoet, te koud, te flauw en was vroeger altijd beter.

Deze week moest ik mijn auto naar de garage brengen, omdat er een lampje brandde, dat eigenlijk niet moet branden. In de garage gaat hij dan aan het infuus. Vroeger (jeetje, nou zeg ik het zelf...) deed een monteur de motorkap open, keek ernstig (met een blik: ik heb er verstand van...), daarna bezorgd en onderstreepte dat met de woorden:" tja, tja, wat zal ik er van zeggen?". Als er iemand moet weten wat ervan te zeggen ben jij het! En die laatste blik en uitspraak werden dan meestal vertaald in een groot, door mij te betalen bedrag. Ik heb nooit gecontroleerd of er überhaupt iets vervangen was, jullie?
Nu is dat dus anders. Ik kon rustig 'n kop koffie gaan drinken, want de computer deed zijn werk.
Er komt geen mens aan te pas en toch worden er uren gerekend.
Rustig bij 'n kop koffie, met een glossy magazine, doodde ik de tijd. In het magazine stootte ik op een bijzondere culinaire bladzijde met allerlei recepten. Met enige verbazing las ik de instructie bij een recept: 'U begint met de dressing: zweet de sjalot en de knoflook in een beetje olijfolie. Passeer de reductie door een zeef en monteer de overgebleven vloeistof met de olijfolie'.
Ja, het stond er echt.
Ik ga verder: 'Monteer hierna de geklaarde boter en maak het af met peper en zout. Garneren met kummelcress.'
Nu was ik natuurlijk in een garage en de woorden koppelden mijn denken gelijk aan de blik van de monteur.
Maar het deed mij ook denken aan eten met familie in een duur, zeg maar zeer duur, restaurant. De brigade van de keuken kwam, zes in getal, om het hoofdgerecht in één keer aan ons te tonen door tegelijk de zes warmhoudstolpen van de borden te verwijderen.
Wij durfden elkaar niet aan te kijken. Op het bord lagen drie spruiten, vier haricoverts, twee kroketjes en een hompje vlees héél zielig te zijn. Alleen de brigade juichte feestelijk en keken tevreden over het behaalde resultaat.
Met honger gingen wij huiswaarts en het verhaal komt nog vaak bij bezoekjes spontaan naar boven.

Inmiddels meldt de monteur zich en vertelt dat er een sensor stuk is en vervangen moet worden. Ik wist niet dat die in mijn auto zat, maar weet nu wel dat dit €350 kost.

Vrolijk Pasen!

theaterkinderen

Het is zo ontroerend om te zien. Zelfs wat ongeloof. Kinderen krijgen theaterlessen op school. 

En er gebeurt van alles. De meeste kinderen roepen als ze de les in komen: "hoi hoi toneel spelen!"

Gaandeweg de lessen zie je kinderen grenzen verleggen. Zij voelen dat het kan. Ze voelen zich vertrouwd. Krijgen dat vertrouwen van de „theaterjuf”, die overigens zelf ook groeit. Zij raakt soms ontroerd als kinderen meer uit zichzelf halen, dan zij zelf dacht dat er in zat. En zij boort het aan.

Theaterlessen helpen kinderen de sociale vaardigheden te ontwikkelen. En ouders gaan dat herkennen, verrast waar hun kind toe in staat is. Een moeder die vertelt, dat haar zoon een toespraak gehouden heeft op de crematie van zijn opa. We hebben met open mond zitten luisteren, dat net hij dat deed. Dankjewel, dat jullie hem dat geleerd hebben, komt door jullie. Jullie is dan jeugd- en jongerentheater LEF. Maar er zijn meer theaterplekken en ook hen zou ik zeker niet willen vergeten. Ook zij doen veel. 

Voetballen, hockeyen, tennissen maar ook de natuur in,  het is allemaal heel goed voor de ontwikkeling van kinderen.

En dan lees ik dat er 378.000 kinderen onder de armoedegrens leven. En ook voor deze kinderen zou een sportclub of theaterplek heel fijn zijn. De overheid zou de regels omtrent de steun voor deze kinderen moeten versimpelen. Ik hoorde een moeder roepen, dat zij nog nooit tegen een zo bureaucratische muur was gelopen, toen zij probeerde gebruik te maken van de bestaande regels. Regels die er zijn, om natuurlijk ook fraude te voorkomen. Maar in de praktijk krijgt juist dat vaak meer aandacht, dan de eenvoudige hulp die gevraagd wordt.

En de subsidiepotten zitten enerzijds vol en anderzijds leven kinderen in armoede. Toch vreemd.

En nu willen we een armoederegisseur gaan aanstellen. Nog een laag ertussen, die dan gaat uitleggen wat eigenlijk te ingewikkeld is.

Maak de regels eenvoudiger is de roep van vele ouders, en  ga pro-actief te werk. De overheid weet heel veel van ons, zeker als het gaat om inkomen. En anders de belastingen wel. En nu niet gaan zeuren over privacy, maar helpen! Dan overbrug je ook de schaamte, die er is om te vragen. Bied het aan!

De roep naar vereenvoudiging is groot. Eigenlijk de roep om kansarmere kinderen in hun ontwikkeling ook te helpen op financieel vlak. Bied hen de kansen om samen met leeftijdsgenootjes te sporten, te theateren, te naturen.

Organisaties help ouders de weg te vinden en overheid maak de regels simpel.

Op 29 maart nodigden we kinderen uit voor een gratis theaterles en gaven we voorlichting, in samenwerking met gemeente Sittard-Geleen, aan de ouders die mogelijk financiële steun nodig hebben.

Zo spelen kinderen theater en leerden ouders hoe ze dit kunnen bekostigen. 

En het heeft maar één doel: Kinderen met plezier theater laten maken ....en dat is meer dan toneel spelen!

Het bewaren

Bewaren is niet weggooien. Bewaren is niet hebberig. Bewaren is een eigenschap.
Sommigen bewaren veel, of zeg maar alles en anderen gooien weg. Degene die bewaren, beweren vaak: "zie je wel, wie wat bewaart, heeft wat". De weggooiers zeggen: "opgeruimd staat netjes!"
Bewaren en weggooien hebben dus twee kanten. Dat is niet heel erg als twee lieverds, die bij elkaar wonen van hetzelfde zijn. Pas als de ene de weggooier is en de andere de bewaarder, ontstaat gezonde spanning. Althans, daar begint het mee. Overtuigingskracht is dan een fijne eigenschap. In die overtuiging kan het bewijs zitten, dat weggooien zonde is of dat je er niet meer naar omkijkt en dus.....
Als alleen de bewaarder wint, slipt je huis dicht met veel voorwerpen, waarvan ook de bewaarder op enig moment inziet: dit kan zo niet verder. De bewaarder geeft dat echter nooit toe. Nog liever verstopt ie het, dan dat het weggegooid wordt.

Waarom vertel ik dit eigenlijk.

Welnu, in ons huishouden hebben we een bewaarder en een weggooier en toch zijn we nog gewoon bij elkaar. Met die gezonde spanning gaan we om en deze is nog nooit omgeslagen in ondraaglijk lijden. Onze liefde is groter, dan het dilemma van weggooien of bewaren.
We hebben wel een compromis gesloten. Een soort coalitie binnen vier muren, zonder enige politieke inmenging. Onze debatten zijn constructief en de besluiten worden vaak gehoorzaam uitgevoerd.
Er is geen sprake van enig voorbedacht bedrog, kleine lettertjes of dubbele agenda's.
Het compromis: Als er iets in ons huis komt, gaat er iets anders uit.
En dat werkt... tenminste voor even. Ineens ontdek je dat er spullen liggen, waarvan je zeker wist dat ze weggegooid zouden worden. Huiselijk overleg is dan noodzakelijk. We richten onze huiskamer in als eerste en tweede kamer, en we komen er zonder gooi- of smijtwerk uit.
Het bewaren zit trouwens in de genen. Mijn schoonpa bewaarde zelfs gebruikte, verroeste en kromme spijkers. "Zonde om weg te gooien", was zijn voorspelbare motivatie en hij had, dat moet ik toegeven, altijd de juiste spijker voorhanden. Laat ik maar toegeven: wie wat bewaart, heeft het soms of altijd, .....soms.
Er zijn spullen waarbij de vraag van bewaren niet aan de orde is. Bloembollen bijvoorbeeld laten zich keurig in de grond verstoppen en komen pas weer tevoorschijn als het nodig is. Zo praktisch!
Ook discussies over winterjassen en zomershirts wordt bepaald door te koud of te warm. Het weer doet hier wonderen en beslecht elke opgekropte discussie.
De lente, en daar wilde ik eigenlijk naar toe. De lente is er. Moe zijn we van wisselende temperaturen. Moe van krabben 's morgens, moe van paraplu's, die staan te drogen in de gang.
Moe waren we al van alle debatten, al die koppen, al die stemmen.
En de stemmen hebben gesproken, en nu stemmen we allemaal voor een heerlijke zomer!

Druk

De dag van vandaag. Door het nieuws en politiek uitgeroepen tot belangrijk. De verwachtingen zijn gespannen, hoog gespannen. De biljetten zo groot dat de bussen te vol lijken. Dat klopt want de opkomst is hoog. Het vertellen dat we moeten gaan stemmen, klinkt nog in achterkamertjes. Op wie er gestemd moet worden is beperkt tot een radiospotje. Alleen D66 was nog paginagroot aanwezig tijdens mijn havermoutontbijt. Turkije komt alleen nog in het nieuws om te melden dat de boekingen teruglopen als vakantiebestemming. Erdogan zal dat op zijn manier uitleggen, we wachten het heel even af.

Alle lijsttrekkers zijn voor de camera geweest vandaag. En als de uitslagen binnen druppelen, komen zij ons weer het gelijk vertellen, ook al laat de uitslag wat anders zien.

Politiek Nederland rommelt vandaag zelf. Rommelt en heeft na 21:00 geen invloed meer. 

Dan is het zoals het is. 

Geeft even rust voor bezinning waar het allemaal toe geleid heeft.

De kleuren zullen net als de kaarten geschud zijn. Triomfen worden gevierd ook al zijn ze nog zo klein. Teleurstellingen met een verkeerde lach geaccepteerd en vooral verklaard worden.

Het stemmen...nog even. De NOS heet het druk, de stemming staat onder druk. We wachten maar af...

kiezen

Nu hebben we nog een paar dagen en dan valt er wat te kiezen. En dat is een waar voorrecht. Natuurlijk is het moeilijk. Dat is kiezen altijd wel. Je moet immers iemand teleurstellen, of iets, of je maakt iemand blij, natuurlijk dat kan ook. Als ik kies voor vakantie op de Canarische eilanden en mijn vrouw zou toch graag naar Sweikhuizen willen wandelen, moeten wij een keuze maken.
In het geval van stemmen voor onze volksvertegenwoordigers kies je normaliter voor een partij. Toch lijkt het er steeds meer op dat er gekozen wordt tegen een partij. Tegen wat we niet meer willen. Tegen arrogantie, niet meer gehoord worden of tegen verdeeldheid, termen die we veel voorbij hoorden komen de afgelopen weken. Maar het maken van keuzes is onderdeel van je leven. Er gaat geen dag voorbij of we maken ze. Eet ik een gebakje bij de koffie of beperk ik me tot een droog koekje? In je relatie komt er een moment waarop je kiest voor een man of een vrouw. Je kunt kiezen om er een heel leven mee te doen, je kunt ook anders kiezen. Gaan we door met z'n tweeën of maken we er een elftal bij?  Werken we  allebei, kopen we een huis of gaan we huren? Heb ik de bank nodig, of kan ik zonder? Neem ik boterhammen mee of ga ik uit lunchen? Gaan we naar de film of naar het theater? Staan we op of blijven we nog ff liggen? Lees ik een boek of ga ik wandelen? Ga ik zwemmen of ga ik fietsen? Neem ik een paraplu mee of een regenjas? Kopen we viooltjes of rozen? Leggen we een tuin aan of klinkeren we alles grijs? Enfin ik kan nog wel even doorgaan maar...daar kies ik nu even niet voor.
In de Limburger van vrijdag 3 maart werd bekend dat 52% van de Limburgers af wil van het eigen risico in de zorg. In 2008 ingevoerd, weet je nog, en bedroeg toen €150. Maar 32% wil die eigen bijdrage wel behouden. Dat betekent ook nog eens dat er 16% geen mening heeft. Dat laatste vind ik veel. Worden die nooit ziek of zijn dat nou net de alom bekende zwevende patiënten. Veel partijen maken het eigen risico onderdeel van deze verkiezingsstrijd. Afschaffen, want je kunt er immers niks aan doen als je ziek wordt. SP, Groen Links, PVV, 50PLUS en PvdA, ach je weet het wel. Maar volgens mij gaat er, in het kader van kosten, ook hier weer een keuze aan vooraf, toch? 
Als je kiest voor roken, weet je dat dit niet goed voor je gezondheid is. Als je zonder autogordels rijdt, als je te hard rijdt, als je drugs gebruikt, als je jezelf in coma zuipt, als als als.... Dan maak je toch de kans groter dat je ziektekosten gaan stijgen. Dan mag wat mij betreft je eigen bijdrage omhoog. Maar als je altijd gezond leeft, geen buitensporigheid in je CV staat, dan weg ermee of in ieder geval beter in verhouding brengen.
Er zijn mensen die ziek worden en die het overkomt. Die moeten sowieso geholpen worden, zonder enige beperking.
Ik hoor u al denken: maar hoe te controleren? En wat kost dat dan? Controle zou je hier best vaak kunnen opvangen door misschien beter op te voeden. Kinderen die zich vaker in coma zuipen missen iets. Mannen of vrouwen die de snelheid aan hun laars lappen (ook mannen dragen die), missen iets. Een campagne starten om zwangere vrouwen van het roken af te houden...tja zij missen iets. Als je toch zo'n kleintje in je buik voelt spartelen, moet dan een overheid je vertellen dat roken slecht is?
Lage inkomens worden gecompenseerd met een zorgtoeslag. Maar is dat voldoende om zieke mensen, die de zorg mijden vanwege de kosten, weer de zorg te geven die zij echt nodig hebben?
En dan nu de discussie over wie is de zorg überhaupt nog waard.
Zelfs artsen die beweren dat je ook de afweging moet gaan maken of zorg nog wel zinnig is? Loont het de moeite? Wordt mijn medicijn niet te duur? En mag ik straks ook al op 21 zelf de stekker eruit trekken?
Dan is kiezen wel heel belangrijk. 
Kiezen voor jezelf en laat dan geen enkele ander dat bepalen, wat mij betreft. Zelf kiezen.

Kiezen kiezen kiezen....de tandartsen weten er wel raad mee.

Watervrees

Zij gaat dat diploma halen. Dat waren onze verwachtingen toen onze kleindochter in het water, “A” ging ophalen. En om aan alle onzekerheid gelijk maar een einde te maken: ze heeft het behaald. Volgens opa en oma cum LAUDA, of was dat iemand anders? Hoe dan ook trots waren we op haar, zoals trouwens alle opa's en oma's die er massaal waren. Klikkende camera's en telefoons om het gewin vast te leggen. En de kinderen zelf, glunderden als was het een academisch papiertje dat zij hadden opgehaald. Vaak het tweede diploma in het jonge leven, na het strikdiploma.

Aan zo'n diploma gaan wel een aantal lessen vooraf. Lessen, en daarom schrijf ik er ook even over, die gegeven worden door juffen die altijd graag juf wilden worden, maar het helaas niet zijn geworden. Geen juf geworden omdat zij nooit het gevoel hadden, dat je met kinderen normaal kunt communiceren. Schreeuwen is niet nodig, want er praat namelijk niemand van de kinderen als zij in het water liggen. Maar de-net-niet-juffen vinden het nodig dat iedereen in het zwembad de commando's hoort. Ook het zwaaien met armen en benen is veelvuldig te zien. En de kinderen zien het niet want zij trachtten, met veel moeite, drijvend te blijven. Het zwaaien deed mij op enig moment denken aan die Duitser, die zonodig tussen ‘40 en ‘45 zijn armen gebruikte, maar dan om te begroeten.  Ik merk op dat het niet mijn manier zou zijn om kinderen tot A te brengen. Maar ja ze halen ‘t wel....

En dat laatste brengt mij heel makkelijk tot een korte analyse van Trump. Ik noem hem alvast maar niet meer president Trump. Ik kan mij niet voorstellen dat de Verenigde Staten van Amerika deze man in het zadel gaan houden. Maar ja, hoor ik U denken, hij is ook wel gekozen. Het moeten vele momenten van verstandsverbijstering zijn geweest, dat kan niet anders. Velen die vooral vanwege ontevredenheid deze stem dan maar aan hem hebben gegeven. Is niks nieuws wat ik nu vertel, want als we niet uitkijken gebeurt dat in maart hier, precies zo. Alleen gaat die Wilders niet regeren.

DAT IS HET VERSCHIL.

Hij weet gewoon niet hoe dat moet. Hij heeft een verkiezingsprogramma van één A 4-tje. En 65% kan hij sowieso niet waarmaken. Niet realiseerbaar, omdat het tegen onze grondwet is (denk aan alle moskeeën weg, terwijl we vrijheid van godsdienst in de grondwet hebben verankerd).

Ik had deze column kunnen vullen met een lijst aan voorstellen van de PVV die niet kunnen. Het enige dat Wilders roept is, dat het wel duidelijk is wat hij wil.

Maar het kan niet Geert, het kan niet wat jij wil, jeetje ik lijk wel een kleuter zoals ik dat zeg.

En dat brengt mij heel makkelijk bij Mevrouw Paay, Patricia voor intimi. Je sekst wat af en zet er bewust de camera op. Van mij mag je, maar dan niet achteraf zielig doen als iemand je telefoon hackt (en dat kan tegenwoordig vrij eenvoudig) en alles op internet zet. Niet netjes, maar het begint met jouw drukje op de rode, let op rode, opnameknop. Maar als je dat niet had gedaan, zat je in minder tv-programma's. Kijk en daar gaat het om. Ze was al een tijd niet meer op de buis geweest en die gladjanus van Peter R zag ook zijn gemiddelde uren op TV weer stijgen.

Het is te vergelijken met schaatsen op ijs dat onbetrouwbaar is, je zakt er doorheen. Het is als veel teveel alcohol drinken, je gaat 'n keer in coma. Het is als beweren dat je het land kan regeren en dat kan je aantoonbaar niet.

Trump weg en niet stemmen op Wilders,  de lente begint echt!