stilte....

En dan zie ik ineens de beelden van Donald Trump. Hij verlaat het Witte Huis op een paard. Bij de eerste de beste bocht wordt hij van het paard geslingerd en verdwijnt hij kopje onder in een niet aflatende modderstroom. Zijn witte kuif is nog net herkenbaar voor de vele journalisten en fotografen, die dit plaatje niet willen missen. Hier kan geen sprake zijn van "fake-news", want het wordt live uitgezonden op alle Amerikaanse zenders, en iedereen herkent deze kuif inmiddels. Heel Amerika bakt even niet, maar kijkt naar Donald. De modderstroom is ontstaan omdat, sinds zijn aantreden, alle bomen zijn gekapt rond het Witte Huis. Donald had het namelijk te koud en was vergeten open haardhout te laten bezorgen. Nietsvermoedend liet hij alle bomen kappen. Hij had al een decreet uitgevaardigd, dat deze vervangen zouden worden door palmbomen, want dat zou beter zijn voor de Amerikaanse economie, heette het. De grond waar ook het witte huis op gebouwd is, werd al maar weker na de enorme regenbuien van de afgelopen maanden. Vanaf het moment van zijn aantreden, heeft het onophoudelijk geregend. Trump heeft dat consequent ontkend en verkocht het aan de Russen als, wederom, "fake-news". Zijn paard is al verdronken en Donald zelf heeft zich nog net kunnen vastklampen aan Angela Merkel. Zij had een touw bevestigd aan de hoogste baas van Volkswagen, die toevallig kwam vertellen dat de CO2 uitstoot iets meer was geworden dan in de folders stond. Trump maakte het niet uit aan welk lijntje hij moest blijven hangen, of wie hem dan ook kwam redden. Als hij maar gered werd, hij ontkende daarna weer alles. Hij speelde “Lucy in the Sky with Diamonds” als hommage aan het vijftig jarig bestaan van de legendarische elpee van The Beatles. Hij beweerde dat deze band weliswaar uit Engeland kwam, maar dat het niet anders kon zijn dat Lucy met haar diamanten in de USA had geleefd....

Ik schrik wakker en bevind mij in een kloosterkamer, alwaar ik mij vier dagen had teruggetrokken. Dat laatste is echt. Het prachtige klooster van de Benedictijnen in Mamelis. Het afschakelen was nog niet helemaal gelukt, bleek. Het slapen verliep moeizaam. Ik zocht de stilte, en die heb ik uiteindelijk gevonden, gekoesterd en mee naar huis genomen. Goed opgeborgen voor mindere tijden. En wat een toewijding van deze nog, 13 in getal, aanwezige monniken. Hun wereld kent geen fake-news. Hun wereld is spiritueel echt. Hun devotie van ongekende warmte. En ik mocht er gast zijn. Ik mocht tot rust komen, en dat kwam ik, mijn dromen ten spijt...

In de bewoonde, weer gewone wereld, kom ik na vier dagen terug in de voorbereidingen van de communiefeesten, die er rond Pinksteren zijn. Kinderen van 7 of 8 jaar die voor de eerste keer een hostie krijgen van meneer pastoor. In en rond Maastricht krijgen deze feesten, hoe zal ik dat eens zonder te oordelen opschrijven, een bijzonder karakter. Tenten worden gebouwd, zalen afgehuurd, orkesten geëngageerd, geld uitgegeven.

De communiekantjes zijn vooral geïnteresseerd in de cadeautjes. Begrijpelijk op die leeftijd. "De hostie ziet eruit als brood, ik heb het gezien en het lijkt me niet lekker." Zij is 7 en prachtig uitgedost in een soort Sissi-jurk, die voor een slordige €650 is aangeschaft. Het feest werd afgesloten met een barbecue onder het afdak dat speciaal door haar stiefvader was gebouwd. En er waren wel 50 gasten. Een ander communiekantje droeg een jurk van  €1000, maar deze was dan wel gesponsord door oma. Op de vraag waarom zij de communie had gedaan, was het antwoord ontroerend en begrijpelijk tegelijk: "Ik wilde voor één dag prinses zijn."

De laatste vraag:"Kom je wel vaker in de kerk? "Eigenlijk alleen met begrafenissen, ik vind het moeilijk om zolang stil te zijn."

Ik leerde in Mamelis van de monniken niet te oordelen of te veroordelen, doen jullie dat maar.

Ik droom dan even verder van de modderstroom die Trump echt zal meevoeren. Hij zal waarschijnlijk verdrinken in zijn eigen woorden:"America first....Amercia first.. America...!"