wat wil ikzelf?

Vaak overkomt het mij dat ik iets vind, en daar schrijf ik dan over. 

Ik kijk naar TV, luister naar radio, lees de krant. 
Verwonder, verbaas, ben blij en maak me soms kwaad. Ik ben net een mens.

Internet brengt mij veel, heel veel. Ben er mee opgegroeid, in mijn werk maar zeker ook vanuit eigen nieuwsgierigheid. 
Ik wil weten hoe het werkt wat je ermee kunt en merk dat het mij meestal een voldaan gevoel geeft.  Is het lastig?

Ach, valt wel mee vind ik.

Moet je meedoen met al dat moderne? Nee dat moet niet.

Dat kwam ook boven toen ik in een van mijn vorige columns schreef over mijn schoonvader die op zijn leeftijd ineens heel veel moet. 

Hij begon op z'n tachtigste met internet. Bestelde cd's via internet, kopietje maken, boekje scannen en hup weer terugsturen...

Ik merk, hoor en zie dat sommige mensen niets moeten hebben van internet en al helemaal niet van de sociale media.

"De facebookers en twitteraars zijn niet goed bij hun hoofd. Pak de telefoon en bel elkaar", iets waarvan mijn ouders zeiden: "Dat gebel, zoek elkaar op en praat met elkaar!"

Het is van alle tijden.

Sommigen moeten er niets van hebben, omdat ze niet weten hoe het werkt of wat je ermee kunt. 
Dan staan zij ineens in de stand: " voor mij hoeft dat allemaal niet..." 
Terwijl er niemand zegt: "dat moet!" 
Maak zelf je keuze, zou ik zeggen. 
Haal eruit wat er voor jou in zit of laat het voor wat het is. Maar ga geen valse voorwendsels gebruiken om te maskeren dat je niet weet wat het is of wat je ermee kunt. 
Ik zeg met nadruk KUNT, want je MOET niets.

Marina Abramovic is een Servische kunstenares, zeg maar performance kunstenaar.

Ze doet bijzondere dingen. 
Ze maakt een uitzonderlijke indruk met haar performances in de afgelopen veertig jaar. 
En...niet iedereen is fan van haar. 
“The artist is present” was een performance van haar in het New Yorkse MOMA(Museum Of Modern Art).

 Ze zat drie maanden lang, zes dagen in de week in het atrium van dit museum, waar mensen tegenover haar konden gaan zitten, zolang als ze wilden. 
Ze mochten haar aankijken, maar verder niets. Niets zeggen, niets aanraken, gewoon beleven. 
De reacties waren ontroerend, bizar en tegelijkertijd indrukwekkend.

Vaak vloeiden er spontaan tranen of kwam er een glimlach. 
Om een of andere reden ben ik blijven kijken naar deze documentaire. Er gebeurde veel, heel veel. En dat zonder woorden, zonder aanraking, niets...puur.

Is dat kunst? Is dat knap, een prestatie?

Ik ga daar geen oordeel over geven maar ik zag haar verbinding maken met degene die tegenover haar zat. Dat kon je zien, dat kon je zelfs voelen. Toeschouwers raakten ontroerd.

Wat gebeurde er eigenlijk allemaal.

Kunst of geen kunst?

Altijd die vraag, en vaak antwoorden die niet de mijne zijn.

Discussie over kunst is van alle tijden, net zoals discussie over sociale media en....zwarte Piet.

Mijn column is te volgen op twitter en facebook....maar ook gewoon over de radio.
En speciaal voor de kleintjes en alle mama's en papa's: Sinterklaas komt gewoon met de stoomboot en de pieten... die komen ook.

herfst... en maar bladeren.

In mijn leesboek blader ik naar de volgende bladzijde en realiseer me dat het herfst wordt.

Het is het nog niet.

Hoewel, ik heb de eerste al gezien, U ook?

Ach kom, U heeft ze vast al gezien of minstens gehoord?

Ze zijn er weer.... de mannen, de stoere mannen met hun bladblazers.

Er kan geen blaadje meer de grond bereiken of het wordt opgezogen of weggeblazen.

Nooit vegen zij de stoep, nooit zie je ze met een bezem in de weer.

Maar zodra de bladeren vallen, mag geen vrouw er meer aan te pas komen.

"Nee hoor lieve schat( ineens is zij lieve schat!)dat doe ik wel even!!"

Verlengsnoer, stekker in het stopcontact en...blazen of zuigen maar,

wat een vreugde!

En de bladeren...die vallen van verbazing van de boom maar vooral als er niet geblazen of gezogen wordt.

En het heeft totaal geen zin weten zij, want over een paar dagen gaan wij pas echt beginnen met vallen. Mannen, bladblazers van Nederland ga bij de NS werken en zorg dat de rails schoon blijft, we willen dit jaar geen vierkante wielen.

Sittard wordt omgetoverd tot een Beierse vesting. De oktoberfeesten.

Samengeraapte korte broeken en te diepe decolletés.

Bier vloeit in tenten die hoog en wit de horizon proberen te raken. De muziek is te afwisselend en verraadt  het toneel van het feest.

En toch gaan er drommen korte broeken naartoe wier afstand tot München te ver en te duur is.

Maar...er komen mensen naar de stad, iets wat Sittard-Geleen koestert.

Zo vaak gebeurt dat niet. 

Geleen is jaloers maar wordt stilgehouden met Ilse de Lange. Ook mooi trouwens en te bewonderen zonder lederhose.

En zo leggen we alles op de weegschaal, alles wat in onze stad gebeurt. 

Wie krijgt de meeste aandacht? Waar gaat het geld naar toe? De Geleners vinden dat alles naar Sittard gaat, en Sittard...?

Winkels staan leeg in beide gemeenten. En we gaan er gewoon weer een behoorlijk aantal vierkante meters bijbouwen in Sittard.

En dat noemen we vooruitgang.

Een centrummanager vecht tegen de bierkaai, toevallig met deze feesten?

En dan de Hanenhof in Geleen. 

Ooit het culturele middelpunt, maar waarvan eigenlijk? 

Een blok aan het been van de bestuurders. En het zou een zo broodnodig middelpunt kunnen zijn van een stad als Geleen.

En dan ruiken de raadsleden en wethouders hun kans. We gaan er een cultuurcluster van maken en slepen alle nog bestaande culturele stuiptrekkingen hiernaar toe.

Maar Artamuse, de muziekschool,  gaat naar Sittard, bibliotheek gaan we verkleinen tot een dependance van Sittard. Hoe dom kun je zijn.

Karroessel een bloeiend kleinschalig theater met vijftig voorstellingen waar artiesten als Marieke de Jager en Lucky Fons hun eerste schreden zette naar het succes wat ze nu hebben,  dat slepen we naar de Hanenhof. 

Theater Karroessel een cultureel bolwerk waar drie huisverenigingen en meer dan 80 vrijwilligers cultuur brengen voor iedereen. Laagdrempelig en kwalitatief hoogstaand.

Jeugd- en jongerentheater voor alle lagen van de bevolking. Een bruisend hart waarvan de bestuurders verwachten, dat dit zo de Hanenhof kan redden. 

Oppakken en gewoon verplaatsen naar de Hanenhof.

Hoe dom kun je zijn te verwachten dat iets dat in 15 jaar is opgebouwd, je zomaar even kunt oppakken en verplaatsen naar de kille muren van de Hanenhof.

Theater Karroessel op een plek die wordt omarmt, vrijwilligers die hun inzet van jaren zien opgaan in rook.

Weer een voorbeeld van hoe het niet moet. Weer een voorbeeld waarbij de bestuurders niet kijken en niet luisteren.

Het mes op de keel en.... ja wat dan?

Gaan we allemaal naar de Hanenhof...? 

Misschien als er septemberfeesten worden georganiseerd.....