wat wil ikzelf?

Vaak overkomt het mij dat ik iets vind, en daar schrijf ik dan over. 

Ik kijk naar TV, luister naar radio, lees de krant. 
Verwonder, verbaas, ben blij en maak me soms kwaad. Ik ben net een mens.

Internet brengt mij veel, heel veel. Ben er mee opgegroeid, in mijn werk maar zeker ook vanuit eigen nieuwsgierigheid. 
Ik wil weten hoe het werkt wat je ermee kunt en merk dat het mij meestal een voldaan gevoel geeft.  Is het lastig?

Ach, valt wel mee vind ik.

Moet je meedoen met al dat moderne? Nee dat moet niet.

Dat kwam ook boven toen ik in een van mijn vorige columns schreef over mijn schoonvader die op zijn leeftijd ineens heel veel moet. 

Hij begon op z'n tachtigste met internet. Bestelde cd's via internet, kopietje maken, boekje scannen en hup weer terugsturen...

Ik merk, hoor en zie dat sommige mensen niets moeten hebben van internet en al helemaal niet van de sociale media.

"De facebookers en twitteraars zijn niet goed bij hun hoofd. Pak de telefoon en bel elkaar", iets waarvan mijn ouders zeiden: "Dat gebel, zoek elkaar op en praat met elkaar!"

Het is van alle tijden.

Sommigen moeten er niets van hebben, omdat ze niet weten hoe het werkt of wat je ermee kunt. 
Dan staan zij ineens in de stand: " voor mij hoeft dat allemaal niet..." 
Terwijl er niemand zegt: "dat moet!" 
Maak zelf je keuze, zou ik zeggen. 
Haal eruit wat er voor jou in zit of laat het voor wat het is. Maar ga geen valse voorwendsels gebruiken om te maskeren dat je niet weet wat het is of wat je ermee kunt. 
Ik zeg met nadruk KUNT, want je MOET niets.

Marina Abramovic is een Servische kunstenares, zeg maar performance kunstenaar.

Ze doet bijzondere dingen. 
Ze maakt een uitzonderlijke indruk met haar performances in de afgelopen veertig jaar. 
En...niet iedereen is fan van haar. 
“The artist is present” was een performance van haar in het New Yorkse MOMA(Museum Of Modern Art).

 Ze zat drie maanden lang, zes dagen in de week in het atrium van dit museum, waar mensen tegenover haar konden gaan zitten, zolang als ze wilden. 
Ze mochten haar aankijken, maar verder niets. Niets zeggen, niets aanraken, gewoon beleven. 
De reacties waren ontroerend, bizar en tegelijkertijd indrukwekkend.

Vaak vloeiden er spontaan tranen of kwam er een glimlach. 
Om een of andere reden ben ik blijven kijken naar deze documentaire. Er gebeurde veel, heel veel. En dat zonder woorden, zonder aanraking, niets...puur.

Is dat kunst? Is dat knap, een prestatie?

Ik ga daar geen oordeel over geven maar ik zag haar verbinding maken met degene die tegenover haar zat. Dat kon je zien, dat kon je zelfs voelen. Toeschouwers raakten ontroerd.

Wat gebeurde er eigenlijk allemaal.

Kunst of geen kunst?

Altijd die vraag, en vaak antwoorden die niet de mijne zijn.

Discussie over kunst is van alle tijden, net zoals discussie over sociale media en....zwarte Piet.

Mijn column is te volgen op twitter en facebook....maar ook gewoon over de radio.
En speciaal voor de kleintjes en alle mama's en papa's: Sinterklaas komt gewoon met de stoomboot en de pieten... die komen ook.