Knol

 Kinderen worden aangezet om te vluchten voor hun toekomst. Slechter kan het namelijk niet worden. Deze kinderen vluchten. Dat zinnetje zou uitgelegd kunnen worden in meer dan tien pagina's. Wat heeft het doorstaan om uiteindelijk een ongewisse toekomst tegemoet te gaan, want niks is zeker. Ze worden uiteindelijk opgevangen en dan blijkt dat gezinshereniging door Knol, zonder enige melding aan ons parlement, is afgewezen. Broekers-Knol is staatssecretaris van assielbeleid. Als NRC dat meldt en er vragen over gesteld worden door kamerleden, komt nog geen dag daarna de melding dat gezinshereniging weer kan. Het vluchtelingenbeleid van Nederland is dichter bij de afgrond dan ooit. We dachten met Verdonk het ergste gehad te hebben, maar het kan nog erger. Het Nidos is de Nederlandse voogdij-instelling die bij wet de voogdij op zich neemt van alleenstaande minderjarige vreemdelingen. Zij werden een aantal keren genoemd door Knol, waarmee ze suggereerde dat haar stappen in goed overleg met deze organisatie waren genomen. Niets is minder waar, er was geen overleg geweest. Er kwam stoom uit de oren van die medewerkers. Het gestuntel met onze tolken en hun gezinnen uit Afghanistan geeft een prima beeld van het beleid weer. Je mag bij ons in dienst, maar als het echt spannend wordt, zijn we te laat. Bijleveld, gesteund door opper leugenaar Rutte, praat recht, wal al maanden krom is. Diezelfde Rutte die ons aanraadt vooral minstens een uur per dag het raam open te zetten, zodat er frisse lucht binnenkomt en daarna de wet voor de horeca laat aanpassen, waarbij de verversing met eenvijfde kan worden beperkt.   En hij wordt weer premier.

Nederland is assielbeleid ziek, er zijn diagnoses te over, maar de patiënt kan schijnbaar niet genezen worden. En daar helpt een samenwerking tussen de linkse partijen niet tegen. Ook zij accepteren Rutte zonder enige tegenspraak. En Knol....ze zit er nog steeds. Misschien is Prins Bernhard van Oranje nog een optie... maar dan wel voor niks.

Zo, dat ben ik kwijt.

inspiratie als vervanger

 Geen theater, geen- of minder live muziek, en de boosheid over een minister die ons een dvd-tje aanprijst als vervanger. Ik mis(te) de bezoeken aan theater. Het is en blijft een bron van vreugde en inspiratie voor mij. Herman van Veen in Carré was een feest na zoveel tijd. Hij kan het nog steeds, ontroeren met prachtige muzikanten. Het was een mooie zondagmiddag in Amsterdam. Zo ook een prachtige voorstelling in het landbouwbelang te Maastricht onder regie van Joan-Ditte Steffers. Maar dat geldt voor mij en ik kan mij voorstellen dat menigeen er anders over denkt. En toch lees en hoor ik van velen dat deze tijd van pandemie aanzet tot het aanboren van ook andere inspiratiebronnen.  Andere, niet als vervanger maar als extra. Bronnen die minder aangeboord werden, in ieder geval  door mij. Boeken zijn dat wat mij betreft zeker. Ik las bijvoorbeeld deze week het boekje van Hedy D'ancona "Vrolijk verval". Ouderen worden volgens haar vooral bestempeld als kwetsbaar en knuffelhongerig. Ik kan het niet mooier omschrijven. De zieligheidsstempel wordt vaak in haar ogen ten onrechte gegeven aan ouderen, mijn generatie inmiddels. Maar ook de kritische vraag: wat doen wij als ouderen er zelf aan, waardoor dit beeld schijnbaar wordt gevormd? Je komt op een punt in je leven waarbij de vraag -hoelang-heb-ik-nog-, wel eens je dagelijkse vertrouwen op de proef stelt. Het vertrouwen dat je had,  namelijk dat je er zeker nog toe doet. Je niet alle kranten terzijde zou moeten schuiven, geen journaal meer kijken, geen mening meer willen hebben...berusten. En ook al wil je dat eigenlijk wel eens graag, je ontkomt niet aan de wereld om je heen. Er is geen mogelijkheid meer om je op te sluiten, niks te vinden en alles te accepteren. Zelfs datgene waaraan je alle drukte geeft die er maar te vinden is, en je weet dat je er niets aan kunt veranderen. Het is zoals het is. Is dat zo? Bij het lezen van Hedy, merkte ik de strijdbaarheid om jezelf niet in een hoekje te (laten) zetten. Achter de bekende geraniums. Blijf een mening vormen en strijdbaar en laat dat niet afhangen van hoe-lang-heb-ik-nog. Haar strijdbaarheid voor gelijke rechten voor man en vrouw, is aangevuld met de strijd tegen het ouder worden en er schijnbaar niet meer toe doen. Het boek gaf mij inspiratie tot het schrijven, ik heb de dvd speler uit huis gedaan.

waar dan?

 GaiaZoo was een goed uitstapje samen met ons grootkind (kleinkind is niet meer van toepassing, want ze groeit harder dan wij). Het is cabaret in de dierentuin. Je gaat zitten en je kunt een avondvullend programma schrijven. We zien voorspelbare ouders met kinderen en veel grootouders met kleinkinderen, die overigens ook allemaal behoorlijk groeien. Er is krimp onder de grijze koppies. Veelal gaan de families goed voorbereid op weg. Boterhammen en drinken in de rugzak. Niet vooraf gevraagd of dat wat op de broodjes zit, ook de toestemming kan hebben van de kinderen. De eerste teleurstelling. Ook het drinken had een andere keuze verwacht. Het is een dierentuin, dus logisch dat de tweede teleurstelling de dieren zelf veroorzaken. Niet te zien, behalve op het bordje dat ervoor staat, dan weet je in ieder geval wat je mist. Zie je ze wel, dan slapen ze, en diep. Hyena's, normaal een roedel die altijd op jacht is, kijken ons niet eens aan. Het vleesvoer ligt er droog en onaangeraakt bij. "Verwènde poete", zou mijn moeder roepen. Op diverse plaatsen kan iedereen zijn handen ontsmetten. De derde teleurstelling, de dispensers zijn leeg. Ook de kraan voor het handen wassen, laat geen druppel los. Is het dan alleen maar kommer en kwel? Nee want de moeders en de vaders waarschuwen liefdevol als er wel een dier zichtbaar is. Als moeder echter voor de tweede keer erop wijst, roept het kind:"dat heeft vader juist al gezegd!" Het is een warme dag, dus de ijscoman heeft een topdag. Het ijs smelt wel snel dus er wordt geknoeid. En het kan niet schoon gemaakt worden want...de kraan doet het niet. Als laatste attractie (en strategisch altijd aan het einde van deze lange dag) is de souvenir shop. Een moeder vraagt: "Gaan we hier even naar binnen?" terwijl de kinderen al de deur vasthouden. De vader antwoordt met:"Moet dat?" -Dan wel normaal en niet te gek kopen-, wordt teniet gedaan door oma die het kind aan de hand meeneemt naar binnen. Dat er daarna twee uit de kluiten gewassen knuffels worden gekocht, zegt veel. De kinderen hebben met dit succes aan het einde van deze vermoeiende dag toch nog een feestelijke einde gebrouwen. De gekochte pluche beesten verdwijnen uiteindelijk na jaren in een kist, die bij elke verhuizing ongeopend wordt meegenomen.

Maar GaiaZoo is een mooi dierenpark en je ziet de dieren niet alleen achter tralies...

Binnen en buiten

Na maanden van zwemdroogte was het moment er weer om de stoute schoenen, of zwemvliezen zoals je wilt, aan te trekken. De routine van tas inpakken, zwembroek niet vergeten en brilletje erbij, het viel niet mee. Ik merk dan toch dat ik alles eerst weer op het bekende rijtje moet zetten. Leeftijd speelt dan ook n rol, hoor ik je denken en... dat is ook zo. Hoe dan ook, ik was bij de zwemkassa en had mijn pinpas niet vergeten. De slippers zaten keurig in mijn tas. En ook de shampoo voor erna, het zat allemaal op z'n plek. Het allerbelangrijkste: mijn zwemboek. Aantrekken en hup de eerste baantjes. Rustig opbouwen, niet te hard van stapel, allemaal goed bedoelde adviezen, die ik niet in de wind of water sloeg. En toch merkte ik iets raars tijdens de eerste banen. Alsof iemand aan de onderkant van mijn zwembroek zat te trekken. Soort van flappen die er nooit gezeten hadden. Bij het eerste keerpunt was het duidelijk. Mijn zwembroek had ik op een onoplettend moment verkeerd om aangetrokken. Niet achterstevoren, maar binnenste buiten. Ik nam aan dat de dames, die in een rij hadden staan kijken naar mijn eerste duik, dat wel hadden opgemerkt. Mooi niet gezien of wel gezien maar niks gezegd. Vonden ze toch een beetje zielig voor mij. Ik overwoog heel even om mijn broek onder water te herstellen. Even snel uit en weer aan. Het zwemmen ging langzaam en ik had een prima excuus waardoor dat kwam. Ik ging er zelfs aan wennen. Douchen heeft gewoon plaats gevonden, en of er naar mij gekeken is? Ach er stond een zwanger vrouwtje toevallig naast mij. Ook zij had een buikje binnenstebuiten...

fatsoen

 Vaak rijst de vraag of de medici, of anders gezegd het systeem dat er om heen zit, nog wel adequaat handelen. Het woord adequaat kan al tot discussie leiden, want wat is dat adequaat? In het woordenboek wordt de definitie er niet duidelijker op. Er staan wel 13 betekenissen. Ik neem er een aantal met u door. Adequaat is: doeltreffend, gelijkwaardig, geschikt, gepast...enfin kies maar. Als ik het naar de medische kant schuif en daarbij de vraag vooraf: wanneer is het gepast om een patiënt (nog) te helpen, begeef ik mij op glad ijs, zeer glad ijs. Is een precaire vraag, waarop een antwoord niet zomaar te geven is. Ik geef een aantal denkvoorbeelden. Ik rook mij te pletter en word kortademig en krijg kanker aan de longen. Oorzaak: de diagnose ligt smeulend tussen de bruine vingers voor de hand. Ondanks diverse programma's, die aangeboden worden om te stoppen, lukt dat niet altijd, met vaak desastreuze gevolgen. Kostbaar voor de maatschappij en de patiënt in het bijzonder. "Stop dan ook met roken..!" Of misschien ook:  "Sigarettenindustrie, stop met de verslaving(een klein stofje) ongevraagd in de tabak te stoppen!" Sigaretten roken zijn nog voorbeelden, waarbij er mogelijkheden zijn om het zelf nog in de hand te kunnen houden. Maar wat dan als je je helemaal klem eet. Je wordt dik en dikker en krijgt allerlei medische klachten. Niet bereid om een dieet te volgen, maar zwaar (figuurlijk dan) drukken op de te maken ziektekosten door allerlei aan de hamburger toe te wijzen kosten. Aan de drank, je zuipt je comaklem en moet opgehaald worden door de ambulance, want je bent niet meer in staat zelf te lopen, laat staan rijden. En dichter bij huis. Je lopen gaat niet meer top. Een rollator word je aangeboden voor het voorkomen van vallen en opstaan. Het gaat 'n keer echt mis, maar toch laat je hem staan. 

Eigenwijs of adequaat? In dit geval zou ik de rollator adequaat willen noemen met als betekenis: Geschikt voor het beoogde doel. Mijn moeder noemde haar rollator 'de mercedes', misschien een wat overdreven, maar toch, adequate benaming.