terugkijken

 Ik word al de hele week door dagbladen en televisieprogramma's vermoeid met iets waaraan ik eigenlijk niet herinnerd wil worden. Het schijnt dat we al een jaar met corona omgaan. Vermoeid worden met allerlei statistieken die ik al tot vervelends toe heb opgegeten. Ook al was je wars van allerlei lijstjes, er was niet aan te ontkomen. En nu doen we dat niet dunnetjes, maar behoorlijk dik nog eens over. Zoals iedereen, denk ik, zijn we toe aan een toekomst. Het verlangend vooruit kijken. En hoe bijzonder de -14 ook was, ik ben wel blij met alle vogels die ons naar de lente fluiten. Alleen zitten er nog de verkiezingen tussen, waarin iedereen op een andere manier fluit. En ik wil graag kiezen. En er is ook voldoende te kiezen, maar zoals zo vaak bij de laatste verkiezingen: ik zie door de bomen het bos niet meer. Of het bos niet meer door de vele verschillende bomen. En je kunt er niet omheen dat er ook meer dan je lief is, wordt geblaat waar iedereen weer voor staat. Ook dat is niet anders. Je moet geïnformeerd worden. Geen OP1, geen Jinek geen nieuwsuur missen om zodoende een gefundeerde keuze te maken. Om een of andere reden brengt het mijn herinneringen terug. Die van hoe mijn ouders opvoedden. Er zijn paralellen te trekken, maar er zijn ook verschillen te benoemen. Vroeger vertelden de ouders je wat je te doen had. Duidelijk en helder. Ook allebei hetzelfde. Toen je echter merkte dat er toch wel wat verschillen waren in de opvatting van vader en moeder, de zg. haarscheurtjes, werd het ingewikkeld. Je moest een keuze maken en daar was je nog niet aan toe. Je was nog niet aan puberen toe. En dat kwam wel vaker op je pad. De duidelijkheid van je geloof. Je geloofde dat wat je vader en moeder geloofden. Pas toen je andere meningen hoorde, werd het moeilijk. Ook hier weer een keuze maken... liever even niet. Lekker overzichtelijk. Maar ieder mens schijnt een eigen mening te moeten hebben. Of wordt geacht dat te hebben. En daarvoor zijn kranten en TV programma's om je daarbij te helpen. Informatie verstrekking zou objectief en niet gekleurd moeten zijn. Geen verzuiling van links, rechts of het midden. Een beetje zoals Snollebollekes, het moet alle kanten op kunnen. Maar zo werkt het allang niet meer. De aantallen partijen blijft groeien, zowel landelijk als lokaal. En het wordt er niet duidelijker op. Dan heb ik het nog niet over dat er verschil is tussen vooraf en achteraf. We noemen dat polderen, coalitie vormen. Consessies doen.

Ik verlang soms, heel soms, terug naar de duidelijkheid toen we samen naar de kerk gingen, vooral samen  met vader en moeder. Je mening deed er niet toe. Gewoon (onder)gaan. Maar dat is nu een utopie, dat kan nog onmogelijk zo. En als ik er aan terug denk, borrelt bij mij ook het voorval op, toen we op weg waren naar de hoogmis, waarbij mijn vader vergeten was zijn kunstgebit in te doen. Mijn moeder hem toen  "ongemerkt" toefluisterde: "Gerrit doe hubs dien kunstenj vergaete.."(Gerrit, je hebt je kunstgebit vergeten).

Hij had toen ook geen keuze dan terug naar huis te gaan en zijn tanden ophalen...

oud, ouder, oudst

Lekker gesport en dat werd afgesloten door :" ik ga even douchen". En dat was ook even, met de nadruk op was. Nu ik wat ouder ben (nog niet het oudst) is even douchen er niet meer bij. Haren wassen kost extra energie, want als je al twee maanden niet naar welke kapper dan ook mag, groeit het onbehoorlijk hard. Dus dat wassen kost meer tijd en energie. En juist die energie is bij het ouder worden in het geding. En dan het gesmeer na het douchen. Je huid schreeuwt erom, tenminste die van mij. Armen, benen, rug alles is nodig. O, en mijn voeten ivm kloofjes in mijn hak. Iets wat de pedicure mij aanraadde. Ze had gelijk, maar ik dacht: jeetje ik smeer me al te pletter. Ik overdrijf dan graag. En de drogisten varen er wel bij. En die zijn open. Overigens merkte ik deze week dat ook de ijzerwaren winkel open was. Hij vond zichzelf essentieel. Wel stoer!

We proberen naast het douchen ook de overgebleven energie aan te wenden om te gaan wandelen. Iets wat een prima tijdverdrijf is nu we niks mogen. Ja...wandelen. We zoeken vooraf de wandeling uit. Alleen maar door onze eigen wijk is ook wel aardig, maar niet meer na driehonderd keer. Dus voor de afwisseling, hup, even een eindje rijden en dan wandelen waar we zelden komen. Bocholtz bijvoorbeeld. Nu moet ik heel eerlijk bekennen dat Bocholtz nou niet onze favoriete wandeling was. Maar er zijn ook pareltjes bij. Vandaag liepen we door de modder door het Ravensbos. Net de auto geparkeerd, komt er een enorme trailer met paarden naar beneden. "Het is niet de bedoeling dat u daar parkeert", zei de bestuurder. "Waarom niet"? vroeg ik nog ontnuchterend. Boos stapte hij terug in zijn trailer, die twee paarden vervoerde. Zo snel had ik nog nooit gelijk gekregen zonder een antwoord.. Enfin, we moesten de rode paaltjes volgen. Dus niet van eerst geel, dan rood en daarna blauw, nee gewoon rood. En toch volgden wij blauw. Om een of andere donkere, neutrale reden staat die kleur ons schijnbaar meer aan. Maar we liepen dus verkeerd. En het was drassig, zeg maar gerust modder, modderiger en modderigst. Het optillen van de voeten werd steeds zwaarder en we zaten eronder. Hoe dan ook, we kwamen wel voldaan thuis met de bekende pluim, die we ons op de hoed zetten die we niet op hebben: dat hebben we toch maar mooi gedaan!  En dan: "ik ga mij douchen`', zei ik wat te automatisch. Ik was een dik uur onder de pannen, nou ja, onder de waterstralen. En daarna...wat een gesmeer is dat zeg, of had ik dat al geschreven?

code rood?

 En toch stond hij plots voor mijn deur. "Ondanks code rood", grapte ik nog, maar tegelijkertijd toch verbaasd dat Thierry de hele rit naar het zuiden had gemaakt. Überhaupt dat hij de uitnodiging van een zuiderling had gehonoreerd. Helemaal vanuit de Haagse pluche naar het zuiden. Maar eindelijk had ik de mogelijkheid om mijn vragen eens beantwoord te krijgen. De eerste vraag die ik gesteld heb, is hoe het kan dat hij in zijn boek een ander bedrag noemt wat immigratie kost dan op zijn site, er zit 5 miljard tussen?  "Je hebt gekeken naar Buitenhof ", zei hij. " kun je zelf geen eigen vragen formuleren?" Ik zat er een beetje beteuterd bij, want ik had inderdaad naar Buitenhof zitten kijken en de vraag kwam van Twan.  Ik deed een tweede poging: "Heeft dat gedoe in jouw partij (ik mocht tutoyeren) nog gevolgen voor de aankomende verkiezingen?", probeerde ik. "Alweer geen eigen vraag",zei hij. "Maar wel relevant", pareerde ik nog. "Trouwens, wil je koffie?", waarmee ik probeerde ons gesprek een beetje ontspannend te beïnvloeden. "Ik dacht, hij vraagt het nooit. En, nee het heeft geen enkele invloed gehad al dat geruzie. Sterker nog dat gaat mij nog veel opleveren. Al die aandacht. Als ik al die zendtijd had moeten inkopen..., dan was de kas leeg geweest. En ja ik lust wel een kopje, maar dan liever thee". Ik probeerde nog uit de keuken: "Hoe zou jij dat nou aangepakt hebben, die pandemie?" Hij stond op en liep naar de keuken."Alweer zo'n vraag", zei hij, "wat moet ik toch altijd met dezelfde vragen beantwoorden. Vraag eens hoe het met me gaat bijvoorbeeld!" Op hetzelfde moment ziet hij Elseviers tijdschrift liggen, hij kijkt me vals aan en draait compleet door!!!

En toen schrok ik wakker, misschien wel van mijn eigen onnozelheid. Valt nog niet mee vragen te verzinnen in een droom aan iemand die je niet mag. Ik zou ook geen gezonde reden kunnen verzinnen, hem uit te nodigen. Vreemde droom. Al helemaal als je weer merkt dat de onthullingen ook nu weer door hem ontkennend beantwoord worden. " Ik ga er niet op in", zei hij zelfverzekerd en vervolgens blijft hij staan. In mijn droom ging hij helemaal uit z'n dak.  Hij is microfoongeil. Ik bedacht dat hij waarschijnlijk is meegeteld tijdens de laatste vogeltelling. Hij zat met al zijn partijgenoten in een eenzame boom. Dacht niet gezien te worden, maar door zijn hoorbaar getweet, viel hij door de mand. Hij werd meegeteld in een vogelgroep, die alleen maar één toonhoogte tweet. Herkenbaar voor iedereen behalve door de vogel zelf...

dilemma

 Moet je nog wel geholpen willen worden? Met die vraag leg je de verantwoordelijkheid geheel bij jezelf. Het zijn vragen die vaker dan ooit in het openbaar worden besproken. Ze werden al wel besproken maar dan vaak in stilte. Een baby met geen perspectief, of een oudere met al een zeer broze gezondheid, vaak allemaal in stilte. Het zijn duvelse dilemma's. Maar ze komen meer dan ooit op tafel. En zoals zo vaak, is het goed erover te spreken. Elkaars meningen te respecteren, maar het er wel over hebben. Boudewijn Chabot: "Het wordt tijd  dat de ouderen zich opofferen voor de jongeren. De dood is iets waar veel oude mensen naar uitkijken", Aldus Chabot. En ook: "Sterven hoort bij het leven". Tja sterven hoort bij het leven, dat kan niemand ontkennen. Maar beslissen erover door wie dan ook, lastig. We doen ons hele leven ons stinkende best om zolang mogelijk op deze planeet te verblijven. Artsen kijken meer dan ooit naar de vooruitzichten in het leven. Samen met nabestaanden en de betrokkene worden al jaren keuzes gemaakt. Vaak in stilte en ook dan vaak met ieders zegje: het is beter zo, toch? Ineens waren er vier intensivisten die het gesprek over zin en zinloos behandelen, bespreekbaar maakten. Is de zorg die we bieden niet tegen beter weten in? Of staat deze nog wel in verhouding? Je zou ook kunnen zeggen dat het meest empathische is: vaccineren. Het voorkomen dat de oudere op IC terecht komt. En waar blijft de solidariteit van ons allemaal? Je ziet, mijn blog bestaat meer uit vragen dan antwoorden. Wie zou ik ook zijn om hier een eensluidend antwoord op te mogen schrijven. Maar erover praten is belangrijk. En wat mij betreft wel wat minder zoals Hugo de Jonge, hoe moeilijk dat het ook is. Bij de persconferentie begint hij met herhalen van wat Rutte net heeft verteld. Na 30 seconden haak ik af. Ook omdat ik vind dat hij altijd/vaak recht praat wat bijna iedereen krom vindt.  De mogelijkheid in het vooruitzicht stellen dat er straks(wanneer dat dan ook is) we 24 uur kunnen laten prikken. Wie gaat er 's nachts om 03:00 uur voor een prik...? We zijn in staat om probleemloos grote sportevenementen te organiseren, we willen de olympische spelen weer binnen halen. We bemoeien ons met Myanmar en ook dat is belangrijk. Maar ouderen in een tehuis splitsen en kilometers laten rijden voor de bekende prik....is niet het ultieme voorbeeld van organisatietalent. Je kunt het niet vergelijken, maar toch borrelen dit soort vragen dan, bij mij althans, op.

De organisatie erom heen is broos. Er zouden geen dilemma's moeten zijn. Alle spuiten niet opslaan, hup in de arm ermee.

En lees wie het zegt...Ik vind ze wel erg lang trouwens.