Moet je nog wel geholpen willen worden? Met die vraag leg je de verantwoordelijkheid geheel bij jezelf. Het zijn vragen die vaker dan ooit in het openbaar worden besproken. Ze werden al wel besproken maar dan vaak in stilte. Een baby met geen perspectief, of een oudere met al een zeer broze gezondheid, vaak allemaal in stilte. Het zijn duvelse dilemma's. Maar ze komen meer dan ooit op tafel. En zoals zo vaak, is het goed erover te spreken. Elkaars meningen te respecteren, maar het er wel over hebben. Boudewijn Chabot: "Het wordt tijd dat de ouderen zich opofferen voor de jongeren. De dood is iets waar veel oude mensen naar uitkijken", Aldus Chabot. En ook: "Sterven hoort bij het leven". Tja sterven hoort bij het leven, dat kan niemand ontkennen. Maar beslissen erover door wie dan ook, lastig. We doen ons hele leven ons stinkende best om zolang mogelijk op deze planeet te verblijven. Artsen kijken meer dan ooit naar de vooruitzichten in het leven. Samen met nabestaanden en de betrokkene worden al jaren keuzes gemaakt. Vaak in stilte en ook dan vaak met ieders zegje: het is beter zo, toch? Ineens waren er vier intensivisten die het gesprek over zin en zinloos behandelen, bespreekbaar maakten. Is de zorg die we bieden niet tegen beter weten in? Of staat deze nog wel in verhouding? Je zou ook kunnen zeggen dat het meest empathische is: vaccineren. Het voorkomen dat de oudere op IC terecht komt. En waar blijft de solidariteit van ons allemaal? Je ziet, mijn blog bestaat meer uit vragen dan antwoorden. Wie zou ik ook zijn om hier een eensluidend antwoord op te mogen schrijven. Maar erover praten is belangrijk. En wat mij betreft wel wat minder zoals Hugo de Jonge, hoe moeilijk dat het ook is. Bij de persconferentie begint hij met herhalen van wat Rutte net heeft verteld. Na 30 seconden haak ik af. Ook omdat ik vind dat hij altijd/vaak recht praat wat bijna iedereen krom vindt. De mogelijkheid in het vooruitzicht stellen dat er straks(wanneer dat dan ook is) we 24 uur kunnen laten prikken. Wie gaat er 's nachts om 03:00 uur voor een prik...? We zijn in staat om probleemloos grote sportevenementen te organiseren, we willen de olympische spelen weer binnen halen. We bemoeien ons met Myanmar en ook dat is belangrijk. Maar ouderen in een tehuis splitsen en kilometers laten rijden voor de bekende prik....is niet het ultieme voorbeeld van organisatietalent. Je kunt het niet vergelijken, maar toch borrelen dit soort vragen dan, bij mij althans, op.
De organisatie erom heen is broos. Er zouden geen dilemma's moeten zijn. Alle spuiten niet opslaan, hup in de arm ermee.
En lees wie het zegt...Ik vind ze wel erg lang trouwens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten