volgend jaar...

Ik loop door het huis. Omgeven door lichtjes die doen niet alleen vermoeden dat het Kerst wordt. De wens borrelt ook op om gezellig samen te zijn met geliefden. Die worden nu beperkt tot ons twee. Ook niks mis mee, maar om een of andere reden (en die reden weten we), verlangen we naar meer. En juist dat steeds verlangen naar meer, daarvan hoop ik dat we leren om ook minder een kans te geven. Minder groei behalve de net-geborene. Onze kinderen en ook wij hebben te maken met de eerste echte tegenslagen in ons leven. Ik zal niet oordelen over de velen die door ziekte of anderszins toch al een beschadigd bestaan hebben ervaren. Als je de oorlog niet hebt meegemaakt, leef je al heel lang in vrede. Of die vrede ook in je hoofd is neergedaald, is de vraag. Eenzaamheid is als oorlog, zeker als het je laatste uren zijn. Doodsoorzaak: eenzaamheid... Je vooruitzicht, als het je overkomt en ook voor al die geliefden die normaal om je heen staan, is ondraaglijk. Deze tegenslagen laten ook hun sporen achter. Meer dan we misschien zo denken. De kerstkaarten zijn zwanger van gezondheidswensen voor 2021. En om een of andere reden wordt toch ook bijgehouden van wie heb ik wel en niet... En als niet, dan gaat er een streep door voor volgende jaren. Zo hartelijk en vol van kerstgedachten. Bijzonder ook de wensen via facebook. En daarop weer reageren kun je heel lang volhouden. Zo van "ja, jullie ook fijne dagen" en dan hij weer "oké dankjewel" en dan ik weer "geen dank", soms lijkt het bezigheidstherapie van een eenzame ziel. Ook de zinnen als: "het kan alleen maar beter" worden afgewisseld met: "slechter kan niet". Het bekende halfvol en halfleeg. We wensen elkaar veel goeds toe. Meer nog dan andere jaren. Hier blijven we gelukkig  ook groeien.

De lampjes blijven aan, de hele dag. De kerstboom staat er mooi bij. Het is veertien graden buiten. De kerst-vetbollen voor de vogels, blijven onaangeroerd. Voor hen is het al maanden kerst. De tuin wacht op de lente. Wat er ook verder gebeurt, het wordt uiteindelijk 1 januari, met of zonder vuurwerk. Het vuurwerk zit in onszelf. Die energie kunnen we best kwijt. Zonder lawaai, of oooooh, of aaaah. Laten we al die energie gebruiken om elkaar te zien en aandacht te geven, of ben ik nou al te belerend. Ach wat maakt het ook uit. Het is er de tijd van het jaar voor. Iemand schreef op een van de kerstkaarten:" Hopelijk zijn we snel van de mondkapjes af en van die ellendige 1,5 meter. Alleen van het idee al worden we blij..!" 

Trouwens fijne dagen en wij hoeven geen kaart terug...

Spuitje?

 Een vaccin ontwikkelen is ingewikkeld. Werkt het? Dat  is natuurlijk de eerste vraag. Uitproberen dus op zoveel mogelijk vrijwilligers. Zijn dat vrijwilligers of worden ze betaald, geen idee. En als je dan hoort dat het werkt, komen de vragen: is dat dan voor iedereen en voor hoelang? Toch willen we het allemaal gisteren eigenlijk al weten en vullen we al weken talkshows met deskundigen of wat ervoor doorgaat die het ook niet weten maar doen alsof. De antwoorden zijn eigenlijk voorspelbaar. En toch maar blijven vragen, praten, meningen delen, discussiëren. Enquete houden wie laat zich wel en niet? Weer een onderwerp van discussie. De pandemie zorgt voor mediawerk misschien wel een ongewenste bijkomstigheid. Maar gelukkig hebben we ook nog USA, altijd de laatste vier jaar wel reden voor zes bladzijden in de krant( in mijn vorige blog schreef ik acht, wat vliegt die tijd...). Op youtube komen de laatste weken vaker filmpjes langs waarin ze in een ruk laten zien hoevaak Trump onwaarheden (is hetzelfde als leugens maar klinkt vriendelijker) heeft gebezigd. Zou zijn hoofd nog roder worden of kan hij blijven zeggen dat dit van de zonnebank komt? En die zonnebank uiteraard de beste die er is...

Limburg kleurt kerst. Eerder en uitbundiger. De lampjes branden bij, inmiddels, lente temperaturen. Let it snow en White Christmas, blijven hopen. Sneeuw wordt een zeldzaamheid in onze winters. De zon gaat al om half vijf onder en zorgt voor een vroege avond. Een lange avond. Het zouden kerstdagen moeten zijn met familie, vrienden. Het is even niet anders. Ook alle verplichte "nummers" kunnen met reden van corona worden verklaard: "dat gaat echt niet dit jaar...". Cruyff komt voorbij met 'elk nadeel heb z'n voordeel'.  Ik zie, net als jullie, beelden voorbij komen met vluchtelingen, meer dan ooit. Moet ik altijd aan mijn moeder denken die steevast zei als wij eens zeurde: "wat dacht je van die kinderen in Africa?" 

Het oude en nieuwe jaar wordt met een vuurwerkverbod rustiger. Ik geloof dat niet zozeer. En ik verbaas me over de vuurwerkshows buiten voetbalstadions. Deze week bij Emmen tegen ADO, zo'n hevige rookontwikkeling, dat de wedstrijd gestaakt moest worden. Ik lees dat we veel agenten de jaarwisseling niet thuis laten vieren maar beschikbaar zijn om te handhaven. Waar zijn deze nu dan? Voorspelbaar gedrag en vuurwerk dat nu al verboden is. En je weet dat ze er zijn en ook waar. Hoe eenvoudig kan handhaven zijn.

De komende weken wordt het ook rustig in de winkelstraten, geen gedoe van mondkapjes en grote borden aan welke kant van de stoep, anderhalve meter enz. Binnen blijven, een goed boek, kerstboom aan, een goed gesprek met elkaar. Er is nog zoveel wat wel kan.                                                               

We kijken uit naar 2021. Een jaar waarin de vooruitzichten beter zullen zijn dan 2020. Wat hebben we allemaal meegemaakt en dat geldt voor iedereen. Geniet van rustige Kerstdagen en een rustige jaarwisseling en...misschien gaat het wel sneeuwen...

maak je druk!

Je leest de krant, kijkt tv, bezit een smart telefoon en tablet. Hoeveel kun je aan? Het journaal nog maar even niet genoemd, hoewel dat doe ik nu toch. "Ik lees geen krant meer en kijk geen journaal", is wat ik vaker hoor van medemensen die het zat zijn. Ouderen vooral. Reden voornamelijk het negatieve nieuws. En zo vaak en zoveel. En toch dient het ergens voor. Kritische journalisten maar ook wij, blijven nodig. Het is niet bij voorbaat negatief als je kritisch bent. Soms zie je iets en raakt het je of je dat nou wil of niet. Erover schrijven is mijn uitlaadklep.

Zo zag ik een dag na de veroordeling van Jos B een pagina grote advertentie van het boek over "Nicky Verstappen" in de Limburger. Niet zozeer dat het boek door journalisten is geschreven, een samenvatting maken van jarenlang volgen en observeren en dat als boek uitgeven, niks mis mee. Vrijheid van pers, zal ik maar zeggen. Kan ik begrijpen. Mij stoorde meer de aanprijzing in de Limburger. Smakeloze aanprijzing van een boek over deze droevige zaak. Vooral voor alle betrokkenen. Ik citeer: "Uniek boek over 20 jaar wanhoop, woede en verdriet" einde citaat. Ik maakte er een FB-bericht van omdat het mij raakte en ik besloot: ik meld dat. Dan is altijd de relevante vraag, moet dat? Nee dat moet niet. Maar als iedereen maar accepteert dat dit een normale manier is om zo'n boek aan te prijzen met zo'n tekst erbij, dat stijgt die behoefte bij mij. Als antwoord kreeg ik bijval maar ook "waar maak jij je druk over?" Iedereen mag er van vinden wat hij wil ik blijf het smakeloos vinden. Ik moest ook denken, weet niet hoe dat kan, aan het nummer van Herman van Veen "Als het net even anders was gegaan..." geschreven door Herman van Veen en Willem Wilmink.  Mooie tekst hoe het had kunnen aflopen als niemand was opgestaan tegen wat er allemaal gaande was tussen 1940-45. Vreemd vergelijk? Vind ik niet, zo snel kan het gaan. Kijk naar de USA. Acht jaar Trump verandert de wereld, wakkert haat aan, verliest elk fatsoen. Het is altijd een afweging die je maakt bij het schrijven van teksten. 

Opmerkelijk deze week ook Speelster Paula Depana van Viajes Interrías die het overdreven eerbetoon aan Maradona een relativerende kijk gaf. Zij ging tijdens de minuut stilte op de grasmat zitten omdat Maradona ook maar al te vaak losse handjes had. Dit werd duidelijk door een filmpje op youtube en de verklaringen van zijn exen. Moedig en dapper Paula! Het verwoordt het gevoel wat je erbij hebt. Ik ben vaak blij met zo'n kritische blik. Ben ik negatief gestemd? Ooit het boek gelezen "de meeste mensen deugen.." een prachtige manier om te relativeren. Dus, nee ik ben optimistisch zeker nu we van die gek in USA verlost zijn. Laat nu maar weer een normale verstandhouding zich verder ontwikkelen. Een verstandhouding waarin fatsoen, wetenschap en waarheid prioriteit krijgen. Ik ben optimistisch gestemd dat het met Biden een stuk beter wordt. Zelfs de discussie bij FVD heeft zin. Er staan partijleden op om afstand te nemen en grenzen te trekken. Er blijven er ook genoeg over die Thierry steunen, dus hem kritisch volgen is en blijft belangrijk. Moet dat..ja dat moet! Voor mij.

Het jaar 2020 heeft veel gebracht. In ieder geval meer dan we verwacht hadden. Terug kijken gaat minder gebeuren met theaters die dicht zijn en een oudejaarsconference geen plek gaan geven. Terug kijken is ook saai want we weten allemaal nu wat ons overkomen is. Lekker overzichtelijk. Grappen zijn voorspelbaar waar ze over gaan. In NRC las ik een discussie tussen Henk-Jan Prosman, hervormd predikant en Youp je weet wel van dat Hek. Waarom kerken niet dicht hoeven en theaters wel. Mooie eindzin van Youp: "We komen er niet uit. We praten het wel een keer uit. U mag kiezen bij mij in de kerk of bij u in het theater" Waar het ook zal zijn ik maak me deze keer er niet druk over...

eerste keer

Als je een auto hebt, is een botsing altijd naar. Bij een fiets trouwens ook. Vooral als er persoonlijk letsel aan te pas komt. Als je de oude auto hebt ingeleverd en een tweedehands, of zelfs een nieuwe, auto gaat rijden, is een botsing altijd meer dan jammer. Vooral bij nieuw let je de eerste weken extra op elk krasje, op deuren die een ander te stevig heeft opengemaakt. En je kunt ook zien wie de dader is, aan de kleur op je spiksplinternieuwe staal, maar toch ontkennen ze ook standaard en van een briefje is al jaren geen sprake meer. Als jezelf een ongeluk hebt veroorzaakt en de deuk is meer dan zichtbaar zijn de rapen helemaal gaar. Iedereen die weet dat je een nieuwe fonkelende auto hebt gekocht. En iedereen gaat vragen: "en een deuk?" of "zelf schuld?" of "Ben je all risk verzekerd?" En of dat nog niet genoeg ingewreven is: "jammer hė ... altijd zo'n eerste deuk...!"

Je probeert dan de onschuld te spelen: "ach ja, er moet altijd een eerste keer zijn", maar in wezen denk je: "donder op!"

Als je naar iets nieuws op zoek bent, interesseren mij ook de reviews. Hoewel je weet dat de fabrikant zijn hele familie heeft aangemoedigd vooral een positief bericht te schrijven, hebben ze toch onbewust invloed. Ook het bekijken van de ANWB, Prijsvergelijk, Consumentenbond spreken een woordje mee in de keuze. En als je dan een keuze gemaakt hebt en iemand wil weten (zelfs ongevraagd) hoe je tot die keuze gekomen bent, schep je op over alle sites die je bezocht hebt. En de laagste prijs hebt bedongen. 

Zo ook met gas en elektriciteit. Hele volksstammen gaan op zoek via Gas/licht.com (alleen de naam al) naar de meest goedkoopste per jaar, en waar je het meeste geld als bonus ontvangt. Nauwelijks is er aandacht voor de prijs per KWH of m3 gas.

En in deze corona-tijd hebben we tijd zat. De herfst bladert binnen, dus de tuin is allang zonder bloemen en als ze er nog zijn, verwelkt. Alle Natuurbehoud-Monumenten-Vroege-Vogels adviseren weinig tot niets te doen en alles te laten staan. Is beter voor de vogels. Een beter advies heb ik zelden gelezen.

En ik heb ook al de pindakaas vervangen en de silo met voer weer opgehangen. Ik moet wel bekennen dat ik weinig vogels hiermee een plezier doe. Ze komen namelijk niet..., niet meer. Ik hoor 's morgens geen merel en ook 's avonds laat hij en zij verstek gaan.

Ze zijn er overigens wel, want de eerste poep op mijn nieuwe auto is er al.

natuurkunde...

Sommige natuurwetten zijn mij bij gebleven, niet veel, sommige. 

"Waar het ene lichaam is, kan het andere niet zijn", is er zo een. 

Als er om welke reden dan ook door medici werk-in-uitvoeringsborden in je darmen zijn geplaatst, kregen zij, of eigenlijk ik, met deze wet te maken, maar daarover later. 

Er leeft van alles in je darmen en soms wil vooral het ongewenste leven, in je darmen, niet ontdekt worden. Ze zijn als de dood voor MRI's en CT-scans. En van camera's willen ze helemaal niets weten. Je voelt ze wegvluchten. Maar ze ontkomen niet als je deze hulpmiddelen toestaat. Ik liet alles toe en ja hoor ze hadden ze te pakken. En als ze ontdekt zijn, worden ze opgejaagd, en komen ze met geen enkele smoes ertussen uit. Vóór die aanpak, wordt eerst schoonschip gemaakt. Een klysma, ik vind dat geen fijn woord en de gevolgen nog minder. Maar een van de eerste noodzakelijke kwaden die moeten geschieden. Schoon schip. Daarna opruiming van alles wat niet meer mag groeien. Ik zal niet inhoudelijk ingaan op stoma's want dat is minder interessant behalve dat er de meest vreemde verhalen de ronde doen, die ik kan afdoen als  onzin. Als je meer wil weten, bel me even.

Als alles weer gerepareerd is dan moet het, zoals dat zo mooi plastisch opgeschreven staat, weer op gang komen. En dan komt de wet van "waar het ene lichaam is kan het nadere niet zijn". Lucht is zo’n lichaam/gas, voor iedereen herkenbaar die van uiensoep houdt. En lucht dringt voor, wil altijd vooraan staan. Niet erg maar voor mij moeilijk invoelbaar wanneer de lucht plaatst gemaakt heeft voor dat andere lichaam die ik voor het gemak hier niet verder ga toelichten. Het dilemma ontstaat vaak spontaan, wanneer moet ik nu wel en wanneer niet...Ik heb dit dilemma kunnen beslechten, en met succes, met behulp van de vaste sponsor Tena, waarvoor dank.

Inmiddels ben ik gewoon weer in mijn eigen huis met mijn vertrouwde wc-tje die ik toch even heb begroet met:"hier ben ik weer!" Of hij mij gemist heeft, of hij mij weer herkende, onbelangrijk. Ik geniet dat ik geholpen ben, dat er medici zijn die, zonder mij te kennen, met hun specialismen en vakmanschap, willen en kunnen helpen. Het UMC+  in Maastricht verdient wat mij betreft alle lof voor behandeling en verpleging, en ja het is hun werk maar dan nog is een dankjewel op z'n plaats. Het lijkt vanzelfsprekend en dat is het niet. Meer dan ooit kennen we de belangen van de gezondheidszorg. Ik zal niet ook nog eens uitpakken in wat er allemaal gebeurd is en nog, de laatste dagen. Stratenmakers zijn belangrijk, tramconducteurs, schoonmakers, ondersteuners van mensen die het moeilijk hebben, een hele lijst kan ik opnoemen van belangrijke werkers maar...BN-ers horen daar niet bij.

zomaar

Ik las de laatste week het boek "de meeste mensen deugen" van Rutger Bregman. Ik kan het aanbevelen. De positiviteit spat er vanaf. Ik werd er vrolijk van. Hij beschrijft dat in het algemeen de meeste mensen deugen. Ik noem dat nogmaals omdat dat nou juist is waar velen aan twijfelen. Ook in deze tijd wordt er veel (teveel) aandacht besteed aan twijfel en oprechtheid van de meeste. Bijvoorbeeld de zorg, ik mocht die van dichtbij meemaken en ben uitermate positief verrast. Dat komt omdat ook ik mij te vaak heb laten leiden door de "verhalen" van slechte zorg. Ik kan onderstrepen dat ik zeer tevreden kan terugkijken op de  zorgzaamheid van die medewerkers. En ook ik weet, er kan wel eens wat misgaan. Het evenwicht in wat er goed gaat, slaat ruim door naar: er gaat heel veel goed. Daarvoor aandacht hebben, helpt in het tevreden zijn.

Als je positief kranten wil lezen, is dat een uitdaging. Kranten, en dat geldt ook voor de meeste andere media, willen gelezen en vooral gekocht worden. Schijnbaar zijn wij allen op zoek naar negatief nieuws, en sensatie. Het staat er vol van. 

Menig ouderen kijken geen journaal meer en laten de krant in de bus hangen of zeggen hem op. Genieten in deze tijd van minder ondernemen en meer van eigen tuin. Dat overkwam ons ook. En dat is positief nieuws, want we hebben er jaren te weinig van genoten. Sowieso genieten we meer van de kleine geneugten. Dat zo’n pandemie dit bereikt. En we vergeten zeker niet wat deze ellendeling allemaal veroorzaakt heeft. Daar kan ik weinig positiefs uithalen.

Ik blijf de toekomst positief inzien. Ook in de hoop dat het steeds maar weer groeien van de economie, nu eens niet de prioriteit zal worden. Vakanties zijn nu, zoals ik lees en zie, de hoogste prioriteit. We mogen nog niet naar Turkije. Gingen we daar heen dan? Met een leider die ons fascisten noemde?

En ook dat sluipt er dan toch weer in, dat ik mij druk maak over Erdogan, of over dat ik niet mag discrimineren. Corona, discrimineren, racisme, slavernij...wat volgt?

 

Maar... het theater maken gaan we weer opstarten. Per 1 september, corona-proof! 

Met jeugdtheater Lef hebben we voldoende passie om kinderen kennis te laten maken met theater. In de prachtige concertzaal van de Hanenhof.

Met als uitgangspunt dat theater maken meer is dan alleen toneel spelen. 

Zoeken, ontdekken, proberen? Je eigen vrijheid om je nieuwsgierigheid te volgen en dat leuk vinden. En álle kinderen zijn welkom, onvoorwaardelijk. Zelfs financiën regelen we als dat een probleem zou zijn. Heerlijk positief einde van deze column!! En als die kinderen uit Griekenland toch komen, omdat ons parlement ineens een hart blijkt te hebben, ze mogen bij ons theater komen maken en ik weet al welk stuk dat gaat worden...

Info nodig, kijk op www.jeugdtheater-lef.nl

Cat Stevens

In deze bijzondere tijden kunnen soms simpele regeltjes uit een boek of lied je troost bieden. Kunnen ook wijsheden erin hakken en je altijd bij blijven.

In "father and son" van Cat Stevens ontroerde mij de zin "the moment i could talk, i was order to listen". Zo'n praktische waarheid die vanuit mijn jeugd vastgeroest zit in mijn geheugen.

Het luisteren is mij vooral bij gebleven. In mijn puberopvoeding, werd ik verplicht te luisteren. "Als grote mensen praten, houden kinderen hun mondje". Zo'n verkleinwoord als “tje werd bij alles gebezigd. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen.

Luisteren bestond toen uit: doen wat je gezegd wordt, het spreken van mijn moeder had verder geen inhoudelijke kennisoverdracht in zich. Ga er niet onder gebukt, voor zover dat nog kan.

Ben ik ontevreden? Met mijn leven zeker niet. Met alles wat ik mee mocht maken en nog meemaak, met iedereen die ik ontmoet heb, met mijn vroegere werk, met mijn eigen theaterervaringen, met jeugdtheater, goede vrienden, familie...het is eigenlijk allemaal bijzonder.  En het ging echt niet allemaal over rozen. “Maar daar word je beter van”, die was dan weer van mijn vader.

Maar luisteren heeft echter veel meer in zich. Het is de aandacht die je geeft. Je neemt iemand serieus, je luistert naar wat hij of zij zegt. Luisteren betekent niet: het standaard ook altijd eens (moeten) zijn. Accepteren dat je van mening verschilt, voorkomt een hoop tragedie. Misschien wel het huishoudelijk geweld, dat als een virus nu de kop op steekt. En het brengt meer dan wanneer je voor de lieve vrede....

Ik merk dat zo'n crisis ook meer met je doet dan je zelf dacht. Je gaat nadenken over zaken die normaal meer dan 1,5 meter verwijderd waren. Ik bespeur de wens alles te resetten en opnieuw te beginnen. Ik zag Jozef v.d. Berg, ooit poppenspeler met heel veel succes in binnen- en buitenland. Nu woont hij in een kist vlakbij een fietsenhok en wijdt hij zich aan God. Dat laatste doet hij niet met een overdrevenheid dat je denkt, nou nou... Hij zegt mooie zinnen. Heeft het over de portemonnee, één van zijn belangrijkste poppen. En dat die symbool staat en hopelijk stond voor "hebben, hebben en hebben". "En als dat eens minder zou kunnen worden...", waren zijn wijze woorden.

"I was order to listen", werd er stil van!!

ongewenste gymnastiek

Een must, geen discussie of beredenering, want dan ga je het niet doen. Die laatste verleiding is het grootst. Je spieren, je benen, ook al heb je geen virus, het voelt stijf als een plank. Olga Commandeur is de goeroe, ik weet echt niet meer welke sport zij deed, maar ze ziet er nog goed uit. Kan ook niet anders met al die oefeningen. Eet waarschijnlijk biologisch, vegetarisch en zonder mayonaise. Het kijken en vooral meedoen is bijna een straf, en ik vraag me af waaraan ik(we) die verdiend hebben. Misschien ook maar eens meer biologisch en nog duurzamer. Wat een woord is dat trouwens. Alles is tegenwoordig duurzaam, maar de CO2 daalt voor geen meter. Zonnepanelen, van het gas af, waar doe ik het voor? Nu we een virus hebben rondzwerven, wordt de lucht schoon of is het schoner?. Gaan we minder autorijden, doen we even wat meer boodschappen, maar dat houdt ook een keer op. Tenminste de voorraad toiletpapier in ieder geval. Meer dan een paar vellen hoef je niet te gebruiken. Misschien kan Olga hier wat aandacht aan besteden tijdens haar goed bedoelde oefeningen.

En de natuur gaat voort. De perkplanten blijven staan waar ze staan. Tuincentra, deel ze uit! Doe er iets goeds mee. Zet gewoon voor elke deur een setje violen, het kan nog.

De vogels...blijven maar zingen, elke morgen.

En ik? Ik moet wat bekennen. Ik heb twee tortelduifjes (de echte die je de hele morgen hoort...je kent ze wel) weggejaagd, want zij wilden een nest gaan bouwen in de boom in onze tuin. En in deze tijd van corona kan dat echt niet, dus weg jullie! Nu hoor ik jullie al denken: wat zielig!

Het kan nog erger. Twee jaar geleden was ik te laat en zaten er al twee wat langer te broeden. En ze hadden een mooi nest gebouwd in de kroon van onze boom.

Toen heb ik met een bezemsteel dat nest er voorzichtig uitgetild, toen ze er even niet opzaten. Tot mijn ontsteltenis duwde ik ook twee eieren uit de boom. Ze waren dus al veel verder dan ik gedacht en gezien had.

Sorry, ik zal het nooit meer doen, wegjagen als ze al eieren hebben.

Teuten

Het woord is niet typisch Limburgs, maar geeft goed het tempo weer, waarmee we de dag beginnen. Krant lezen met koffie heeft nog nooit zolang geduurd. En nog nooit waren we zo blij met de bijlage op zaterdag. Boeken stapelen zich niet langer op, maar worden verslonden. Genieten voor het raam van onze mooie lentetuin en alles wat er rondvliegt. De zon schijnt en ook de zonnepanelen zijn blij, anders wij wel.

Het zijn bizarre weken, ik geloof niet dat ik nu iets nieuws vertel. Ook niet als we toch blij kunnen zijn dat we moeder-aarde even op adem laten komen. Zijn positieve bijkomstigheden in een tijd, waarin vooral zorgen toch de boventoon voeren. We zijn kwetsbaar. En we wisten dat wel, maar geen enkele regeringsleider of partij kreeg voor elkaar wat er nu gebeurt. In kranten worden we begeleid, door allerlei betweters, hoe we thuis moeten werken en vooral hoe we de kinderen moeten opvoeden en bezighouden. Dat hebben we jaren aan kinderopvang en scholen overgelaten, met alle gevolgen van dien. Ook zij komen tot rust en zijn eindelijk voornamelijk bezig met onderwijzen, het opvoeden moet “noodgedwongen” thuis plaats vinden. Ik hoop van harte dat ouders beseffen, dat dit niet altijd een even makkelijke combinatie is.

Het zorgen voor elkaar krijgt ook een andere dimensie. Corona heeft de twijfel of dat nodig is, en vooral bij de kwetsbare groepen, beslecht. En het gebeurt op grote schaal met allerlei mooie initiatieven. Wordt dit weer zo ingesleten dat dit een normaal iets zal worden, zorgen voor kwetsbaren?

Zo ook het niet meer bezuinigen op gezondheidszorg. Geen marktwerking, maar sturen en regelen. Gaan we schoonmakers beter waarderen en goed betalen. Vrachtwagenchauffeurs waarderen en vaker voorrang geven. De vakkenvullers nog meer waarderen?

We “ontdekken” meer dan ooit de belangrijke beroepen in een crisistijd, zoals we nu meemaken.

Corona is er, de lente is er en beiden blijven voorlopig.

Wij waren er al, zorg goed voor elkaar. 🙏🏼🙏🏼

welk virus?

Dat vroeg ik mij af. Hoe kan het dat het coronavirus zoveel aandacht trekt? 

Er is ophef, er is verwarring, er zijn geen mondkapjes meer. 

Er zijn criminelen die ineens een website beginnen, en de mondkapjes aanbieden tegen woekerprijzen, zelfs met de aanduiding: aanbevolen door het RIVM.

Jij betaalt en krijgt ze natuurlijk niet. Zodra ze door een journalist hierover worden aangesproken, verdwijnt deze term van hun website. Profiteren van de angst gezaaid door onszelf.

Er zijn echter veel meer virussen die ook meer onze aandacht verdienen, maar het veel minder krijgen. En die zijn te bestrijden zonder mondkapjes.

Ik vat ze even samen: internethaat

Nikki Sterkenburg, journalist van Vrij Nederland, promoveert aan de universiteit van Leiden op haar proefschrift over rechts-extremisme in Nederland.

En zonder dat ik het hele artikel met jullie ga doornemen, zijn er een aantal opmerkelijke uitkomsten uit haar onderzoek op te tekenen.

Een hele belangrijke: onderschatting en het internet als aanjagend medium. Omdat het voor sociale mediabedrijven niet meer mogelijk is om alle dagelijkse berichten en video's te controleren, leunen zij sterk op de z.g. kunstmatige intelligentie. Die zijn echter vaak beperkt tot gewelddadige beelden, maar laten tekstberichten, waarin rechts-extremistische haat wordt gepredikt, vaak ongemoeid. Het nadeel van de zoveel besproken algoritme. 

Eenmaal ingezogen in het algoritme, krijgt de gebruiker steeds maar hetzelfde voorgespiegeld, is haar conclusie. Zelfs na maanden blijft het algoritme werken en krijg je extreemrechtse ideeën voorgeschoteld.

"Geen enkele kind wordt racistisch geboren, is een cliché", zo schrijft ze. Deze groep, inmiddels volwassen, bestaat juist uit individuen die er heilig van overtuigd zijn, dat ze dat wel zijn. Soort voorbestemd.

En de vraag blijft natuurlijk actueel: wat is vrijheid van meningsuiting en wat niet. Gaat het dan alleen maar om politieke correctheid. "Het is", zo schrijft zij verder, "veel te makkelijk, om te denken dat omvolkingstheorieën enkel aanslaan bij mensen die ze niet allemaal op een rijtje hebben."

Is dit dan nu niet het virus dat vele malen meer bestreden moet worden dan corona? Het is een virus wat al langer de kop opsteekt en waar we het te vaak wegzetten als "die gekken", en te weinig de moed hebben om het te bestrijden. Racistische koren op de voetbalvelden, waarbij er toch ook velen omheen staan en wegkijken, "wir haben es nicht gehört".

Scheidsrechters en officials die te laf zijn om 22 man van het veld te halen na de zoveelste spreekkoren. Zichzelf verschuilen achter de protocollen, waaraan zij zich hebben geconformeerd.

Het coronavirus zal op enig moment geconfronteerd worden met een medicijn. Het loodje leggen.

Om racisme en rechts-extremisme te bestrijden is moed voor nodig en vastberadenheid. En die zijn niet te maken door de industrie, die moeten van onszelf komen.

Onze muzikale wereldenergie

De wereld draait door.... en het lijkt alsof de snelheid is aangepast. Meer moeite kost het mij deze bij te houden. Stel me ook vaker de vraag of ik dat nog wel moet, of wil. Sla de bladzijde van de krant sneller om. Die snelheid is dan wel weer mee veranderd. Vrijheid van meningsuiting wordt verknipt in wat wel, en niet kan. Ook daar raak ik het spoor bijster. Teken van de tijd, of toch wie het zegt?

Nu we zelf in een wat moeilijkere periode zitten, zoeken we vaker de natuur op.

En dat helpt.

Je hoofd wordt gezuiverd door de sneeuwklokjes die snakken naar sneeuw. Door daslook dat veel te vroeg hallo! zegt.

En alle bomen die het loodje hebben gelegd in de door het KNMI aangekondigde storm. En die kwam nog ook.

De natuur is mooi en we hebben geen stikstof gezien. Ook geen boeren trouwens.

Alleen die verdomde maar....en moet die blijft knagen... toch nog wat ik even moet.

Ik beloof jullie dat dit de laatste keer is, dat ik erover zal schrijven. Loslaten doe ik niet, ga helpen om het toch nog te redden. Weet nog niet hoe, maar er zijn muziekliefhebbers te vinden die ook graag willen helpen.

Gemeente Sittard-Geleen heeft een nieuw college, en net voor het vormen, is er nog snel het besluit genomen om Artamuse (muziekschool in de wandelgangen) op te doeken. Ik zeg het maar even zo, want hier komt het wel op neer.

Geen muzieklessen meer. Geen lessen op basisscholen, tenzij zij het zelf gaan organiseren in een periode dat ze net genoeg tijd hebben om de kinderen lezen, taal en rekenen te onderwijzen.

Als er tenminste voldoende leerkrachten zijn.

Alle wetenschappers, en daar rekening ik niet onze eigen koningin Maxima onder, schreeuwen het van de daken. Muziekonderwijs is essentieel voor de ontwikkeling van kinderen. 

En ook Maxima houdt zich er op een uitermate positieve manier mee bezig.

In Sittard-Geleen zijn de beleidsmakers doof en wordt het stil, nee is het al stil.

Geen muziekonderwijs. "We moeten keuzes maken", is een veelgehoorde belachelijke uitleg. Maak dan geen domme keuzes, zou ik zeggen. Deze valt er wel onder.

En wat stopt komt niet meer terug. De harmonieën drogen op.

En denk nu niet dat een muziekmakelaar met de nodige marktwerking dit gaat oplossen. Gaat niet gebeuren!

We weten inmiddels in de zorg waar dat toe leidt.

Het is dom, dommer, het domste wat dit college heeft kunnen besluiten. En de meeste partijen stemden toe.

Wat een culturele, muzikale armoede wordt het de komende jaren in Sittard-Geleen.

De kinderen niet meer verwijten dat ze teveel op de telefoon bezig zijn, teveel hangen, of problemen veroorzaken. De volwassen beleidmakers die jullie dat verwijten, nemen jullie de muziek af! Protesteer!

Maar...we gaan met muziekliefhebbers niet zitten wachten, we gaan er wat aan doen. En met dat positieve bericht sluit ik af...

het komt binnen...

Ik was er gewoon even niet, nou ja even. Dat kent een oorzaak of eigenlijk twee.
Je weet dat het er is. Je hoort het vaak bij anderen. Soms komt het dichtbij, en ineens zit het aan je tafel. Het kruipt in je darmen, in je borst en als je niet op tijd bent...overal! En vanaf dat moment loopt het aan je hand mee, waar je ook bent. Praat het mee, bemoeit zich met jouw agenda, wordt een lastpost.
Als het je overkomt, dan verstomt elke ongenuanceerde, ja zelfs genuanceerde kritiek op onze medische kennis en kunde.
Op de zorgzaamheid van al die in het wit geklede mannen en vrouwen, die je vertellen wat er is en wat er komt. Je bent afhankelijk, dat voel je meer dan ooit. Die afhankelijkheid wordt beantwoord door zorgzaamheid en aandacht.
En ook ik heb altijd meegehuild met de wolven, die de meest vreselijke dingen vertelden over die zorgzaamheid. Vaak onterecht en beschamend, geef ik toe.
Opbouwend kritisch zijn, mag en moet soms, zelfs vaak de basis om te kunnen verbeteren. Maar koesteren dat we mogelijkheid aangeboden krijgen om te genezen, zou dat in evenwicht moeten brengen. Misschien wel doorslaan naar: goed dat we hier wonen, en dat ze er zijn, die witte pakken.
De wereld draait even niet meer, aandacht en de zorgzaamheid van zovelen zorgt dat alles gewoon weer bijna draait zoals het draaide. En dat is ook goed.
En elke dag wordt weer beter.
En wij ook!!