dierenvriend

 Deze dagen zijn voor wandelingen heerlijk. Als het niet regent, en zelfs als. Niet koud, dus ideaal. In de kinderboerderij kwam ik vrolijke dieren tegen. Zo vrolijk alsof ze uitstraalden de kerst overleeft te hebben. De kalkoen had het grootste woord. "Niks gevuld, ik loop nog steeds vrolijk rond". En ook het varken was scharrel blij. Kippen hadden zich beperkt tot het leggen van de eieren die geraapt waren. Hun aandeel was voorspelbaar en acceptabel. De geit had zich opgeworpen tot het leveren van de melk voor de kaas. Zo had iedereen zijn of haar steentje bijgedragen. Verantwoord en een opsteker voor de partij voor de dieren. Zo zal het niet alle dieren zijn vergaan. Jullie en ook wij weten wat er op tafel stond. En alles onder het genot van een heerlijk glas rode of witte wijn. Daarvan kun je veel hebben, zonder die steen op de maag van geslachte dieren. Heeft wel weer een ander gevaar, zeker als er nog een stuur vastgehouden moet worden. Ik zit te mijmeren rond vijf uur in de namiddag. Ik wilde het jaar met jullie doornemen, maar dacht ineens dat het misschien beter is een verhaal te verzinnen. Dat ik bijvoorbeeld naar de kinderboerderij gewandeld was. Heb ik niet gedaan overigens, dus of daar een kalkoen gelukkig rondloopt... geen idee. Maar weer schrijven over wat er allemaal moet, of zou kunnen. Ik had er gewoon geen zin in. En de wensen van een goed en gezond 2023 waren ook al vaak gebezigd door mij en vele anderen. Dus...fijn weekend allemaal. O ja, ben voorzichtig met vuurw...Ach doe maar wat. We zien elkaar vast wel met of zonder tien vingers...

soms

 "Boeddhisme leert me dat ik mag zijn wie ik ben." Bay Hagebeek kijkt terug naar dit jaar. Geen goede voornemens dit jaar, maar eerder intenties. En hij ziet boeddhisme als levensstijl en niet als religie. Zo aan het einde van het jaar dit lezen, geeft een bijzonder gevoel. Mooi om daarover te mijmeren in deze donkere dagen. En gisteren was wel heel donker en nat. En we blijven dromen over een white Christmas. In de USA weten ze wat wit en koud is. En ook aldaar maar hopen op een prijsplafond. In zeven minuten bevriezen. Je kunt de vriezer uitzetten en alles buiten leggen. Elk nadeel hep se voordeel. Schrijven over wat er allemaal niet goed gaat in de wereld, is bijna een standaard aan het einde van het jaar en met de Kerst. En toch zie ik vooral heel veel initiatieven om mensen, van allerhande aard, aandacht te geven, omdat zij het minder goed hebben. Het zal niet overal zo zijn, maar ik word van elk initiatief warm. Dat zien, brengt misschien een beetje evenwicht. Bij mij in ieder geval wel. Jeugd die ouderen uitnodigen, of zelf naar tehuizen gaan en de eenzamen verrassen met heerlijke koffie en een gesprek. Op een of andere manier zie ik mijzelf ook weer bij de kerststal staan in onze huiskamer met alle broers en zussen. Kaarsjes aan en zingen. Respect voor mijn ouders die dat koesterden en een goede intentie in de praktijk brachten. Heb ik ze dat ooit wel eens verteld?

En soms lees ik: Rijken hebben niks te hopen maar zijn bang het te verliezen...

Mooie warme dagen met elkaar!

vriend(in)

 De waarde van vrienden aan het eind van een jaar is het grootst. Je kijkt terug en constateert dat ze er zijn. En ook dat je op ze kunt rekenen als het nodig is. Een prima basis voor een nieuw jaar. De betekenis van vriend zijn krijgt ook vaak een andere invulling. Zo vulde een gesprek zich op een bijzonder gezellige verjaardag met de opmerking dat mannen vaker hun vrouw als hun vriendin voorstellen. "Dit is mijn vrouw" is er minder bij. Ook een bezitterige voorstelling van zaken in deze tijd. Dus je vrouw voorstellen als "mijn vriendin" is modern. Niks mis mee want een goede vriendin of vriend is goud waard. Suggereert het dat je meerdere vriendinnen hebt? Is mogelijk een vraag die bij de ander opkomt. En dat kan, graag zelfs om de reden die ik al noemde in de eerste zinnen. 

Ik kijk naar buiten en zie nog steeds dat er bladeren weigeren hun bomen los te laten. De kou is weer uit de lucht. In een dag van -7 naar +8 is klimaatneutraal zou je kunnen zeggen. Kijken naar prachtige natuurdocumentaires is een verwondering, elke keer weer. Hoe mooi alles in beeld gebracht wordt. En toch blijf ik altijd met een schuldgevoel achter. Omdat er altijd zinnen in voorkomen die de klimaatverandering aanstippen of behoorlijk dominant laten blijken. En natuurlijk(!) het gaat minder goed met onze aarde, ik zal het niet ontkennen. Maar genieten van mooi in beeld gebrachte natuur, hoeft wat mij betreft niet elke keer "bedorven" te worden met de bekende neus op de feiten. Het bekende vingertje. 

Zou het nieuwe jaar een omwenteling teweeg brengen? Een vredesplan van Zelnsky terwijl hij zelf ook nog steeds bommen gooit? Het koraalrif gered. De stikstof verbannen. Een tweede kamer die verdraagzaam samenwerkt en luistert, vooral naar elkaar. Ik word sentimenteel en ga ontbijten met mijn vriendin, toevallig mijn vrouw.

Ik wens jullie allen veel gezondheid en mooie momenten in 2023

Door de bomen het bos...

Kan een mens teveel lezen? Word ik er altijd beter van? Lees ik de goede boeken? Vreemd dat rond Kerst en aan het einde van een jaar altijd vragen boven borrelen. Maar ook: doe ik genoeg voor anderen? Terugkijken naar het jaar dat bijna achter ons ligt. En zoals eigenlijk elk jaar waren er hoogtepunten, die je moet koesteren, ook teleurstellingen en dieptepunten hoef ik hier niet meer te benoemen. Teleurstelling van bijvoorbeeld een theaterprogramma dat ik had willen maken, en dat jammerlijk niet meer op mijn lijstje staat. Althans voorlopig. Er komt altijd wel weer iets voorbij waar ik plezier aan ga beleven. Cultuur voor jongeren staat hoog in het vaandel als het mijn plannen betreft, ook weer in 2023. Ik lees dat het lezen op de basisscholen een probleem van structurele aard is geworden. Ik lees veel van dit soort berichten. Hoor geklaag over onze jeugd. Het is onze jeugd, die hebben we zelf opgevoed. Of laten opvoeden door anderen, omdat we een huis kopen ook belangrijk vonden. Kort door de bocht? Ja misschien wel, want ik zie prachtige initiatieven door de jeugd. Al is het maar de deur open houden als ik eraan kom met mijn rollator. Of ons een fijne dag wensen als zij, als medepassagiers, uitstappen in Eindhoven en wij verder reizen naar Utrecht. We zijn snel geneigd te oordelen over Poetin, of hoe excuses moeten..., best lastig eigenlijk. Oordelen zit in ons bloed. En ik doe er ook soms aan mee. En heb eigenlijk het omgekeerde geleerd in Mamelis. Ik denk met veel voldoening en respect terug aan de tijd dat ik een weekje in het klooster verbleef bij de Benedictijners. Zij hebben oordelen afgezworen, eerst naar jezelf kijken, wat jij kan verbeteren, wat jij  anders kan doen.

Een prachtige voornemen dan maar met Kerst. De wereld kan wel iets, nou ja iets..., gebruiken van deze wijsheid. En daar heb ik geen oordeel voor nodig.

sorry voor Kerst

Gaan we nou sorry zeggen voor Kerst begreep ik? Dat is toch dat feest vol traditie? Ik vergiste mij. De ophef was over de datum en de manier waarop we excuses gaan maken voor het slavernijverleden. De onderhandelaarster, ik ben haar naam gelukkig kwijt, vergeleek de manier van sorry zeggen met het in- en uitruimen van een vaatwasmachine. Als ik deze vergeten ben uit te ruimen, dan is het belangrijkste de manier waarop ik sorry zeg tegen mijn echtgenote, dan dat ik gewoon sorry zeg. De nieuwslezer  Jeroen Overbeek vatte het goed samen met de vraag: "Ja Xander van der Wulp, waar zitten we hier eigenlijk naar te kijken?". En Xander beaamde dat het kabinet zich vergaloppeerd heeft (bijzondere uitspraak want Sinterklaas en paard zijn allang weer terug naar Spanje) over de excuses. Niet nagedacht over hoe dat zou moeten en het zou wel eens verkeerd kunnen vallen. En ik zit ook met verbazing te kijken. Al langer heb ik het idee dat deze excuses meer een soort vergoeding moeten worden voor de nabestaanden. En wie zijn dat dan? Onze overheid lijkt een verzekeraar, waarvan niemand de polisvoorwaarden kent, schreef Christiaan Weijts, ik kan het niet mooier verwoorden. Maar wanneer gaan de Spanjaarden ons excuses aanbieden? Tachtig jaar oorlog hakt er behoorlijk in. En er moet wel een familielid van mij meegevochten hebben, dus excuus is één, maar financiële genoegdoening is het andere. Hoe dan ook heb ik al afgesproken dat ik de vaatwasser niet ga uitruimen met Kerst. Heerlijk want we gaan bij onze kinderen dineren..., sorry!

het swiebert

 Alweer euver vreuger? Is een wel vaker gehoorde uitspraak van jongeren. De nostalgie van de tv coryfeeën Ivanhoe, Swiebertje, Lassie  ach jullie weten het ook vast. We keken ernaar. En er was ook niet zoveel meer om naar te kijken. En wij in Limburg hadden nog het geluk de Duitse tv te ontvangen. Van Lou van Burg met 'der Goldene Schuss' en Roeoedi Carrell. Nu staat de buis plat van allerhande onzin. En de buis is er ook niet meer. Die is platter dan plat. De keuze is enorm. Ook de publieke omroepen zijn dominant aanwezig. Ik ga niet oordelen over Matthijs maar alleen dat ik zijn programma mis op zaterdagavond: "Matthijs gaat door" Ik vond het prachtig. En je kan ook trouwens makkelijk een omroep beginnen. Mijn verbazing begon al bij POW. Of ik daarop zat te wachten? Nee, niet echt. En nu: Ongehoord Nederland. Alleen de naam al. En toevallig, want ik zoek ze zeker niet op, kwamen de onaangekondigde beelden in Nieuwsuur voorbij. Ik werd er spontaan misselijk van. Willekeurige internetfilmpjes met ongekend geweld tegen witte mensen leverde 1700 klachten op bij de Ombudsman. Als jullie ze niet gezien hebben, houd het zo. Alweer zijn ze op de vingers getikt door de Ombudsman. En daar zijn wij Nederlanders goed in, op de vingers tikken. 'Foei, foei' woorden horen erbij. Onze minister speldt "OneLove" op en draagt er een sjaal over.  Moedig ook. We vertellen de Grieken dat ze mensonterend omgaan met de vluchtelingen. Bulgarije houden we tegen tot het Schengengebied, want daarvan vinden we dat ze nog niet goed omgaan met migranten. En laten ter Apel, ondanks alle rechterlijke uitspraken, onveranderd met nauwelijks of eigenlijk niets. Doen we er niks aan? Jawel, we constateren het, roepen foei en soms foei foei en gaan door met waar we mee bezig waren. Vluchtelingen blijven vluchtelingen in Nederland. Maar de Kerst komt er toch echt aan!