Rembrandt krijg je boos...

Met excuus een beetje later deze keer. Ik wilde het eerst beleven. Helemaal meemaken.
Intens en als het kan met niet teveel tegelijk.
Dus wij kozen een maandag.
Met de trein relaxt en deze reed heerlijk op tijd. Ons afspraakje met Rembrandt, de late wel te verstaan.
We togen naar het Rijksmuseum en we mochten er (gelukkig)pas om 15:00 uur in. Nog even heerlijk geslenterd door mooi Amsterdam. De Haarlemmerstraat met zijn leuke kleine winkels.
Alle ingrediënten om daarna met volle teugen te genieten. Om kwart voor drie, met ons Limburgs kwartiertje maar dan andersom, stonden we vooraan. Kaarten al in onze hand.
Honderd topstukken uit 35 collecties.
Aanbevolen door Wim Pijbes zelf, de directeur van het Rijks.
Had hij niet hoeven doen.
En ook Gregor Weber deed er nog een paar scheppen bovenop. Zoiets krijg je maar één keer in je leven te zien. 
Allemaal overbodige aandachttrekkerij.
De hele tentoonstelling verdeeld in tien hoofdstukken. Overzichtelijker kon het niet. En de uitleg op allerlei manieren beschikbaar op een audiotoer met alle wetenswaardigheden die je nog niet wist.  Folders in alle wereldtalen.
Ook hadden nog eens een aantal bekende Nederlanders( die mogen nergens ontbreken) hun favoriete Rembrandt gekozen en beschreven.

Dat alles....dat alles maakte Rembrandt tot een boze schilder. Een schilder die op genadeloze wijze afrekenden met al die gapende ogen van teveel bezoekers in te kleine ruimten.
Iedereen liep voor iedereens voeten. Kijken was onmogelijk, ja uitkijken waar je liep.

Er waren ook nog vaders en moeders met kinderen in kinderwagens dus. Deze kinderen waren op het interesse-niveau van playmobiel, die overigens ook te krijgen was in de museumshop maar daarover
 straks meer. Gelukkig voorzien van de nodige speentjes.
En een maandag is al net zo ongeschikt als alle andere dagen. En ook het tijdstip doet volstrekt niet ter zake. Wilt U nog weten wat onze minister van Onderwijs, cultuur en wetenschap het mooiste werk van Rembrandt vond? Nee? Ik ook niet.
En dat Rembrandt de favoriete schilder van Barack Obama is, begrijp ik als je in je uppie het rijks mag bezoeken.

Rembrandt is prachtig, weergaloos met technische kwaststreken van een grote schoonheid. Maar ik heb alle moeite gedaan om dat te zen. Het lukte mij niet. Mensen met i-pads, iphone's, Samsungs, Nikon, Canon maakte Rembrandt boos. Ze keken niet, versperde mij het zicht om te genieten van die mooie techniek. Heel even bij een portret lukte het mij om vijf voor vijf(Rijks sluit om 17:00 uur.., daar zijn de moderne openingstijden van supermarkten en de alle kleine middenstand nog niet doorgedrongen).

Rijks sluit om 17:00 uur!!
Daar was Rembrandt ook boos om! Even keek hij mij in een zelfportret aan.... boos. Ik zag het duidelijk.
"Wat moeten jullie allemaal hier, niks beters te doen? Dat gegaap en dat vastleggen zonder kwast..."

Het was druk. Het was voornamelijk grijs(op die paar kinderen in de wagentjes na dan).

En ook al zie je het dan maar één keer in je leven. Je doet Rembrandt er geen plezier mee. Dat was aan hem duidelijk te zien.

Na onze dring-en-trek bezichtiging dan maar een pannenkoek eten bij Hans en Grietje. Tenmiste dat staat op een groot bord bij de ingang. We worden wel verwelkomt maar het pannenkoekenfeest gaat niet door. Het blijkt een lunchcafe en dat lunchen(incl pannenkoeken) is maar tot 15:30 uur.

Toen zaten wij nog bij Rembrandt.....

Ik bespaar mijn beleving in de shop met potloodjes, klompjes, pillendoosjes met Rembrandt, magneet-nachtwachten voor op de ijskast, sjaaltjes met Rembrandt, en een brillendoekje ook met...

zoentjes

De zon loopt vaker met mij mee. De zoentjes die we normaal in mei pas aantreffen, kijken mij nu al verontwaardigd aan.
"jullie zijn veel te vroeg", mijmer ik, "geen probleem wat mij betreft maar blijf dan wel tot minstens eind mei". En ineens bedenk ik, dat er dus ook voordelen zitten aan de opwarming van onze aarde. De seizoenen starten vaker op een verrassend tijdstip.
De ijsboeren, die in tegenstelling tot de gewone boeren, nooit klagen als de lente iets eerder het ijsgevoel opwarmt. Zij hebben de mooiste baan van ons allemaal. Altijd vrolijke mensen voor de toonbank. Nooit gedoe over te duur, te weinig...altijd vrolijke gezichten.
Nu is lente een seizoen, dat ook nooit chagrijn aantrekt. Ons verlangen was nog nooit zo groot. Begin maart verwachten we eigenlijk al meizoenen en hop...we worden op onze wenken bedient.
De fiets wordt uit het vet gehaald, de schaatsen zaten er nog in. En winterbanden, ik ben blij dat ik die bespaard heb. Vele reklames maakten ons bang, stelden ons glibber- en glijpartijen voor.
Niets van dat alles.
Nog maar te zwijgen van al dat zout, dat ongestrooid op voorraad is blijven liggen.
De nieuwe ANWB-gids vraagt mij onnozel: Zin in de Lente?

Ik worstelde deze week nogal bij het indelen van mijzelf in een leeftijdscategorie.
Ik weet wel hoe oud ik ben maar: hoor ik nou bij bejaarden met 62? Hoor ik bij ouderen-jongeren. Zie ik er nog goed uit voor mijn leeftijd? Word ik vanzelf grijs en moet ik daaraan wat gaan doen, zodat ‘t lijkt dat ik twee jaar jonger ben?
In een wachtkamer hoorde ik twee dames een geanimeerd gesprek hebben over hun nagels en de lak die daarop gebruikt moest worden. En hoe duur dat wel niet is.
Ik had nog willen roepen: doe het dan niet! Soms zijn adviezen zo simpel. Dat verfraaien van ons eigen lijkt op een verdoezelen van een ontevreden gevoel over ons zelf. We krijgen onszelf, maar willen het gelijk verfraaien. Je wordt geboren en hup bij de eerste haartjes gaat er een strik in.
Soms met prachtige tattoo's op de meest vreemde plekken. Ik zal ze u besparen. Wie ziet ze dan trouwens?
Enfin, in een documentaire over een bepaalde stam in Afrika stoppen vrouwen eerst kleine en daarna steeds grotere bordjes in de onderlip. Hoe groter hoe belangrijker  je dan bent. Als dat bordje er dan eens uitgehaald wordt, is een onderlip zichtbaar....geen gezicht. Dan toch maar liever een tattoo. Hoewel...niks tattoo, gewoon jezelf. Ineens met de leeftijd komt dat besef. Dames die ineens binnen enkele weken wit-grijs worden. Ouderen die onverschillig gedrag vertonen. "Ze moeten maar met mij rekening houden", beetje dat gedrag. En wie zijn dat nou ouderen?
  

Ik overwoog nog een bruggetje te maken naar Opstelten en Teeven. Ik kan niks verzinnen. Mijn bruggetjes met een politieke lading zijn er niet meer. Het komt te vaak voorbij. 
En deze week las ik een bijzondere column van Gerard Kessels in dagblad De Limburger. Hij schreef over: De Heilige Declaratius. 
Hij verbaast zich dat de media of wie dan ook zo kritisch is over het declaratiegedrag van publiekelijke figuren. Hij zegt, ik citeer: "Het oog voor integriteit is messcherp en het andere oog is blind", einde citaat.
Daarmee suggereert hij dat we vooral moeilijk doen bij declaraties, maar niet moeilijk over de miljoenen, of zoals u wilt miljarden, die over de balk gegooid worden door mismanagement.
Verantwoordelijkheid voor het uitvoeren van het beleid wordt op de achtergrond gedrukt. Krijgt te weinig of zelfs geen aandacht.
Ik deel die mening niet met hem. Beide zaken zijn van belang. Beide zaken zijn van hetzelfde belang. Je kunt geen goed beleid uitvoeren en de declaratieregels aan je laars lappen. Je kunt ook niet waardeloos beleid uitvoeren, maar je wel aan de declaratieregels houden.
Er is maar een manier: Goed beleid uitvoeren en je verder aan de regels houden.
Het kan soms simpel zijn. Nee het is simpel.


Of word ik nou oud..., gelukkig....gelukkig oud?

de kleine wereld

Er komen wat rochelende Limburgers voorbij de laatste weken. De terugblikken op de mijnindustrie laat een onmiskenbaar spoor achter. Een spoor van hardwerkende koelpieten, die nu vaak aan de zuurstof hun verhaal doen. Als ze dat nog gegund is tenminste.

Het is 50 jaar geleden dat Den Uyl ons met zijn praatjes de werkelijkheid liet meemaken. Praatjes die geen enkel gaatje hebben gevuld van de echte koelpiet. Ik parkeer maar even, wat het financiële geweten van Nederland er toen en nu van vond.

Zonder werk, weinig pensioen. Gevangen in een volgzaam katholiek geloof. Een geloof dat werd gevoed door macht en mogelijk ook toen al door wellust. 

Vrouwen van mijnwerkers, die zich verheugd hadden op een ander leven na het zwarte goud. Die rustig hebben zitten wachten tot "miene man"  met pensioen ging. Dan konden ze gaan genieten. Tja, van wat?

De mijnwerker verzucht in piepende ademhaling, en de frustratie van zijn schamele pensioen na al dat harde werken. 

En dat zij heel hard gewerkt hebben, laten nu veel documentaires zien.

Ik zie dat de Groningers op de banken staan voor de scheuren in de huizen na elke aardbeving. Vergelijkingen trekken met Limburg, is hierbij best op z'n plaats. Ik bewonder de vastberadenheid van die "Grunningers". Hadden wij, en dan met name de koempels uit de mijn, dat toen maar wat meer gehad.

Limburgers zijn veel in het nieuws. Jos van Rey, ach wat een zielige man eigenlijk. En dan Verheyen.

Onafhankelijk onderzoek wijst uit dat de bonnetjes goed zijn verwerkt op de declaratie. Dus...niets aan de hand. Alle handtekeningen staan erop. Voor het gemak maar even niet gekeken of er wel gedeclareerd had mogen worden.

Jammer dat Youp niet nu al een oudejaarsconference moet doen. Hij zou te weinig tijd hebben. Alleen Limburg is al goed voor twee avondvullende programma's.

En het hele bizarre is, dat Verheyen zelf het onderzoek niet goed vond, want hij heeft wel degelijk verkeerde declaraties ingediend en die wil hij ook terug betalen. Wat is zo'n onderzoek dan waard geweest? Moeten we nu onderzoek gaan starten over dit onderzoek?

En dan gaat eindelijk de partij zelf kijken, gelukkig trekt Mark Verheyen zijn conclusies en stapt op. En Rutte vond het verhaal nog zo opgeblazen. Hij vind hem nog steeds een talentvol politicus, en dat zou zomaar kunnen.

Hij denkt ook dat VVD niet zal verliezen op 18 maart.  Dat lijkt wishful thinking.

Kom eens op aarde, zou ik zeggen

Als er veel aan de hand is in de wereld, vlucht ik altijd samen met mijn kleinkind naar de speeltuin. Zij weet precies, wat ook ik moet doen op de schommel, op de wip en aan het klimrek. 

Ook fantaseert zij een heuse ijswinkel bij de glijbaan. Er zit aan beide kanten een gat dat dient als loket.

Ik mag de bestelling doorgeven en dan gaat zij aan de slag met hoorntje en veel bollen ijs, want ik wil er zeker veertig op (rekt lekker de tijd).

Dan vraag ik natuurlijk nog een behoorlijke dot slagroom en als laatste een disco en/of chocoladedip.

Ik vraag wat het kost en ik ben 20 euro kwijt. Verbaast mij niets, vooral omdat alles wat ik tot nu toe bij haar kocht, 20 euro kost. Lekker overzichtelijk vind ik dat.

En het betalen doe ik contant door twee keer( 2x 10 euro) op haar hand te tikken.

Dan moet dat gigantische ijs door dat kleine gat. Dat wordt knoeien. En als klant ga ik dan mopperen. Mijn kleinkind doet echt alle moeite om mij als klant tevreden te stellen. Eindelijk lukt het dan en dat vieren we met het gezamenlijk schommelen, met als doel: wie komt het hoogst? Zij wint.

Als we dan thuis komen, gaan we verstoppertje spelen. Zij vind het prachtig mij te zoeken. Nu is ons huis niet groot, dus erg veel verstopplaatsen zijn er niet. 
Maakt haar niks uit, zij telt gewoon tot tien, met wie niet weg is, is gezien!

Soms vind ik nog wel eens een plekje, dat nog ongebruikt was. 
Dan hoor ik haar zoeken, zoeken en zoeken. Enige vertwijfeling in haar stem: " opa waar ben je..?"

Dat doet mij smelten en voorspelbaar antwoorden: "Hier!".

En als ze mij dan uiteindelijk gevonden heeft, gaan we aan de thee met koek, echte koek en zij krijgt deze van mij voor diezelfde 20 euro.

Staan we weer quitte.

Wat is de wereld dan mooi, Niemand schulden, alle twee tevreden en veel pleziertjes.

De kinderwereld is mooi. Kunnen we die niet zo groot maken als de onze?