"jullie zijn veel te vroeg", mijmer ik, "geen probleem wat mij betreft maar blijf dan wel tot minstens eind mei". En ineens bedenk ik, dat er dus ook voordelen zitten aan de opwarming van onze aarde. De seizoenen starten vaker op een verrassend tijdstip.
De ijsboeren, die in tegenstelling tot de gewone boeren, nooit klagen als de lente iets eerder het ijsgevoel opwarmt. Zij hebben de mooiste baan van ons allemaal. Altijd vrolijke mensen voor de toonbank. Nooit gedoe over te duur, te weinig...altijd vrolijke gezichten.
Nu is lente een seizoen, dat ook nooit chagrijn aantrekt. Ons verlangen was nog nooit zo groot. Begin maart verwachten we eigenlijk al meizoenen en hop...we worden op onze wenken bedient.
De fiets wordt uit het vet gehaald, de schaatsen zaten er nog in. En winterbanden, ik ben blij dat ik die bespaard heb. Vele reklames maakten ons bang, stelden ons glibber- en glijpartijen voor.
Niets van dat alles.
Nog maar te zwijgen van al dat zout, dat ongestrooid op voorraad is blijven liggen.
De nieuwe ANWB-gids vraagt mij onnozel: Zin in de Lente?
Ik worstelde deze week nogal bij het indelen van mijzelf in een leeftijdscategorie.
Ik weet wel hoe oud ik ben maar: hoor ik nou bij bejaarden met 62? Hoor ik bij ouderen-jongeren. Zie ik er nog goed uit voor mijn leeftijd? Word ik vanzelf grijs en moet ik daaraan wat gaan doen, zodat ‘t lijkt dat ik twee jaar jonger ben?
In een wachtkamer hoorde ik twee dames een geanimeerd gesprek hebben over hun nagels en de lak die daarop gebruikt moest worden. En hoe duur dat wel niet is.
Ik had nog willen roepen: doe het dan niet! Soms zijn adviezen zo simpel. Dat verfraaien van ons eigen lijkt op een verdoezelen van een ontevreden gevoel over ons zelf. We krijgen onszelf, maar willen het gelijk verfraaien. Je wordt geboren en hup bij de eerste haartjes gaat er een strik in.
Soms met prachtige tattoo's op de meest vreemde plekken. Ik zal ze u besparen. Wie ziet ze dan trouwens?
Enfin, in een documentaire over een bepaalde stam in Afrika stoppen vrouwen eerst kleine en daarna steeds grotere bordjes in de onderlip. Hoe groter hoe belangrijker je dan bent. Als dat bordje er dan eens uitgehaald wordt, is een onderlip zichtbaar....geen gezicht. Dan toch maar liever een tattoo. Hoewel...niks tattoo, gewoon jezelf. Ineens met de leeftijd komt dat besef. Dames die ineens binnen enkele weken wit-grijs worden. Ouderen die onverschillig gedrag vertonen. "Ze moeten maar met mij rekening houden", beetje dat gedrag. En wie zijn dat nou ouderen?
Ik overwoog nog een bruggetje te maken naar Opstelten en Teeven. Ik kan niks verzinnen. Mijn bruggetjes met een politieke lading zijn er niet meer. Het komt te vaak voorbij.
En deze week las ik een bijzondere column van Gerard Kessels in dagblad De Limburger. Hij schreef over: De Heilige Declaratius.
Hij verbaast zich dat de media of wie dan ook zo kritisch is over het declaratiegedrag van publiekelijke figuren. Hij zegt, ik citeer: "Het oog voor integriteit is messcherp en het andere oog is blind", einde citaat.
Daarmee suggereert hij dat we vooral moeilijk doen bij declaraties, maar niet moeilijk over de miljoenen, of zoals u wilt miljarden, die over de balk gegooid worden door mismanagement.
Verantwoordelijkheid voor het uitvoeren van het beleid wordt op de achtergrond gedrukt. Krijgt te weinig of zelfs geen aandacht.
Ik deel die mening niet met hem. Beide zaken zijn van belang. Beide zaken zijn van hetzelfde belang. Je kunt geen goed beleid uitvoeren en de declaratieregels aan je laars lappen. Je kunt ook niet waardeloos beleid uitvoeren, maar je wel aan de declaratieregels houden.
Er is maar een manier: Goed beleid uitvoeren en je verder aan de regels houden.
Het kan soms simpel zijn. Nee het is simpel.
Of word ik nou oud..., gelukkig....gelukkig oud?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten