wedstrijd

 Het winnen is belangrijk. Ik ben de beste en ik ben trots. Dat winnen moet te vaak. Ten Hag was er voorstander van bij Ajax en nu ook bij Manchester. Geen rare trucjes, gewoon winnen. Die trucjes mogen, maar dan wel winnen. Onze maatschappij zit vol met wedstrijden die je moet winnen en dat begint al op te jonge leeftijd.  Ineens bleken kinderen geschikt als kijkcijferkanonnen, bijvoorbeeld bij:"you've got talent". En er is altijd een jury. Die bestaat ook uit kijkcijferkanonnen. Ali-B, Marco Borsato. Enfin we weten allemaal waar zij aan gezeten hebben. Ik ben de beste en ik word alleen maar beter. Beter? Ik word er ziek van, omdat we steeds de beste willen eren. Kinderen moeten talent hebben en moeten alle talent benutten. Ouders moeten trots kunnen zijn. En soms moet dat fanatiek langs de lijn, en als het niet lukt, binnen de lijnen.... Dat kleurt zo lekker. Maar de wedstrijden gaan verder. Boeken die we lezen, worden genomineerd voor de NS publieksprijs. Boeken die we niet massaal lezen, maar minstens zo interessant zijn, komen niet aan bod.  En natuurlijk wordt er gefraudeerd. Als we in staat zijn een volkswagen te laten lijken op een schone auto, dan is fraude bij stemmen een makkie. En anders vragen we Trump, die weet hoe je dat moet suggereren. Zelfs zonder bewijs. En dat Baudet betrokken is, zal toch niemand verbazen. Hij verkneukelt zich in zijn reptielenhuis. Wat zou er gebeuren als ik mijzelf zou vastlijmen aan Thierry? Gewoon als protest. Ik stel mij voor dat ik samen met hem de luier verschoon van zijn nakomeling. Welke lieve woordjes zou hij gebruiken om Lancelot (wat zo heet dat lieve kereltje) stil te krijgen. Of misschien gebruikt hij ook wel twee seconden.... Mijn gedachten dwalen te ver af in een wereld die bestaat uit wedstrijden. Ik lees het verhaal van Amit, een werknemer in Qatar, die meegeholpen heeft een stadion te bouwen. Het stadion waarin ons elftal straks hoopt te kunnen winnen. Hij heeft verloren, dat staat al vast. En vooral zijn gezondheid. En in datzelfde stadion juicht straks onze koning en premier. Want we moeten het gesprek gaande blijven houden over mensenrechten én onze economische belangen staan op het spel. Welk spel? En gaan we dat dan ook winnen? De verliezers kennen we al, die zijn begraven.

welkom?

 Hij stond voor de deur. Ik weet zeker dat het een "hij" was. En voor ik de deur kon dichtgooien met de bewijzen van spuiten, zat hij al aan tafel. Proestend en zonder enig hand voor de mond. Niesen in een elleboog was er niet bij, want die had hij niet. Handtastelijk was hij en hoe ik ook ontkende, het hielp niet. Hij was er drie dagen in mijn bed. Zorgde voor koorts, pijn in mijn oren en kop. Ik kon hem niet aankijken, te wazig beeld. Ik was van de wereld en miste het reptielenverhaal van Thierry en zijn liefde voor David Icke. Het was buiten zomers warm, ongewoon voor deze tijd van het jaar, net als in mijn hele lichaam. In de achtergrond bij bekenden de vraag: maar je was toch ingeënt? Ze durven het niet te vragen maar het gonst. En de vraag waar ik het heb opgelopen. Makkelijk te beantwoorden, want hij liep gewoon binnen, terwijl de deur dicht was. Niet interessant. Dit weekend starten de zg oktoberfeesten. Veel mensen bij elkaar. Hij heeft mij al ingefluisterd ernaar uit te kijken. Een feest zonder deuren en een feest met veel gezichten en weinig mondkapjes. In Zuyderland moet het personeel er weer een op, de patiënt mag zelf kiezen. Vrijheid noemen we dat. Je zult in de zorg werken... "Hij" heb ik uiteindelijk zelf de deur uitgewerkt met een beetje hulp van mijn vriend paracetamol.De nasleep heb ik geaccepteerd en die heeft beloofd dit weekend te vertrekken. Hij heeft mij niet meer nodig, maar gaat door op oorlogspad. In deze tijd voelt hij zich ook daar prima thuis.

er gaat niets...

Niets boven Groningen. En dat terwijl er onder Groningen het meeste gebeurde en nog steeds gebeurt. En wat een emoties toch weer, als er antwoorden gegeven worden onder ede. Het zou goed zijn te verbieden te huilen als je onder ede staat. Het ziet er anders niet uit. Ik schreef al eerder dat onderzoeken vaak leiden tot de antwoorden die we al weten. Enquetes vallen daar wat mij betreft ook onder. We hebben te lang gas gewonnen, de bewoners heel lang (en nog) aan het bekende lijntje gehouden en we zijn niet van plan te stoppen. Ook al zeggen we dat allemaal wel in koor. Onze premier heeft een behoorlijke streep voor. Hij kan namelijk vanuit zijn functie als antwoord geven: "Daar kan ik helaas (?) niets over zeggen..."of:" dat had ik beter moeten doen". En als hij er iets over kan zeggen, laat zijn geheugen hem steeds in de steek. Te lang geleden, moet ik even nakijken. Antwoord geven op de vraag is er niet bij. En velen hebben te doen met Amalia. Zelfs haar vader. Ze kan niet haar studentenleven leiden, en dat schijnt belangrijk te zijn voor haar ontwikkeling. Ik zag allerlei uileballen, waaronder onze koning, tijdens een feestje in een grote badkuip zich "ontwikkelen". Kon niet goed zien of het bad gevuld was met water, of bier. Wat een vertoning en aandacht. In ieder geval fijn dat ze zelf mag bepalen of ze een hoofddoekje draagt, of niet. In Iran is het alleen al daarom onveilig. In Limburg voelt bijna de helft van de jongeren zich onveilig op straat en in het OV, ik bedoel maar. Er is meer dan Amalia. Onze (ja onze) AIVD en MIVD werven systematisch journalisten als bron, informant of zelfs spion. De journalisten lopen gevaar. Enige beveiliging? We kennen het antwoord al, of sorry, daarover mogen we niks zeggen ivm de veiligheid van ons Nederland...

Super supermarkt

 "Dat weet ik", zei ik toen iemand commentaar gaf op mijn mening. Ik heb er gewerkt, ben dus ook niet helemaal objectief. Het gaat hierbij niet om de grootste grutter van ons land, maar over alle merken. Bij de intrede van de supermarkt in Nederland, waren we verguld. Dames en heren: alles onder één dak. Het boodschappen doen werd een klein, maar vooral minder tijdrovend, feestje. Als nadeel vonden we, toen ook al, dat de plaatselijke bakker, die ons altijd keurig had voorzien van ons dagelijks brood, werd verdrongen. Ook de slager kreeg klappen. En toch groeide de supermarkt uit tot een groot succes. Ook omdat het allemaal vanwege de grootschaligheid goedkoper werd. En nog steeds goedkoper is. Daarmee zeg ik niks nadeligs over de speciaalzaken die er nog steeds terecht zijn. Dus als je naar de slager wil, ga je gang. De echte bakker (wat is de echte bakker?) , lekker naar toe gaan. Als je een dikkere beurs hebt, dan kan dat nog steeds. Het valt op dat de mensen met de dikste beurs vaker kiezen voor de supermarkt dan de speciaalzaak, blijkt uit onderzoeken. Ja, ook dat wordt onderzocht en eindelijk heb ik er ook iets aan! Waarom nou dit hele verhaal. De grootgrutter maakte deze week bezwaar tegen de manier waarop "Keuringsdienst van waarde" de pogingen van duurzaamheid vertaald naar eenzijdig commentaar. Het beeld dat ze schetsen, komt niet overeen met de werkelijkheid. Ik ben het eens met dat bezwaar en het valt mij vaker op. Ook in programma's als "Binnenstebuiten" worden boeren, die zelf een winkeltje aan de boerderij hebben, verheerlijkt. Bij de boer is het smaakvoller, milieuvriendelijker, duurzaam, kortom massaal naar de boer dus. Wat er voor betaald moet worden, komt niet ter sprake. En als iedereen naar de boer gaat, zal hij vaak, heel vaak, nee moeten verkopen. De supermarkt is niet heilig, maar heeft er voor gezorgd dat bijna alles verkrijgbaar is, en tegen lage prijzen. Op naar de markt...de supermarkt dan wel te verstaan.