uit het leven

Joost Zwagerman is niet meer..... Uit het leven gestapt. Water tot aan de lippen, wanhopig... ach wie zal het weten. 
Velen zeggen het. Het is een verlies voor de literatuur, maar vooral voor hemzelf.

Het zal U niet ontgaan zijn, dat er een nieuw tv-seizoen is gestart. De Paul de Leeuws- de Thomas Acda's, zij hebben allemaal weer een plaatsje verworven in onze huiskamer.

Voor wie is die buis eigenlijk? 
Ik zag de vooraankondiging van "kun je het al zien?". En inderdaad ik kon het al zien.
Pruts-tv van de eerste orde. Een onsmakelijke Noord-Koreaanse vooraankondiging.
De bekende trekjes van de Leeuw en ja dan kun je het al zien. Ik heb niet gekeken en dat ga ik ook niet doen. Ik hoef geen bevestiging van iets dat ik al weet.
Dat laat ik mooi aan politici over.

Ik zag ook onze "microfoonheld" Jack van Gelder bij DWDD, die vond dat er smakeloze grapjes gemaakt werden over de vluchtelingen en het Nederlands elftal. 
Vervolgens vond hij het nodig zo'n grap te vertellen. 
Hoe onsmakelijk kun je afscheid nemen.

En dan heb ik een tip voor alle gemeenten in Nederland. 
Als je iets wil bespreken met de burgers, gewoon zeggen dat je een asielzoekerscentrum gaat openen en dan stroomt het stadhuis vol. 
Je loopt wel het risico dat dan alleen de tegenstanders vooraan staan, maar ja, het is wel vol! 
Iets waar zij overigens ook altijd tegen protesteren.

Die tegenstanders maken zich vervolgens druk over hun veiligheid en zijn boos op de gemeente, die hen overvalt met opvang van asielzoekers.

Allemaal mensen, denk ik,  die geen TV hebben,  geen radio,  geen smartphone, geen facebook, what's app enz. 
Bestaan die dan nog??

De stelling van die lui is :Mensen in nood helpen, prima!, maar waarom midden in onze woonwijk?

Omdat het,  mutsen dat jullie zijn,  op zee te gevaarlijk is op die gammele bootjes!!

De gemeente in kwestie is Weert en daar staat dan ook nog in december Het Huis van Sinterklaas.
De goedheiligman zal zeker niet komen, want hij is niet welkom in de woonwijken van Weert.

Er schijnt een comité in het leven te zijn geroepen, die de biecht weer onder de belangstelling van gelovigen wil brengen. 
Een geruststelling voor niet gelovigen, jullie krijgen daar geen last van. 
Een en ander is aangezet door paus Franciscus. 
"Zuivering van eigen leven" is de stelling hierbij.

Voor velen even in het kort de uitleg van de biecht, zoals ik deze beleefd heb in de jaren vijftig/zestig.

Je kroop in een donker hokje, de kapelaan schoof een geruit raamwerk terzijde en legde zijn oor te luisteren.

(Daar komt ook waarschijnlijk die uitdrukking vandaan, bedenk ik nu). 

En ik, zo onnozel als ik was, begon te prevelen dat ik wel eens een snoepje gepakt had zonder te vragen, brutaal tegen mijn moeder was geweest en allemaal van dat soort onnozelheden. Ik bespaar jullie de details van de vragen die de geestelijke mij ging stellen, omdat hij op onderdelen graag de details wilde weten. En die details verzon ik ter plekke. Eigenlijk weer een zonde....

Maar de biecht verandert, het heet nu een pastoraal gesprek. Dat luisterend oor.... blijft.

Ik heb best een goed gevoel bij Franciscus, maar toch...ik weet niet of dit een verstandige keuze is.

De geschiedenis zal het leren.

Maar ja…. we leren niet zoveel van de geschiedenis.....

weer terug....

En dan zit ik achter mijn PC.

Confronteer mijzelf met het ene dilemma na het andere. Maanden geen blog, mijn gedachten zitten boordevol. Keuzes maken, dilemma’s oplossen, het lijkt wel weer werken. En ik ben toch met Pre-pensioen.

Over dat laatste kan ik kort zijn, dat is een zaligheid en dat laatste woord plakt aan mijn herinnering van vroeger.

De kerk.

Ik lees dat er zich weer meer studenten voor priester hebben aangemeld. Wiertz spreekt van een fascinerende ontwikkeling. "We zijn onderdeel van een wereldkerk en die groeit", einde citaat. Ik maak even een klein vergelijk beste Wiertz. Albert Heijn neemt Delhaize over, of zoals de Belgen zeggen "we gaan samenwerken", en dan trots zijn, dat de omzet van AHOLD gestegen is ....

Heel Europa is in de ban van vluchtelingen, daar zou deze hele column over kunnen gaan.

Weer een dilemma. Is er al niet genoeg gezegd. Er zijn veel meningen gevormd, uitgesproken in allerhande media. Zelfs vaak voor eigen parochie gepreekt. Belangen van politici, die ineens ontroerd zijn van wat ze al heel lang weten.

Zet dat maar eens op n rijtje. Maak daar maar eens een foto van en leg die maar eens aan de waterkant....

In een adem wordt deze ellende samengevat met het verlies van oranje. Beide artikelen even groot…

De volkskrant maakte als enige krant de juiste verdeling en plaatste de uitschakeling van Oranje heel klein op de voorpagina. Ach jullie denken dat Turkije nog wel gelijk gaat spelen tegen ons?

Van Hanegem zei het enige juiste in het AD: “We hebben er niks te zoeken”. Nul- één tegen IJsland en dan zijn er nog reporters die beweren dat nog niet alles is verloren....

Maar voetbal is wel het laatste waar ik mij druk over maak.

Ik probeer even mijn vakantiegevoel terug te halen.

Vakantie….het lijkt al weer een tijdje geleden. Ik mocht het voorrecht hebben een aantal weken tussen de Amerikanen te vertoeven.

Een dag na het vliegen ben ik in een camper gekropen. Een te grote camper. Had makkelijk twee maatjes kleiner gekund, het enige probleem is dan, dat je wel heel erg gaat opvallen.                           Twee jaar geleden zeiden we nog, een beetje blij en geruststellend, goh die Amerikanen hebben eindelijk ook zuinige auto's ontdekt. Kleinere auto's, maar vooral zuinigere auto's.

Na deze vakantie  hebben wij ons oordeel herzien.

Groot groter grootst. Campers zoals bij ons de stadsbussen. En zij kunnen ook nog aan alle kanten uitschuiven. Er was er zelfs een met een uitgeschoven balkon…Een echt huis op wielen. Motorhomes noemen ze deze slurpers. Want dat zijn het. En de kleine auto's zijn verdwenen. De cola's zijn weer big en een cappuccino wordt geserveerd in een soepkom.

Een broodje ham/kaas wordt gevuld met een ons ham en een ons kaas. Als ik het zelf niet gezien had geloofde ik mijn eigen ogen niet.

Ontbijten doen Amerikanen niet huis. Zij rijden daarvoor naar een speciaal ontbijtrestaurant, Denny’s. En zij komen daar aan met de krulspelden in, op pantoffels en in de ochtendjas.

Als ik het zelf niet gezien had, geloofde ik mijn eigen ogen niet.

Het ontbijt bestaat uit veel eieren en spek, pannenkoeken, bagels, cakes en veel poedersuiker en zoete, zeer zoete stroop. 

Klaar met het ontbijt stappen zij in de te grote auto en rijden een paar honderd meter naar hun huis. Lopen is er niet bij. Fietsen deed alleen Armstrong en hoe dat afgelopen is weten we allemaal.

Ach ik dik het allemaal een beetje aan, maar ja dik zijn de Amerikanen dan ook, soms heel dik. 

In een regenbui stond een Amerikaanse te wachten op haar man. Hij was zijn auto kwijt op een parkeerplaats. Onbegrijpelijk, want die was zo groot, die had ik kijkend vanaf Sittard nog teruggevonden. Zij was doorweekt. Wij zeggen nat tot op het bot, maar die waren vanwege de omvang niet zichtbaar.

En terwijl ik dit schrijf lees ik dat Obama in zijn nadagen de CO2 uitstoot wil aanpakken. Eindelijk verzucht ik.

En vervolgens stap ik in het vliegtuig op weg naar Nederland en realiseer mij dat deze vlucht verre van CO2 neutraal is.

Boter op mijn hoofd?  Als het maar light is.