ABC

 "Nou ja we vonden er altijd al wat van, maar nu is het serieus", dat beweert het ABP. Ze lazen een verklaring voor over hun besluit, niet meer te beleggen in fossiele brandstof. Shell, het duurste jongetje uit de klas, is teleurgesteld. De hele wereld heeft het erover, en niet alleen vandaag. Het ABP is ineens wakker geschrokken. En neem niet aan dat dit uit milieu-interesse is geboren, deze switch. Nee, zij verwachten dat beleggen in fossiele brandstof financieel minder gaat opleveren. En dat zonder een traan te laten. Glasgow komt eraan, en moet de aandacht voor ons milieu (en dat begint nog steeds bij ons(mij)zelf, nog  wakkerder schudden. We kijken even naar de afspraken tijdens de bijeenkomst in Parijs en zien dat de resultaten slechter zijn geworden, terwijl iedereen beloofde...enfin de uitkomst van Glasgow weten we al. Het vervolg ook. Het lijkt wel alsof afspraken, die bitter nodig zijn, geen enkel effect hebben. Onze kleinkinderen en wellicht ook al onze kinderen gaan er meer last van krijgen dan wij pensionado's. Nederland onder water, niemand kan er zich iets bij voorstellen. Het KNMI heeft ook de hoogtes van de stijging bijgesteld. En al gauw was de verklaring: "Als dat net zo betrouwbaar is als de weersvoorspelling..." De formatie is blij, of liever gezegd de nog-steeds-geen-formatie. De aandacht wordt ervan afgeleid. Rutte mag je geen vragen stellen over de toeslagen-affaire, want hij was nu in Brussel. Straks geeft hij geen antwoord: "want ik ben nu aan het koken..." Maar de soep, beste Rutte, is heet en wordt nog heter opgediend. Alles liep in de soep bij de gedupeerde gezinnen, en nog. Fout op fout. Ik zou willen pleiten voor nieuwe verkiezingen, maar tegelijkertijd zou ik niet meer weten waar ik dan op zou moeten stemmen. Ik denk op Ajax...

de markt

 Het is bijna onvermijdelijk dat je een verhaal leest of zelf schrijft dat geen link heeft met de pandemie. Wij hadden nog heel veel vrije reizen in de NS portefeuille zitten vanwege... Dus hupsakee vrij reizen geblazen met de NS. Het mondkapje zorgde weer voor de link met de pandemie. Niet iedereen weet dat ook de neus bedekt moet worden, dus dat wordt vriendelijk door de conducteur omgeroepen Er verandert niks, maar hij heeft het geroepen. En hij noemt ons "beste reizigers" sinds kort. Wat een vreugde om weer in de trein te zitten. We gaan naar de Albert Cuypmarkt in Amsterdam. Sinds de Aziaten de markt massaal links laten liggen, is het er kalm en rustig. We verheugen ons op de diversiteit van de markt. De vissoorten die we nooit gezien hebben, laat staan gegeten. Vis waarvan wij ook niet wisten dat ze uitstervende waren. De mooie stoffen van allerlei kleuren. De speelattributen die je nooit in een speelgoedwinkel zult aantreffen. En de standwerkers die ons met hun praatjes van alles en nog wat aansmeren. En we verheugen ons op de echte Amsterdammer. Die zijn er nog. Voordat ze plaats nemen in het museum, staan ze op de Albert Cuyp. En dan natuurlijk al die reigers die een vaste standplaats na 18:00 uur hebben verworven en weten wat er te halen valt. We gaan dan op zoek naar een restaurant, waarbij we een prima uitzicht hebben op de markt en de vogels. We verheugen ons en vertellen nog op het station aan een vriendin wat we van plan zijn. Jaloers vervolgt ze haar weg, want zij moet werken. We nestelen ons op een rustige plek in de trein en worden onderdeel van: beste reizigers.  De trein vertrekt keurig op tijd en de conducteur vertelt ons vriendelijk dat we in de juiste trein zitten. Boekje en puzzel meegenomen, we kijken elkaar aan met het vooruitzicht van een mooi dagje Amsterdam. "De trein rijdt iets langzamer dan U gewend bent", roept de conducteur ontspannen om, "er zit een goederentrein voor ons en die rijdt wat langzaam". Wij vroegen ons af of dat niet altijd is met een goederentrein. Roermond gaat aan ons voorbij. In Weert duurt de stop iets langer dat het ons zelfs opvalt. "Er staat een goederentrein in Geldrop met pech, en we weten nog niet hoelang dat gaat duren", roept dezelfde conducteur weer om. En wat later:"Deze trein gaat niet verder en zal terugrijden naar Heerlen en stopt verder nog in Roermond en Sittard". Dag Albert Cuyp, dag vogels, dag bloemen... We zijn nog steeds "beste reizigers" die nu een dagje Roermond voor lief nemen... 

onduidelijk

 Soms dan probeer ik het nog wel eens te duiden. Woorden, zinnen zoeken om duidelijk te maken dat het nog bestaat. Van die clubjes waar je jaren onderdeel van bent en niet meer van af wil. Die elkaar dan één keer per jaar zien. Ooit elkaar gevonden met een net ertussen. Volleybal noemden ze het vroeger. Recreatief dan wel te verstaan. Zelf vinden dat het niveau stijgt, alleen niet weten waarnaar. Plezier hebben in het elkaar zien en dat bestempelen als training. Niermand heeft de leiding en als het wel dreigt, ingrijpen. Zo'n clubje. Ooit kwam er muziek uit twee rugnummers, alleen de intimi weten waar dat toe geleid heeft. Dat na de training een pint gaan pakken in een aftands cafe, dat eigenlijk op die avond gesloten is, maar voor ons open doet. Dat op die avond een ober in dienst heeft genomen, die de bestelling per persoon opneemt en ook inschenkt, en met veel bravoure voor je neerzet. Eentje die niet precies weet wat wij bedoelen met de vraag: kun je de culinaire keuken even op tafel zetten? Wij bedoelden ordinaire nootjes en hij inmiddels, na vier keer vragen, ook. Het bekende bierviltje in tweeën gedeeld en bij het neerzetten uit elkaar schuiven. Dat soort humor en zo'n clubje. En we zien elkaar nog steeds, elk jaar. Met corona waren we elkaar een beetje kwijt, maar vorig weekend, hup we waren er weer. Geen bal komt er meer aan te pas. We zijn, zoals dat zo mooi heet, op leeftijd. En maken wat mee. Staan stil op die mooie dag bij het met één minder zijn. En dat kan. Ook een luisterend oor voor alles wat we mee maken. Zo'n clubje. We kijken uit naar volgend jaar en proosten op het leven. De naam: de nachtbrakers... wie dat ooit verzonnen heeft?  We liggen voor tien uur in bed...