onduidelijk

 Soms dan probeer ik het nog wel eens te duiden. Woorden, zinnen zoeken om duidelijk te maken dat het nog bestaat. Van die clubjes waar je jaren onderdeel van bent en niet meer van af wil. Die elkaar dan één keer per jaar zien. Ooit elkaar gevonden met een net ertussen. Volleybal noemden ze het vroeger. Recreatief dan wel te verstaan. Zelf vinden dat het niveau stijgt, alleen niet weten waarnaar. Plezier hebben in het elkaar zien en dat bestempelen als training. Niermand heeft de leiding en als het wel dreigt, ingrijpen. Zo'n clubje. Ooit kwam er muziek uit twee rugnummers, alleen de intimi weten waar dat toe geleid heeft. Dat na de training een pint gaan pakken in een aftands cafe, dat eigenlijk op die avond gesloten is, maar voor ons open doet. Dat op die avond een ober in dienst heeft genomen, die de bestelling per persoon opneemt en ook inschenkt, en met veel bravoure voor je neerzet. Eentje die niet precies weet wat wij bedoelen met de vraag: kun je de culinaire keuken even op tafel zetten? Wij bedoelden ordinaire nootjes en hij inmiddels, na vier keer vragen, ook. Het bekende bierviltje in tweeën gedeeld en bij het neerzetten uit elkaar schuiven. Dat soort humor en zo'n clubje. En we zien elkaar nog steeds, elk jaar. Met corona waren we elkaar een beetje kwijt, maar vorig weekend, hup we waren er weer. Geen bal komt er meer aan te pas. We zijn, zoals dat zo mooi heet, op leeftijd. En maken wat mee. Staan stil op die mooie dag bij het met één minder zijn. En dat kan. Ook een luisterend oor voor alles wat we mee maken. Zo'n clubje. We kijken uit naar volgend jaar en proosten op het leven. De naam: de nachtbrakers... wie dat ooit verzonnen heeft?  We liggen voor tien uur in bed...