nadenken

De datum één januari is een datum die volhangt met keuzes. Aan die keuzes hangen vrijwel elk jaar kilo's. En ook een nieuwe ziektekostenverzekering, of toch maar bij de oude blijven. Die laatste stond ook bij ons op de kalender van december. Omdat we al twintig jaar aanvullend onze tanden hadden verzekerd, is het altijd goed om eens te kijken of dat nog wel zinnig is. Nee, want beiden hadden we de verzekering zitten spekken en hadden onze tanden het prima uitgehouden. Geen gaatjes, geen vullingen niks niet. Dus de keuze was snel gemaakt.
Het is half februari en ik krijg kiespijn.
Snotverdikke is een geschreven vloek die anders uit mijn mond komt, maar ik hier niet ga opschrijven. Ik ga in gesprek met mijn tanden. Waarom nu pas of waarom nu überhaupt.
Ik krijg geen antwoord behalve dat ik nog meer pijn voel.
Dus bellen met mijn tandarts. Een uiterst vriendelijke assistente plant mij in. Bevestigt nog even dat het verstandig is, in dit stadium, de tandarts te raadplegen. Dat snap ik wel, dacht ik. Kassa.
Wat word je dan een beetje vals, terwijl ik zelf de keuze heb gemaakt mbt die verzekering. Het liefst zou ik de tandarts de schuld willen geven. Maar ik wacht hiermee totdat hij mij gezien heeft.
"Ik maak er even een foto van", zegt hij minder geruststellend. Heb ik een keuze, dacht ik.
In de stoel blijft alles in mijn gedachte steken, ik spreek mij minder uit. Ben en voel mij sterk afhankelijk.
"Ik zal een kleine ingreep moeten doen", vertelt hij mij glimlachend. Zijn gebit wordt zichtbaar en ziet er goed uit.
"Moet dan maar", is het enige wat ik kan bedenken.
Als hij vertelt hoeveel deze kleine ingreep gaat kosten, voelt dat als een offerte, alsof ik mijn auto voor een grote beurt aanbied. Ook hier heb ik weinig keuze, geen controle.
Tja had ik mij maar moeten verzekeren, spookt er door mijn hoofd. Mijn tanden antwoorden met pijn....

De kleine ingreep heeft plaats gevonden, de details zal ik jullie besparen. De rekening viel één dag na de behandeling al in de digitale bus. Ik mag er dertig dagen over doen, dus kruidenier als ik blijf, plan ik de betaling op 29 dagen.

Het is zonnig buiten, carnaval komt eraan. Daar zet ik mijn tanden in komend weekend....kan mij het schelen.....

lenteverlangen

De narcissen zijn te koop. "Van de kouwe grond", werd nog even erbij vermeld, terwijl ik dat niet wilde weten. De lente komt eraan en dat willen wij alvast in de kamer laten zien.
We zijn het beu dat kwakkelen. Vorst, sneeuw, dooi, te hoge temperaturen voor de tijd van het jaar.
Die te hoge temperaturen verbazen mij overigens, want die gemiddelden moeten toch de laatste jaren behoorlijk zijn gestegen. Alle rayonhoofden zijn weer terug in hun hok.
Maar eerst davert nog carnaval door het Limburgse land. Dat gaat gepaard met muziek, confetti en vooral plezier. En natuurlijk een goed Limburgs glas bier. Het verbaast mij steeds dat wanneer het journaal aandacht gaat besteden aan carnaval, vooral dat laatste de aandacht krijgt. De indruk alsof carnaval bestaat uit vollopen en overal aanzitten. Ik zeg het even plastisch, maar toch.
"Vastelaovend", zoals wij dat noemen, is vooral een feest van plezier met elkaar. En dat heeft de overhand, kan ik uit eigen ervaring vertellen. Ons kleinkind gaat helemaal los, de school gaat helemaal los en er zijn voldoende leerkrachten om mee te doen.
Het wordt wel minder in de dorpen. De sneeuw in Oostenrijk is vaak spelbreker. Vaders en moeders vertellen dat het zelden sneeuwt hier. Tja en probeer dan maar eens weerstand te bieden als kind.
Het verlangen naar de lente kruipt bij mij, met het ouder worden, langzaam naar de eerste hoop.
Ik heb het kouder in de winter terwijl de temperaturen lang niet zo laag zijn als vroeger. Hoewel, dat verbeeld ik mij. De cijfers laten zien dat dit niet zo is. Vroeger waren de winters helemaal niet strenger. Er zaten uitschieters bij zoals in 1969. Toen werden optochten afgelast vanwege sneeuwval.
En wij maar altijd (ook) zeggen vroeger was het kouder. Het was anders koud.
En van vierkante wielen hadden we nog nooit gehoord. De NS ook niet trouwens.

"Zet de TV eens uit!",zei mijn moeder. "ga eens een spelletje doen". En nu zeggen we:" Leg die telefoon of tablet eens neer, pak eens een boek". Het is van alle tijden, maar we vergeten het.
Alle herinneringen van vroeger worden begrijpelijker, omdat ze ook nu nog gelden, alleen soms anders.

Oud worden is mooi. Nooit hadden we het zo goed. En natuurlijk vooral niet vergeten dat er ook medemensen zijn, die echt elk dubbeltje moeten omkeren. Die mensen helpen is een voorrecht. Er zíjn voor diegene die het even moeilijk heeft. Het kan toch zo simpel zijn.
Gewoon doen! Net als zorgen voor het milieu. Niet gaan zitten afwachten tot de ander...., nee gewoon beginnen bij mijzelf.

Ik ga narcissen kopen en daarna tulpen en dan zet ik er een paar klompjes bij met confetti in de kleuren  en rood, geel, groen.....
en dan een Brands biertje! Of Alfa...of Gulpener, maar veural plezeer!

slaperig weer

Ik keek gefascineerd naar een grote konijnenfamile. Hoe zij zo groot konden worden, behoeft geen verdere uitleg. Ze houden van een groot gezin, zullen we maar zeggen. Samen met andere gezinnen op het veld hadden zij een verbintenis gesloten. Het veld is van niemand maar van iedereen. Ooit een inspiratiebron voor Thé Lau, hij maakte er een liedje over, waarin de grenzen op wereldse wijze werden weg gezongen.
"Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen."
De konijnen konden het goed met elkaar vinden, dat zag ik. Zelfs voedsel was van niemand maar van iedereen. Zo ook het water van een kleine waterpartij. Kwam er een ander konijn van dezelfde soort, dan werd er wel gewaarschuwd maar vooral samen opgetrokken. Vredig met elkaar leven was een belangrijk doel van vader- moeder- en kind konijn.
Maar op een dag drong een konijn van een ander soort binnen. De kleur viel op en er was vermoeden  dat zij nooit eerder op dit veld gezien was. Dat is al bijzonder, dat je dat aan de kleur kunt zien. Eerst werd nog met goed overleg, maar wel met enig aandringen, "het vreemde konijn"verzocht vooral buiten dit territorium te blijven. De slogan was: wat we niet kennen is mogelijk gevaarlijk.
Maar ook de familie van "vreemd konijn" was behoorlijk groot. Zij hadden namelijk dezelfde gewoonte. Vaak en veel. De familie van het "vreemde konijn" was zelfs nog groter dan de familie van het "gewone" konijn.
Om verwarring te voorkomen gaven de "gewone konijnen" een naam aan de "indringers".
Ze noemden hen: vluchtelingen.
De gewone konijnen begonnen wat ongerust te worden en belegden een vergadering met als groot vraagstuk: Laten wij de vluchtelingen toe?
Sommigen zeiden dat er toch genoeg plek was en vonden het geen bezwaar. Sommigen, vooral de konijnen met de grote snorharen, vonden de kleur een reden van weigering. "Er anders uitzien kan echt niet als je erbij wil horen", gaven ze als argument af.
Na de eerste vergadering, die behoorlijk chaotisch verliep, kwam men niet dichter tot elkaar. Iets wat normaal gesproken in de konijnenwereld niet aan de orde is.
Het voorzitterkonijn moest diverse keren de menigte konijnen tot de orde roepen:"Orde Orde!!", klonk het..... maar het hielp niet. Sommigen waren bezig het aantal ter plekke te vergroten, hoe meer hoe beter, was de gedachte.
De chaos bleef en er dreigde zelfs een scheiding in de zo vreedzame "gewone" konijnengroep.
Ineens vond ook een overgrote meerderheid niet meer dat alles van iedereen was.
Zij werden door de minderheid bestempeld als draaikonten.
Er was één konijn dat extra haar best had gedaan om vooral de eigen bevolking het predikaat belangrijkste op te spelden.

Het werd nooit meer wat het geweest was. De hele konijnenbevolking was verdeeld. Er was al lang geen sprake meer van "iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen....."

Het konijn met de grootste snor werd populairder en populairder, iedereen liep achter hem aan. Er was zelfs niet duidelijk of het een hem of haar was.

Niemand had gemerkt dat de vluchtelingen, na de eerste perikelen, zich allang hadden teruggetrokken.
Voor hen was er een echt andere wereld ontstaan, van verdraagzaamheid, zorgen voor elkaar en iedereen was bij hen van de wereld en de wereld was van iedereen. En elk ander konijn was welkom, zelfs van dezelfde geaardheid. Hoe je dat ziet is mij een raadsel....
Het waren er wel veel geworden en ze woonden in een groot reservaat nabij Almere. Iets met Oostvaarders of zoiets, hadden enkele opgemerkt. Maar er was plaats genoeg, dus......

Toen schrok ik wakker....jeetje.... we eten vandaag toevallig konijn...