Ik keek gefascineerd naar een grote konijnenfamile. Hoe zij zo groot konden worden, behoeft geen verdere uitleg. Ze houden van een groot gezin, zullen we maar zeggen. Samen met andere gezinnen op het veld hadden zij een verbintenis gesloten. Het veld is van niemand maar van iedereen. Ooit een inspiratiebron voor Thé Lau, hij maakte er een liedje over, waarin de grenzen op wereldse wijze werden weg gezongen.
"Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen."
De konijnen konden het goed met elkaar vinden, dat zag ik. Zelfs voedsel was van niemand maar van iedereen. Zo ook het water van een kleine waterpartij. Kwam er een ander konijn van dezelfde soort, dan werd er wel gewaarschuwd maar vooral samen opgetrokken. Vredig met elkaar leven was een belangrijk doel van vader- moeder- en kind konijn.
Maar op een dag drong een konijn van een ander soort binnen. De kleur viel op en er was vermoeden dat zij nooit eerder op dit veld gezien was. Dat is al bijzonder, dat je dat aan de kleur kunt zien. Eerst werd nog met goed overleg, maar wel met enig aandringen, "het vreemde konijn"verzocht vooral buiten dit territorium te blijven. De slogan was: wat we niet kennen is mogelijk gevaarlijk.
Maar ook de familie van "vreemd konijn" was behoorlijk groot. Zij hadden namelijk dezelfde gewoonte. Vaak en veel. De familie van het "vreemde konijn" was zelfs nog groter dan de familie van het "gewone" konijn.
Om verwarring te voorkomen gaven de "gewone konijnen" een naam aan de "indringers".
Ze noemden hen: vluchtelingen.
De gewone konijnen begonnen wat ongerust te worden en belegden een vergadering met als groot vraagstuk: Laten wij de vluchtelingen toe?
Sommigen zeiden dat er toch genoeg plek was en vonden het geen bezwaar. Sommigen, vooral de konijnen met de grote snorharen, vonden de kleur een reden van weigering. "Er anders uitzien kan echt niet als je erbij wil horen", gaven ze als argument af.
Na de eerste vergadering, die behoorlijk chaotisch verliep, kwam men niet dichter tot elkaar. Iets wat normaal gesproken in de konijnenwereld niet aan de orde is.
Het voorzitterkonijn moest diverse keren de menigte konijnen tot de orde roepen:"Orde Orde!!", klonk het..... maar het hielp niet. Sommigen waren bezig het aantal ter plekke te vergroten, hoe meer hoe beter, was de gedachte.
De chaos bleef en er dreigde zelfs een scheiding in de zo vreedzame "gewone" konijnengroep.
Ineens vond ook een overgrote meerderheid niet meer dat alles van iedereen was.
Zij werden door de minderheid bestempeld als draaikonten.
Er was één konijn dat extra haar best had gedaan om vooral de eigen bevolking het predikaat belangrijkste op te spelden.
Het werd nooit meer wat het geweest was. De hele konijnenbevolking was verdeeld. Er was al lang geen sprake meer van "iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen....."
Het konijn met de grootste snor werd populairder en populairder, iedereen liep achter hem aan. Er was zelfs niet duidelijk of het een hem of haar was.
Niemand had gemerkt dat de vluchtelingen, na de eerste perikelen, zich allang hadden teruggetrokken.
Voor hen was er een echt andere wereld ontstaan, van verdraagzaamheid, zorgen voor elkaar en iedereen was bij hen van de wereld en de wereld was van iedereen. En elk ander konijn was welkom, zelfs van dezelfde geaardheid. Hoe je dat ziet is mij een raadsel....
Het waren er wel veel geworden en ze woonden in een groot reservaat nabij Almere. Iets met Oostvaarders of zoiets, hadden enkele opgemerkt. Maar er was plaats genoeg, dus......
Toen schrok ik wakker....jeetje.... we eten vandaag toevallig konijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten