temperatuur

 Schrijven of praten over het weer, welk gesprek begint er niet mee? En als het koud is en regenachtig, geen betere aanleiding. Want het is koud en het regent teveel, vinden jullie ook niet? Het antwoord laat zich raden. Het weer in de krant krijgt steeds minder aandacht. Elke bladzijde is zwanger van statements. 'De oorlog is dichterbij dan je denkt'. 'De Jonge krijgt het voordeel van de twijfel', welke twijfel? 'Supermarkt zet bodycams in' en de prijzen dalen niet, want wij betalen die camera's. 'We moeten stoppen de overheid dom te houden', nog dommer? En Rishi Sunrak, premier van het Verenigd Koninkrijk, heeft de oplossing voor immigratie. Rwanda krijgt een zak geld en veel vliegtuigen. Vroeger gingen ze per trein toch? En vorige week schreef ik over 4 mei. Het aantal dat mag herdenken halveert, het aantal dat we gedenken verzesvoudigd. Ik lees de krant een dag nadat we met vrienden waren. Dat samenzijn beurt mij op, dan de morgen erna de krant lezen, is niet slim. Ik sla deze dicht en breng de ellende naar de buurman. We wisselen de krant. Van hem krijg ik er dan weer een met regionale ellende. Hop bij het oud papier! Maar afsluiten van nieuws is een uitdaging. Samen zijn met vrienden niet. Om daarvan te genieten, hoef ik geen mooi weer te spelen. Ben ik toch weer terug bij het weer. De Oranjes zijn in Emmen, zij hebben droog weer. Ik gun het iedereen de komende weken, met een heerlijke temperatuur. 

Vier(en)

 Bij elke voetbalwedstrijd is er nauwelijks een limiet aan het aantal toeschouwers. Je hebt betaald dus, je gaat erheen. Op 4 mei verminderen we het aantal mensen dat aanwezig mag/wil zijn op de Dam in Amsterdam. Ik probeer optimistisch te blijven over al het goede wat er gebeurt. En dat gebeurt nog steeds! Er zijn jongeren en ouderen die begaan zijn met ouderen en jongeren die zorg behoeven. Die hen in het verzorgingshuis een fijne middag bezorgen. Niet zeuren over betalen, nee er gewoon zijn. Als ik dat zie, wordt mijn glas meer dan halfvol. Het halveren van het aantal mensen dat wil herdenken, en degene die wel worden toegelaten allemaal fouilleren, is een aanslag op dat glas. Het herdenken wordt treuriger dan ooit. Naast de doden zullen mijn gedachten daardoor worden afgeleid  Wil ik niet, maar gebeurt. Vier mei wordt nooit meer 4 mei. En de angst dat er toch een of andere gek iets gaat roepen is groot, heel groot. Is vijf mei nog wel relevant? Welke vrijheid vieren we dan? Gefouilleerde vrijheid, of vooral dat we onze garages en zolders eindelijk hebben opgeruimd en dat laten zien aan iedereen die rotzooi wil kopen? Vier en vijf mei worden nooit meer hetzelfde. De aantallen zullen elke jaar verminderen. De angst overheerst. Beseffen we waar we naar toe zijn afgegleden? Allemaal vragen en geen antwoorden, in een land waarin bij de formatie de vraag of we 130 mogen blijven rijden onderwerp van onderhandeling is... Ik ben even minder optimistisch, gek hè?

verrassend

 Iemand die de overheid niet meer vertrouwt, weigert mee te doen aan alles waaraan je wel moet meedoen als je in dit land woont. Boetes betalen, belastingen betalen, je aan de verkeersregels houden enz. Iemand schreef deze week dat als hij dat leest, hij altijd denkt dat het over onze koning Alex gaat... Vond ik wel een frisse constatering. En je hoeft er geen onderzoek naar te doen. Onderzoeken we nog wel genoeg? KPMG in ieder geval wel. Hoe kan het dat er gesjoemeld is met examens bij een bedrijf, dat onderzoek doet naar andere bedrijven, of zij zich wel aan de regels houden? Dat ze nog bestaan, blijft een onderzoek bespaard. Deze week las ik, voor mij verrassende, uitkomsten naar muggengedrag. Geen muggenzifterij, nee, gewoon wat doet een mug niet en vooral ook wel. Dat mannetjesmuggen lief zijn. Zij steken niet. Dat muggen niet op licht afkomen. En dat krabben, en dat was dan weer minder verrassend, averechts werkt. Mijn moeder had zo haar eigen middeltjes. Azijn bijvoorbeeld en dat prikte behoorlijk, of met je nagels een kruis zetten op de gezwollen plek. Beiden waren tijdelijke maatregelen. Het enige wat er gebeurde was dat de jeuk veranderde in pijn. Een soort afleidingsmanoeuvre. En toch heb ik ook onze kinderen dezelfde truc geleerd. 

Tussen alle oorlogsellende staan soms verrassende onthullingen in de krant die dan gelukkig meer opvallen. Bijvoorbeeld 'hoe past al dat kikkerdril in een kikker?' Zo'n kikkerdril kan wel 1,8 liter inhoud hebben. Hoe past dat in zo'n kikkertje? Kikkerdril bestaat grotendeels uit een waterige gelei. Pas op het allerlaatste moment, vlak voor de eileg, verpakt het vrouwtje haar eicellen in een gel-achtige laagje en pas in het water zwelt die gel op. Het kan soms wonderlijk eenvoudig zijn. Maar...als een reiger een kikker opeet... dan zwellen die eiwitten in hun maag enorm op. Een reiger komt ervan aan het braken. Je kunt beter gestoken worden door een vrouwtjesmug. Een kruisje en klaar...

Biertje?

 The queen of beer Charlene de Carvalho-Heiniken betaalt liefst geen belasting. Dit staat op de voorpagina van de NRC 'deze week' op de pagina 'onderzoek'. Het eerst wat in mij opkomt: ik ook niet, of eigenlijk wie wel? Zij is meesteres in het sluizen. De belastingdienst gaat nu kijken of er meerdere zijn die dat doen. Ik zou zeggen onderzoek de manier waarop zij dat al jaren doet. En daarna pas je dat toe op degene die ook onbehoorlijk rijk zijn. Onderzoeken, en ik schreef al eerder over, leiden vaak, voordat ze beginnen tot verwachte antwoorden. Als de NRC in staat is met wat goed journalistiek speurwerk bloot te leggen waar haar geld allemaal naar toe gaat... heeft de belastingdienst dat zitten slapen of alleen zich druk gemaakt over de toeslagen? Fraude fraude was het toverwoord. Hoe dat is afgelopen, en dat is het nog steeds niet, weten we inmiddels. En het waren niet de vermogende mensen waar de dienst in heeft zitten snuffelen. Ik drink geen Heineken en ga het ook niet doen. Chauvinistisch drink ik mijn Brand biertje dat inmiddels ook onder Charlene valt..., welk biertje niet eigenlijk? De beurswaarde van Heineken is 50 miljard, het is maar even dat je het weet. Moeten wij ons er druk over maken? Is het een column waard? Zijn er niet andere zaken die meer aandacht verdienen? Het antwoord hoef ik niet te onderzoeken. Als ik ze hier ga opnoemen, kom ik plek tekort. Het is zonnig vandaag, bij uitstek barbecueweer met een biertje... hop hop en alvast proost.

Vliegende reis

'Here we come'. Eindelijk op goede vrijdag naar Haarlem. Iedereen zit thuis Pasen voor te bereiden en wij met een vrije reis naar Haarlem. Het Teylers museum leek ons een prachtig museum, al langer op onze lijst. Tot onze verbazing werden sinds heel lang geleden, onze kaartjes gecontroleerd door een uiterst vriendelijke conductrice. Vlak voor Den Bosch kondigde zij het station op een vriendelijke manier aan. We stopten echter in Vught. Foutje? "Ik weet niet waarom we hier nu stilstaan", riep ze om. Wel eerlijk als je het echt niet weet. Maar waarom we dan stil stonden, kregen we ook niet meer te horen. Uiteindelijk bereikten we toch, na die korte stop, 's Hertogenbosch. Klinkt mooier dan Den Bosch. En de trein stopte en reed niet meer verder. De lijst met daarop Teylers museum zou niet veranderen. Die blijft dus staan. Dagje Den Bosch werd het. Is dat erg? Nee helemaal niet. Er was gezellig markt, de koffie was er even duur als in Haarlem en...de Bossche bol smaakte heerlijk. Toen ook nog familie aansloot die op steenworp afstand van Den Bosch woont en graag bereid was met ons te lunchen, werd de dag steeds mooier. Zo zorgt de NS voor verrassende dagen als je wilt reizen. En wij zijn flexibel, zelfs op goede vrijdag. Voor reizigers die een vliegtuig moesten halen, was het een minder goede vrijdag.. maar ja moeten ze maar niet vliegen. Treinen is veel milieuvriendelijker...

gezellig

Vijf uur per dag besteden jongeren tegenwoordig op sociale media, en nog een paar uur anderszins op schermen. Is dat erg? De tijd voor offline is bijna gehalveerd. Van twee uur tot een uur per dag. Het positieve blijft dat sociale media en smartphone ook ervoor zorgen dat er makkelijker contacten gemaakt worden, zou je als tegenargument kunnen schrijven. Ze helpen jongeren gelijkgestemden te vinden, houden vriendengroepen bij elkaar. Maar belangrijk blijft, vind ik dat zij en wij elkaar blijven ontmoeten. Verjaardagen zijn tegenwoordig gelukkig momenten waarop mensen elkaar ontmoeten. De jarige nodigt een divers aan gasten uit en de discussies barsten los. Soms ongenuanceerd, soms bezorgd en vaak heel plezierig. Of het nou om een vakantie gaat of om de zorg die zwaar onder druk staat. We hebben het erover. En de telefoons blijven, de meeste momenten, onaangeroerd. En we constateren dat het gezellig was. En het was zonnig afgelopen week. Lente noemen ze dat. De kleur geel overheerst. De bloesem meldt zich en dan moeten de fruitbomen nog beginnen. Ik sprak in mijn aanhef over jongeren... Ouderen verschillen niet veel. Zijn ook heel vaak verzonken in de telefoon en andere schermen. En ik was en ben zo'n oudere zeker na mijn verjaardag. Ik beleef veel plezier aan het internet, de snelheid waarmee nieuws tot mij komt. De communicatie met mijn medespelers van ons theaterprogramma 'mijn verleden'. Maar ik blijf ze ontmoeten en ook dat is hartverwarmend. Twee spelers voelen zich niet goed en komen toch de voorstelling spelen. Karakter noem ik dat. En de medespelers vangen ze zorgzaam op. Niet meer beweren dat jongeren gemakzuchtig zijn of weinig verantwoordelijkheid nemen, of maar wat doen, lui zijn...'de jeugd van tegenwoordig' zoals mijn moeder ze noemde. Ik blijf achter met veel respect voor zo'n fantastische jongeren. Lichtpuntjes in soms donkere dagen...

muziek

 Ik zat deze week in een radioprogramma, waarbij ik een verzoeknummer mocht opgeven. Dan merk je dat er ook generatieverschillen zijn in de muziek. Ik koos Pennylane van the Beatles. In mijn oren een  prachtig nummer. Naast mij zat een vriendelijke jongere van, ik schat, 14 jaar. Geen idee wie the Beatles waren, nou ja, ze had er wel eens van gehoord... Mijn onbegrijpelijke blik viel gelukkig niet op. Op weg naar huis hoorde ik de Nederlandse inzending voor het Eurovisie songfestival. Ik hoef niet onder stoelen of banken te steken dat wedstrijden met liedjes niet echt mijn voorkeur hebben, maar deze Europapa... En toch las ik vanmorgen dat er iemand echt vrolijk van wordt. 'Het stelt mij zo verschrikkelijk gerust, dat lied' schreef Sarah Sluimer in haar column in de NRC. Zij heeft mijn blik niet gezien. 'Als een warm bad om languit in te liggen'. Ik kan er mij niets bij voorstellen. Ik verzucht met Yesterday. En mij hoor je niet roepen dat 'Bij ons in de Jordaan' ooit hoge ogen zou hebben gegooid... maar Europapa? En dat is het mooie van muziek. Het verbindt, het vormt mening, verschilt, vrolijkt op en verbaasd. Uit eigen ervaring gebeurt dat ook in het theater. Ik ben bevoorrecht in een voorstelling samen met jonge acteurs te mogen spelen. Het brengt vreugde, ook na de voorstelling als je merkt hoe divers mensen kijken en luisteren. De regisseur vatte het mooi samen:'Wat doet theater toch mooie dingen met mensen'. De nazit is zo mooi, als een warm bad...

Sinterklaas(kort)

 Ik ben het met je eens, een vreemde aanhef. Het is maart Emile, kom op! Het is al erg genoeg dat de paaseitjes al voor carnaval te koop zijn in elke supermarkt. Het begin steeds vroeger. En dan nu Sinterklaas? Ik sla de krant open en zie twee pagina's groot een, en ik citeer "analyse van het sinterklaasfeest". In maart gaan we schrijven hoe ons Sinterklaasfeest zich heeft ontwikkeld. Ik stel mij zo voor dat twee journalisten tijdens een zwak moment aan elkaar hebben gevraagd: "Wat zullen we eens journalistiek aanpakken?". Er zijn nog wat lege pagina's had de hoofdredactie opgemerkt, en dringend gevraagd die, na grondig journalistiek onderzoek, vol te schrijven. Twee pagina's vol hoe vanaf 2011 het Sinterklaasfeest in ons land zich heeft ontwikkeld. Het antwoord laat zich raden, daar heb ik alleen een column voor nodig. Zwarte Piet is verdwenen. Vegen zijn ervoor in de plaats gekomen. En bevalt dat? Ik ga er geen mening over hebben in maart. Ik ga wel mijn schoen zetten vanavond...

De ochtendkrant

 'Hoe bloot mag het lesmateriaal voor een elfjarige zijn?'. Dat is de voorpaginazin van NRC in de zaterdagkrant. Die is doorgaans dik, en ook nu. Dik van alle berichten over grensoverschrijdend gedrag bij de snelle formule1, de omroepen, de voetbalbobo's, bij de TU Delft en dat 'moet' allemaal in dezelfde krant worden samengevat. Logisch dat deze enorm dik wordt. Op de scholen zijn dilemma's. Wat moet ik wel of niet  vertellen en wat moet ik laten zien. Neutrale woorden vinden voor 'jongens' en 'meisjes'. Wanneer beginnen we erover groep 1 (vier jaar) groep 3 en 4 (zeven jaar) enz. maar vooral wat vertellen we en wat laten we zien? Ik kan erover mijmeren in deze column, doe er verder het zwijgen toe. Lekker makkelijk. Ik hoef de keuze niet te maken. En er is keuze genoeg. Onze docenten (ik noem ze maar even 'onze') mogen de methodes kiezen die er zijn. Geloof komt zich er natuurlijk ook nog even mee bemoeien. Die steekt overal zijn en haar neus in. En dan de zo waardevolle vrije meningsuiting, waarbij ik alles mag noemen, zeggen en laten zien. Ik schrijf wel eens wat vanuit mijn onderbuik gevoel. Onze (nou ja onze...) demissionaire minister president strooit met miljoenen in de oorlogspaden in Ukraine. En natuurlijk wil ik ook dat Rusland geen stap verder gaat, geen stap! Maar als ik op dezelfde bladzijde de gedupeerden van de toeslagenaffaire zie, dan maak ik een opmerking die hier en daar wat los maakt. Ik herhaal nog even: "Zouden we niet eerst de gedupeerden compenseren alvorens die oorlog te ondersteunen?" En in hoeverre deelt Rutte die miljoenen uit met of zonder overleg met de (ik durf hier niet 'onze' te schrijven) tweede kamer? De tekeningen van blote mensen die NRC bij de verschillende leeftijdsgroepen heeft afgebeeld zijn verre van realistisch. Niet één is er te dik. En met meer dan één miljard te dikke mensen is dat op z'n minst verwonderlijk. De krant lezen vergt tijd, elke zaterdag weer. Steeds vaker vraag ik mij af of ik er gelukkiger van word, iets als mijn-dag-kan-niet-meer-stuk. Het antwoord laat ik aan jullie, net zoals wat je wel en niet laat zien, of vertelt in de week van de lentekriebels, zo noemen we dat als we de kinderen seksuele voorlichting gaan geven. Ik wens iedereen veel wijsheid toe. Voorlopig heb ik, en dan heb ik het over het weer(!), nog geen lentekriebels...

SMS steen of dier of....

 Vrijwilligers zijn, naast 'het gezin' volgens de christelijke partijen in dit land, de hoek van onze samenleving. Zij zetten zich in, vaak onvoorwaardelijk en vol passie. Vrijwillig is niet vrijblijvend is daarbij de andere hoeksteen anders dondert alles in mekaar. Na de pandemie, met de naam corona, raakten vele organisaties in de problemen omdat vrijwilligers, ondanks niet vrijblijvend, het wel 'lekker' vonden ook eens een zaterdag niet de kinderen naar hockey, paardrijden, handbal, voetbal, zwemmen te brengen. Kinderen deden heel veel. Soms zelfs zoveel dat 'n kind met viool op het paard zat, dan weet je er klopt hier iets niet. Wie heeft wie waar naar toe gebracht. Is vrijwilliger zijn te vergelijken met mantelzorg? Zeker als het gaat om 'niet vrijblijvend'. Maar die kan ook, ondanks welke pandemie dan ook, niet stoppen. Ook hier zijn we sterk afhankelijk geworden van de medemens. Er is niks mis mee overigens maar wel heel vaak, heel zwaar. En soms door de politiek geduwd naar 'vanzelfsprekend'. Heeft vaak een financiële achtergrond maar ook vaak, heel vaak niet weten waar je het over hebt. Maak het zelf mee en wordt dan pas minister, dan pas weet je waar je over beslist. Gemeente Sittard-Geleen besteedt veel aandacht aan vrijwilligers, jaarlijks. Is zeer te waarderen en ook mantelzorgers krijgen de aandacht die ze verdienen. Ineens kijk ik na de reclame en moet dan dieren helpen met: 'SMS dier naar..' of scholen bouwen dmv: 'SMS steen naar...'. Ik ga dit niet vrijwillig doen. Het kind met viool op het paard, blijft een mooi gezicht.

het kan...

 Tijdens en zelfs ook nog daarna, wordt sociale media volgestort met blijde- en gekleurde gezichten. Met teksten die tot de verbeelding spreken. Ik constateer dat Kerst en Vastelaovend DE verbroederingsfeesten zijn. En ook als we het naar een hoger niveau tillen, nou ja hoger..., van verdraagzaamheid en inzet van politie en brandweer, hulde! Ik heb geen vuurwerk gehoord deze dagen. Confetti zat tot in mijn ondergoed. Alleen maar fanfares en zaate hermeniekers die overal bovenuit klonken. Ik stel voor dat we een nieuw feest optuigen. Extra en dat laten we dan de andere 359 dagen duren. De vlaggen en verlichting kunnen blijven hangen. Gebeurt overigens nu al, want ik zag nog een kerstboom aan de voordeur staan, waarvan alleen de kleur van de lampjes waren vervangen. Het kerstverhaal van Scrooge kleuren we rood, geel en groen. Scrooge maken we uiteindelijk prins carnaval. De kermis tuigen we ook op, speciaal voor de kinderen. En we zetten er alleen maar dieren op die door de partij van de dieren niet gewenst zijn. Alle ritten zijn gratis en worden betaald door de supermarkten die de winsten tijdens corona, niet begroot, hebben zien stijgen tot ongekende hoogten. De kerstbomen planten we permanent met kluit. Die verplichting nemen we mee in de onderhandelingen voor een nieuw kabinet. Zo'n column schrijven is een feest. Dat zou het niet zijn geweest als ik alle aandacht aan de politiek had gegeven, minder kleurrijk ook. Hoewel daar ook van geen vuurwerk sprake is... En Den Haag naar Limburg komen, is wel ver!