Proemevlaai(pruimenvlaai)

De mooiste momenten voor mij, nadat iedereen weer terug is van vakantie, is de werkelijkheid van pensioen. Geen vakantie, altijd vakantie. Je mag het zelf invullen en dat doe ik dan ook.
Heb ik weer tijd om mijn blog weer te vullen. Dus mijn tablet gepakt en hup maar weer.
Ik probeer het laatste wat ik heb meegemaakt gelijk maar met jullie te delen.
Het halen van een heerlijke pruimenvlaai bij de plaatselijke bakker. Honderd procent garantie dat de combinatie koffie en dit gebak, een heerlijke gaat worden. En dat was ook zo. En waarom zou je dan niet eens zo'n heerlijkheid delen, met een foto van de vlaai en de naam van de warme bakker,  op sociale media. Een welkome afwisseling tussen al die ellendige berichten. En dan weet iedereen waar de lekkerste "proemevlaai" te krijgen is. En omdat deze zo lekker was, deze vlaai nog maar eens bij de eerste de beste feestelijke gelegenheid gaan halen.
In de bakkerswinkel word ik geholpen(lijkt wel een ziekenhuis...) door, ik denk de oprichtster van deze bakkerij, zij is 84, ziet er nog geweldig uit! ook dat had ik op sociale media kunnen delen, maar deed dat niet. Enige privacy gun ik haar.

Zij neemt ruim de tijd om met elke klant een praatje te maken, een zeldzaamheid in deze jachtige tijd. Of iedereen dat zo prettig vindt, weet ik niet, maar ik doe het ermee. Heb ook geen keuze. Ik ben de tweede klant. Ik sta in de winkel en zij staat uitgebreid te praten met een bekende klant(voor haar dan), die het relaas van het overlijden van haar man even(nou ja even...) kwijt wil. Uiteraard is het voor mij onmogelijk om mij van deze conversatie te onttrekken. Ook niet netjes om dan te roepen:" hallo ik kom voor de proemevlaai!!
Dus pas na enige tijd is het hele ziekteverloop inclusief overlijden doorgenomen. Daarna komt zij naar mij, om te vertellen waarom het wat langer heeft geduurd, en wordt het hele verhaal herhaald. Er zit nergens een knop, waarmee ik dit kan uitzetten, dus ik onderga het verhaal dubbel en gelaten. Dan kijkt zij mij aan en zegt: "ik ken u ergens van?" Ik probeer nog: "Dat zou best kunnen, maar ik kwam voor de "proemevlaai". Dat begrijpt ze maar wil toch vooral het gesprek in eigen hand houden en roept parmantig: "van Facebook!, U heeft reclame gemaakt voor onze heerlijke vlaai, wat leuk!"
Zij is 84 en herkent mij van FB. Op enig moment dacht ik: dan krijg ik nu waarschijnlijk deze vlaai voor niks(ik blijf kruidenier). Maar het afrekenen ging haar vlot af en zelfs pinnen was geen enkel probleem. De vlaai was weer oven-lekker!
En hoe maak ik nou een bruggetje naar euthanasie. Waarom een bruggetje? Ik wil er wat over schrijven. Ik las dat een huisarts, die zich al langer inzette voor euthanasie, dat bij zichzelf, ja hoe zeg je dat, geregeld had?
 Hij beschreef het als: zelf beslissen over je lijden. Over-lijden. Sommigen kunnen het mooi verwoorden. Hij was zo iemand. Een van zijn patiënten zei: "De enige verklaring die ik kan bedenken dat juist jou dit overkomt, is dat de Onze lieve Heer op zoek is naar een hele goede huisarts".
Het blijft een groot discussiepunt in onze maatschappij. Wie mag wat doen en hoever ga je daarmee? Moeilijke vragen waarop velen een afwijkend antwoord delen. En dat laatste kan in dit land.
En dat is ook mooi. Niet te lang wachten met een besluit voor jezelf te nemen. Neem het lijden in eigen hand, hoe je dat ook wilt regelen. Ieder op zijn manier.
Wat een beetje filosofisch einde van mijn zo vrolijk begonnen eerste column. Ik denk dat ik een proemevlaai ga halen....