Ringetje

Ons land heeft prachtige natuur. In Limburg vertellen we dat met de nodige trots, en terecht. Maar ook de Veluwe mag er zijn. En inderdaad, wij waren er een week. We komen er vaker. We hopen dan vaak wild in het wild te zien. En dat laatste is ons nauwelijks gegeven. Uren hebben we in de afgelopen jaren gewacht, getuurd met een dure verrekijker. Het hielp allemaal niet. Maar deze keer, het kon niet op. De juiste plek en met enig cynisme vertelden we de familie digitaal dat we vanavond wild gingen eten. Herten, reeën, het kon niet op. Jaren zagen we ze op de bekende driehoeksborden met rode rand en nu zomaar in het wild. Onze week kon niet meer stuk. Een klein smetje is dat de zwijnen, toch ook in grote getalen aanwezig, zich deze keer weer niet lieten zien. We kwamen de sporen wel overal tegen, maar zwijnen....ach je kunt niet alles hebben.
Ons bijna vast bezoek is het prachtige Kröller Müller museum in het nationale Park de Hoge Veluwe. Met mijn ouders kwam ik überhaupt zelden in musea , zij waren meer van de Rosenmontagszug in Keulen. Ook leuk trouwens.
In het Kröller Müller valt mij op dat er veel van onze volgende generatie rondloopt. Kinderen van 8 t/m 12 met ouders die alle moeite doen, via een leuk spel, de kinderen te interesseren voor de kunst van bijvoorbeeld van Gogh en dat valt soms niet mee. Maar ze zijn er!
“ Wat is in deze ruimte het treurigste schilderij” is een van de vragen die een vader aan zijn 10 jarig dochtertje stelt. “Wat is treurig”, vraagt zij. Wat een goede vraag dacht ik. “Verdrietig”, probeerde de vader. “Wat is verdrietig?”,vroeg zij.... een nog mooiere vraag. Als je dat als kind van 10 niet weet, dan ben je in een opperste  staat van geluk. En wat een generatie!
Ook onze generatie was vertegenwoordigd. Ik zag een mevrouw op leeftijd (dat zijn wij ook) haar ring tegen een kunstwerk tikken. “Dat is plastic”, zei ze chagarijnig. En ook het volgende kunstwerk werd met de ring beoordeeld. Ik had nog willen zeggen dat ik er verdrietig en treurig van werd, maar ze liep achter haar terechte rollator snel door.

lastig

Het dilemma: wat moet ik er van vinden? En wat zal ik er over schrijven. Moet ik er wat over schrijven? Vaak wordt er gereageerd: Waar maak jij je druk over, of je kunt er toch niks aan doen. Bij dat laatste kan ik boos worden; kijk en nu borrelt het dilemma boven: moet ik dat uitleggen of niet? Ik vind van wel. Als de Amerikanen en Canadezen zich zo hadden opgesteld, waren we nu Duits.
En natuurlijk ik kan geen oorlog of hongersnood, armoede of eenzaamheid in mijn eentje oplossen. Ik kan er wel aandacht voor vragen. Laten merken dat het in ieder geval wat met mijn gemoedsrust doet. Dat ik mij zorgen maak. En soms kan ik helpen. Eenzaamheid bijvoorbeeld, even oplossen door iemand, waarvan ik weet dat er weinig aandacht of bezoek komt, simpelweg bezoeken. Dat is praktisch uitvoerbaar, daarvoor hoef je niet de politiek in, of je bij een actiegroep aan te sluiten.
Ik mag mij ook verbazen, en die verbazing delen. Erdogan noemde ons nazi's en fascisten. Zijn minister van buitenlandse zaken Melvut Cavusoglu beweert dat hij dat nooit gezegd heeft. Vervolgens zien we op youtube een filmpje waarop Erdogan dat toch echt zegt! Maar de Turken vinden dat we vooruit moeten kijken. We hebben elkaar schijnbaar nodig. Excuses zijn niet gemaakt. We moeten vooruit kijken. Kinderen leer je om fouten die ze maken, recht te zetten. Sorry zeggen, en grote mensen lossen dat voorbeeldig op door vooruit te kijken.
We willen dat de wereld minder snel opwarmt, er zijn er nog die denken dat het zich allemaal vanzelf oplost. Ook hierbij kun je zelf veel doen zonder een wereldverbeteraar te willen nastreven. Goed omgaan met je eigen afval bijvoorbeeld, het ligt soms zo voor de hand.
Er zijn grote windmolenparken op zee. Die wekken duurzaam stroom op. Protesten van strandpaviljoen uitbaters, die beweren dat het zicht van de horizon wordt "verpest". Er komen minder toeristen....
Ik was aan zee en kon de windmolens enkel met een verrekijker waarnemen.
Wat willen we nou?
Duurzame energie maar niet in mijn buurt. Geen windmolens en ook zonnepanelen op de daken schijnen niet mooi te zijn.
We zijn verzand in actiegroepen die wel roepen wat ze niet willen, maar geen alternatief bieden. Of gewoon het ontkennen, net als Erdogan. Weet je nog "wir haben es nicht gewusst..."
Wanneer worden we verlost van deze onzinnige nieuwsberichten. Wanneer gaan we weer terug naar gewoon het licht uitdoen als je naar bed gaat.  Welterusten zeggen en hopen dat je morgen weer wakker wordt.
Ik zie er naar uit, elke dag weer!