theaterkinderen

Het is zo ontroerend om te zien. Zelfs wat ongeloof. Kinderen krijgen theaterlessen op school. 

En er gebeurt van alles. De meeste kinderen roepen als ze de les in komen: "hoi hoi toneel spelen!"

Gaandeweg de lessen zie je kinderen grenzen verleggen. Zij voelen dat het kan. Ze voelen zich vertrouwd. Krijgen dat vertrouwen van de „theaterjuf”, die overigens zelf ook groeit. Zij raakt soms ontroerd als kinderen meer uit zichzelf halen, dan zij zelf dacht dat er in zat. En zij boort het aan.

Theaterlessen helpen kinderen de sociale vaardigheden te ontwikkelen. En ouders gaan dat herkennen, verrast waar hun kind toe in staat is. Een moeder die vertelt, dat haar zoon een toespraak gehouden heeft op de crematie van zijn opa. We hebben met open mond zitten luisteren, dat net hij dat deed. Dankjewel, dat jullie hem dat geleerd hebben, komt door jullie. Jullie is dan jeugd- en jongerentheater LEF. Maar er zijn meer theaterplekken en ook hen zou ik zeker niet willen vergeten. Ook zij doen veel. 

Voetballen, hockeyen, tennissen maar ook de natuur in,  het is allemaal heel goed voor de ontwikkeling van kinderen.

En dan lees ik dat er 378.000 kinderen onder de armoedegrens leven. En ook voor deze kinderen zou een sportclub of theaterplek heel fijn zijn. De overheid zou de regels omtrent de steun voor deze kinderen moeten versimpelen. Ik hoorde een moeder roepen, dat zij nog nooit tegen een zo bureaucratische muur was gelopen, toen zij probeerde gebruik te maken van de bestaande regels. Regels die er zijn, om natuurlijk ook fraude te voorkomen. Maar in de praktijk krijgt juist dat vaak meer aandacht, dan de eenvoudige hulp die gevraagd wordt.

En de subsidiepotten zitten enerzijds vol en anderzijds leven kinderen in armoede. Toch vreemd.

En nu willen we een armoederegisseur gaan aanstellen. Nog een laag ertussen, die dan gaat uitleggen wat eigenlijk te ingewikkeld is.

Maak de regels eenvoudiger is de roep van vele ouders, en  ga pro-actief te werk. De overheid weet heel veel van ons, zeker als het gaat om inkomen. En anders de belastingen wel. En nu niet gaan zeuren over privacy, maar helpen! Dan overbrug je ook de schaamte, die er is om te vragen. Bied het aan!

De roep naar vereenvoudiging is groot. Eigenlijk de roep om kansarmere kinderen in hun ontwikkeling ook te helpen op financieel vlak. Bied hen de kansen om samen met leeftijdsgenootjes te sporten, te theateren, te naturen.

Organisaties help ouders de weg te vinden en overheid maak de regels simpel.

Op 29 maart nodigden we kinderen uit voor een gratis theaterles en gaven we voorlichting, in samenwerking met gemeente Sittard-Geleen, aan de ouders die mogelijk financiële steun nodig hebben.

Zo spelen kinderen theater en leerden ouders hoe ze dit kunnen bekostigen. 

En het heeft maar één doel: Kinderen met plezier theater laten maken ....en dat is meer dan toneel spelen!

Het bewaren

Bewaren is niet weggooien. Bewaren is niet hebberig. Bewaren is een eigenschap.
Sommigen bewaren veel, of zeg maar alles en anderen gooien weg. Degene die bewaren, beweren vaak: "zie je wel, wie wat bewaart, heeft wat". De weggooiers zeggen: "opgeruimd staat netjes!"
Bewaren en weggooien hebben dus twee kanten. Dat is niet heel erg als twee lieverds, die bij elkaar wonen van hetzelfde zijn. Pas als de ene de weggooier is en de andere de bewaarder, ontstaat gezonde spanning. Althans, daar begint het mee. Overtuigingskracht is dan een fijne eigenschap. In die overtuiging kan het bewijs zitten, dat weggooien zonde is of dat je er niet meer naar omkijkt en dus.....
Als alleen de bewaarder wint, slipt je huis dicht met veel voorwerpen, waarvan ook de bewaarder op enig moment inziet: dit kan zo niet verder. De bewaarder geeft dat echter nooit toe. Nog liever verstopt ie het, dan dat het weggegooid wordt.

Waarom vertel ik dit eigenlijk.

Welnu, in ons huishouden hebben we een bewaarder en een weggooier en toch zijn we nog gewoon bij elkaar. Met die gezonde spanning gaan we om en deze is nog nooit omgeslagen in ondraaglijk lijden. Onze liefde is groter, dan het dilemma van weggooien of bewaren.
We hebben wel een compromis gesloten. Een soort coalitie binnen vier muren, zonder enige politieke inmenging. Onze debatten zijn constructief en de besluiten worden vaak gehoorzaam uitgevoerd.
Er is geen sprake van enig voorbedacht bedrog, kleine lettertjes of dubbele agenda's.
Het compromis: Als er iets in ons huis komt, gaat er iets anders uit.
En dat werkt... tenminste voor even. Ineens ontdek je dat er spullen liggen, waarvan je zeker wist dat ze weggegooid zouden worden. Huiselijk overleg is dan noodzakelijk. We richten onze huiskamer in als eerste en tweede kamer, en we komen er zonder gooi- of smijtwerk uit.
Het bewaren zit trouwens in de genen. Mijn schoonpa bewaarde zelfs gebruikte, verroeste en kromme spijkers. "Zonde om weg te gooien", was zijn voorspelbare motivatie en hij had, dat moet ik toegeven, altijd de juiste spijker voorhanden. Laat ik maar toegeven: wie wat bewaart, heeft het soms of altijd, .....soms.
Er zijn spullen waarbij de vraag van bewaren niet aan de orde is. Bloembollen bijvoorbeeld laten zich keurig in de grond verstoppen en komen pas weer tevoorschijn als het nodig is. Zo praktisch!
Ook discussies over winterjassen en zomershirts wordt bepaald door te koud of te warm. Het weer doet hier wonderen en beslecht elke opgekropte discussie.
De lente, en daar wilde ik eigenlijk naar toe. De lente is er. Moe zijn we van wisselende temperaturen. Moe van krabben 's morgens, moe van paraplu's, die staan te drogen in de gang.
Moe waren we al van alle debatten, al die koppen, al die stemmen.
En de stemmen hebben gesproken, en nu stemmen we allemaal voor een heerlijke zomer!

Druk

De dag van vandaag. Door het nieuws en politiek uitgeroepen tot belangrijk. De verwachtingen zijn gespannen, hoog gespannen. De biljetten zo groot dat de bussen te vol lijken. Dat klopt want de opkomst is hoog. Het vertellen dat we moeten gaan stemmen, klinkt nog in achterkamertjes. Op wie er gestemd moet worden is beperkt tot een radiospotje. Alleen D66 was nog paginagroot aanwezig tijdens mijn havermoutontbijt. Turkije komt alleen nog in het nieuws om te melden dat de boekingen teruglopen als vakantiebestemming. Erdogan zal dat op zijn manier uitleggen, we wachten het heel even af.

Alle lijsttrekkers zijn voor de camera geweest vandaag. En als de uitslagen binnen druppelen, komen zij ons weer het gelijk vertellen, ook al laat de uitslag wat anders zien.

Politiek Nederland rommelt vandaag zelf. Rommelt en heeft na 21:00 geen invloed meer. 

Dan is het zoals het is. 

Geeft even rust voor bezinning waar het allemaal toe geleid heeft.

De kleuren zullen net als de kaarten geschud zijn. Triomfen worden gevierd ook al zijn ze nog zo klein. Teleurstellingen met een verkeerde lach geaccepteerd en vooral verklaard worden.

Het stemmen...nog even. De NOS heet het druk, de stemming staat onder druk. We wachten maar af...

kiezen

Nu hebben we nog een paar dagen en dan valt er wat te kiezen. En dat is een waar voorrecht. Natuurlijk is het moeilijk. Dat is kiezen altijd wel. Je moet immers iemand teleurstellen, of iets, of je maakt iemand blij, natuurlijk dat kan ook. Als ik kies voor vakantie op de Canarische eilanden en mijn vrouw zou toch graag naar Sweikhuizen willen wandelen, moeten wij een keuze maken.
In het geval van stemmen voor onze volksvertegenwoordigers kies je normaliter voor een partij. Toch lijkt het er steeds meer op dat er gekozen wordt tegen een partij. Tegen wat we niet meer willen. Tegen arrogantie, niet meer gehoord worden of tegen verdeeldheid, termen die we veel voorbij hoorden komen de afgelopen weken. Maar het maken van keuzes is onderdeel van je leven. Er gaat geen dag voorbij of we maken ze. Eet ik een gebakje bij de koffie of beperk ik me tot een droog koekje? In je relatie komt er een moment waarop je kiest voor een man of een vrouw. Je kunt kiezen om er een heel leven mee te doen, je kunt ook anders kiezen. Gaan we door met z'n tweeën of maken we er een elftal bij?  Werken we  allebei, kopen we een huis of gaan we huren? Heb ik de bank nodig, of kan ik zonder? Neem ik boterhammen mee of ga ik uit lunchen? Gaan we naar de film of naar het theater? Staan we op of blijven we nog ff liggen? Lees ik een boek of ga ik wandelen? Ga ik zwemmen of ga ik fietsen? Neem ik een paraplu mee of een regenjas? Kopen we viooltjes of rozen? Leggen we een tuin aan of klinkeren we alles grijs? Enfin ik kan nog wel even doorgaan maar...daar kies ik nu even niet voor.
In de Limburger van vrijdag 3 maart werd bekend dat 52% van de Limburgers af wil van het eigen risico in de zorg. In 2008 ingevoerd, weet je nog, en bedroeg toen €150. Maar 32% wil die eigen bijdrage wel behouden. Dat betekent ook nog eens dat er 16% geen mening heeft. Dat laatste vind ik veel. Worden die nooit ziek of zijn dat nou net de alom bekende zwevende patiënten. Veel partijen maken het eigen risico onderdeel van deze verkiezingsstrijd. Afschaffen, want je kunt er immers niks aan doen als je ziek wordt. SP, Groen Links, PVV, 50PLUS en PvdA, ach je weet het wel. Maar volgens mij gaat er, in het kader van kosten, ook hier weer een keuze aan vooraf, toch? 
Als je kiest voor roken, weet je dat dit niet goed voor je gezondheid is. Als je zonder autogordels rijdt, als je te hard rijdt, als je drugs gebruikt, als je jezelf in coma zuipt, als als als.... Dan maak je toch de kans groter dat je ziektekosten gaan stijgen. Dan mag wat mij betreft je eigen bijdrage omhoog. Maar als je altijd gezond leeft, geen buitensporigheid in je CV staat, dan weg ermee of in ieder geval beter in verhouding brengen.
Er zijn mensen die ziek worden en die het overkomt. Die moeten sowieso geholpen worden, zonder enige beperking.
Ik hoor u al denken: maar hoe te controleren? En wat kost dat dan? Controle zou je hier best vaak kunnen opvangen door misschien beter op te voeden. Kinderen die zich vaker in coma zuipen missen iets. Mannen of vrouwen die de snelheid aan hun laars lappen (ook mannen dragen die), missen iets. Een campagne starten om zwangere vrouwen van het roken af te houden...tja zij missen iets. Als je toch zo'n kleintje in je buik voelt spartelen, moet dan een overheid je vertellen dat roken slecht is?
Lage inkomens worden gecompenseerd met een zorgtoeslag. Maar is dat voldoende om zieke mensen, die de zorg mijden vanwege de kosten, weer de zorg te geven die zij echt nodig hebben?
En dan nu de discussie over wie is de zorg überhaupt nog waard.
Zelfs artsen die beweren dat je ook de afweging moet gaan maken of zorg nog wel zinnig is? Loont het de moeite? Wordt mijn medicijn niet te duur? En mag ik straks ook al op 21 zelf de stekker eruit trekken?
Dan is kiezen wel heel belangrijk. 
Kiezen voor jezelf en laat dan geen enkele ander dat bepalen, wat mij betreft. Zelf kiezen.

Kiezen kiezen kiezen....de tandartsen weten er wel raad mee.