Vliegende reis

'Here we come'. Eindelijk op goede vrijdag naar Haarlem. Iedereen zit thuis Pasen voor te bereiden en wij met een vrije reis naar Haarlem. Het Teylers museum leek ons een prachtig museum, al langer op onze lijst. Tot onze verbazing werden sinds heel lang geleden, onze kaartjes gecontroleerd door een uiterst vriendelijke conductrice. Vlak voor Den Bosch kondigde zij het station op een vriendelijke manier aan. We stopten echter in Vught. Foutje? "Ik weet niet waarom we hier nu stilstaan", riep ze om. Wel eerlijk als je het echt niet weet. Maar waarom we dan stil stonden, kregen we ook niet meer te horen. Uiteindelijk bereikten we toch, na die korte stop, 's Hertogenbosch. Klinkt mooier dan Den Bosch. En de trein stopte en reed niet meer verder. De lijst met daarop Teylers museum zou niet veranderen. Die blijft dus staan. Dagje Den Bosch werd het. Is dat erg? Nee helemaal niet. Er was gezellig markt, de koffie was er even duur als in Haarlem en...de Bossche bol smaakte heerlijk. Toen ook nog familie aansloot die op steenworp afstand van Den Bosch woont en graag bereid was met ons te lunchen, werd de dag steeds mooier. Zo zorgt de NS voor verrassende dagen als je wilt reizen. En wij zijn flexibel, zelfs op goede vrijdag. Voor reizigers die een vliegtuig moesten halen, was het een minder goede vrijdag.. maar ja moeten ze maar niet vliegen. Treinen is veel milieuvriendelijker...

gezellig

Vijf uur per dag besteden jongeren tegenwoordig op sociale media, en nog een paar uur anderszins op schermen. Is dat erg? De tijd voor offline is bijna gehalveerd. Van twee uur tot een uur per dag. Het positieve blijft dat sociale media en smartphone ook ervoor zorgen dat er makkelijker contacten gemaakt worden, zou je als tegenargument kunnen schrijven. Ze helpen jongeren gelijkgestemden te vinden, houden vriendengroepen bij elkaar. Maar belangrijk blijft, vind ik dat zij en wij elkaar blijven ontmoeten. Verjaardagen zijn tegenwoordig gelukkig momenten waarop mensen elkaar ontmoeten. De jarige nodigt een divers aan gasten uit en de discussies barsten los. Soms ongenuanceerd, soms bezorgd en vaak heel plezierig. Of het nou om een vakantie gaat of om de zorg die zwaar onder druk staat. We hebben het erover. En de telefoons blijven, de meeste momenten, onaangeroerd. En we constateren dat het gezellig was. En het was zonnig afgelopen week. Lente noemen ze dat. De kleur geel overheerst. De bloesem meldt zich en dan moeten de fruitbomen nog beginnen. Ik sprak in mijn aanhef over jongeren... Ouderen verschillen niet veel. Zijn ook heel vaak verzonken in de telefoon en andere schermen. En ik was en ben zo'n oudere zeker na mijn verjaardag. Ik beleef veel plezier aan het internet, de snelheid waarmee nieuws tot mij komt. De communicatie met mijn medespelers van ons theaterprogramma 'mijn verleden'. Maar ik blijf ze ontmoeten en ook dat is hartverwarmend. Twee spelers voelen zich niet goed en komen toch de voorstelling spelen. Karakter noem ik dat. En de medespelers vangen ze zorgzaam op. Niet meer beweren dat jongeren gemakzuchtig zijn of weinig verantwoordelijkheid nemen, of maar wat doen, lui zijn...'de jeugd van tegenwoordig' zoals mijn moeder ze noemde. Ik blijf achter met veel respect voor zo'n fantastische jongeren. Lichtpuntjes in soms donkere dagen...

muziek

 Ik zat deze week in een radioprogramma, waarbij ik een verzoeknummer mocht opgeven. Dan merk je dat er ook generatieverschillen zijn in de muziek. Ik koos Pennylane van the Beatles. In mijn oren een  prachtig nummer. Naast mij zat een vriendelijke jongere van, ik schat, 14 jaar. Geen idee wie the Beatles waren, nou ja, ze had er wel eens van gehoord... Mijn onbegrijpelijke blik viel gelukkig niet op. Op weg naar huis hoorde ik de Nederlandse inzending voor het Eurovisie songfestival. Ik hoef niet onder stoelen of banken te steken dat wedstrijden met liedjes niet echt mijn voorkeur hebben, maar deze Europapa... En toch las ik vanmorgen dat er iemand echt vrolijk van wordt. 'Het stelt mij zo verschrikkelijk gerust, dat lied' schreef Sarah Sluimer in haar column in de NRC. Zij heeft mijn blik niet gezien. 'Als een warm bad om languit in te liggen'. Ik kan er mij niets bij voorstellen. Ik verzucht met Yesterday. En mij hoor je niet roepen dat 'Bij ons in de Jordaan' ooit hoge ogen zou hebben gegooid... maar Europapa? En dat is het mooie van muziek. Het verbindt, het vormt mening, verschilt, vrolijkt op en verbaasd. Uit eigen ervaring gebeurt dat ook in het theater. Ik ben bevoorrecht in een voorstelling samen met jonge acteurs te mogen spelen. Het brengt vreugde, ook na de voorstelling als je merkt hoe divers mensen kijken en luisteren. De regisseur vatte het mooi samen:'Wat doet theater toch mooie dingen met mensen'. De nazit is zo mooi, als een warm bad...

Sinterklaas(kort)

 Ik ben het met je eens, een vreemde aanhef. Het is maart Emile, kom op! Het is al erg genoeg dat de paaseitjes al voor carnaval te koop zijn in elke supermarkt. Het begin steeds vroeger. En dan nu Sinterklaas? Ik sla de krant open en zie twee pagina's groot een, en ik citeer "analyse van het sinterklaasfeest". In maart gaan we schrijven hoe ons Sinterklaasfeest zich heeft ontwikkeld. Ik stel mij zo voor dat twee journalisten tijdens een zwak moment aan elkaar hebben gevraagd: "Wat zullen we eens journalistiek aanpakken?". Er zijn nog wat lege pagina's had de hoofdredactie opgemerkt, en dringend gevraagd die, na grondig journalistiek onderzoek, vol te schrijven. Twee pagina's vol hoe vanaf 2011 het Sinterklaasfeest in ons land zich heeft ontwikkeld. Het antwoord laat zich raden, daar heb ik alleen een column voor nodig. Zwarte Piet is verdwenen. Vegen zijn ervoor in de plaats gekomen. En bevalt dat? Ik ga er geen mening over hebben in maart. Ik ga wel mijn schoen zetten vanavond...

De ochtendkrant

 'Hoe bloot mag het lesmateriaal voor een elfjarige zijn?'. Dat is de voorpaginazin van NRC in de zaterdagkrant. Die is doorgaans dik, en ook nu. Dik van alle berichten over grensoverschrijdend gedrag bij de snelle formule1, de omroepen, de voetbalbobo's, bij de TU Delft en dat 'moet' allemaal in dezelfde krant worden samengevat. Logisch dat deze enorm dik wordt. Op de scholen zijn dilemma's. Wat moet ik wel of niet  vertellen en wat moet ik laten zien. Neutrale woorden vinden voor 'jongens' en 'meisjes'. Wanneer beginnen we erover groep 1 (vier jaar) groep 3 en 4 (zeven jaar) enz. maar vooral wat vertellen we en wat laten we zien? Ik kan erover mijmeren in deze column, doe er verder het zwijgen toe. Lekker makkelijk. Ik hoef de keuze niet te maken. En er is keuze genoeg. Onze docenten (ik noem ze maar even 'onze') mogen de methodes kiezen die er zijn. Geloof komt zich er natuurlijk ook nog even mee bemoeien. Die steekt overal zijn en haar neus in. En dan de zo waardevolle vrije meningsuiting, waarbij ik alles mag noemen, zeggen en laten zien. Ik schrijf wel eens wat vanuit mijn onderbuik gevoel. Onze (nou ja onze...) demissionaire minister president strooit met miljoenen in de oorlogspaden in Ukraine. En natuurlijk wil ik ook dat Rusland geen stap verder gaat, geen stap! Maar als ik op dezelfde bladzijde de gedupeerden van de toeslagenaffaire zie, dan maak ik een opmerking die hier en daar wat los maakt. Ik herhaal nog even: "Zouden we niet eerst de gedupeerden compenseren alvorens die oorlog te ondersteunen?" En in hoeverre deelt Rutte die miljoenen uit met of zonder overleg met de (ik durf hier niet 'onze' te schrijven) tweede kamer? De tekeningen van blote mensen die NRC bij de verschillende leeftijdsgroepen heeft afgebeeld zijn verre van realistisch. Niet één is er te dik. En met meer dan één miljard te dikke mensen is dat op z'n minst verwonderlijk. De krant lezen vergt tijd, elke zaterdag weer. Steeds vaker vraag ik mij af of ik er gelukkiger van word, iets als mijn-dag-kan-niet-meer-stuk. Het antwoord laat ik aan jullie, net zoals wat je wel en niet laat zien, of vertelt in de week van de lentekriebels, zo noemen we dat als we de kinderen seksuele voorlichting gaan geven. Ik wens iedereen veel wijsheid toe. Voorlopig heb ik, en dan heb ik het over het weer(!), nog geen lentekriebels...