kraanvogels

Ik zwaaide ze een jaar geleden uit. Ze vlogen in formatie over ons huis. Een prachtig gezicht, de kraanvogels. Ik riep nog:"Tot volgend jaar maar dan wel graag zonder corona!" Zij kennen de naïviteit van ons mensen inmiddels. 

Ik ben het zat, hoor ik vaker om mij heen. Begrijpelijk. Maar je kunt het pas zat zijn, als je klem zit tussen de Wit-Russische grens en Polen. Gezinnen zijn de dupe van een misselijk makend politiek spel. En iedereen praat recht wat krom is. Je mag het zat zijn, als je bijna alles verloor omdat onze overheid een belastingdienst onderhoudt die geen enkel menselijke gezicht toont. Ze zitten vol vragend begrip en gaan door waar ze mee bezig waren. 

Ons gedrag verandert? 

De minderheid krijgt te vaak de meeste aandacht. De NOS brengt wel tot vier keer op een avond in beeld dat er dertig gekken een stadion binnen gelopen zijn. Vuurwerk afsteken, hetgeen de clubs altijd al doen aan het begin van een wedstrijd en dat vinden we erbij horen. Verhoogt de sfeer... 

De roep om de inzet van het leger was nog nooit zo dominant. Dat een bevolking dat roept, is al bijzonder. Maar hen inzetten geeft ze een doel, want dat ontbreekt bij de kadetten. Boosteren maar! Want alleen maar schieten met niks, motiveert niet echt. Je weet niet of je raakt. Geef ze een nieuw en positief doel. 

De donkere dagen zijn meer dan ooit aanwezig. De lampjes branden, de kraanvogels houden het al lang voor gezien. Ik durf niet meer te voorspellen hoe de volgende maanden eruit gaan zien. Nou hoef ik dat ook niet, gelukkig. Ik kan gewoon de verwarming aanzetten, een boek pakken of de oninteressante docu over The Beatles aanschouwen op Disney+. Ik ben het niet zat. Waarom dan deze column? Ik heb geen idee...

verstand

 Je kan er gebukt onder gaan, depri van raken, je leven laten beïnvloeden. En je weet als je verstandig nadenkt (en wat is dat dan?), dat dit niet de oplossing is. Soms helpt het lezen van een vraaggesprek met een verstandige arts en bestuurder, maar die worden schaarser. Marcel Levi valt hier onder, wat mij betreft. Geen geschreeuw, maar realistisch vertellen wat er aan de hand is, en wat er (mogelijk) aan te doen. Ook wel waar we de plank hebben misgeslagen. Maar geen grootsheid van "ik weet het beter". Wel iemand die uit ervaring spreekt. Een bijzonder interview in de NRC van zaterdagmorgen. Hij werkte als chief executive aan de University College London Hospitals. Hij had de opdracht de universiteiten en  ziekenhuizen in het VK met elkaar te verbinden. En dat was na vier jaar gelukt. 

Hij begrijpt als rasechte Nederlander niet zo goed waarom we zo ontevreden zijn...Vanuit zijn ervaring in Engeland beschrijft hij dat er weinig vangnetten zijn in Engeland, geen in vergelijking tot Nederland. Ondanks de gratis gezondheidszorg aldaar, worden er toch veel schrijnende gevallen binnen gedragen. Als je je baan verliest dan krijg je nog drie maanden loon en dan....? Dan houdt het op. En ja we betalen hier meer belastingen, maar hebben ongelooflijk veel vangnetten. In Nederland hebben we een geweldige infrastructuur, onvergelijkbaar met Engeland, trouwens met elk land ter wereld. En hoe beter het gaat, zo betoogt hij, hoe ontevredener we zijn, en dat is op z'n minst vreemd. 

Ik ga hier niet het hele interview met jullie doornemen. Hoe dan ook zijn betoog en zijn ideeën blijven opmerkelijk. En toepasbaar ook, al zitten we in een crisis. Hij is lid van de PvdA, dus een beoogd ministerschap van volksgezondheid zit er niet in. En toch zou het met zijn ervaring en inzet een verfrissende blik geven op de manier waarop we ons vangnet gezondheidszorg georganiseerd hebben. Hij is al op bezoek geweest bij Hugo de Jonge, dus wie weet wat het oplevert. Van code zwart wil hij niets weten. "Verspilde energie, ze kunnen beter meer ic-bedden creëren. In de hele wereld zetten ze er ic-bedden bij als er een tekort is. Zo zal het in Nederland ook gaan. Loten tussen twee voorheen gezonde veertigjarigen die op de spoedeisende hulp komen? zie ik niet gebeuren." maar hij constateert ook dat we te laat hebben geanticipeerd op die uitbreiding... En nu?

Een muis uit de kast?

Hebben wij  nog wel contact met de dierenwereld? Zijn we wel liefhebbers? Even de feiten (want die zijn zeldzaam in deze dagen): wij houden geen beesten binnen onze huismuren. Behalve spinnen, die laten we meestal geruisloos rondkruipen, zeker als ze klein zijn. "Waar spinnen zijn, is prooi!", maken wij onszelf wijs en dat bevalt prima. O ja, en we hebben vissen. Die zwemmen is onze vijver, buiten. Die hoor je niet en als de reiger overvliegt en even bij ons landt, zien we ze weken niet. Lekker rustig. Voeren doen we ze niet. Geen probleem, want de vermeerdering laat zien dat er voldoende te knabbelen in de vijver zit. Een vruchtbare vijver noemen wij dat. Zien jullie hoe snel de feiten geen feiten blijken te zijn bij nader inzien? Wij zijn van nature wel liefhebbers, we wandelen er graag in en kijken naar films en programma's, zoals bijvoorbeeld Vroege Vogels. Op TV en ook op de radio heeft het onze aandacht. Op zondag begint dat gekwetter al om 7:00 uur. Dan liggen wij meestal nog op een oor. Toch springt de radio dan aan, want de wekker staat de hele week op hetzelfde tijdstip. Vooral de fenolijn vinden we altijd leuk(een bandje waarop je bijzondere natuurontdekkingen of verwonderingen mag inspreken). Meestal ouderen die melden dat zij ondanks de kou nog een citroentje hebben zien fladderen in hun tuin, soms zo aandoenlijk. Op TV zien we heel vaak verbaasde blikken van een behoorlijk enthousiaste Menno, de presentator. Hij verbaast zich nog over een egel, die schijnbaar net uit de kast is gekomen. Ik geloofde het eerst ook niet, maar er schijnt ook LHBTIQ+'ers in het dierenrijk te bestaan. Mijn verbazing was er in ieder geval toen ik het las, en ik wist het niet. Vroege Vogels vinden dat wij dat moeten weten, het voegt iets toe aan onze zondagmorgen. Er is zelfs een podcast aan gewijd.  Kan deze naam nog wel in deze tijd? 

Ik citeer even Vroege Vogels:

Twee mannelijke flamingo's die voor de kuikens zorgen, anemoonvissen die van geslacht veranderen, slakken die man en vrouw tegelijk zijn. In de dierenwereld is niks gek en kan het allemaal. Waarom leren wij bij biologie vooral dat er in de natuur altijd één man en één vrouw is?

Einde citaat.

Ik wacht op het moment waarop de heteroman of -vrouw uit de kast moet komen... de dieren hebben trouwens niet eens een kast..behalve de meesjes, de uilen... de vleermuizen... enz.

de tijd

Als de bladeren vallen en de dagen eerder donker, hebben de hersenen meer tijd. Natuurlijk, je kunt gaan bladblazen, maar je kunt ook alles laten liggen zoals "vroege vogels" ons al jaren adviseert. Het scheelt ook 'n hoop energie en vooral lawaai. 

"We harken morgen alle bladeren bij elkaar", was een aankondiging van mijn vader. Hij was tuinman, niet van beroep maar van nature. Mooier kan ik het niet zeggen. Hij maande ons mee te helpen. Keuze was er niet, je deed het gewoon. Je begon om 9:00 uur in de ochtend op zaterdag, of nog eerder en pas als het donker was, hield mijn vader ook op. Ik was dan allang naar binnen. Koud, nat en zeuren dat het niet leuk was zo'n hele dag in de tuin. En als ik hier aan terug denk, als ik in mijn eigen tuin om 16:00 uur de pijp aan Maarten geef, probeer ik mij voor te stellen hoe zij, mijn vader en moeder, deze tijd van gedoe zouden beleven. Gedoe van wel, of niet vaccineren, de beperkingen en alles wat ermee samenhangt. Zij waren er waarschijnlijk zo klaar mee, uit eten was er überhaupt niet bij. Bioscoop heb ik ze nooit zien bezoeken en theater was voor de rijken. Een behoorlijk stuk minder gecompliceerd. En als het dan wat lastiger werd met keuzes maken, had mijn moeder steevast de oplossing in de zin: "Ach kom...!" Daarin schuilde het niet meer weten hoe nu verder, en het aannemen dat het zichzelf zou oplossen. Niets lag zwaar en lang op de maag. Het leven was er te eenvoudig voor. Geen TV, amper een krant en internet was nog niet binnen gekomen. Wat je niet weet, is er gewoon ook niet.

In onze tijd weten we alles. Worden we op onze smartphone gewaarschuwd dat er een persconferentie aankomt. We kijken massaal en praten er op dezelfde avond nog over na, tot je er misselijk van wordt. Alles komt minstens vijf keer de huiskamer binnen. TV uitzetten helpt nauwelijks. De krant op de mat, de discussie op het werk. De weer aanzwellende files. En de bladeren....zij vallen elke jaar soms wat eerder soms wat later. Een houvast.

ongeschreven

 Ik zit bij de fysio en kom een oude vriend tegen. Elkaar al heel lang niet gezien. Iemand op zo'n plek tegenkomen, is meestal geen goed teken. Ook in het ziekenhuis vrienden ontmoeten, is geen handige plek. Het gesprek gaat dan meestal over negatieve gezondheid kwesties die je wel wil delen, maar niet op dat moment. Zo ook bij de fysio. Mijn vriend vertelt honderd-en-een uit over wat hem overkomen is. Welke staat zijn gezondheid nu is en ook waarom hij de fysio bezoekt, welke oefeningen vooral helpen en welke lastig zijn. Gelukkig, en dat klinkt wat onaardig als ik dat hier schrijf, wordt zijn verhaal onderbroken door de verwelkoming van de therapeut. Hij neemt hem mee en daarmee ook een deel van zijn verhaal. Als hij terugkomt vraagt hij terloops waarom ik er eigenlijk zit.. Na zijn verhaal ontmoedig ik zijn nieuwsgierigheid met : "dat vertel ik nog wel eens, maar niet nu", een wijs besluit vind ik zelf. Ik heb een hekel aan mensen die de vraag stellen "Hoe gaat het met jou?" om vooral hun eigen verhaal kwijt te kunnen...en altijd nog een graatje erger. Mijn fysio is erg tevreden. Waarom? Dat vertel ik jullie een andere keer wel...