Als de bladeren vallen en de dagen eerder donker, hebben de hersenen meer tijd. Natuurlijk, je kunt gaan bladblazen, maar je kunt ook alles laten liggen zoals "vroege vogels" ons al jaren adviseert. Het scheelt ook 'n hoop energie en vooral lawaai.
"We harken morgen alle bladeren bij elkaar", was een aankondiging van mijn vader. Hij was tuinman, niet van beroep maar van nature. Mooier kan ik het niet zeggen. Hij maande ons mee te helpen. Keuze was er niet, je deed het gewoon. Je begon om 9:00 uur in de ochtend op zaterdag, of nog eerder en pas als het donker was, hield mijn vader ook op. Ik was dan allang naar binnen. Koud, nat en zeuren dat het niet leuk was zo'n hele dag in de tuin. En als ik hier aan terug denk, als ik in mijn eigen tuin om 16:00 uur de pijp aan Maarten geef, probeer ik mij voor te stellen hoe zij, mijn vader en moeder, deze tijd van gedoe zouden beleven. Gedoe van wel, of niet vaccineren, de beperkingen en alles wat ermee samenhangt. Zij waren er waarschijnlijk zo klaar mee, uit eten was er überhaupt niet bij. Bioscoop heb ik ze nooit zien bezoeken en theater was voor de rijken. Een behoorlijk stuk minder gecompliceerd. En als het dan wat lastiger werd met keuzes maken, had mijn moeder steevast de oplossing in de zin: "Ach kom...!" Daarin schuilde het niet meer weten hoe nu verder, en het aannemen dat het zichzelf zou oplossen. Niets lag zwaar en lang op de maag. Het leven was er te eenvoudig voor. Geen TV, amper een krant en internet was nog niet binnen gekomen. Wat je niet weet, is er gewoon ook niet.
In onze tijd weten we alles. Worden we op onze smartphone gewaarschuwd dat er een persconferentie aankomt. We kijken massaal en praten er op dezelfde avond nog over na, tot je er misselijk van wordt. Alles komt minstens vijf keer de huiskamer binnen. TV uitzetten helpt nauwelijks. De krant op de mat, de discussie op het werk. De weer aanzwellende files. En de bladeren....zij vallen elke jaar soms wat eerder soms wat later. Een houvast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten