kraanvogels

Ik zwaaide ze een jaar geleden uit. Ze vlogen in formatie over ons huis. Een prachtig gezicht, de kraanvogels. Ik riep nog:"Tot volgend jaar maar dan wel graag zonder corona!" Zij kennen de naïviteit van ons mensen inmiddels. 

Ik ben het zat, hoor ik vaker om mij heen. Begrijpelijk. Maar je kunt het pas zat zijn, als je klem zit tussen de Wit-Russische grens en Polen. Gezinnen zijn de dupe van een misselijk makend politiek spel. En iedereen praat recht wat krom is. Je mag het zat zijn, als je bijna alles verloor omdat onze overheid een belastingdienst onderhoudt die geen enkel menselijke gezicht toont. Ze zitten vol vragend begrip en gaan door waar ze mee bezig waren. 

Ons gedrag verandert? 

De minderheid krijgt te vaak de meeste aandacht. De NOS brengt wel tot vier keer op een avond in beeld dat er dertig gekken een stadion binnen gelopen zijn. Vuurwerk afsteken, hetgeen de clubs altijd al doen aan het begin van een wedstrijd en dat vinden we erbij horen. Verhoogt de sfeer... 

De roep om de inzet van het leger was nog nooit zo dominant. Dat een bevolking dat roept, is al bijzonder. Maar hen inzetten geeft ze een doel, want dat ontbreekt bij de kadetten. Boosteren maar! Want alleen maar schieten met niks, motiveert niet echt. Je weet niet of je raakt. Geef ze een nieuw en positief doel. 

De donkere dagen zijn meer dan ooit aanwezig. De lampjes branden, de kraanvogels houden het al lang voor gezien. Ik durf niet meer te voorspellen hoe de volgende maanden eruit gaan zien. Nou hoef ik dat ook niet, gelukkig. Ik kan gewoon de verwarming aanzetten, een boek pakken of de oninteressante docu over The Beatles aanschouwen op Disney+. Ik ben het niet zat. Waarom dan deze column? Ik heb geen idee...