het schip in...

Ons grootkind ( haar kleinkind noemen zou gezien haar grootte discriminerend kunnen zijn, voorzichtig dus) vertelde zonder blikken of blozen dat ze de klas was uitgestuurd. Ze had zitten kletsen. Had dat natuurlijk in haar ogen niet gedaan. Moest zich gaan melden, kreeg geen straf. Ik luisterde eigenlijk naar mijn eigen verhaal van vroeger. Ik dacht, er is niks veranderd. Ik had het ook nooit gedaan, maar werd ook de klas uitgestuurd. Vond het zelfs bij bepaalde lessen heel draaglijk zo'n straf. Heerlijk even alleen. Ook meldde ons grootkind dat ze wel eens in de hoek gezet werd. Ook toen herkende ik de vorm van straf nog steeds. Er is weinig veranderd in het onderwijs. Misschien ook wel het probleem. Naast kletsen en ander kattenkwaad vertelde ik haar, ook zonder die blikken of blozen, dat wij in de lessenaar, die had je toen nog met zo'n klep, duiven hadden verstopt. Ik schetste enthousiast het beeld toen die klep openging. Zij vond het heel amusant. De betreffende docent had moeite de duiven te vangen, tot grote hilariteit natuurlijk. Onschuldige grappen noem ik het. Boter op mijn hoofd, want voor die tijd... Pedagogen beoordeelden het uit-de-klas-zetten als niet goed. Je sluit iemand uit van het groepsproces. Erover praten is beter. Edith Schippers vat dat nu nog zelfs op als de beste methode. Iets niet goed gedaan, dan snel zelf opstappen. Als ik haar docent was geweest had ik haar allang de klas uitgestuurd. Maar ze is alweer op weg naar het bekende torentje...

grensoverschrijdend respect

 We werden één Europa. In een ander daglicht accepteerden we met veel landen tegelijk grensoverschrijding. Welkom zijn we en betalen veelal met dezelfde munt, en ook terug. We zijn blij, het is makkelijk. We hebben vrienden die allemaal hetzelfde willen. Hoewel dat laatste valt nog niet mee. Moeten we Chinezen even controleren voordat ze weer de musea gaan bezoeken? En doen we dat dan allemaal in Europa of toch maar weer individueel? Tanks leveren? Ineens is Duitsland de leider...Het duurt soms even. Zesendertig jaar geleden ging ik bij een recreatieve volleybalvereniging een balletje raken, of opgooien, dat weet ik niet meer. Het zijn vrienden gebleven. Twee keer per jaar zien we elkaar. En binnen één minuut interesseert iedereen zich in iedereen. Het begroeten is allerhartelijkst. Geen afspraken over "knoevele veer of neet" (omhelzen we elkaar of niet)? Met respect voelt iedereen aan wat de ander wil, zonder vragen. Met respect voor elkaar en hoe we ermee om willen gaan. Gaat vanzelf. Ik heb geen grensoverschrijdend gedrag opgemerkt. Enkel warmte en interesse. En ik ben blij. Het kan en het gebeurt. Tussen alle andere nieuws goed om te constateren. Vrienden zijn belangrijk, en je moet er wel wat voor doen met elkaar. Niets gaat vanzelf, hoewel rekening houden met elkaar in deze groep, gaat meer dan voortreffelijk. Grensoverschrijdend makkelijk.

meenemen of ruilen?

Soms geloof je niet wat je leest. Wat is er gebeurd?  Er is ingebroken in een kinderboerderij en voor het gemak noemen we die kinderboerderij 1. Er zijn twee konijnen meegenomen, of gestolen mag je ook zeggen. Het zijn Lola en Wipstaartje. Leuke namen voor konijnen, vind ik zelf. De verzorgers van deze konijnen zijn uit hun huisje, en dat zijn de konijnen nu ook ongewild. Ze zaten in mooi gemaakte ruime hokken en voelde zich thuis. In een boerderij verderop, die noemen we boerderij 2, is een compleet konijnenhok gestolen op dezelfde dag. Toeval?  Heeft een met het ander te maken? , vraagt men zich af. Ik ga voor toeval bestaat niet! Want zo'n dier moet wel een onderkomen hebben, gejat of niet.  Een paar dagen later blijkt Lola weer teruggebracht te zijn bij boerderij 1, maar... geruild voor een ander konijn. Door dezelfde dierendieven. Nu is Sneeuwvlokje, zo heet het konijn echt, meegenomen. Het brengt evenwicht in deze sneeuwloze tijd. Ik hoop dat de nieuwe eigenaar dat weet en ze niet naamloos in een hok stopt. Overigens is het vermoeden dat Lola is teruggebracht omdat het hok, dat verderop gestolen was, te klein bleek te zijn. Sneeuwvlokje paste beter. Ik denk dan,  je had ook een groter hok kunnen jatten. Nu zou ik graag willen weten, zijn die konijnen voor een lief kind en hebben de ouders geen geld voor hok en beest? Of is het een verlate Flappie-grap van onze afscheidnemende Youp? Ik tast in het duister en denk aan: "Knien in het zoer..." (had ooit een hok).

oordeel

 Dat er slechts 7% aan energie wereldwijd wordt opgewekt van de gehele behoefte aan energie. De gletsjers smelten, ook 's nachts als wij slapen. De waardering voor de overleden Paus groter is dan de actie die hij nam mbt het misbruik. Dat één dag wapenstilstand veel tekort is om bij te komen. Dat Erdogan een hele vreemde rol speelt in de voorgestelde bemiddeling. Dat de wijsvinger van Europa naar binnen gewezen moet worden. Dat energieleveranciers misbruik maken van het prijsplafond. Ik had mij voorgenomen precies zoals de Benedictijners: niet oordelen. Maar feiten mogen toch wel? Of oordeel ik dan toch?

Ik kom in tehuizen waar ik mensen met een beperking ontmoet. En die praten met elkaar. "Ik heb liever niet dat je aan mijn tafel komt zitten! Maar dat doe ik toch, trouwens gelukkig nieuwjaar!" We speelden twee liedjes van the Beatles. Ob-La-Di Ob-La-Da en Yellow submarine."Kunnen jullie ook andere liedjes van the Beatles spelen?" vraagt een bewoner. Wij: "Welke wilt U horen?" "Doe maar Ob-La-Di Ob-La-Da..!" De (mantel)verzorgers dansen met de bewoners. En de bewoners zingen mee. Uit volle borst. Wat een plezier geeft dat, ook voor ons als muzikanten. Muziek verbindt, overal, en dat weten we al lang. Ook op basisscholen, Maxima herinnert ons eraan. Maar we wisten het toch al lang?  Toch sluiten we de muziekschool, of oordeel ik nu weer?