het schip in...

Ons grootkind ( haar kleinkind noemen zou gezien haar grootte discriminerend kunnen zijn, voorzichtig dus) vertelde zonder blikken of blozen dat ze de klas was uitgestuurd. Ze had zitten kletsen. Had dat natuurlijk in haar ogen niet gedaan. Moest zich gaan melden, kreeg geen straf. Ik luisterde eigenlijk naar mijn eigen verhaal van vroeger. Ik dacht, er is niks veranderd. Ik had het ook nooit gedaan, maar werd ook de klas uitgestuurd. Vond het zelfs bij bepaalde lessen heel draaglijk zo'n straf. Heerlijk even alleen. Ook meldde ons grootkind dat ze wel eens in de hoek gezet werd. Ook toen herkende ik de vorm van straf nog steeds. Er is weinig veranderd in het onderwijs. Misschien ook wel het probleem. Naast kletsen en ander kattenkwaad vertelde ik haar, ook zonder die blikken of blozen, dat wij in de lessenaar, die had je toen nog met zo'n klep, duiven hadden verstopt. Ik schetste enthousiast het beeld toen die klep openging. Zij vond het heel amusant. De betreffende docent had moeite de duiven te vangen, tot grote hilariteit natuurlijk. Onschuldige grappen noem ik het. Boter op mijn hoofd, want voor die tijd... Pedagogen beoordeelden het uit-de-klas-zetten als niet goed. Je sluit iemand uit van het groepsproces. Erover praten is beter. Edith Schippers vat dat nu nog zelfs op als de beste methode. Iets niet goed gedaan, dan snel zelf opstappen. Als ik haar docent was geweest had ik haar allang de klas uitgestuurd. Maar ze is alweer op weg naar het bekende torentje...