Het woord is niet typisch Limburgs, maar geeft goed het tempo weer, waarmee we de dag beginnen. Krant lezen met koffie heeft nog nooit zolang geduurd. En nog nooit waren we zo blij met de bijlage op zaterdag. Boeken stapelen zich niet langer op, maar worden verslonden. Genieten voor het raam van onze mooie lentetuin en alles wat er rondvliegt. De zon schijnt en ook de zonnepanelen zijn blij, anders wij wel.
Het zijn bizarre weken, ik geloof niet dat ik nu iets nieuws vertel. Ook niet als we toch blij kunnen zijn dat we moeder-aarde even op adem laten komen. Zijn positieve bijkomstigheden in een tijd, waarin vooral zorgen toch de boventoon voeren. We zijn kwetsbaar. En we wisten dat wel, maar geen enkele regeringsleider of partij kreeg voor elkaar wat er nu gebeurt. In kranten worden we begeleid, door allerlei betweters, hoe we thuis moeten werken en vooral hoe we de kinderen moeten opvoeden en bezighouden. Dat hebben we jaren aan kinderopvang en scholen overgelaten, met alle gevolgen van dien. Ook zij komen tot rust en zijn eindelijk voornamelijk bezig met onderwijzen, het opvoeden moet “noodgedwongen” thuis plaats vinden. Ik hoop van harte dat ouders beseffen, dat dit niet altijd een even makkelijke combinatie is.
Het zorgen voor elkaar krijgt ook een andere dimensie. Corona heeft de twijfel of dat nodig is, en vooral bij de kwetsbare groepen, beslecht. En het gebeurt op grote schaal met allerlei mooie initiatieven. Wordt dit weer zo ingesleten dat dit een normaal iets zal worden, zorgen voor kwetsbaren?
Zo ook het niet meer bezuinigen op gezondheidszorg. Geen marktwerking, maar sturen en regelen. Gaan we schoonmakers beter waarderen en goed betalen. Vrachtwagenchauffeurs waarderen en vaker voorrang geven. De vakkenvullers nog meer waarderen?
We “ontdekken” meer dan ooit de belangrijke beroepen in een crisistijd, zoals we nu meemaken.
Corona is er, de lente is er en beiden blijven voorlopig.
Wij waren er al, zorg goed voor elkaar. 🙏🏼🙏🏼
