rollator?

Nog niet, maar ja, je weet nooit wanneer wel. En ik kan er zomaar een krijgen, kopen, whatever... En dat is een voorrecht. Ik zie er velen mee lopen en vooral zie ik dat het velen helpt. Ik zou er zo een aanschaffen, als ik er echt een nodig zou hebben. Prachtig dat het er is, en stap dan (in mijn geval) makkelijk over die drempel heen, die ik zonder de rollator niet zou kunnen nemen.
Ziekenhuis bezoeken, niemand wil dat en al helemaal niet als er een bijzondere uitslag te verwachten is. Spanning, het gaat met je aan de haal. Begrijpelijk. Toch kan ik naar een ziekenhuis, realiseer ik mij heel vaak. Beelden in journaal of verhalen in documentaires maken, dat dit niet vanzelfsprekend is.
We waren een paar dagen op de Veluwe. Na Limburg het mooiste stukje Nederland, vind ik. En het was er rustig. Alleen maar gepensioneerden op de fiets, sommigen met helm. Ook zoiets dat ook ik deze week moeiteloos gekocht heb en ook ga opzetten. Het ziet er niet uit, heb ik vaak gebezigd toen ik nog vast en zeker op die tweewieler zat. Dat is nu anders, dus: kopen dat ding en opzetten!
En dan komt het ultieme moment waarop je dat ding even aan je vrienden laat zien. Hilariteit alom. En dan: "hij staat je wel leuk!”
Rollator, fietsen met helm....straks moet ik wel gaan kiezen.
Ik praat eigenlijk over ouder worden. We (ik spreek even de ouderen toe) merken dat steeds vaker. Als we de tachtig hebben bereikt, worden we zelfs een beetje trots, om nog maar te zwijgen als we de negentig benaderen. En daarna berusten we in: het hoeft niet meer zonodig. "Voltooid", noemen ze dat bij de vereniging voor vrijwillige euthanasie.
En ook ik merk het, maar kan dan verheugd vertellen dat ik ouder wordt. Ook weer zo'n voorrecht dat ik al 66 jaar op deze aardkloot rondloop. En al veel meegemaakt heb. Van op het podium van een theater staan, tot zingen, zeuren en soms deed ik beiden op het podium. Wat een leven!
Maar als kind heb je het moeilijk. Migratieperikelen.... Ik zie natuurlijk ook het journaal. Maar daar zie ik ook de wereldkampioenschappen koffie zetten. Belangrijk voor het acht-uur-journaal. En een Nederlander maakt kans op de titel. Er wordt ook nog even gememoreerd dat Nederland hier wel aan meedoet. Hoe fijn is dat zeg! En we maken kans...
De wereld waarin we leven hangt van bizarre momenten aan elkaar. Ik probeer het positieve te blijven zien. Maar ik word dagelijks getrumpt en vals voorgelicht en belogen en dan weer de waarheid die mij altijd weer moet achterhalen. Het is chaos troef. Mijn columns worden er teveel mee gevuld. Ik beloof dat ik volgende week alleen nog maar over de bijen en vlinders zal schrijven, maar ja....die worden bedreigd.

prive

Had ik jullie al toestemming gevraagd? Sinds 25 mei moet ik dat namelijk, meer dan mij lief is, vragen. En ook moet ik aan jullie vertellen, dat ik de mailadressen op geen enkel andere manier zal gebruiken, dan om jullie deelgenoot te maken van wat ik schrijf. En als ik dat wel doe, moet ik het vragen en moet ik van jullie allemaal toestemming hebben.
Ik probeer voorzitter te spelen bij een jeugdtheater. Ik zeg een beetje oneerbiedig "spelen". Daarmee probeer ik duidelijk te maken dat het allemaal niet zo ingewikkeld is, als je passie en gedrevenheid hebt om jeugd een kans te bieden theater te maken. Natuurlijk, genoeg geld hiervoor is altijd een punt.
Zonnepanelen krijg je namelijk ook niet voor niks, terwijl men altijd beweert: voor niks gaat de zon op, toch?
Maar dan de privacy.... Ineens moet ik van alles en word ik zwaar verantwoordelijk, samen met mijn medebestuursleden (die gelukkig diezelfde passie hebben). Verantwoordelijk voor het goed, nou zeg maar gerust belachelijk goed, om te gaan met gegevens. Een mailadres vragen moet al een doel hebben, anders mag ik het niet eens vragen.
Wij versturen de rekeningen van de lesgelden per mail....hoe moet dat nu dan als ik geen mailadres krijg? Per post, per post.nl? En wie betaalt dan de portokosten?
Kinderen hadden een gezellige WhatsApp-groep, waarmee zij op een snelle en moderne manier  communiceerden met de theaterdocent. En zij met hen. Zo gezellig! Dat mag nog alleen als ik schriftelijk toestemming heb gekregen van de ouders bij kinderen tot 16 jaar.
En de kinderen...zij lachen, nee zij gieren het uit. Toestemming van de ouders, wie vraagt dat nu nog als het gaat om de digitale snelweg? Er zijn ouders die niet weten dat er WhatsApp bestaat en dat graag zo willen houden.
Deze Europese wet denkt dat nu ineens onze privacy beter geregeld is en ons volledig gaat beschermen. Google en Face-Book lachen zich ook kapot. Komen naar het Europees parlement en gieren het daarna nog harder uit.
Om een of andere reden slaan we door en om een of andere reden zie ik vergelijkingen met de gezondheidszorg. Ook met bijvoorbeeld de zo nodige ontruimingsplannen. Iemand heeft te weinig te doen en denkt: "Kom ik ga er eens goed voor zitten!" En verzint op allerhande manieren regels waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Maar die regels móeten dan wel.
Misschien kort door de bocht, maar ik illustreer het graag met een praktijkvoorbeeld.
En voor alle duidelijkheid: een ontruimingsplan is op zichzelf wel goed, als je weet hoe het werkt en we het vooral uitvoerbaar houden.
Voorbeeld:
Er gaat brandalarm af in een grote zaal, een waar gebeurd voorbeeld.
De zaal zit vol met rollaterbejaarden en ook sommigen met rolstoel. Moeilijke doelgroep bij alarm. Maar goed, het alarm gaat af en dan zou je denken, aaaahh het ontruimingsplan!!
Niemand die beweegt. Iedereen denkt: vals alarm!
De beheerder in kwestie gaat op zoek naar het paneel waarmee hij het vals alarm zo snel als mogelijk kan afzetten.
Niet eerst de prioriteit :"waar is brand?" en al helemaal niet aan de slag met het ontruimingsplan, want dat ligt in de burolade en wel de onderste.
Er hangt wel ergens een overzicht met daarop de bekende pijl: Hier bevindt U zich. Dat moet namelijk.
Het zou veel handiger zijn als erop stond: Daar moet u als de bliksem naar toe.
En de beheerder zoekt lichtelijk in paniek(hij is de enige, de rest blijft kalm zitten) naar de knop waarmee hij het alarm zo snel mogelijk kan uitzetten, want dat is toch een pokkeherrie!
Er wordt niet ontruimd, er is niemand bezig met: Waar is de brand en hoe kunnen we iedereen veilig buiten krijgen..... Maar er is wel ooit een ontruimingsplan gemaakt, want dat moest.
We hebben het vaak over de administratieve rompslomp in de gezondheidszorg. Ik zou zeggen van hetzelfde laken en pak. Iemand heeft het verzonnen en is ongelooflijk doorgeschoten. Heeft zaken willen bereiken die de mensen op de werkvloer allang hadden bereikt, maar een stuk eenvoudiger en sneller. Gewoon met een kladblokje.....

Niet alle vernieuwingen zijn slecht. Natuurlijk heb ik recht op privacy, natuurlijk moet je een plan van ontruiming maken en oefenen en natuurlijk..... enfin....krijg ik nog toestemming van jullie of hoe zit het? En graag voor 25 mei.....al geweest? Wat gaat de tijd toch snel!