rollator?

Nog niet, maar ja, je weet nooit wanneer wel. En ik kan er zomaar een krijgen, kopen, whatever... En dat is een voorrecht. Ik zie er velen mee lopen en vooral zie ik dat het velen helpt. Ik zou er zo een aanschaffen, als ik er echt een nodig zou hebben. Prachtig dat het er is, en stap dan (in mijn geval) makkelijk over die drempel heen, die ik zonder de rollator niet zou kunnen nemen.
Ziekenhuis bezoeken, niemand wil dat en al helemaal niet als er een bijzondere uitslag te verwachten is. Spanning, het gaat met je aan de haal. Begrijpelijk. Toch kan ik naar een ziekenhuis, realiseer ik mij heel vaak. Beelden in journaal of verhalen in documentaires maken, dat dit niet vanzelfsprekend is.
We waren een paar dagen op de Veluwe. Na Limburg het mooiste stukje Nederland, vind ik. En het was er rustig. Alleen maar gepensioneerden op de fiets, sommigen met helm. Ook zoiets dat ook ik deze week moeiteloos gekocht heb en ook ga opzetten. Het ziet er niet uit, heb ik vaak gebezigd toen ik nog vast en zeker op die tweewieler zat. Dat is nu anders, dus: kopen dat ding en opzetten!
En dan komt het ultieme moment waarop je dat ding even aan je vrienden laat zien. Hilariteit alom. En dan: "hij staat je wel leuk!”
Rollator, fietsen met helm....straks moet ik wel gaan kiezen.
Ik praat eigenlijk over ouder worden. We (ik spreek even de ouderen toe) merken dat steeds vaker. Als we de tachtig hebben bereikt, worden we zelfs een beetje trots, om nog maar te zwijgen als we de negentig benaderen. En daarna berusten we in: het hoeft niet meer zonodig. "Voltooid", noemen ze dat bij de vereniging voor vrijwillige euthanasie.
En ook ik merk het, maar kan dan verheugd vertellen dat ik ouder wordt. Ook weer zo'n voorrecht dat ik al 66 jaar op deze aardkloot rondloop. En al veel meegemaakt heb. Van op het podium van een theater staan, tot zingen, zeuren en soms deed ik beiden op het podium. Wat een leven!
Maar als kind heb je het moeilijk. Migratieperikelen.... Ik zie natuurlijk ook het journaal. Maar daar zie ik ook de wereldkampioenschappen koffie zetten. Belangrijk voor het acht-uur-journaal. En een Nederlander maakt kans op de titel. Er wordt ook nog even gememoreerd dat Nederland hier wel aan meedoet. Hoe fijn is dat zeg! En we maken kans...
De wereld waarin we leven hangt van bizarre momenten aan elkaar. Ik probeer het positieve te blijven zien. Maar ik word dagelijks getrumpt en vals voorgelicht en belogen en dan weer de waarheid die mij altijd weer moet achterhalen. Het is chaos troef. Mijn columns worden er teveel mee gevuld. Ik beloof dat ik volgende week alleen nog maar over de bijen en vlinders zal schrijven, maar ja....die worden bedreigd.