vrienden in de loterij wachten op een prijs

Aan het einde van het vorige jaar, het lijkt al weer een eeuwigheid geleden, hebben wij voor de laatste keer een staatslot gekocht. 

Moe van het niet winnen van een prijs, die we eigenlijk niet nodig hadden. Geluk is immers losgekoppeld aan geld hebben, vinden wij.

Loterijen kopen veel zendtijd bij de Ster. Het zal U niet ontgaan zijn. 

Vaak komt een grote truck de huiskamer binnen, ons alleen maar vertellend dat  u vooral nu mee moet doen.

De truck komt aanrijden in de sneeuw die ik wel wil maar die er, ook tot groot verdriet van mijn kleinkinderen, nog steeds niet is.

"Winnen doe je bij de postcodeloterij" is de slogan die iedereen kent. Het komt minstens drie keer per avond je huiskamer binnen daveren. De postcodeloterij steunt goede doelen maar is ook, als geen ander, irritant door de brievenbus.

Eenmaal aangemeld ben je de klos. Ze willen meer van je. "U speelt maar met één lot, weet u wel wat u met meerdere loten had kunnen winnen?"

Steekt schril af tegen al die tientjes die ik bij de staatsloterij heb binnengehaald. En deze dekken overigens op geen enkele manier de kosten van de aankoop van loten.

Naast Gaston en Krabbe komt nu ook Gerard Joling binnen in mijn huiskamer met: de vriendenloterij. 

Van hem zou ik niet eens wat willen winnen. Nou ja, het gevecht om hem van de buis te krijgen.

Maar zelfs dat lukt mij niet.

Blijf dus staan: Je wint meer niet, dan wel.

Als twee gemeenten worden samengevoegd vraagt dat tijd. Van de bewoners maar ook van de gemeentelijke instanties. Sittard-Geleen is zo'n gemeente.

Er moeten keuzes gemaakt worden in waar situeer je, ambtelijk wat.

Zo ook met de stadswinkel, waar je rijbewijs, paspoorten enz. kunt aanvragen en ophalen.

Gemeente wil geld besparen, dus in twee plaatsen zo'n winkel, dat is teveel van het goede.

Er lonkt 3 ton besparing. De stadswinkel krijgt dan ook zijn definitieve plaats in Geleen. In ieder geval een winkel die niet leegstaat, tenminste nog niet.

Voorheen trok je een nummertje en werd via een tv-scherm duidelijk wanneer en bij welk loket je moest zijn. Simpel, makkelijk en vooral snel.

Situatie nu (hoe verzin je het): Ik moet wachten in een rij van minstens twintig ongeduldige medebewoners.

Uit welke fusiegemeente zij komen, kan ik niet onderscheiden. Er is in ieder geval een band die bestaat uit: Wat-is-dit en waarom-sta-ik-in-de-rij?

Saamhorigheid was nog nooit zo groot sinds de fusie.

Maar we moeten ons eerst melden bij de balie met twee medewerkers. Dat duurt en dat duurt. Na een half uur ben ik aan de beurt. "Heeft U een afspraak?", vraagt de medewerkster aan mij. "Nee",  zeg ik, " moet dat dan?"

Ja, telefonische of via internet...(hoe verzin je het). "Heb ik daar nu voor in de rij gestaan?" is mijn vraag. "ik weet niets van een afspraak!".

"Kan ook niet", zegt zij vriendelijk,"  want de website is nog niet aangepast en ook de borden hier zijn er nog niet.....”

Ik moet dus een afspraak maken, in de rij gaan staan, krijg dan een nummer en mag gaan zitten wachten tot ik weer aan de beurt ben.

Ooit werkte ik, ik ben bevoorrecht al met pre-pensioen te zijn, bij de grootste kruidenier van Nederland. Ik probeer mij voor te stellen dat de stadswinkel een supermarkt zou zijn en er dit gebeurt. Die kon de deuren sluiten.

Wachten, wachten.....

Je kon er op wachten...ben ik boven de zestig, worden ineens de kortingen voor ouderen ter discussie gesteld...

Je kon er op wachten.... dat er een of andere gek het nodig vindt in de huid te kruipen van Martin de ex-vrouw van Dutroux. Of er een film over maken of een boek.

“Literaire afwegingen lagen hieraan ten grondslag”, waren de letterlijke woorden van de auteur Kristien Hemmerechts.

Zij geeft Michelle Martin een menselijk gezicht.

Verontwaardiging alom en terecht. 

Ook al is haar opzet, niet weg te kijken van wat er ook in zo'n ziek hoofd is gebeurd. 

De titel van het boek: De vrouw die de honden te eten gaf. 

Ik kan mij de verontwaardiging van de vader van de slachtoffertjes wel voorstellen. Zij gaat het in interviews voor TV en krant uitleggen. Voor de vader, die er op TV bij zat, is er niets meer uit te leggen er is alleen verdriet.

Ik wacht op een excuus van deze schrijfster aan de ouders van de slachtoffers.

Maar ja,vrijheid van meningsuiting....ik denk dat ik lang kan wachten.....

burenparticipatie

Om welken reden dan ook is het belangrijk dat je als buurt, een moment per jaar even bij elkaar zit om te delen, te converseren, te discussiëren.

De wereldse problemen van een goed commentaar voorziet.

Even laat merken dat wij de problemen aan kunnen, en het op onderdelen beter weten maar het al heel lang anders gaat, heerlijk!

Voorzichtig toetsend hoe het gaat met die zieke buur die er toch maar mooi is vanavond. En er is ruimte voor emotie en gewoon wat de ander bezig houdt. 
Waarom je nog verder wil. Open en eerlijk. 
"Dat komt in deze column ", zei ik....bij deze.

Het is werkelijk mooi dat het kan en… dat het gebeurt.

Het kan ook anders.

In Geleen komt een moskee op de plaats van een vroegere werkvoorzieningschap.

Bijzonder is het  wel om de een met de ander te verruilen.

Er hingen plots twee varkenskoppen aan de hekken. Als stil protest van de buurt? 

Of als laf protest, je kunt er van alles van maken.

"Onacceptabel", noemde de burgemeester het. En volgens mij is het dat ook. De burgemeester heeft al eerder opgeroepen tot dialoog. Bizar dan zo'n varkenskop.

Hoewel ik vandaag een meisje van zestien hoorde zeggen: "ik vond het wel grappig zo'n kop".

Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat een onbehoorlijke opmerking vind.

Beetje vreemde zin trouwens, je hoort dat vaker dat er begonnen wordt met: "Ik moet eerlijk zeggen" , dat lijkt erop dat je ook wel eens oneerlijk een zin begint.
Enfin....

Het Limburgs Dagblad en De limburger, zeg maar de Limburgse kranten, zijn in zwaar weer. Ze zijn eigenaar van een Britse investeringsmaatschappij MECOM

Een interim directeur werd aangesteld om de kranten weer economisch gezond te maken. Er werd gesaneerd, goed op de kleintjes gelet en dus  stond alles in de steigers om de krant gezond te verkopen, zoals afgesproken aan de Belgisch-Limburgse uitgever Concentra, aan de Belgen dus .

Maar de Britten zagen winst. Zij dachten er ineens heel anders over. Nu de krant weer een goede toekomst had

(lees: weer geld ging verdienen), wilden zij deze liever zelf houden. Bedrog, verbazing en ongeloof.

Interim-directeur Radix stapte op en de ondernemingsraad ging dwars liggen.

Vorige week zat er een extra omslag bij de krant met daarop 'Stop de moord op het Limburgs woord'. 

De kranten zijn ook een petitie gestart. Er zijn al ruim 1000 handtekeningen opgehaald.

Ik heb nog nooit zo vaak gelezen een man een man een woord een woord.

Aandeelhouders van een Britse investeringsmaatschappij zijn belangrijker dan het Limburgse woord.

En het verzet groeit en groeit maar of het helpt?.

Teken van deze tijd?

Alles draait om macht en geld, of andersom?

Lieve buren help mij!

De toespraken van de Paus en onze eigen Willem Alexander doen hier niets aan af. Ze zijn doordrenkt van steeds hetzelfde. En ook ik knik instemmend. Het is ook niet fout wat ze zeggen, het is niet fout wat ze beogen, wat ze willen, maar de moedeloosheid van het volk groeit. Ik moet geconfronteerd worden met beelden uit de Filippijnen om te weten hoe goed ik het heb. Bij het geven aan goede doelen zijn beelden belangrijk. "Het moet binnen komen...". En dat komt het wel.

Wat een begin van het nieuwe jaar, wat ben ik aan het somberen of wordt ik wakker?

Dan kijk ik naar boer zoekt vrouw internationaal en zie enkele mannen van mijn leeftijd, alles uit de kast halen om de geiten van de vrouw, waar zij iets mee willen, te melken.

Volwassen mannen...., vergrijpen zich aan weerloze geiten in een ver land.
Het zou zomaar een kop kunnen zijn van De Telegraaf.

Het is internationaal geworden, dat zoeken van die boer of boerin. 
Ook in Denemarken gaat een vrouw angstig aan de weer met koeien melken.

"Ik vind dat eng", zegt zij en trekt er een gezicht bij alsof zij net een bedorven oliebol gegeten heeft.

Waarom doe je dan mee is een relevante vraag, toch? Als je met een boer wat wilt en deze heeft koeien, dan zou het best wel eens kunnen voorkomen dat jij ook wat met die koeien moet!

En waarop selecteren we dat spul dan bij de KRO? Het programma heet immers BOER ZOEKT VROUW of BOERIN ZOEKT MAN.

En op een boerderij heb je meestal dieren en die zullen gemolken, geslacht en verzorgd moeten worden.

Ik moet eerlijk zeggen, ik begrijp hier niets van ...en van die kijkcijfers zal ik nooit wat begrijpen.