vrienden in de loterij wachten op een prijs

Aan het einde van het vorige jaar, het lijkt al weer een eeuwigheid geleden, hebben wij voor de laatste keer een staatslot gekocht. 

Moe van het niet winnen van een prijs, die we eigenlijk niet nodig hadden. Geluk is immers losgekoppeld aan geld hebben, vinden wij.

Loterijen kopen veel zendtijd bij de Ster. Het zal U niet ontgaan zijn. 

Vaak komt een grote truck de huiskamer binnen, ons alleen maar vertellend dat  u vooral nu mee moet doen.

De truck komt aanrijden in de sneeuw die ik wel wil maar die er, ook tot groot verdriet van mijn kleinkinderen, nog steeds niet is.

"Winnen doe je bij de postcodeloterij" is de slogan die iedereen kent. Het komt minstens drie keer per avond je huiskamer binnen daveren. De postcodeloterij steunt goede doelen maar is ook, als geen ander, irritant door de brievenbus.

Eenmaal aangemeld ben je de klos. Ze willen meer van je. "U speelt maar met één lot, weet u wel wat u met meerdere loten had kunnen winnen?"

Steekt schril af tegen al die tientjes die ik bij de staatsloterij heb binnengehaald. En deze dekken overigens op geen enkele manier de kosten van de aankoop van loten.

Naast Gaston en Krabbe komt nu ook Gerard Joling binnen in mijn huiskamer met: de vriendenloterij. 

Van hem zou ik niet eens wat willen winnen. Nou ja, het gevecht om hem van de buis te krijgen.

Maar zelfs dat lukt mij niet.

Blijf dus staan: Je wint meer niet, dan wel.

Als twee gemeenten worden samengevoegd vraagt dat tijd. Van de bewoners maar ook van de gemeentelijke instanties. Sittard-Geleen is zo'n gemeente.

Er moeten keuzes gemaakt worden in waar situeer je, ambtelijk wat.

Zo ook met de stadswinkel, waar je rijbewijs, paspoorten enz. kunt aanvragen en ophalen.

Gemeente wil geld besparen, dus in twee plaatsen zo'n winkel, dat is teveel van het goede.

Er lonkt 3 ton besparing. De stadswinkel krijgt dan ook zijn definitieve plaats in Geleen. In ieder geval een winkel die niet leegstaat, tenminste nog niet.

Voorheen trok je een nummertje en werd via een tv-scherm duidelijk wanneer en bij welk loket je moest zijn. Simpel, makkelijk en vooral snel.

Situatie nu (hoe verzin je het): Ik moet wachten in een rij van minstens twintig ongeduldige medebewoners.

Uit welke fusiegemeente zij komen, kan ik niet onderscheiden. Er is in ieder geval een band die bestaat uit: Wat-is-dit en waarom-sta-ik-in-de-rij?

Saamhorigheid was nog nooit zo groot sinds de fusie.

Maar we moeten ons eerst melden bij de balie met twee medewerkers. Dat duurt en dat duurt. Na een half uur ben ik aan de beurt. "Heeft U een afspraak?", vraagt de medewerkster aan mij. "Nee",  zeg ik, " moet dat dan?"

Ja, telefonische of via internet...(hoe verzin je het). "Heb ik daar nu voor in de rij gestaan?" is mijn vraag. "ik weet niets van een afspraak!".

"Kan ook niet", zegt zij vriendelijk,"  want de website is nog niet aangepast en ook de borden hier zijn er nog niet.....”

Ik moet dus een afspraak maken, in de rij gaan staan, krijg dan een nummer en mag gaan zitten wachten tot ik weer aan de beurt ben.

Ooit werkte ik, ik ben bevoorrecht al met pre-pensioen te zijn, bij de grootste kruidenier van Nederland. Ik probeer mij voor te stellen dat de stadswinkel een supermarkt zou zijn en er dit gebeurt. Die kon de deuren sluiten.

Wachten, wachten.....

Je kon er op wachten...ben ik boven de zestig, worden ineens de kortingen voor ouderen ter discussie gesteld...

Je kon er op wachten.... dat er een of andere gek het nodig vindt in de huid te kruipen van Martin de ex-vrouw van Dutroux. Of er een film over maken of een boek.

“Literaire afwegingen lagen hieraan ten grondslag”, waren de letterlijke woorden van de auteur Kristien Hemmerechts.

Zij geeft Michelle Martin een menselijk gezicht.

Verontwaardiging alom en terecht. 

Ook al is haar opzet, niet weg te kijken van wat er ook in zo'n ziek hoofd is gebeurd. 

De titel van het boek: De vrouw die de honden te eten gaf. 

Ik kan mij de verontwaardiging van de vader van de slachtoffertjes wel voorstellen. Zij gaat het in interviews voor TV en krant uitleggen. Voor de vader, die er op TV bij zat, is er niets meer uit te leggen er is alleen verdriet.

Ik wacht op een excuus van deze schrijfster aan de ouders van de slachtoffers.

Maar ja,vrijheid van meningsuiting....ik denk dat ik lang kan wachten.....