Ik was er gewoon even niet, nou ja even. Dat kent een oorzaak of eigenlijk twee.
Je weet dat het er is. Je hoort het vaak bij anderen. Soms komt het dichtbij, en ineens zit het aan je tafel. Het kruipt in je darmen, in je borst en als je niet op tijd bent...overal! En vanaf dat moment loopt het aan je hand mee, waar je ook bent. Praat het mee, bemoeit zich met jouw agenda, wordt een lastpost.
Als het je overkomt, dan verstomt elke ongenuanceerde, ja zelfs genuanceerde kritiek op onze medische kennis en kunde.
Op de zorgzaamheid van al die in het wit geklede mannen en vrouwen, die je vertellen wat er is en wat er komt. Je bent afhankelijk, dat voel je meer dan ooit. Die afhankelijkheid wordt beantwoord door zorgzaamheid en aandacht.
En ook ik heb altijd meegehuild met de wolven, die de meest vreselijke dingen vertelden over die zorgzaamheid. Vaak onterecht en beschamend, geef ik toe.
Opbouwend kritisch zijn, mag en moet soms, zelfs vaak de basis om te kunnen verbeteren. Maar koesteren dat we mogelijkheid aangeboden krijgen om te genezen, zou dat in evenwicht moeten brengen. Misschien wel doorslaan naar: goed dat we hier wonen, en dat ze er zijn, die witte pakken.
De wereld draait even niet meer, aandacht en de zorgzaamheid van zovelen zorgt dat alles gewoon weer bijna draait zoals het draaide. En dat is ook goed.
En elke dag wordt weer beter.
En wij ook!!
