Vredige Kerststal

Het opzetten van onze kerststal thuis.
Voor mijn vader een jaarlijks terugkerend obstakel.
Dat was niet in de laatste plaats vanwege de kritische houding van mijn moeder die, vooral zelf toekijkend, de meeste aanwijzingen jaarlijks herhaalde.
"Gerrit", zo heette mijn vader," die bal hangt niet goed, die kan er zo vanaf vallen".
De motoriek van mijn vader was, hoe zal ik dat netjes uitdrukken, ook toen al matig. En dat was niet alleen met het opzetten van de kerstboom en stal, maar überhaupt. Het vastzetten van een elektriciteitskabel over de plint, dat ging vroeger zo, was al een behoorlijke doe-het-zelf-uitdaging. De kabelclips sloeg hij namelijk door de kabel heen met de stekker nog in het stopcontact. Het laat zich raden welke stoppen er dan doorsloegen. En niet alleen bij de zekeringen, maar ook bij mijn moeder.
Zo liet mijn vader ook regelmatig de mooiste beeldjes uit zijn handen vallen. Beeldjes die bij "Kunst en Kitsch" niet eens op tafel zouden komen.
Die werden dan op, in zijn ogen, vakkundige manier geplakt met velpon. Met teveel aan velpon, dat er dan weer uitdroop en hard werd. Het beeldje werd nooit meer wat het was... en het was al niks.
De boom stond, na al die aanwijzingen, eindelijk opgetuigd recht, totdat de piek als laatste er op werd gezet. Met trapladder. Maar ook het evenwicht was, naast de motoriek, minder bij mijn vader. Gevolg laat zich wederom raden.
Als de boom en de kerststal dan eindelijk stonden, werden de lampjes aangemaakt. Eigenlijk mocht dat pas met Kerst, maar enige controle was wel op zijn plaats. De controle vond ook niet vooraf, maar achteraf plaats. En....er zat altijd wel een lampje los. Dus zoeken, zoeken, zoeken. Het laatste lampje zat dan meestal los....vloeken mocht niet zo dicht bij het kindje Jezus.
Onze kerststal was groot. Grote beelden die op rotspapier werden neergezet. Het kerstkindje Jezus mocht pas erbij als het echt Kerstmis was. De herders en schapen stonden stil af te wachten tot het zover was, en wij ook. Kaarsjes stonden op de hoeken, en werden ook pas met Kerstmis aangestoken. Een emmer met water was klaargezet door mijn moeder. De ervaring leerde dat het wel eens van pas kon komen....
Kerst was ouderwets Kerst, met "De herdertjes lagen bij nachte..., Stille nacht, Heilige nacht..." Er bestond nog geen top tweeduizend of Wham, en een kerstman kwam er niet aan te pas. En de vaste volgorde werd strak aangehouden, eerst Sinterklaas en dan pas Kerstmis. Winkels sloten gewoon om zes uur. Kerstavonden waren wit....en Kerstmis ook, altijd. En koud, koud dat het was, het vroor ....
Ach wat een tijden waren het.......vroeger, vroeger...
Ik kijk naar buiten, het is 12ºC, het regent en binnen hoor ik Bing Crosby nostalgisch zingen, hij droomt al jaren.
Mag ik jullie fijne dagen wensen en een goed en gezond 2019?

niet klagen....aan de hemelpoort

Ik bel een klachtenlijn van mijn dagblad. Ik kan namelijk niet meer mijn digitale krant lezen, tis wat!
De mevrouw aan de andere kant geeft alvast een voorzet door te vertellen dat de wachttijden langer zijn dan normaal.  Ik heb deze inmiddels al vier keer gehoord de afgelopen dagen, wat is dan normaal vraag ik mij af?
Ook vertelt ze dat het gesprek opgenomen kan worden voor opleidingsdoeleinden. Ook om te checken hoelang ik al wacht, of zou ze daarmee wachten?
Verder word ik gewezen dat er ook een website is, waar ik mijn klacht kan indienen. Heb ik inmiddels ook al drie keer gedaan, maar krijg, ondanks welke tijdsbelofte dan ook, helemaal geen antwoord....
Klantenservices zijn enge samenraapsels van mensen die een dikke huid hebben. Over de kennis kan ik niets zeggen, want ik krijg ze niet aan de telefoon.
De oorzaak ligt bij het management, die suggereert dat er service geboden moet worden.
Een service die soms vijf kwartier duurt.... en ik degene ben die moet wachten.
Advies: Schaf al die service af en ben eerlijk. Neem mij niet op, letterlijk en figuurlijk, dan hoef ik ook niet te wachten. "Krijg ik wel geen antwoord", hoor ik mij hardop zeggen. "Krijg ik nu ook niet", hoor ik mijzelf weer antwoorden.
Vreemd dat ik met mezelf in gesprek ben. Komt vaker voor in deze donkere dagen. Ik zag de bisschopswijding in Roermond en vroeg mij in alle eerlijkheid (weer in mijzelf) af, of dit protserige theaterstuk nog wel van deze tijd is. Enige terughoudendheid was hier op zijn plaats geweest, en er werd beweerd dat het sober was...
Enfin, de kerk zat vol met dezelfde protserigheid, die nog steeds denkt het gelijk aan zijn (en vooral niet haar!) kant te hebben. Ik las in het interview in onze krant (maar dan de papieren) dat ook deze bisschop niet aan het celibaat wil tornen, zou hij dat al kunnen. "Ik ben niet voor verandering van het celibaat", was zijn zienswijze.
Het is een keuze en geeft gelijk weer dat er geen nieuwe bisschop van deze tijd is opgestaan. Lekker doorgaan waar we mee bezig waren, geen verandering in beleid. De kerken worden er niet voller van en dat houden we mooi zo. En er is nu geen klantenservice waar we kunnen klagen. Aan de hemelpoort misschien, als die er al is en nog open gaat ook. Zouden de wachttijden ook daar opgelopen zijn?

waarom? daarom!

Ook het filmpje gezien op sociale media van de overstekende snotaap op een onbewaakte overgang van de NS? Zelfs tot twee keer toe.
En daarna nog op het journaal, en het was ook nog in mijn woonplaats. Prorail heeft gelijk de overgang, met belachelijk veel vertoon, gesloten. Zelfs de directeur gaf acte de présence. Moet niet gekker worden. Hij had ervoor moeten zorgen dat de overgang al bewaakt was. Dan gebruik maken van het feit dat er een snotaap vlak voor de trein oversteekt, dan spoor je niet goed. En helemaal lijkt het me niet kunnen, dat bij de sluiting zijn moeder zielig vertelt dat het haar zoon was. Alle aandacht gaat naar die snotaap (ik blijf het herhalen, want dat is het in mijn ogen, als je willens en wetens oversteekt als er een trein aankomt of....gewoon niet uitkijkt).
Iemand enige aandacht gehad voor de machinist die ineens die snotaap op de rail ziet? Een mogelijke hartverzakking overleeft. Hij mag er thuis over gaan praten maar verdere aandacht in welke media dan ook, ho maar!
En zijn moeder op cursus sturen met de eenvoudige titel: opvoeden moet je zelf thuis doen. Publicitaire zieligheid horen daar niet bij.
Ik stel voor dat de snotaap in kwestie zelf eens in een simulator geconfronteerd wordt met zijn eigen overstekende moeder. En dat samen met zijn moeder naderhand eens rustig gaat bekijken. En dat mag best 50 keer.

De komende dagen wordt het eetpatroon in de meeste huiskamers aangepast tot onbehoorlijk schransen. Hoort bij de feestdagen die eraan komen. Mijn oordeel doet er even niet toe, laat iedereen vooral doen wat hij of zij lekker vindt.
Het wordt ons gemakkelijk gemaakt. Kant-en-klare schotels tot toetjes die zo op tafel kunnen.
Wat mij echter al langer opvalt bij diverse ovenschotels, is dat de bereidingswijze altijd op de onderkant staat. Dus omdraaien om erachter te komen op welke temperatuur en hoelang, dat zorgt voor geklieder. Verder valt mij al langer op dat de bereidingswijze nogal vaak uiteenloopt. Zo van 10-15 minuten, dat is dus 50 % meer of minder. Dat scheelt nogal.  Het uitproberen wat dan het beste is, leidt of tot snot of tot ongaar.
Maar allemaal luxe dingetjes. Een koude, laat staan witte kerst, ach wie zit er nog mee en wie hoopt er nog op. En dan de temperaturen buiten. Het weer is in verwachting van een vroege lente. En toch zijn er mensen, ze wonen vooral in het noorden, die de schaatsen al klaar hebben staan. Dan worden de aardbevingen vergeten en staat het vizier op vriezen.
Het is als oversteken op een onbewaakte overweg, je blijft risico lopen dat de tocht der tochten niet komt....of wel.....