zonnig

Ik word wakker en zie mijn eigen adem als ik buiten loop. Elk takje werd extra mooi gemaakt door de vorst vannacht. Het is de moeite waard om buiten te zijn. Lekkere dikke jas aan, die al een paar jaar tussen  de mottenballen hing. Hij was ook weer blij mij warm te mogen houden. Alle plekjes om koffie te drinken en je af te leiden van lekker in de buitenlucht te zijn, waren gesloten. Voor ondernemers zijn het al weken barre tijden. Het is ook bijna niet mogelijk de pandemie niet te noemen, in welk verhaal dan ook, merk ik. Het jaar loopt op zijn laatste benen. We gaan het solo uitluiden. Vieren viel er niet zo heel veel dit afgelopen jaar. Nog even denken aan degene die ons ontvallen zijn. Lex Nelissen de nacht burgemeester van Heerlen. Voor wie hem gekend heeft: een wereldgozer en altijd een warm hart voor cultuur. 

Met oud- nieuwjaar delen we de champagne alleen. Ons huis is lekker warm, ook vandaag en alle dagen van het jaar. Warm van elkaar, warm van een goed boek, een mooie documentaire en gepaste kerstmuziek. We hebben het ondanks alles, heel goed. 

En met die gedachte sluiten ik een bewogen blogjaar af en wens een ieder goede dagen.

gesprek

 Ik kwam haar, of hem dat weet ik niet zeker, tegen. Ik twijfelde of ik wel een gesprek aan zou gaan. Maar begreep ook dat dit de kans was. Covid was alledaags gekleed. Wel met meerdere lagen over elkaar aan en het zag er niet naar uit dat dit de laatste laag was die gedragen werd. Ik deed veel moeite om hem/haar recht in de ogen aan te kijken, maar dat lukte amper. Het ontweek mij op allerhande manieren. Ik kreeg er geen vat op. En vragen stellen, hoeveel ik er ook afvuurde, ik kreeg nauwelijks antwoord. En de vragen waren voorspelbaar: hoe lang denk je nog dit vol te houden? Hoeveel varianten kunnen we nog verwachten? Zijn ze even besmettelijk of nog erger? Het antwoord werd beperkt tot: zou kunnen en is mogelijk. Ik had er niks aan. Ik had gehoopt een zinvol en constructief gesprek te voeren. Niets van dat alles. En voor dat ik de volgende vraag kon stellen, was het al de hoek om. Niets achterlatend in deze tijd van goede wensen. Wat wel opviel, is de snelheid waarmee het zich voortbewoog. Alsof het precies wist waar naar toe. En toen plots draaide het zich om en leek het alsof het naar me toe kwam. Niet boos, niet agressief, meer lieflijk. Ik was verrast. Het stond dicht tegen mij aan en dat zonder mondkapje... Het fluisterde de datum in mijn oren, iets met 16 januari en een verlengde vakantie voor de basisschool. En toen kwam het gevraagde antwoord: hoelang het nog van plan was....en toen schrok ik wakker... Ik probeerde me nog te herinneren wat de laatste woorden waren, maar tevergeefs. Al die slaap voor niks geweest.

Ik raapte de kerstwensen op die net door de postbode in de brievenbus waren gegooid. Mooie wensen, waarin de wensen voor een goede gezondheid de overhand hebben. Toch altijd leuk zo'n kaartje. Wij maken er een mooie kerst van, waarbij warmte en er voor elkaar zijn, de gedroomde werkelijkheid gaat zijn.

Fijne dagen onder het motto:Verspreid de liefde en de gezondheid!

toch nog even...

Ik zat heerlijk, met de regen tegen de ramen, de krant te lezen. Of je nou alles moet geloven of niet, soms wil ik het geloven, omdat het te gek is om waar te zijn. Ik deel er even eentje met jullie. Een Duitse werknemer valt van de trap thuis. Hij heeft een wenteltrap dus dat staat bijna op zijn Bucket list. En het gebeurt, op een voorspelbare dag wentelt hij naar beneden in een veel te hoog tempo. Breuken, schaafwonden enfin, voorspelbaar gevolg. Alle kosten die hiermee gemoeid zijn, ziektekosten, niet kunnen werken enz., wil hij verhalen op zijn werkgever. En nu komt het ongelooflijke: hij beweert dat het lopen op de trap moet worden aangemerkt als woon- werkverkeer. Lachen? Het is nog niet klaar, want de rechter heeft hem in het gelijk gesteld. Dat kan niet waar zijn, tja het staat in de krant en dan is het toch waar?

"Was het maar altijd Kerst!" Ik weet wel zeker dat ik hier niet helemaal achter sta, maar ik hoor het wel vaak. En de "vaker Kerst" heeft dan vooral de verdraagzaamheid in zich gesloten. Het meer bezig zijn met het welzijn van degene die het nodig hebben. En die groep groeit. Bijna met minstens dezelfde snelheid als dat de economie volgens velen moet blijven groeien. We lezen het in de krant en deze keer weten we zeker dat het waar is.  Hoe dan ook is het goed te beseffen, dat we een dak boven ons hoofd hebben, de verwarming aan kan, nog wel...de krant schrijft dat energie het volgend jaar duurder wordt, ik geloof er helemaal niks van!!

Herhaling

Dit schreef ik vorig jaar...

Ik loop door het huis. Omgeven door lichtjes die doen niet alleen vermoeden dat het Kerst wordt. De wens borrelt ook op om gezellig samen te zijn met geliefden. Die worden nu beperkt tot ons twee. Ook niks mis mee, maar om een of andere reden (en die reden weten we), verlangen we naar meer. En juist dat steeds verlangen naar meer, daarvan hoop ik dat we leren om ook minder een kans te geven. Minder groei behalve de net-geborene. Onze kinderen en ook wij hebben te maken met de eerste echte tegenslagen in ons leven. Ik zal niet oordelen over de velen die door ziekte of anderszins toch al een beschadigd bestaan hebben ervaren. Als je de oorlog niet hebt meegemaakt, leef je al heel lang in vrede. Of die vrede ook in je hoofd is neergedaald, is de vraag. Eenzaamheid is als oorlog, zeker als het je laatste uren zijn. Doodsoorzaak: eenzaamheid... Je vooruitzicht, als het je overkomt en ook voor al die geliefden die normaal om je heen staan, is ondraaglijk. Deze tegenslagen laten ook hun sporen achter. Meer dan we misschien zo denken. De kerstkaarten zijn zwanger van gezondheidswensen voor 2021. En om een of andere reden wordt toch ook bijgehouden van wie heb ik wel en niet... En als niet, dan gaat er een streep door voor volgende jaren. Zo hartelijk en vol van kerstgedachten. Bijzonder ook de wensen via facebook. En daarop weer reageren kun je heel lang volhouden. Zo van "ja, jullie ook fijne dagen" en dan hij weer "oké dankjewel" en dan ik weer "geen dank", soms lijkt het bezigheidstherapie van een eenzame ziel. Ook de zinnen als: "het kan alleen maar beter" worden afgewisseld met: "slechter kan niet". Het bekende halfvol en halfleeg. We wensen elkaar veel goeds toe. Meer nog dan andere jaren. Hier blijven we gelukkig  ook groeien.

De lampjes blijven aan, de hele dag. De kerstboom staat er mooi bij. Het is veertien graden buiten. De kerst-vetbollen voor de vogels, blijven onaangeroerd. Voor hen is het al maanden kerst. De tuin wacht op de lente. Wat er ook verder gebeurt, het wordt uiteindelijk 1 januari, met of zonder vuurwerk. Het vuurwerk zit in onszelf. Die energie kunnen we best kwijt. Zonder lawaai, of oooooh, of aaaah. Laten we al die energie gebruiken om elkaar te zien en aandacht te geven, of ben ik nou al te belerend. Ach wat maakt het ook uit. Het is er de tijd van het jaar voor. Iemand schreef op een van de kerstkaarten:" Hopelijk zijn we snel van de mondkapjes af en van die ellendige 1,5 meter. Alleen van het idee al worden we blij..!"  

de buurt

 Wij wonen er inmiddels meer dan veertien jaar en het valt op, met steeds meer plezier.  Niet in de laatste plaats omdat ik geen trappen meer hoeft te lopen, gelijkvloers geloof ik noemen ze dat. Toen we jaren geleden het voornemen hadden dit huis te gaan kopen, hadden we ons natuurlijk vooral financieel goed voorbereid. Daar hadden we zoal onze juiste mannetjes voor. En laat die nou juist in dezelfde straat wonen, waar wij ons nieuwe onderkomen hadden gepland. "Fijne buurt!" zei hij en het kwam er objectief uit. Dus besloten we: kopen dat pand. Er was echter nog een obstakel te overwinnen, er lag een zwembad in de tuin. Goed aangelegd, daar niet van, maar wel 8 van de 12 maanden ongebruikt  droog aanwezig. Het bezette de gehele tuin en liet weinig plek over voor bloemetjes, laat staan bijtjes. Lang verhaal kort: zwembad eruit en nu...de bloemetjes bloeien welig en de bijtjes bezoeken ons op warme dagen in de zomer. En na veertien jaar bevestigen wij de gesuggereerde opmerking van onze adviseur: Fijne buurt. Zo'n buurt waarbij je niet elke dag op de koffie hoeft, of zelf moet faciliteren, zonder samen het gevoel van veilig en vertrouwd op te bouwen. Zo'n buurt waarbij 'n complete voorkamer met Kerst wordt veranderd in een prachtig Kersttafereel. En iedereen kan het zien!

Ook 'n buurt waarbij je twee kranten kunt lezen zonder twee abonnementen. Waarbij je elkaar gewoon begroet en in alle waarden laat die er maar zijn. Weinig tot geen oordelen. Elkaar de ruimte geeft om elk op zijn manier het leven te laten invullen. Zelfs als er kippen in het spel zijn, de eieren deelt. Dus niet alleen die voor je geld kiest. 

Romantisch klinkt het nagenoeg. En ach, er zijn altijd in elke buurt de zogenaamde "boze buurmannen". Alleen fijn als ze schaars zijn. En soms zitten de eieren in wafels of oliebollen en worden ook die gedeeld. Fijne buurt wonen wij. En er wordt geen bestuur of wat dan ook geformeerd...we zijn allemaal demissionair.

cultuur

 Zeventig procent van de cultuurwerkers hebben geen vast dienstverband. Zij betalen de rekening zelf als het gaat om de sluiting vanaf 17:00 uur. De meeste voorstellingen vinden in de avonduren plaats.            "Je kunt ook een dvd-tje opzetten",zei minister de Jonge, maar dat vult geen enkel inkomen aan van die groep. Het betreft musici, acteurs, dansers, regisseurs maar ook belichters, geluidstechnici enz. Zij kunnen beroep doen op de Tijdelijke Overbruggingsregeling Zelfstandig Ondernemers. Een regeling die aan zeer strenge voorwaarden is verbonden. En een maximale bijdrage kent van duizend euro. Ik zou er niet van rond kunnen komen en wij leven zuinig. Het theater maken heeft er minstens zoveel last van. En dat heeft ook consequenties voor het Jeugdtheater LEF,  jongeren  die schoorvoetend hun eerste stappen willen zetten op het podium. Je kunt het gelijk trekken met het stoppen van sporten na 17:00 uur. Als jeugdtheater Lef hebben we in goed overleg met de cultuurtempel Hanenhof in Geleen alle lessen kunnen verschuiven naar de zondag of eerder in de middag. Tot mijn grote opluchting hebben vele sportverenigingen dat ook gedaan. Dat daardoor de gewenste mindere "beweging" teniet wordt gedaan, is terecht. Het sporten is voor de (geestelijke)gezondheid van de kinderen van essentieel belang. Theater maken is, en dat zal jullie niet verbazen dat ik dat ook vind, van belang voor o.a. de sociale vaardigheden van kinderen.  Daarom hulde voor iedereen die toch de mogelijkheden vooral benut heeft om dit door te zetten. En ik zag vanmorgen, een zondagmorgen waar ze normaal lekker uitslapen, alle kinderen aanwezig om theater te maken. Ook hulde!!