Ik kwam haar, of hem dat weet ik niet zeker, tegen. Ik twijfelde of ik wel een gesprek aan zou gaan. Maar begreep ook dat dit de kans was. Covid was alledaags gekleed. Wel met meerdere lagen over elkaar aan en het zag er niet naar uit dat dit de laatste laag was die gedragen werd. Ik deed veel moeite om hem/haar recht in de ogen aan te kijken, maar dat lukte amper. Het ontweek mij op allerhande manieren. Ik kreeg er geen vat op. En vragen stellen, hoeveel ik er ook afvuurde, ik kreeg nauwelijks antwoord. En de vragen waren voorspelbaar: hoe lang denk je nog dit vol te houden? Hoeveel varianten kunnen we nog verwachten? Zijn ze even besmettelijk of nog erger? Het antwoord werd beperkt tot: zou kunnen en is mogelijk. Ik had er niks aan. Ik had gehoopt een zinvol en constructief gesprek te voeren. Niets van dat alles. En voor dat ik de volgende vraag kon stellen, was het al de hoek om. Niets achterlatend in deze tijd van goede wensen. Wat wel opviel, is de snelheid waarmee het zich voortbewoog. Alsof het precies wist waar naar toe. En toen plots draaide het zich om en leek het alsof het naar me toe kwam. Niet boos, niet agressief, meer lieflijk. Ik was verrast. Het stond dicht tegen mij aan en dat zonder mondkapje... Het fluisterde de datum in mijn oren, iets met 16 januari en een verlengde vakantie voor de basisschool. En toen kwam het gevraagde antwoord: hoelang het nog van plan was....en toen schrok ik wakker... Ik probeerde me nog te herinneren wat de laatste woorden waren, maar tevergeefs. Al die slaap voor niks geweest.
Ik raapte de kerstwensen op die net door de postbode in de brievenbus waren gegooid. Mooie wensen, waarin de wensen voor een goede gezondheid de overhand hebben. Toch altijd leuk zo'n kaartje. Wij maken er een mooie kerst van, waarbij warmte en er voor elkaar zijn, de gedroomde werkelijkheid gaat zijn.
Fijne dagen onder het motto:Verspreid de liefde en de gezondheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten