Dit schreef ik vorig jaar...
Ik loop door het huis. Omgeven door lichtjes die doen niet alleen vermoeden dat het Kerst wordt. De wens borrelt ook op om gezellig samen te zijn met geliefden. Die worden nu beperkt tot ons twee. Ook niks mis mee, maar om een of andere reden (en die reden weten we), verlangen we naar meer. En juist dat steeds verlangen naar meer, daarvan hoop ik dat we leren om ook minder een kans te geven. Minder groei behalve de net-geborene. Onze kinderen en ook wij hebben te maken met de eerste echte tegenslagen in ons leven. Ik zal niet oordelen over de velen die door ziekte of anderszins toch al een beschadigd bestaan hebben ervaren. Als je de oorlog niet hebt meegemaakt, leef je al heel lang in vrede. Of die vrede ook in je hoofd is neergedaald, is de vraag. Eenzaamheid is als oorlog, zeker als het je laatste uren zijn. Doodsoorzaak: eenzaamheid... Je vooruitzicht, als het je overkomt en ook voor al die geliefden die normaal om je heen staan, is ondraaglijk. Deze tegenslagen laten ook hun sporen achter. Meer dan we misschien zo denken. De kerstkaarten zijn zwanger van gezondheidswensen voor 2021. En om een of andere reden wordt toch ook bijgehouden van wie heb ik wel en niet... En als niet, dan gaat er een streep door voor volgende jaren. Zo hartelijk en vol van kerstgedachten. Bijzonder ook de wensen via facebook. En daarop weer reageren kun je heel lang volhouden. Zo van "ja, jullie ook fijne dagen" en dan hij weer "oké dankjewel" en dan ik weer "geen dank", soms lijkt het bezigheidstherapie van een eenzame ziel. Ook de zinnen als: "het kan alleen maar beter" worden afgewisseld met: "slechter kan niet". Het bekende halfvol en halfleeg. We wensen elkaar veel goeds toe. Meer nog dan andere jaren. Hier blijven we gelukkig ook groeien.
De lampjes blijven aan, de hele dag. De kerstboom staat er mooi bij. Het is veertien graden buiten. De kerst-vetbollen voor de vogels, blijven onaangeroerd. Voor hen is het al maanden kerst. De tuin wacht op de lente. Wat er ook verder gebeurt, het wordt uiteindelijk 1 januari, met of zonder vuurwerk. Het vuurwerk zit in onszelf. Die energie kunnen we best kwijt. Zonder lawaai, of oooooh, of aaaah. Laten we al die energie gebruiken om elkaar te zien en aandacht te geven, of ben ik nou al te belerend. Ach wat maakt het ook uit. Het is er de tijd van het jaar voor. Iemand schreef op een van de kerstkaarten:" Hopelijk zijn we snel van de mondkapjes af en van die ellendige 1,5 meter. Alleen van het idee al worden we blij..!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten