duurzaam, maatschappelijk verantwoord

Alles, werkelijk alles wordt onderstreept als duurzaam. Meiny Prins, de ceo van Priva en oprichter van  (let op) Sustainable Urban Delta, heeft het over duurzaam. Na het uitgebreid lezen van wat zij wil, snap ik het nog niet. Zij is optimistisch over het klimaat en reist daarvoor de hele wereld rond... Ze spreekt van integrale oplossingen. "We kunnen niet eeuwig aan het gas blijven hangen", waarschuwt zij de politici. Ze noemt Nederland de eerste voedselproducerende stad ter wereld. Een nieuw inzicht? New York, Londen en ook Shanghai zouden er wat van kunnen leren. Steden hebben volgens haar niet alleen een green belt, maar ook brown fields. Ik haak duurzaam af.

Nu heb ik helemaal niets tegen de inzet om het klimaat te veranderen, onze wereld beter te maken. Het moet zelfs. Te vaak lees ik de woorden duurzaam en maatschappelijk verantwoord. En is dat dan zo? En wie stelt de norm? En hoe kan het dan dat cijfers van de luchtvervuiling, en dat is meer dan CO2, alleen nog maar stijgen? Bij Mevr Meiny wordt ik gevraagd lid te worden of partner, maatschappelijk verantwoord partner, van One Planet. Het past volgens haar perfect bij een typisch Nederlandse kwaliteit: integraal denken. En dan pas zie ik dat het een pagina grote advertentie is met de kop: Samen met partners kunnen we deze missie volbrengen.

Ach waarom schrijf ik dit allemaal, ik had het natuurlijk ook over Johan kunnen hebben...nee niet die van Talpa maar die deze week 75 zou zijn geworden. Of over Toots  Thielemans die zou honderd geworden zijn, ik mis hem.

kundig

De krant staat bol met Frankrijk en dat de keuze bij de verkiezingen vooral een is van die-wil-ik-niet. De krant staat ook vol van heel veel deskundigen, wetenschappers, universitair opgeleiden, zeg maar de zeven vinkjes van Joris. In oorlogstijd komen daar ook nog de defensiedeskundigen bij. Bij Ko Colijn ga ik om welke reden dan ook even op het puntje van mijn stoel zitten. Hij zegt vaak zinnige dingen. Vanmorgen stelt hij mij echter teleur. Hij schrijft over de besteding van de vele miljarden aan defensie. Hij heeft er weliswaar kijk op schat ik in, maar toch. Zit ik op maandag te wachten op een opsomming van wat we het beste kunnen aanschaffen voor dat geld. Liever geen onderzeeërs schrijft hij en al helemaal geen nieuwe tanks. Eerst even achterstallig onderhoud wegwerken. Dus niet meer pang zeggen maar echte kogels graag. Tussen de aardappels en soep noemt Colijn ook de arbeidsvoorwaarden. Die zullen echt moeten verbeteren, anders gaat er niemand een geweer ter hand nemen. En als we dan toch een onderzeeër willen zal die er niet kunnen zijn voor 2030. Dan zijn de Russen allang weer weg in ons land. Dat laatste is mijn ondeskundige conclusie. Het blijkt dat we tegenwoordig tanks van Duitsland huren. Het advies van Colijn: niet huren en niet kopen, ze zijn log en duur en laten in de Oekraïne zien dat ze nauwelijks effectief zijn. En dat lees ik allemaal op een doordeweekse maandag van iemand die ik best kundig acht. En toch verbaas ik me. Zou hij kinderen hebben die vroeger cowboy en indiaantje gespeeld hebben. Zou hij zich dan hebben bemoeit met de speelgoed pistooltjes en pijl en boog. Heeft hij een echtgenote borrelt ineens bij mij op. En waar over praten zij aan tafel bij een ontbijt op maandag. 

Gelukkig zit ik aan een heerlijk ontbijt, praten mijn vrouw en ik over welke plantjes we zullen kiezen als aanvulling in onze tuin. Er zijn er best aan vervanging toe... We zijn beiden kundig.

cabaret?

 Ik schreef in mijn laatste blog dat cabaret bestaat uit vaak onnozele herkenbaarheid. Dat wordt dan gevangen in de humor die het oplevert. Verjaardagen zijn voor de jarige vaak een geloop en geren. Deur open maken voor onverwacht bezoek en daarna iedereen voorzien van wat bij een verjaardag wordt verwacht. Zelf jarig zijn valt op zo'n dag niet mee. Je kunt beter naar een verjaardag gaan, je gaat zitten en al het lekkerst wordt opgediend. Vaak ook nog zelf gebakken door: DE JARIGE. Op zo'n verjaardag wordt vaak gezocht naar verhalen, waarmee je de bezoekers kunt amuseren. Niet altijd vol met humor maar de pogingen zijn talrijk. Zo ook de verhalen over restaurants of firma's die niet hebben geleverd wat zij beloofden. Of het nu een geluidsinstallatie is, of gewoon vies eten. Ook de contacten met de bekende callcenters passeren de revue. Het bellen met de gemeente steekt naar de kroon. Vaak vul je een formulier in dat dan vertikt om verzonden te worden. Dan toch maar bellen, en terugverwezen worden naar het formulier dat niet verzonden kon worden. Dat was namelijk de reden van bellen. Ook standaard is dat je het hele menu moet afluisteren. En dan de juiste toetsen indrukken. De jarige van vandaag is daar zo handig in dat menigeen haar belt voor advies. Dat zijn er inmiddels zoveel en zo vaak, dat ook zij besloten heeft een menu op haar telefoon te installeren, en die begint als volgt: als je belt met de overheid heeft toetsen geen enkele zin...

boeken

 Als wij in Maastricht zijn dan is een bezoek aan de mooie boekhandel in de Dominicaner kerk vaste prik. Voor de heerlijke koffie, maar vooral ook om langs en in de boeken te duiken. Een manier ook om alles om je heen niet meer te zien, zelfs te vergeten. Titels treinen dan voorbij. En hoe je het went of keert, deze titels, zij nodigen uit, als de schrijver onbekend is, om het boek ter hand te nemen. Bijvoorbeeld de titel: "Kus of ik zoen." Of: "elke dag een zoen" voor nog geen €10! Maar ook bekende schrijvers waarvan de titel tot verbazing leidt, en ook dat nodigt weer uit om verder te kijken dan onze neus lang is. Arjan Lubach: "Mensen die ik ken, die mijn moeder hebben gekend & bastaardsuiker". Ik heb geen idee dus even bladeren. Of de titel: "Verhalen voor het slapen gaan", met een voorprent met allemaal voorspelbare schaapjes. Lezen is in elke tijd ontspannend en je wordt er vaak een beter mens van. Lezen over herinneringen kan ook heel leuk zijn. Ik schreef samen met mijn vriend Wiebe cabaretteksten in de jaren tachtig, negentig. En die kwam ik tegen toen mijn vrouw de opruimwoede gestalte begon te geven. En dat tot mijn genoegen en tegelijkertijd kwam ik mijzelf tegen. Dat had ik dus ook zelf  kunnen opruimen dacht ik en zei het niet hardop. Cabaret bestaat vooral uit herkenbaarheid van onnozele alledaagse dingen. Zo beschreven we ooit op-bezoek-gaan. Dat je op bezoek nooit de gastvrouw en man het te lastig wil maken. Dus als zij vragen wat je wil drinken, dat steevast terugwerpt met: wat heb je open? Dat je als bezoek niet hoopt dat zij de vakantie dia's (die had je toen nog) gaan draaien. En als je zelf de gastheer bent je uitgesloofd hebt met Franse kaas en dat het meest populaire toch de nootjes en chips blijken te zijn. Herinneringen die glimlachen net als het publiek toen. Glimlachen die we in deze tijd zelden zien...